Rum-running

Het duurde niet lang nadat de eerste belastingen op alcoholische dranken waren ingevoerd dat iemand alcohol begon te smokkelen. De Britse regering had al in de 16e eeuw “inkomstencutters” om smokkelaars tegen te houden. Piraten verdienden vaak extra geld door rum naar zwaar belaste kolonies te rennen. Er waren tijden dat de verkoop van alcohol om andere redenen beperkt was, zoals wetten tegen verkoop aan Amerikaanse Indianen in het Oude Westen en Canada Westen of lokale verboden zoals die op Prince Edward Island tussen 1901 en 1948.

Smokkel op industriële schaal stroomde in beide richtingen over de grens tussen Canada en de Verenigde Staten op verschillende punten in het begin van de twintigste eeuw, grotendeels tussen Windsor, Ontario en Detroit, Michigan. Hoewel Canada nooit een echt nationaal verbod heeft gehad, gaf de federale regering de provincies een gemakkelijke manier om alcohol te verbieden onder de War Measures Act (1914), en de meeste provincies en het Yukon-gebied hadden al in 1918 een lokaal verbod ingevoerd toen een verordening werd uitgevaardigd door de federale kabinet verbood de interprovinciale handel en invoer van sterke drank. Het nationale verbod in de Verenigde Staten begon pas in 1920, hoewel veel staten daarvoor over de gehele staat een verbod hadden. Gedurende de periode van twee jaar kwam genoeg Amerikaanse sterke drank Canada illegaal binnen om de steun voor het verbod in Canada te ondermijnen, dus werd het langzaam opgeheven, te beginnen met Quebec en Yukon in 1919 en inclusief alle provincies behalve Prince Edward Island in 1930. Bovendien, Canada s versie van het verbod had nooit een verbod op de productie van sterke drank voor de export opgenomen. Al snel werd de handel op de zwarte markt teruggedraaid, waarbij Canadese whisky en bier in grote hoeveelheden naar de Verenigde Staten stroomden. Nogmaals, deze illegale internationale handel ondermijnde de steun voor het verbod in het ontvangende land, en de Amerikaanse versie eindigde (op nationaal niveau) in 1933.

Een van de beroemdste periodes van rum-running begon in de Verenigde Staten toen het verbod op 16 januari 1920 begon, toen het Achttiende Amendement van kracht werd. Deze periode duurde tot het amendement werd ingetrokken met ratificatie van het eenentwintigste amendement op 5 december 1933.

Aanvankelijk was er veel actie op zee, maar na enkele maanden begon de kustwacht een verminderde smokkelactiviteit te melden. Dit was het begin van de rumhandel tussen Bimini en Bahamas en de introductie van Bill McCoy.

Met het begin van het verbod begon kapitein McCoy rum vanuit Bimini en de rest van de Bahamas naar Zuid-Florida te brengen via Overheid gesneden. De kustwacht haalde hem al snel in, dus begon hij de illegale goederen naar net buiten de Amerikaanse territoriale wateren te brengen en liet hij kleinere boten en andere kapiteins, zoals Habana Joe, het risico nemen om ze aan wal te brengen.

e rum-running business was erg goed, en McCoy kocht al snel een Gloucester knockabout schoener genaamd Arethusa op een veiling en hernoemde haar Tomoka. Hij installeerde een groter hulpapparaat, monteerde een verborgen machinegeweer op haar dek en monteerde de viskooien eronder om zoveel mogelijk smokkelwaar te kunnen bevatten. Ze werd een van de beroemdste rumlopers, samen met zijn twee andere schepen die voornamelijk Ierse en Canadese whisky en andere fijne likeuren en wijnen naar havens van Maine tot Florida vervoerden.

