Charles Cornwallis, 1. markiz Cornwallis

W latach powojennych Cornwallis pozostawał aktywny w sprawach wojskowych. W 1766 r. Został pułkownikiem 33. pułku piechoty. 29 września 1775 r. Został awansowany do stopnia generała dywizji. Wraz z wybuchem wojny w Ameryce Północnej Cornwallis odłożył na bok swoje poprzednie obawy i zaczął aktywnie służyć; proponując wyprawę do południowych kolonii.

Wczesne kampanie

Awansowany do stopnia generała porucznika w Ameryce Północnej, rozpoczął służbę w 1776 roku pod dowództwem generała Sir Henryego Clintona nieudanym oblężeniem Charleston. On i Clinton następnie popłynęli do Nowego Jorku, gdzie brali udział w kampanii generała Williama Howea na Nowy Jork. Cornwallis często odgrywał wiodącą rolę w tej kampanii; jego dywizja była na czele w bitwie o Long Island, i ścigał wycofującego się Jerzego Waszyngtona przez New Jersey po upadku miasta. Howe uznał pomyślne zakończenie kampanii „na cześć jego lordowskiej mości oraz oficerów i żołnierzy pod jego dowództwem”.

Generał Howe udzielił urlopu Cornwallis w grudniu 1776 r., Jednak został on odwołany po tym, jak Waszyngton przypuścił swój niespodziewany atak na Trenton w dniu 26 grudnia. Howe nakazał Cornwallis wrócić do New Jersey, by zająć się Waszyngtonem. Cornwallis zebrał garnizony rozproszone po całym New Jersey i skierował je w kierunku Trenton. 2 stycznia 1777 r., gdy zbliżał się do Trenton, jego siły były zaangażowane w długie potyczki, które opóźniły d przybycie armii do pozycji Waszyngtonu nad Assunpink Creek do późnych godzin wieczornych. Cornwallis nie był w stanie wyprzeć Waszyngtonu w bitwie, która nastąpiła. Cornwallis przygotował swoje wojska do kontynuowania ataku na pozycję Waszyngtonu następnego dnia, ale krytycznie nie udało się wysłać odpowiednich patroli do monitorowania Amerykanów. W nocy siły Waszyngtonu przemknęły wokół Cornwallis i zaatakowały brytyjską placówkę w Princeton Sukcesowi Waszyngtonu pomogło oszustwo: kazał ludziom rozpalać ogniska i podtrzymywać odgłosy aktywności obozowej podczas jego ruchu. Cornwallis spędził zimę w Nowym Jorku i New Jersey, gdzie siły pod jego dowództwem brały udział w trwających potyczkach z Amerykanami.

Cornwallis nadal służył pod dowództwem Howea w jego kampanii mającej na celu kontrolę stolicy rebeliantów, Filadelfii . Cornwallis ponownie często odgrywał ważną rolę, kierując flankującym manewrem w bitwie pod Brandywine i odgrywając kluczowe role w Germantown i Fort Mercer. Z wojskiem w kwaterach zimowych w Filadelfii, Cornwallis w końcu wrócił do domu na urlop. Po powrocie w 1778 roku, Howe został zastąpiony przez Clintona jako naczelny dowódca, a Cornwallis był teraz zastępcą dowódcy. Wejście Francji do wojny skłoniło brytyjskich przywódców do przerzucenia swoich sił zbrojnych do bardziej globalnej wojny, a Filadelfia została opuszczona. Cornwallis dowodził tylną strażą podczas wycofywania się lądem do Nowego Jorku i odegrał ważną rolę w bitwie pod Monmouth 28 czerwca 1778 r. Po niespodziewanym ataku na brytyjską straż tylną, Cornwallis przypuścił kontratak, który powstrzymał natarcie wroga. Chociaż Clinton chwalił Cornwallisa za jego występ w Monmouth, w końcu zaczął go winić za porażkę w tym dniu. W listopadzie 1778 roku Cornwallis ponownie wrócił do Anglii, aby być ze swoją chorą żoną Jemimą, która zmarła w lutym 1779 roku.

Południowy teatr

Cornwallis wrócił do Ameryki w lipcu 1779 roku, gdzie miał odegrać kluczową rolę jako główny dowódca brytyjskiej „strategii południowej” (która miała najechać południe przy założeniu, że powstanie znacznie większa populacja lojalistów i pomoże stłumić rebelię). Pod koniec 1779 r. Henry Clinton i Cornwallis przetransportowali duże siły na południe i wiosną 1780 r. Rozpoczęli drugie oblężenie Charlestonu, w wyniku którego wojska kontynentalne poddały się pod dowództwem Benjamina Lincolna. Po oblężeniu Charleston i zniszczeniu pułków Abrahama Buforda w Wirginii w Waxhaw, Clinton wrócił do Nowego Jorku, pozostawiając Cornwallis jako dowódcę na południu. Stosunki między Clintonem i Cornwallisem wyraźnie się zepsuły podczas kampanii Charleston i ledwo byli na temat mówienia po odejściu Clintona.

