Aan het begin van de eeuw castte regisseur Alfonso Cuarón Y Tu Mamá También, de schunnige maar plangente roadmovie die hij met zijn broer Carlos had geschreven over twee oversekste Mexicaanse tieners, de rijke Tenoch en zijn armere, grimmiger vriend Julio. “Alfonso belde me heel opgewonden”, herinnert Carlos Cuarón zich. “Hij zei:” Ik weet wie Julio gaat spelen! Ik heb hem gezien in de film van Alejandro. Alejandro González Iñárritu, dat wil zeggen, wiens woeste hondengevechtdrama Amores Perros op het punt stond uit te komen. “Ik zei: Nee, nee, ik heb Julio gevonden; ik zag de perfecte acteur in deze korte film, De Tripas, Corazón. Hij is ongelooflijk: zijn ogen, de manier waarop hij de stilte beheert …”
Uiteindelijk realiseerden de broers zich dat ze het over dezelfde persoon hadden: Gael García Bernal, die toen net 21 was. Als zoon van theateracteurs was hij een speelde in zijn vroege tienerjaren de Mexicaanse soap El Abuelo y Yo (opa en ik) voordat hij naar Londen vertrok om te studeren aan de Royal Central School of Speech and Drama. Iñárritu haalde hem halverwege uit voor Amores Perros en hij stal die film als de nerveuze traan die net zo wild was als zijn kampioen rottweiler. Zijn veranderlijke gelaatstrekken konden veranderen van cherubijn naar lupine naar ernstig smeulend; zijn zenuwuiteinden voelden bloot als gerafelde elektrische draden.
voel al zijn emoties, al zijn kwetsbaarheid ”, zegt Cuarón. “Hij vult het scherm volledig. Nadat mijn vrouw hem had ontmoet, zei ze: Wauw, hij is zo knap, maar ik dacht dat hij lang zou zijn. Hij is net als Al Pacino of Dustin Hoffman, het soort acteur wiens aura en energie je maken denk dat ze enorm zijn. ”
In die wham-bam eerste helft van de film van Bernal carrière, gaf hij vier geweldige uitvoeringen, waarvan er één voldoende zou zijn geweest om een reputatie op te bouwen: Amores Perros, Y Tu Mamá También, Pedro Almodóvars Bad Education, waarvan hij er deels verrukkelijk uitzag in drag, en The Motorcycle Diaries, waarin hij een jonge Che Guevara speelde. Nu hij 41 is, heeft Bernal afgewisseld tussen reguliere projecten in de VS, zoals zijn vijfjarige periode als excentrieke dirigent in de heerlijke Amazon-serie Mozart in the Jungle, of zijn ontroerende stemwerk als een balladeer gevangen in het hiernamaals in het Disney / Pixar-juweeltje Coco – en politiek geladen werk in Latijns-Amerika.
Wanneer h Hij belt me vandaag, hij komt uit Mexico City, een van de twee locaties waar hij woont (de andere is Buenos Aires) en waar hij toevallig was toen de lockdown begon. “Wat er nu mooi is in Mexico”, zegt hij opgewekt, “is dat er direct na de dagelijkse persconferentie om 19.00 uur films op tv verschijnen uit de gouden eeuw van de Mexicaanse cinema, van de jaren dertig tot de jaren vijftig. Het was geweldig om ze in dit licht te zien. Ik zie de hoop van de acteurs en filmmakers van 70 of 80 jaar geleden. Ik zie hun angsten, hun experimenten, wat ze probeerden op te bouwen en uit te drukken. Ik vind het allemaal ongelooflijk ontroerend als een document van de mensheid. ”
Hij denkt dat de huidige crisis de manier waarop we naar kunst kijken voor altijd verandert. “Er is nu iets eenvoudiger in hoe we dingen zien – het is sterker, elementair en pulserend. We zijn zo emotioneel geladen. Artistieke expressie kan ons ten goede beïnvloeden, waardoor we het gevoel krijgen dat we allemaal samen in deze vragen zitten.” / p>
Het is, zo suggereert hij, een ideale staat om Ema te benaderen, zijn derde film met de Chileense regisseur Pablo Larraín, na No, over de volksraadpleging over Pinochet in 1988 en de fantasiebiopic Neruda, waarin hij speelde een politie-inspecteur die twijfelt aan zijn eigen bestaan. Ema is de meest uitdagende samenwerking van het paar, grotendeels bevolkt door destructieve en onaangename karakters; pas geleidelijk pellen hun stekelige buitenkant weg om de gewonde zielen binnenin te onthullen. Bernal heeft de kleine maar cruciale rol van Gastón, een choreograaf die getrouwd is met danseres Ema (Mariana Di Girolamo). Hij is ronduit harteloos – hij beschimpt haar vanwege hun recente mislukte adoptie van een zevenjarige jongen – maar Bernal laat zien dat Gastón ook lijdt.
