Wilmot Proviso (Polski)

Wraz z zatwierdzeniem traktatu, kwestia została przeniesiona z abstrakcji do kwestii praktycznych. Charakter konstytucji, niewolnictwo, wartość wolnej siły roboczej, władza polityczna i ostatecznie reorganizacja polityczna były zaangażowane w debatę. Historyk Michael Morrison twierdzi, że od 1820 do 1846 roku połączenie „rasizmu i czci dla Unii” zapobiegło bezpośredniemu atakowi północy na niewolnictwo. Podczas gdy pierwotna odpowiedź Południa na Wilmot Proviso została zmierzona, wkrótce stało się jasne, że ten długo odkładany atak na niewolnictwo w końcu miał miejsce. Historyk William Freehling zauważył, że zamiast po prostu dyskutować o polityce tej kwestii, „większość mieszkańców Południa wściekała się przede wszystkim dlatego, że„ świętsza niż ty postawa Davida Wilmota była tak obraźliwa ”.

Na północy najbardziej bezpośrednie reperkusje dotyczyły Martina Van Burena i stanu Nowy Jork. Barnburnersom udało się skutecznie przeciwstawić ich konserwatywna opozycja, Hunkers, w ich wysiłkach, by wysłać partię delegatów pro-zastrzeżonych na Narodową Konwencję Demokratów w 1848 r. Barnburners zorganizowali odrębne kongresu i wysłali własną listę delegatów na zgromadzenie w Baltimore. Obie delegacje zasiadły z podzieloną między nimi całkowitą liczbą głosów. Kiedy konwencja odrzuciła propozycjalną deskę i wybrała Lewisa Cassa jako kandydata, Barnburners ponownie uciekli i byli zalążkiem utworzenia Partii Wolnej Gleby. Historyk Leonard Richards pisze o tych niezadowolonych Demokratach:

Ogólnie rzecz biorąc, południowi Demokraci w latach czterdziestych XIX wieku stracili twardy rdzeń swojego pierwotnego wsparcia. Nie mogli już liczyć na demokratów z Nowej Anglii i Nowego Jorku, które zapewnią im przewagę w Izbie Reprezentantów. …
Dla nich ruch na rzecz zdobycia Teksasu i walka o Wilmot Proviso były punktem zwrotnym, kiedy agresywni władcy niewolników skradli serce i duszę Partii Demokratycznej i zaczęli dyktować losy narodu .

Historyk William Cooper przedstawia dokładnie odwrotną perspektywę południową:

Południowa Demokraci, dla których niewolnictwo zawsze było centralne, mieli niewielkie trudności z dokładnym zrozumieniem, co to zastrzeżenie oznaczało dla nich i dla ich partii. Po pierwsze, samo istnienie zastrzeżenia oznaczało sekcyjne szczepy, które nękały wigów w Teksasie teraz Demokraci na ekspansji, kwestia, którą sami Demokraci wybrali jako swoją własną. Zastrzeżenie głosiło również mieszkańcom Południa, że muszą stawić czoła wyzwaniu niektórych północnych Demokratów, którzy wykazywali niechęć do dalszego podążania za południowym przywódcą niewolnictwa. Ta okoliczność uderzyła w same korzenie t południowa koncepcja partii. Południowcy zawsze uważali, że ich koledzy z północy muszą podporządkować się południowej linii we wszystkich kwestiach związanych z niewolnictwem.

W Alabamie, gdzie żaden kandydat nie był wystarczająco przeciwny z zastrzeżeniem, William L. Yancey zapewnił przyjęcie przez stan Demokratycznej konwencji tak zwanej „Platformy Alabama”, która została zatwierdzona przez ustawodawstwo Alabamy i Gruzji oraz przez konwencje stanowe Demokratów na Florydzie i Wirginii. Platforma wezwała do braku federalnych ograniczeń niewolnictwa na terytoriach, żadnych ograniczeń niewolnictwa przez rządy terytorialne aż do momentu, w którym przygotowywały one konstytucję stanową w celu złożenia petycji do Kongresu o przyznanie państwowości, sprzeciwu wobec wszelkich kandydatów popierających zastrzeżenie lub suwerenność ludową, oraz pozytywne ustawodawstwo federalne unieważniające meksykańskie prawa przeciw niewolnictwu w meksykańskiej cesji. Jednak ta sama Konwencja Demokratów, która odmówiła zatwierdzenia zastrzeżenia, również odrzuciła włączenie propozycji Yancey do platformy krajowej głosami 216–36. Jednak w przeciwieństwie do strajku Barnburnera, tylko Yancey i jeszcze jeden delegat z Alabamy opuścili konwencję. Wysiłki Yanceya, by wzniecić ruch trzeciej strony w stanie, nie powiodły się.

