Volgens een oude mythe ontmoette generaal Washington lichte weerstand bij de Slag bij Trenton op de ochtend van 26 december 1776, omdat de Hessiaan van de stad verdedigers waren laat op de avond voordat ze Kerstmis vierden. Het verhaal legt uit dat de patriotten snel werk maakten van de stuntelige huurlingen die bezeten waren van feestvreugde. Maar de Hessische troepen waren zeker niet de ongelukkige dronkaards van de legende. Het waren eerder uitstekende soldaten.
De term “Hessians” verwijst naar de ongeveer 30.000 Duitse troepen die door de Britten waren ingehuurd om te helpen vechten tijdens de Amerikaanse Revolutie. Ze waren voornamelijk afkomstig uit de Duitse deelstaat Hessen-Cassel, hoewel soldaten uit andere Duitse staten ook in Amerika actie zagen. (Destijds was Duitsland geen verenigd land, maar een verzameling afzonderlijke staten die een taal en cultuur deelden.)
Het inhuren van een buitenlands leger was in de achttiende eeuw niet ongebruikelijk. Voor Hesse-Cassel waren soldaten een belangrijk exportproduct. Door zijn leger aan de Britten te verhuren, haalde Hessen-Cassel een bedrag op dat gelijk was aan ongeveer dertien jaar aan belastinginkomsten. Hierdoor kon de prins van de staat, het Landgraf Friedrich II, de belastingen laag houden en de overheidsuitgaven hoog. Friedrich, een man van de Verlichting, hield toezicht op projecten voor openbare werken, beheerde een openbaar welzijnssysteem en moedigde onderwijs aan.
Toch domineerden militaire behoeften het land. Toen jongens zeven werden, werden ze ingeschreven voor militaire dienst, en elk jaar moesten mannen van zestien tot dertig jaar zich melden bij een ambtenaar voor mogelijke introductie. Sommige mannen werden vrijgesteld omdat hun beroep als essentieel voor de staat werd beschouwd. Maar anderen, zoals schoolverlaters, faillissementen, bedienden zonder meesters, leeglopers en werklozen, werden beschouwd als vervangbare mensen en konden op elk moment in dienst worden genomen.
Het leven in het Hessische leger was hard . Het systeem was bedoeld om ijzeren discipline bij te brengen en de straffen konden wreed zijn. Toch was het moreel over het algemeen hoog. Officieren waren goed opgeleid, promotie was door verdienste, en soldaten waren er trots op hun prins en hun volk te dienen. Bovendien leverde militaire dienst economische voordelen op. De families van soldaten waren vrijgesteld van bepaalde belastingen, de lonen waren hoger dan bij het boerenwerk, en er was de belofte van buit (geld verdiend door de verkoop van buitgemaakt militair bezit) en plundering (eigendom van burgers). Officieel was plunderen verboten (verboden), maar officieren, die ook een voorliefde hadden voor geplunderde goederen, keken vaak de andere kant op.
De hang naar plundering maakte de Hessiërs impopulair bij Amerikanen. De Onafhankelijkheidsverklaring veroordeelde bijvoorbeeld de koning voor het vervoeren van grote legers van buitenlandse huurlingen om de werken van dood, verlatenheid en tirannie te voltooien, die al begonnen waren met omstandigheden van wreedheid & verraderlijkheid nauwelijks parallel in de meest barbaarse tijdperken, en het hoofd van een beschaafde natie totaal onwaardig. “1 Tijdens de oorlog duwde Hessische plundering vaak neutrale of onverschillige Amerikanen naar de kant van de patriot.
Ondanks dergelijke vijandigheid werden sommigen 3.000 Hessianen besloten dat ze het land leuk genoeg vonden om er na de oorlog hun nieuwe thuis van te maken, en ze weigerden terug te keren naar Europa. In Amerika leefden ze zij aan zij – en deelden ze misschien een kerstdrankje – met hun voormalige vijanden.
David Head, Ph.D.
Visiting Assistant Professor of History
University of Central Florida
Opmerkingen
1. Zie de National Archives and Records Administration voor de tekst van de verklaring, inclusief de verwijzing naar buitenlandse huurlingen.
Bibliografie
Rodney Atwood, The Hessians: Mercenaries from Hessen-Kassel in the American Revolutie. New York: Cambridge University Press, 1980.
David Hackett Fischer, Washingtons Crossing. New York: Oxford University Press, 2004.