“Er is iets aan de aard van zijn baan waardoor hij zich erg eenzaam voelt. Dat was interessant om te ontdekken: hij is de zwaartepunt bij dit dansgezelschap, hij zet alles bij elkaar en dat leidt tot veel eenzaamheid, het is als het regisseren van een film, die een eenzame bezigheid is, ook al is het collectief.Bernal heeft zelf twee speelfilms geregisseerd – het drama Déficit uit 2007 en de nog niet uitgebrachte Chicuarotes, over jonge Mexicaanse gangsters – en heeft samen met zijn jeugdvriend en Y Tu Mamá También co-ster Diego Luna twee productiebedrijven opgericht en een documentairefilmfestival, Ambulante.
Zou Gastón een portret van zichzelf of Larraín kunnen zijn? “Nee helemaal niet!” lacht hij. “Maar Pablo en ik begrijpen hem allebei in zijn isolement en zijn verbijstering.” Misschien is hij dan te vergelijken met Rodrigo, de dirigent van Mozart in the Jungle, die ook een rusteloos, veeleisend creatief type is? “Ja! Behalve dat Rodrigo geluk en avontuur vertegenwoordigt, terwijl Gastón het tegenovergestelde is. Rodrigo is Maradona. Gastón lijkt meer op Mike Tyson.”
Zijn rol in Ema is opmerkelijk omdat hij zijn gebruikelijke opwindende charme onder controle houdt. ; als Gastón seksueel is, is dat alleen op de meest afgelegen, reptielachtige manier. Zulke onsmakelijke delen zijn zeldzaam op Bernals cv. In Fernando Meirelless Blindness speelde hij een gewetenloze barman die profiteerde van een epidemie die zijn patiënten blind maakt; in één scène , voerde hij een duizelingwekkende, vieze versie uit van I Just Called to Say I Love You. En in The King, zijn Engelstalige debuut uit 2005, was hij een psychopaat die kalm wraak nam op zijn lang verloren gewaande vader. / p>
“Gael had ballen, om bot te zijn”, zegt James Marsh, de Britse regisseur van die foto. “We gingen naar een flink aantal opkomende jonge Amerikaanse acteurs, van wie sommigen nu een grote carrière hebben, en geen van hen zou in de buurt komen van dat script. Maar Gael vond het een goed idee om iemand met dit koude oppervlak te spelen. hij beweegt in de film: hij slentert altijd rond, meer dierlijk dan menselijk. Het personage heeft puur kwaad in zich, maar hij speelde het op deze lege manier zodat je hem niet haatte. “
Noch , aan het einde van Larrains foto, haten we Gastón. Of we hem begrijpen, is een andere kwestie, een kwestie waarvan Bernal denkt dat die niet zo belangrijk is. Dat is altijd het dilemma, toch? Begrip. Wat betekent het in godsnaam? Er is dat gezegde. Ik denk dat het Picasso was, niet? Iemand zei dat ze zijn werk niet begrepen. Dus vroeg hij hen: ‘Eet je s ochtends graag eieren? Vind je je huevos rotos leuk? ’‘ Ja, ik vind ze leuk. ’‘ OK. Maar begrijp je ze? Hij grinnikt erom.
Het is beter, zegt hij, dat het publiek weet dat ze Ik ken de motivaties van het personage niet. Dat is de reis die je maakt als je een personage opbouwt. Beetje bij beetje komen de stukjes samen. Oké, hoe zou dit personage zich voelen in de regen? Wat zou hij buiten doen? En je begint ze te ontdekken. Toen ik Rodrigo speelde in Mozart in the Jungle, kwam er een moment waarop ik een hele dag van zijn leven kon improviseren. Ik had dat eigenaarschap van wat hij in elke situatie zou doen. Dat is het nirvana van acteren: in staat zijn om naar plaatsen te gaan waar je niet zeker weet wat er gaat gebeuren. ”
Saffron Burrows, een van Bernals mede-sterren op Mozart in the Jungle, was getuige zijn proces van dichtbij. “Er is een ongelooflijk gemak aan Gael,” vertelt ze me. “Een ding dat zo leuk was, was zijn improvisatie, de kleine riffs die hij ontwikkelde, de verrassingen. Elke opname was heel anders. Ik denk dat hij veel harder werkt dan je zou denken. Soms deden we negen uur lang dezelfde scène en zag ik hem nadenken, dingen uitwerken, aanscherpen. ” Zij en Bernal gaan ver terug: ze speelden samen als pasgetrouwden in David Nicholls korte toneelstuk Aftersun, opgevoerd in The Old Vic in 2005.