Południowi Wigowie z nadzieją spojrzeli na posiadacza niewolników i bohatera wojennego, generała Zacharyego Taylora, jako rozwiązanie problemu pogłębiającego się podziału na sekcje, mimo że nie zajął stanowiska publicznego na Wilmot Proviso. Jednak raz nominowany i wybrany Taylor pokazał, że ma własne plany. Taylor miał nadzieję na utworzenie nowej bezpartyjnej koalicji, która po raz kolejny usunie niewolnictwo ze sceny krajowej. Spodziewał się, że uda mu się to osiągnąć to przez zamrożenie niewolnictwa na jego granicach z 1849 r. i natychmiastowe ominięcie etapu terytorialnego i utworzenie dwóch nowych stanów poza meksykańską cesją.

Otwarta salwa na nowym poziomie konfliktu sekcyjnego miała miejsce 13 grudnia 1848 r., kiedy John G.Palfrey (Whig) z Massachusetts przedstawił projekt ustawy o zniesieniu niewolnictwa w Dystrykcie Kolumbii. Przez cały 1849 r. Na Południu „retoryka oporu wobec Północy nasiliła się i rozprzestrzeniła”. Potencjalnie secesjonistyczna konwencja w Nashville została zaplanowana na czerwiec 1850 r. Kiedy prezydent Taylor w swoim przesłaniu do Kongresu z grudnia 1849 r. Wezwał do przyjęcia Kalifornii jako wolnego państwa, stan kryzysu jeszcze się pogorszył. Historyk Allan Nevins podsumowuje sytuację, która została stworzona przez Wilmot Proviso:

W ten sposób do konkursu dołączył główny problem, który miał zdominować wszystkich Amerykanów historii na następne kilkanaście lat, rozmieszczenie Terytoriów. Pojawiły się dwie grupy ekstremistów: mieszkańcy północy, którzy w żadnych okolicznościach nie żądali nowych terytoriów niewolników, oraz południowcy, którzy domagali się bezpłatnego wjazdu na wszystkie terytoria za niewolnictwo, a karą za odmowę była secesja. Na razie w przeważającej większości przeważali umiarkowani, którzy mieli nadzieję znaleźć sposób na kompromis i stłumić zasadniczą kwestię samego niewolnictwa – jego tolerancji lub braku tolerancji przez wielkie wolne państwo chrześcijańskie. Ale historia pokazała, że w tego rodzaju kryzysach prawie na pewno dojdą do władzy te dwie grupy ekstremistów, pochłaniając coraz więcej członków ośrodka pojednawczego.

W połączeniu z innymi kwestiami związanymi z niewolnictwem, Wilmot Proviso doprowadziło do kompromisu z 1850 r., który pomógł kupić kolejną niepewną dekadę pokoju. Radykalni secesjoniści byli tymczasowo w szachu, ponieważ Konwencja z Nashville nie poparła secesji. Umiarkowani zgromadzili się wokół kompromisu jako ostatecznego rozwiązania kwestii przekrojowych dotyczących niewolnictwa i terytoriów. Jednocześnie jednak język Platformy Gruzińskiej, szeroko akceptowany na całym Południu, jasno dał do zrozumienia, że zaangażowanie Południa w Unii nie było bezwarunkowe; w pełni oczekiwali, że Północ będzie przestrzegać ich części umowy. / p>

Jeśli chodzi o terytorium, które obejmowałoby Proviso, w Kalifornii panował krótki okres niewolnictwa z powodu osadników będących właścicielami niewolników przybywających podczas gorączki złota w Kalifornii w 1848 r. Ponieważ nie było patroli niewolników ani praw chroniących niewolnictwo na tym terytorium , ucieczki niewolników były dość powszechne. Ostatecznie Kalifornia zdecydowała się zakazać niewolnictwa w swojej konstytucji z 1849 r. i została przyjęta do Unii jako wolne państwo w 1850 r. Nevada nigdy nie miałaby legalnego niewolnictwa i została przyjęta do Unii jako wolne państwo w 1864 r. Terytoria Utah i Nowego Meksyku byłyby niewolnicze od czasu ich przejęcia przez Amerykę w 1848 r. Do lipca 1862 r., Kiedy Stany Zjednoczone zakazały niewolnictwa na wszystkich terytoriach federalnych. Jednak doświadczenia Utah z niewolnictwem tak minimalne, jak spis ludności z 1860 r. odnotował tylko 30 niewolników w całym stanie.