De adelaar van Haast was het grootste roofdier in het prehistorische Nieuw-Zeeland en de grootste adelaar die ooit heeft geleefd.
Wikimedia Commons De Haasts adelaar was de grootste adelaarssoort op aarde voordat hij uitstierf.
De Haasts adelaar was de grootste adelaarssoort die de mensheid kent. Deze gigantische vogels wogen tot 33 pond en hadden een spanwijdte van 8 voet. Ze bewoonden het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland, dat in de prehistorie een verborgen oase was voor een aantal unieke vogels.
Maar de komst van mensen veroorzaakte een nietsvermoedend domino-effect dat leidde tot het uitsterven van deze majestueuze arend rond 1400.
The Largest Eagle Known To Man
The Museum of New Zealand Te P apa Tongarewa Een figuur van een adelaarsmuseum in Haast legt nauwelijks de grootsheid vast van het gigantische roofdier dat ooit Nieuw-Zeeland achtervolgde.
Vóór de komst van de mens was Nieuw-Zeeland een bloeiend ecosysteem van unieke dieren in Aarde.
Op het Zuidereiland was het grootste roofdier dat het gebied besluipte een enorme vogel die nu bekend staat als de Haasts adelaar. De wetenschappelijke naam is Hieraaetus moorei (voorheen Harpagornis moorei).
Vroege kolonisten die getuige waren van de Haasts adelaar terwijl hij er nog was, zouden vrijwel onmiddellijk zijn roofzuchtige kracht kennen op basis van zijn grootte.
Zoals veel adelaars waren de vrouwtjes zwaarder dan hun mannelijke tegenhangers – en wogen ze tot 33 pond. Ondertussen wegen vrouwelijke harpij-adelaars – de grootste levende adelaars ter wereld vandaag – slechts 20 pond.
Inderdaad, s werelds grootste adelaarras van vandaag zou in het niet vallen bij de enorme Haasts adelaar uit het verleden. Er was echter een keerzijde aan de grootte van de Haast: het was erg moeilijk voor de vogel om zichzelf van de grond te tillen, zelfs met zijn intimiderende spanwijdte.
Wikimedia Commons Botten van de Haasts adelaar werden in 1871 blootgelegd door een museumtaxidermist.
Als zodanig , geloven wetenschappers dat deze gigantische adelaar grotendeels de bossen en subalpiene gebieden van het eiland doorzocht op voedsel. Soms hebben ze zelfs de lager gelegen struikgewas onderzocht. In plaats van lange tijd door de lucht te zweven, zou de adelaar van Haast waarschijnlijk op heldere uitkijkpunten zijn neergestreken en van daaruit naar zijn prooi hebben gekeken.
Haasts adelaars bevonden zich waarschijnlijk bovenaan de voedselketen op het eiland. Ze jaagden op andere lokale vogels zoals aptornis, weka, takahē, eend en ganzen.
Maar hun belangrijkste voedselbron was een van de grootste dieren op het eiland: de moa. Dit waren gigantische loopvogels die ongeveer 440 pond wogen. Net als de adelaar van Haast is ook de moa uitgestorven.
Met de krachtige klauwen van de Haasts adelaar zou hij gemakkelijk prooien als moa van bovenaf kunnen aanvallen en een kracht oproepen die gelijk is aan een betonnen blok dat van de top van een gebouw met 8 verdiepingen valt.
Zijn DNA zit ingebed in de geschiedenis van Nieuw-Zeeland
John Fowler / Flickr De Haasts adelaar was een van de belangrijkste roofdieren van Zuidereiland voordat menselijke kolonisten aan het einde van de 13e eeuw arriveerden.
Verhalen en afbeeldingen van de adelaar doken op in de folklore en kunstwerken van het Māori-volk, de eerste mensen die na hun aankomst in Nieuw-Zeeland woonden uit Polynesië, waarschijnlijk tussen 1200 en 1300.
Legenden en grottekeningen van de gigantische adelaar – of pouakai zoals de Māoris het vliegende beest noemden – maakten deel uit van de Māori-cultuur. Deze documentatie suggereert dat de Māoris tenminste enige tijd naast de Haast-adelaar heeft geleefd. Maar het was misschien geen vreedzaam samenleven.
Hoewel bekend was dat de adelaar voornamelijk vogels doodde, wordt aangenomen dat het roofdier mogelijk ook de Māori-stamleden heeft aangevallen. De mondelinge traditie van de Māori laat zien dat jonge kinderen mogelijk bijzonder kwetsbaar zijn geweest voor deze aanvallen. Vreemd genoeg hebben studies uitgewezen dat de adelaar groot en sterk genoeg was om mensen aan te vallen als hij dat echt wilde – en misschien heeft hij ze zelfs opgegeten.
