- In een zinkgat in Belize ontdekten wetenschappers de overblijfselen van een uitgestorven gigantische luiaard.
- Deze gigantische luiaards stierven tussen 14.000 en 10.000 jaar geleden uit. Ze wogen meer dan een volwassen olifant.
- De resten van de luiaard omvatten een 27.000 jaar oude tand, armbeen en beenbot. Om ze op te graven, moesten duikers naar een kleiplaat 20 voet onder het oppervlak zwemmen.
- Een nieuwe studie suggereert dat deze luiaards zich zeer goed konden aanpassen aan veranderingen in hun klimaat en in staat waren om hun dieet te veranderen afhankelijk van het seizoen .
Bijna 27.000 jaar geleden reisde een gigantische grondluiaard door een kaal, dor landschap in wat nu Belize is, kauwend op met gras begroeide vegetatie en op zoek naar water.
Een nabijgelegen zinkgat heeft misschien verlichting beloofd, maar het wezen viel er waarschijnlijk in en kwam er nooit uit.
In 2014 ontdekten duikers de overblijfselen van die gigantische luiaard begraven in een kleiplaat in een zinkgat 70 voet onder water. De onderzoekers waren op zoek naar Maya-artefacten die mogelijk in de poelen waren gegooid, maar in plaats daarvan een deel van het dijbeen van de luiaard, een stuk armbeen en een grote tand blootlegden.
Lees meer: LA-tunnel gravers vinden bot van oeroude reuzenluiaard
Die tand – een indrukwekkende 10 cm lang en 2,5 cm breed – was van bijzonder belang voor onderzoekers, omdat het nieuwe details onthulde over wat deze oeroude wezens aten, meldt een nieuwe studie. Uit de nieuwe analyse van de tand bleek dat de diëten van deze luiaards van seizoen tot seizoen varieerden, waardoor ze in hun barre omgeving konden overleven.
Duiken naar fossielen 70 voet onder water
Oude grondluiaards, officieel Eremotherium laurillardi genoemd, waren veel groter dan de huidige luiaards – ze konden tot 6 meter lang zijn van punt tot staart, 4 meter lang zijn en zon 14.400 pond wegen.
Ze stierven tussen 14.000 en 10.000 jaar geleden uit, maar de recent ontdekte tand behoorde toe aan een luiaard die 27.000 jaar geleden leefde, volgens koolstofdatering.
In die tijd, het laatste ijstijd genoemd, waren de gletsjers het grootst, de zeespiegel was laag en veel van de wereld – inclusief het huidige Belize – was droog, onherbergzaam en koud. Water was schaars, waardoor zinkgaten een waardevolle bron van grote luiaards en andere dieren waren. Tegenwoordig worden zulke zinkgaten cenotes genoemd.
In 2014 vonden duikers die op zoek waren naar Maya-artefacten in zon cenote iets onverwachts: botten van dieren.
“Dat is toen ze me binnenbrachten”, vertelde Greg McDonald, een paleontoloog bij het Amerikaanse Bureau of Land Management, aan Business Insider, en voegde eraan toe: “We hebben serieus bushwhacking gedaan om onze duikuitrusting en tanks met lucht door de jungle te dragen. . ”
McDonald werkte als duiker tijdens de expeditie om de eerste paar exemplaren uit het zinkgat te halen. Hij en een mededuiker vonden de gigantische luiaardtand tijdens hun eerste duik.
McDonald schatte dat het zinkgat ongeveer 60 meter diep is, maar zei dat de kleiplaat waar ze de botten vonden ongeveer 22 meter diep was.
“Op die diepte krijgen we nog steeds voldoende lichtpenetratie van het oppervlak om een indirect lichteffect te krijgen”, zei hij. “Maar we brengen wel licht mee als we in de buurt van exemplaren werken. omdat we zeker willen zijn dat we geen botten loslaten. “
McDonald denkt dat er meer luiaardbeenderen begraven kunnen worden op diepere diepten in het gat, maar hij zei dat het team veel heeft om al mee te werken.
“We wilden nog niet te veel exemplaren verwijderen”, zei McDonald. “We hopen daar binnen het jaar weer terug te komen, als de financiering doorkomt.”
Toekomstig onderzoek omvat het terugkeren naar de kleiplaat en in kaart brengen waar de resterende fossielen zich bevinden, en vervolgens het verwijderen van meer exemplaren, zei hij. .
Reuzenluiaards konden zich aanpassen aan een hard klimaat
Jean Larmon, een antropoloog van de Universiteit van Illinois in Urbana-Champaign, analyseerde de tand nadat deze was opgegraven om vast te stellen hoe de seizoenen waren tijdens het laatste ijstijd.
Larmon, de hoofdauteur van de nieuwe studie, analyseerde het resterende tandweefsel in de gedeeltelijk gefossiliseerde tand om erachter te komen wat deze luiaard at de loop van een jaar.
De resultaten van haar team suggereren dat het dieet van de oeroude luiaard veranderde tussen natte en droge seizoenen. Tijdens het droge seizoen zouden zulke luiaards vegetatie hebben gegeten en meer struikachtige houtachtige planten; dan zouden ze tijdens het natte seizoen “verschuiven om meer te leven van grassen, struiken en mogelijk bromelia-bloemen.
” Deze bevinding geeft ons een idee van het aanpassingsvermogen van deze enorme luiaards “, vertelde Larmon aan Business Insider . “Ze waren in staat om dramatische seizoensinvloeden te overleven, met een droog seizoen van ongeveer 9 maanden en een kort nat seizoen van 3 maanden.”
Dat vermogen om van het seizoen te veranderen wat ze aten naar seizoen helpt verklaren waarom deze wezens zo wijdverspreid waren en waarom ze zo lang overleefden, aldus co-auteur Lisa Lucero van de Universiteit van Illinois in Urbana-Champaign.
Het is ook een aanwijzing dat wanneer Reuzenluiaards stierven uiteindelijk uit – zon 12.000 jaar nadat deze specifieke luiaard leefde – waarschijnlijk vanwege iets meer dan alleen het veranderende klimaat.
“Een van die mogelijke factoren is de komst van mensen op het toneel 12.000 tot 13.000 jaar geleden, “zei Lucero in een persbericht.
Larmon denkt dat het uitsterven van de luiaards waarschijnlijk het gevolg was van een combinatie van dingen, waaronder menselijke predatie en veranderingen in het milieu met betrekking tot menselijk land gebruik, hoewel ze eraan toevoegde dat klimaat waarschijnlijk ook een rol heeft gespeeld.