Zadaniem, z którym Clinton opuścił Cornwallis, było przede wszystkim zachowanie zdobyczy zdobytych dzięki przejęciu Charlestona, a dopiero potem podjęcie ofensywnych ruchów. Rozkaz Clintona dał Cornwallisowi dużą swobodę jak osiągnąć cel, jakim jest pacyfikacja Południowej i Północnej Karoliny, po czym Clinton spodziewał się, że Cornwallis przeprowadzi się do Wirginii.Clinton napisał: „Chciałbym, żebyś pomógł w operacjach, które z pewnością będą prowadzone na Chesapeake, gdy tylko uwolnimy się od naszych obaw o lepszą flotę, a sezon pozwoli …” Jednakże Clinton zapewnił Cornwallisowi stosunkowo skromna siła pułków brytyjskich, niemieckich i prowincjonalnych (lojalistów) – około 3000 żołnierzy – z pomocą których mogliby to wszystko osiągnąć. Siły, które otrzymał, aby to osiągnąć, były ograniczone koniecznością utrzymania dużych brytyjskich sił w Nowym Jorku pod wodzą Clintona, aby śledzić Waszyngton. Oczekiwano, że Cornwallis zwerbuje więcej lojalistów, których uważano za liczniejszych w południowych koloniach.

Cornwallis założył szereg placówek w Południowej Karolinie, ale utrzymywanie otwartych linii komunikacyjnych i zaopatrzeniowych było ciągłym wyzwaniem. Zaopatrzenie niedostępne lokalnie (takie jak mundury, sprzęt obozowy, broń i amunicja) były dostarczane zbyt rzadko, statki zaopatrzeniowe były częstym celem lokalnych korsarzy, a zła pogoda utrudniała pracę. Aby pomóc swoim żołnierzom w dostarczaniu świeżej żywności i paszy, Cornwallis powołał dwóch komisarzy. Pierwszy był odpowiedzialny za administrowanie towarami skonfiskowanymi Patriotom (unikał konfiskaty zaopatrzenia od lojalistów, ponieważ był od nich zależny pod względem siły roboczej i wywiadu), a drugi za zarządzanie skonfiskowaną ziemią. Chroniczny niedobór twardej waluty (kolejna dostawa rzadko dostarczana do Charleston) utrudniała zakup zapasów z dowolnego źródła, czy to Patrioty, czy Lojalistów. Cornwallis próbował także przywrócić władzę cywilną pod nadzorem Brytyjczyków lub Lojalistów. Chociaż próby te zakończyły się ograniczonym sukcesem, były one stale podważane przez działalność Patriotów, zarówno polityczną, jak i wojskową, oraz obojętne nadużycia sił brytyjskich i lojalistów. Milicyjne kompanie Patriotów nieustannie nękały lojalistów, małe jednostki brytyjskie oraz linie zaopatrzeniowe i komunikacyjne.

W sierpniu 1780 roku siły Cornwallis spotkały się z większą, ale stosunkowo niewypróbowaną armią pod dowództwem Horatio Gatesa w bitwie pod Camden, gdzie zadali ciężkie straty i rozgromili część sił. Służyło to utrzymaniu Karoliny Południowej z dala od sił kontynentalnych i było ciosem dla morale rebeliantów. Zwycięstwo zwiększyło jego reputację, chociaż pogrom amerykańskich rebeliantów miał równie wiele wspólnego z wady Gatesa (którego szybkie odejście z pola bitwy było powszechnie zauważane), podobnie jak umiejętności Cornwallisa. W Londynie Cornwallis był postrzegany jako bohater i przez wielu był postrzegany jako właściwy człowiek do poprowadzenia sił brytyjskich do zwycięstwa nad rebeliantami.

Gdy opozycja wydawała się rozpływać, Cornwallis optymistycznie zaczął posuwać się na północ, do Północnej Karoliny, podczas gdy milicja nadal nękała żołnierzy pozostawionych przez niego w Karolinie Południowej. Próby Corn Wallis, aby zebrać poparcie lojalistów, otrzymało znaczące ciosy, gdy ich duże zgromadzenie zostało pokonane pod Kings Mountain, zaledwie dzień marszu od Cornwallis i jego armii, a inny duży oddział jego armii został zdecydowanie pokonany pod Cowpens. Następnie starł się z odbudowaną armią kontynentalną pod dowództwem generała Nathanaela Greenea w Guilford Court House w Północnej Karolinie, wygrywając pyrrusowe zwycięstwo szarżą na bagnety przeciw liczebnie wyższemu wrogowi. W bitwie kontrowersyjnie nakazał wystrzelenie strzału winogronowego w masową bitwę, która spowodowała przyjazne straty, ale pomogła przełamać amerykańską linię.

Następnie Cornwallis przeniósł swoje siły do Wilmington na wybrzeżu w celu uzupełnienia zapasów. Sam Cornwallis generalnie odnosił sukcesy w swoich bitwach, ale ciągłe marsze i poniesione straty zmniejszyły się i zmęczyły jego armię. Greene, którego armia nadal była nietknięta po przegranej w Guilford Courthouse, podążył za Cornwallis w kierunku Wilmington, ale następnie przekroczył Karolinę Południową, gdzie w ciągu kilku miesięcy siły amerykańskie odzyskały kontrolę nad większością stanu.