In die tijd van de lopende rum, was het gebruikelijk dat kapiteins water aan de flessen toevoegden om hun winst te vergroten of om het opnieuw te bestempelen als betere goederen. Vaak werd goedkope mousserende wijn Franse champagne of Italiaanse Spumante; merkloze likeur werd topmerken. McCoy werd beroemd omdat hij nooit water aan zijn drank had toegevoegd en alleen topmerken verkocht. Hoewel de zin in 1882 in druk verschijnt, is dit een van de vele volksetymologieën voor de oorsprong van de term “The real McCoy”.

Op 15 november 1923 ontmoetten McCoy en Tomoka de US Coast Guard Cutter Seneca net buiten de Amerikaanse territoriale wateren. Een boarding-groep probeerde aan boord te komen, maar McCoy joeg ze weg met het machinegeweer. Tomoka probeerde weg te rennen, maar Seneca plaatste een granaat net naast haar romp en William McCoy gaf zijn schip en lading over.

The Rum RowEdit

McCoy wordt gecrediteerd met het idee om grote boten net aan de rand van de grens van 4,8 km van de VS.jurisdictie en de verkoop van zijn waren daar aan “contact boten”, lokale vissers en kapiteins van kleine boten. De kleine, snelle boten konden gemakkelijker de schepen van de kustwacht achter zich laten en konden in elke kleine rivier of draaikolk aanmeren en hun lading overbrengen naar een wachtende vrachtwagen. Ze waren ook bekend om drijvende vliegtuigen en vliegende boten te laden. Al snel volgden anderen dit voorbeeld, en de grens van 4,8 km werd bekend als “Rum Line” met de wachtende schepen genaamd “Rum Row”. De Rum Line werd verlengd tot een limiet van 19,3 km door een handeling van het Amerikaanse Congres op 21 april 1924, waardoor het moeilijker werd voor kleinere en minder zeewaardige vaartuigen om de reis te maken.

Rum Row was niet het enige front voor de kustwacht. Rum-hardlopers maakten vaak de reis door Canada via de Grote Meren en de Saint Lawrence Seaway en langs de westkust naar San Francisco en Los Angeles. Rum-running uit Canada was ook een probleem, vooral tijdens het verbod in de vroege jaren 1900. Er was een groot aantal distilleerderijen in Canada, een van de bekendste is Hiram Walker die de Canadian Club Whisky ontwikkelde. De Franse eilanden Saint-Pierre en Miquelon, gelegen ten zuiden van Newfoundland, waren een belangrijke basis die werd gebruikt door bekende smokkelaars, waaronder Al Capone, Savannah Unknown en Bill McCoy. De Golf van Mexico wemelde ook van schepen die van Mexico en de Bahamas naar Galveston, Texas, de moerassen van Louisiana en de kust van Alabama liepen. Verreweg de grootste Rum Row bevond zich in het gebied New York / Philadelphia voor de kust van New Jersey, waar maar liefst 60 schepen tegelijk werden gezien. Een van de meest opmerkelijke rumlopers in New Jersey was Habana Joe, die s nachts de afgelegen gebieden in Raritan Bay in rende met zijn platbodem-skiff om het strand op te rennen, zijn bezorging te doen en weg te rennen.

Met zoveel concurrentie vlogen de leveranciers vaak met grote spandoeken die reclame maakten voor hun waren en gooiden ze feesten met prostituees aan boord van hun schepen om klanten te trekken. Rum Row was volkomen wetteloos en veel bemanningen bewapenden zich niet tegen overheidsschepen, maar tegen de andere rumrunners, die soms een schip tot zinken brachten en de lading kaapten in plaats van naar Canada of het Caribisch gebied te vluchten voor nieuwe bevoorrading.