Dat gezegd hebbende, is het vermeldenswaard dat de adelaar dat waarschijnlijk niet was altijd even dreigend als het was in die periode.
Een analyse uit 2019 van de genetica van de Haast-adelaar verraste onderzoekers toen bleek dat de gigantische arend nauw verwant was aan de Little Eagle, een klein ras dat kan meten 21 inch en weegt slechts 1,8 kilo.
Het bleek dat de twee vogels ergens bij het begin van de meest recente ijstijd een gemeenschappelijke voorouder deelden.
“De eerste schatting voor een gemeenschappelijke voorouder van Haasts adelaar en de kleine adelaar was ongeveer een miljoen jaar geleden”, zegt Michael Knapp, een onderzoeker aan de afdeling Anatomie van de Universiteit van Otago en de hoofdonderzoeker van de genetische studie.”Op een evolutionaire tijdschaal is dat in wezen gisteren.”
Het museum van Nieuw-Zeeland Te Papa Tongarewa Wetenschappers hebben het uitsterven van de Haast-adelaar in verband gebracht met de verdwijning van een andere vogel, de moa, die zijn belangrijkste voedselbron was.
Het Zuidereiland is het meest voorkomende gebied van Nieuw-Zeeland waar de botten van de vogel zijn blootgelegd door onderzoekers. Wetenschappers schatten dat de adelaar van Haast kwam ongeveer 2 miljoen jaar geleden voor het eerst op het eiland voordat hij evolueerde tot de gigantische adelaar die de eerste menselijke bewoners betoverde – en mogelijk terroriseerde.
Terwijl het Māori-volk leefde tussen de adelaars van de Haast , was de vogel niet bekend bij Europese kolonisten die de eilanden in de 17e en 18e eeuw verkenden. En het bestaan van de gigantische adelaar bleef onbekend voor Europese wetenschappers tot 1871 – toen museumtaxidermist Frederick Fuller zijn botten opgroef tijdens het verkennen van een moeras in Noord-Canterbury .
Fuller heeft de e opwindend nieuws voor de directeur van het Canterbury Museum, Julius von Haast, die de eerste wetenschappelijke beschrijving van de vogel publiceerde. Verdere opgravingen op het Zuidereiland leverden meer overblijfselen van Haasts adelaars op, waardoor onderzoekers een vollediger beeld van het verhaal kregen.
The Haasts Eagles Extinction
Het Museum van Nieuw-Zeeland Te Papa TongarewaHaasts adelaarspecimens in een museum in Auckland, Nieuw-Zeeland.
De Haasts adelaar bloeide eeuwenlang in het wild als een toproofdier binnen zijn ecosysteem op het Zuidereiland.
Door zijn afgelegen ligging was Nieuw-Zeeland een afgelegen oase van unieke flora en fauna die bloeide zonder menselijk contact. Het was in wezen een land van vogels. Dat is natuurlijk totdat de Māoris in de 13e eeuw op de eilanden arriveerden.
De overvloed aan moa-botten en andere exemplaren die op vroege stortplaatsen werden opgegraven, suggereerde dat deze vroege menselijke kolonisten sterk afhankelijk waren van de moavogels voor hun vlees, huid en veren.
Wikimedia Commons Het uitsterven van de Haast-arend herinnert aan de verreikende impact van de mens op het ecosysteem.
Het is duidelijk dat de overbejaging van moa-vogels de populatie verminderde – en dit had ernstige gevolgen voor het vermogen van de Haast-adelaar om te gedijen zonder zijn belangrijkste voedselbron.
Omdat Haasts adelaars de belangrijkste roofdieren in hun omgeving waren, geloven wetenschappers dat ze geen overvloedige populatie hadden, noch een hoge voortplantingssnelheid.
Dus toen de moavogels – de voedselbron van de adelaar – stierven, stierf de adelaar waarschijnlijk kort daarna. Deze theorie wordt verder ondersteund door wetenschappelijke schattingen dat de reuzenarend rond dezelfde tijd verdween als de moa – ongeveer 500 tot 600 jaar geleden.
Het uitsterven van de Haast-adelaar herinnert ons aan de gevolgen van menselijke invloed op onze aarde – en de flora en fauna die door de jaren heen verloren zijn gegaan.
Nu jullie Heb je alles geleerd over de Haasts adelaar, kijk dan eens naar de oude Mongoolse jachtkunst met adelaars, wat een lust voor het oog is. Lees vervolgens hoe een man schuldig pleitte voor het neerschieten van een Amerikaanse zeearend en hem vervolgens overreden met een quad.