Cornwallis otrzymał depesze w Wilmington, informujące go, że inna armia brytyjska pod dowództwem generałów Williama Phillipsa i Benedicta Arnolda została wysłana do Wirginii. Wierząc, że Karolina Północna nie może zostać pokonana bez odcięcia jej linii zaopatrzeniowych z Wirginii, zdecydował się połączyć siły z Phillipsem.

Kampania w Wirginii

Po przybyciu do Wirginii Cornwallis objął dowództwo nad Phillipsa „. Phillips, osobisty przyjaciel Cornwallisa, zmarł na tydzień przed osiągnięciem przez Cornwallisa jego pozycji w Petersburgu. Następnie starał się wykonać rozkazy, które Clinton dał Phillipsowi i najechał na okolicę Wirginii, niszcząc amerykańskie cele wojskowe i gospodarcze.

W marcu 1781 roku, w odpowiedzi na zagrożenie ze strony Arnolda i Phillipsa, generał Washington wysłał markiza de Lafayette, by bronił Wirginii.Młody Francuz miał pod swoją komendą 3200 ludzi, ale brytyjskie wojska pod dowództwem Cornwallisa liczyły 7200. Lafayette starł się z Cornwallisem, unikając decydującej bitwy podczas zbierania posiłków. W tym okresie Cornwallis i Clinton wymienili serię listów, w których Clinton wydał szereg zagmatwanych, sprzecznych i niezupełnie silnych rozkazów. W końcu Cornwallis otrzymał stanowcze rozkazy od Clintona, aby wybrać stanowisko na Półwyspie Wirginii – określane we współczesnych listach jako „Williamsburg Neck” – i zbudować ufortyfikowany posterunek marynarki wojennej do schronienia okręty liniowe. Wykonując ten rozkaz, Cornwallis mógł zostać uwięziony. Wraz z przybyciem floty francuskiej pod dowództwo francusko-amerykańskiej armii hrabiego de Grasse i generała Waszyngtona, Cornwallis został odcięty. Po tym, jak flota Royal Navy pod dowództwem admirała Thomasa Gravesa została pokonana przez Francuzów w bitwie pod Chesapeake, a francuski pociąg oblężniczy przybył z Newport w stanie Rhode Island, jego pozycja stała się nie do utrzymania.

Poddał się po około trzech tygodniach oblężenia generała Waszyngtona i Francuzów dowódca, hrabia de Rochambeau, 19 października 1781 r. Cornwallis, najwyraźniej nie chcąc stawić czoła Waszyngtonowi, twierdził, że jest chory w dniu kapitulacji i wysłał w jego miejsce generała brygady Charlesa O „Hara, aby oficjalnie złożył swój miecz. Waszyngton jego zastępca, Benjamin Lincoln, przyjął miecz Cornwallisa.

Powrót do Wielkiej Brytanii

Cornwallis wrócił do Wielkiej Brytanii z Benedictem Arnoldem i cieszyli się, gdy wylądowali w Wielkiej Brytanii 21 stycznia 1782 r. Jego kapitulacja nie oznaczała końca wojny, ale zakończyła poważne walki na amerykańskim teatrze. Ponieważ został zwolniony warunkowo, Cornwallis odmówił powrotu do służby aż do zakończenia wojny w 1783 roku. Próba nie powiodła się, aby wymienić go na Henryego Laurensa, amerykańskiego dyplomatę, który został zwolniony z Tower of London w oczekiwaniu na uwolnienie Cornwallisa od zwolnienia warunkowego.

Jego taktyka w Ameryce, zwłaszcza podczas kampanii południowej, była częstym przedmiotem krytyki ze strony jego politycznych wrogów w Londynie, głównie generała Clintona, który próbował winić go za niepowodzenia południowego kampania. Doprowadziło to do wymiany broszur między dwoma mężczyznami, w których Cornwallis miał znacznie lepszą argumentację. Cornwallis zachował także zaufanie króla Jerzego III i rządu hrabiego Shelburne, ale znalazł się w trudnej sytuacji finansowej z powodu niemożności pełnienia czynnej służby.

W sierpniu 1785 roku został wysłany do Prusy jako ambasador na dworze Fryderyka Wielkiego, aby sondować możliwy sojusz. Brał udział w manewrach wraz z księciem Yorku, gdzie napotkali swojego starego przeciwnika Lafayettea.

W październiku 1785 roku Cornwallis pisał lekceważąco o pruskich manewrach wojskowych podczas pobytu w Hanowerze, pisząc, że: „Ich manewry były takie jak najgorszy generał w Anglii zostałby wrzeszczony za ćwiczenia; dwie linie zbliżające się w promieniu sześciu jardów od siebie i strzelające sobie nawzajem w twarze, aż nie zostało im już amunicji: nie ma nic śmieszniejszego. „”