The shipsEdit

In het begin bestond de rum-runner-vloot uit een haveloze vloot vissersboten, zoals de schoener Nellie J. Banks, rondvaartboten en kleine koopvaardijboten. Naarmate het verbod vorderde, werd de inzet hoger en werden de schepen groter en meer gespecialiseerd. Omgebouwde vissersschepen zoals Tomoka van McCoy wachtten op Rum Row en werden al snel vergezeld door kleine motorvrachtschepen die speciaal in Nova Scotia waren gebouwd voor het varen met rum, met lage, grijze rompen, verborgen compartimenten en krachtige draadloze apparatuur. Voorbeelden hiervan zijn de Reo II. Er werden gespecialiseerde hogesnelheidsvaartuigen gebouwd voor het schip-naar-wal varen. Deze hogesnelheidsboten waren vaak luxe jachten en speedboten die waren uitgerust met krachtige vliegtuigmotoren, machinegeweren en bepantsering. Vaak werden ook bouwers van rum-runners-schepen geleverde kustwachtschepen, zoals Fred en Mirto Scopinichs Freeport Point Shipyard. Rum-runners hielden vaak blikken gebruikte motorolie bij de hand om op hete uitlaatspruitstukken te gieten voor het geval een rookgordijn nodig was om aan de inkomstenschepen te ontsnappen. p>

Aan de kant van de regering waren de rumjagers een assortiment patrouilleboten, kustpatrouilles en havensnijders. De meeste patrouilleboten waren van de “six-bit” -variëteit: vaartuigen van 75 voet met een topsnelheid van ongeveer 12 knopen. Er was ook een assortiment lanceringen, havensleepboten en diverse kleine vaartuigen.

De rumlopers waren beslist sneller en beter manoeuvreerbaar. Voeg daar nog het feit aan toe dat een kapitein met rum-rende enkele honderdduizenden dollars per jaar zou kunnen verdienen. Ter vergelijking: de commandant van de kustwacht verdiende slechts $ 6.000 per jaar en zeelieden verdienden $ 30 per week. Deze enorme beloningen betekenden dat de rumlopers bereid waren grote risicos te nemen. Ze renden s nachts en in de mist zonder licht, waarbij ze lijf en leden riskeerden. Vaak waren de kusten bezaaid met flessen van een rum-runner die zonk nadat hij in het donker van hoge snelheid een zandbank of een rif had geraakt.

De kustwacht vertrouwde op hard werken, verkenning en grote kanonnen om krijgen hun werk gedaan. Het was niet ongebruikelijk dat rum-runners-schepen kort na een proef op een veiling werden verkocht – vaak direct terug naar de oorspronkelijke eigenaren. Sommige schepen werden drie of vier keer gevangen genomen voordat ze uiteindelijk tot zinken werden gebracht of met pensioen werden gegaan. Bovendien, de kustwacht had andere taken en moest vaak een rumrunner laten gaan om een zinkend schip te assisteren of een andere noodsituatie af te handelen.

Rum-running in Noord-Europa in de jaren 1920 en 1930 Bewerken

Alcoholverbodswetten in Finland (totaal verbod op alcohol van 1919 tot 1931), Noorwegen (sterke drank boven 20 procent abv 1917 -1927) en het Zweedse Bratt-systeem, dat de verkoop van alcohol sterk aan banden legde, maakte deze drie landen aantrekkelijk voor alcoholsmokkel vanuit het buitenland. Het belangrijkste product dat voor smokkel werd gebruikt, waren gerectificeerde sterke drank die werd geproduceerd in Centraal-Europa (Duitsland, Polen, Nederland enz.). Alcohol werd legaal geëxporteerd op grote schepen als belastingvrije producten via havens als Hamburg, Talinn, Kiel en vooral de vrije stad Danzig. Net als bij de Rum Row bij de Amerikaanse kust, verlieten deze schepen meestal de internationale wateren niet en werd de alcohol clandestien geladen op kleinere boten die het illegaal naar de landen van bestemming brachten. Ondanks verschillende pogingen onder leiding van Finland om smokkelwaar te bestrijden (Verdrag van Helsinki ter bestrijding van de smokkelhandel in alcoholische dranken van 1925), slaagden de smokkelaars erin om de anti-smokkelwetten te omzeilen, d.w.z. door het gebruik van goedkope vlaggen.