Burrows herinnert zich zelfs dat hij eind jaren 90 de bar bezocht waar hij werkte toen hij toneelstudent was. “Ik dobbelde vroeger met vrienden op deze Cubaanse plek in Islington waar hij de barman was. Hij heeft die opleiding in Londen gehad en hij heeft altijd dit internationalisme in zich gedragen. Hij is erg gastvrij. Toen we Mozart maakten, was hij altijd bij de roer, altijd de gastheer zijn. ”
Hoewel hij noodzakelijkerwijs afgelegen is als Gastón, kan hij de kolkende innerlijke onrust van het personage onthullen tijdens een hectische toespraak tegen de levensstijl van zijn vrouw. “Er zijn enkele meningen die hij heeft die ik deel”, zegt Bernal. “Als hij bijvoorbeeld de spot drijft met het idee om naar Los Angeles te gaan en selfies te nemen. Ik zou zeggen dat er geen groter verraad voor de mensheid bestaat. Het gooit je leven weg. Ik weet dat het vreselijk klinkt. Maar naar Los Angeles gaan en selfies nemen is een goede zaak. absoluut geen transcendent doel! ”
Bernal verzette zich tegen de sirene-oproep van die stad, zelfs voordat hij en zijn voormalige partner, de Argentijnse acteur Dolores Fonzi, twee kinderen hadden: een zoon, Lázaro, nu 11, en een dochter, Libertad , die negen is. Hij bleef zitten. Niet omdat ik geen selfies wilde maken! Er zijn zoveel verhalen die ik wilde vertellen. Ik wilde dingen met mijn eigen handen veranderen, niet de route van iemand anders volgen.”
Marsh denkt dat de integriteit van Bernal essentieel is voor zijn handelen. “Ik heb enorm veel respect voor hem en hoe hij weigerde de gemakkelijke weg te kiezen. Hij had gemakkelijk naar Hollywood kunnen gaan en Antonio Banderas kunnen worden, maar dat deed hij niet. Hij heeft zich uitgerekt en is uitgegroeid tot een groot kunstenaar.” Cuarón, die later Bernal en Luna regisseerde in de voetbalsaga Rudo y Cursi, is het daarmee eens. Gael en Diego zijn de meest gerespecteerde acteurs van hun generatie in Mexico. Hij is betrokken bij sociale kwesties zoals immigratie, en hij is politiek zeer uitgesproken. Hij wordt zowel bekritiseerd als gevierd, afhankelijk van wie hier in de regering zit. En hoewel hij overal heeft gewoond, heeft hij Mexico nooit verlaten of is hij niet meer betrokken bij Mexicaanse kwesties. ”
Zelfs nobele, gewetensvolle acteurs zijn maar mensen. Heeft hij ooit rollen op zich genomen puur voor het geld? “Oh, er zijn er een of twee geweest”, zegt de acteur spijtig. Ik nodig hem uit om ze te noemen en te beschamen, maar hij weigert giechelend: “Noooo!” Dus laten we zeggen dat het merkwaardig geruststellend is dat zelfs een artiest die zo goed is als hij nog steeds zo armzalige films kan maken als Letters to Juliet, waar hij de onuitstaanbare vriend van Amanda Seyfried speelde, of A Little Bit of Heaven, waarin hij een oncoloog was die valt voor Kate Hudson terwijl ze fotogeniek en langdurig sterft.
“Ik deed bepaalde projecten waar ik niet zo zeker van was”, geeft hij toe. “Soms was er een aangename verrassing, soms een heel slechte een waar ik zou denken: Het is het niet waard, man. Wat ben ik aan het doen? ’Als ik door deze pandemie één ding heb geleerd, is het dat ik minder hoef te werken. Ik moet koesteren en iets te zeggen hebben. ”
Dus hij gaat niet nog een film maken waarin hij niet gelooft? “Ik denk het wel, ja. Het is een alledaags iets om te zeggen. Maar nu, dankzij deze situatie, is het zelfs nog acuter, toch? Ik ga gewoon doen wat ik leuk vind. Ik ga daar strenger over zijn vanaf nu. ”
Ema is beschikbaar als gratis preview op 1 mei, en dan normaal op Mubi vanaf 2 mei.
- Film
- Gael Garcia Bernal
- features
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger