Walka na miecze świetlne

Trispzest

Główny artykuł: Trispzest

Trispzest, będący połączeniem elementów Formy VII i tradycyjnego powietrznego pojedynku S „kytri, był rodzajem powietrznej walki mieczem świetlnym, pierwotnie opracowanym przez powietrzną, wrażliwą na siłę Majestriks ze Skye, Kharys. Trispzest, co oznaczało kołatanie serca w kytrycznym języku S, pozwoliłoby walczącemu wykorzystać zalety latania w walce z jednostkami uziemionymi – które S „kytri obraźliwie nazywałby” piechurami „. W Trispzest położono nacisk na użycie sai cha technika dekapitacji „piechurów”. Trispzest miał wiele zalet, ale jedną śmiertelną słabość, ponieważ walczący był podatny na ataki bezpośrednio pod nim przez uziemione jednostki. Kyle Katarn wykorzystał tę słabość, spadając na ziemię i rzucając się jego miecz świetlny wzniósł się w górę, gdy Maw przeleciał nad nim, kontuzjował Mawa podczas pojedynku na Ruusanie.

Tràkata

Główny artykuł: Tràkata

Styl Tràkata opiera się na wyjątkowej zdolności włączania i wyłączania mieczy świetlnych, aktywując i dezaktywowanie ostrza w ogniu walki, aby prześliznąć się przez obronę wroga lub skłonić go do nadmiernego rozciągnięcia się. Filozoficznie Tràkata obejmowała praktyczną walkę i oszustwa, a nie bardziej tradycyjną, zdecydowaną i zdecydowaną taktykę, która była cechą charakterystyczną Jedi i Sithów. Sith miał trudności z zastosowaniem tego stylu, ponieważ ich moc pochodziła z pasji i wściekłości, a nie z taktycznej pomysłowości, a Jedi powstrzymali się od tego stylu, ponieważ nie chcieli polegać na oszustwie. Poza tym dezaktywacja jednego miecza świetlnego podczas walki zapewniała większą kontrolę nad Mocą dzięki usuniętemu rozpraszaniu uwagi.

Sokan

Główny artykuł : Sokan

W większości Sokan był raczej zasadą walki mieczem świetlnym niż prawdziwą formą. Opracowany przez starożytnych Rycerzy Jedi podczas Wielkiej Wojny w nadprzestrzeń, nauczanie Sokana dotyczyło wykorzystania samego środowiska w celu uzyskania przewagi taktycznej w walce. Sokan opierał się na wymanewrowaniu przeciwników, używaniu szybkich przewrotów i skoków, aby zmniejszyć dystans i ułatwić szybkie uderzenia w najważniejsze obszary przeciwnika. Teren był w tym celu mocno uzależniony i pozwalał na dużą prędkość i mobilność, a także ułatwiona samoobrona. Przed Wojnami Klonów, praktykujący Sokan zintegrowali wysoce kinetyczne elementy Ataru ze swoimi starożytnymi technikami Sokana, aby stworzyć mieszankę stylów, które polegały na zwinności.

Walka na miecze świetlne na koniu

Główny artykuł: Walka na miecze świetlne na koniu

W tego typu walce pojedynek był ograniczony do walki jedną ręką, ponieważ druga ręka była potrzebna do sterowania wierzchowcem. przewaga nad przeciwnikiem, ataki na koniu zazwyczaj składały się z niskich wykroków oraz ukośnych cięć i łuków. Główną zaletą tego typu walki jest wysoki punkt obserwacyjny i prędkość oferowana przez wierzchowca, choć przeciwnie, pojedynek musiał poświęcić trochę wysiłku, aby chronić i kontrolować wierzchowca.

Telekinetic Lightsaber Combat

Główny artykuł: Telekineza # Walka na miecze świetlne

Walka na telekinetyczny miecz świetlny była sztuką i praktyką posługiwania się jednym mieczem świetlnym z telekinezą opartą na Mocy. Było to niezwykle trudne i wymagało wielkich umiejętności w takich zastosowaniach Mocy. Podstawowe zalety taka forma walki była oczywista; zasięg przestał być problemem, a opcja trzymania wielu mieczy świetlnych jednocześnie stała się realna. Najbardziej podstawowym zastosowaniem telekinezy w walce mieczem świetlnym był rzut szablą. Używanie Mocy do prowadzenia łuku mieczy świetlnych w powietrzu użytkownicy mogli rzucać mieczami świetlnymi w stylu bumerangu, odcinając przeszkody i zaskakujących wrogów. Bardziej biegli użytkownicy tej techniki mogli ciskać mieczami świetlnymi na duże odległości, dokonywać korekt kursu w powietrzu lub po prostu pozwalać mieczowi świetlnemu unosić się w miejscu .

Dun Möch

Główny artykuł: Dun Möch

Dun Möch był tradycyjną taktyką Sithów opartą na wojnie psychologicznej. Przede wszystkim praktykujący polegał na drwinach, które ujawniały wewnętrzne wątpliwości i słabości przeciwnika, zakłócając ich koncentrację. Właściwe wykonanie Dun Möch wymagało ogromnej cierpliwości i kontroli, co jest rzadką cechą wśród Sithów, zwłaszcza tych z wcześniejszych epok. Jednym z najwspanialszych pokazów tej techniki była porażka Dartha Banea nad Sirakiem podczas ich pobytu w akademii Sithów na Korriban. Wykazał potrzebę cierpliwości, wyciągając bitwę, aby wykorzystać brak wytrzymałości Siraka i wykazywał doskonałą kontrolę, powstrzymując się od zadawania wczesnego zabójczego ciosu, gdy postać Siraka zaczęła się ślizgać. Zamiast zadowalać się szybkim zwycięstwem, Bane próbował całkowicie zniszczyć Siraka, pozwalając kuszącej bliskości zwycięstwa podsycić jego wściekłość, wyzwalając ją w potężny cios, który rozbroił Siraka, kończąc pojedynek.

„Forma Zero”

Główny artykuł: Formularz „Zero”

Forma„ Zero ”nie była rzeczywistą formą walki mieczem świetlnym, ale raczej zasadą etyczną. Była wyrazem idei, że Jedi powinien wiedzieć, kiedy używać mieczami świetlnymi i kiedy powstrzymać się od użycia siły, a zamiast tego znaleźć alternatywny sposób rozwiązania problemu. Pomysł ten został zdefiniowany przez mistrza Jedi Yodę, aby odpowiedzieć na potrzebę powstrzymania się Jedi, gdy są kuszeni „agresywnymi negocjacjami” oraz zamiast tego użyj innej dobrze rozwiniętej umiejętności Jedi, takiej jak sztuczka umysłu Jedi. Była to metoda używana do znalezienia rozwiązania bez uciekania się do przemocy.

Lus-ma

Główny artykuł: Lus-ma

Niejasna technika miecza świetlnego, Lus-ma była jedną z form walki, w której hrabia Dooku wyszkolił Grievousa i jego IG-100 MagnaGuard. Poza faktem, że jeden z tych wtajemniczonych użył Lus-ma do przeciwstawienia się ruchowi Soresu, prawie nic nie wiadomo o stylu.

Su ma

Su ma było użycie rotacji w formie walki mieczem świetlnym rycerza Jedi, składała się z trzech form. Po pierwsze, ton su ma, było użycie salta w walce. Innym, en su ma, było użycie w walce kół wozu.

Formy walki specyficzne dla broni

Ze względu na niewiarygodne warianty w technologii miecza świetlnego i różnych dostępnych specjalistycznych broniach, potrzebne były metody walki i szkolenia w zakresie używania tych różnych narzędzi. Większość odmian broni polegała na niewielkich zmianach w rozmiarze i kształcie rękojeści miecza świetlnego, przy czym wpływ na walkę był znikomy. Miecze świetlne z zakrzywioną rękojeścią i folie świetlne pozwoliły na większą precyzję i łatwiejsze posługiwanie się jedną ręką, podczas gdy miecze świetlne z długą rękojeścią pozwoliły na lepszą dźwignię i moc. Dwufazowe miecze świetlne pozwalały na szybkie zmiany długości ostrza i mogły być używane do zaskakiwania wrogów, ale nie wymagały dedykowanych metod specjalistycznego treningu poza znajomością osobistej znajomości.

Jednak inne warianty uzbrojenia, takie jak podwójne – miecze świetlne z ostrzami lub posiadanie podwójnych ostrzy wymagało intensywnego specjalistycznego szkolenia ze względu na trudność w korzystaniu z takiej broni.

Walka Jar „Kai (z dwoma ostrzami)

Główny artykuł: Jar „Kai

Jar „Styl Kai opracowany przez wojowników Yovshin został nazwany na cześć miasta na Atrisii. Miasto Jar” Kai było również miejscem, w którym znajdowały się oryginalne szable pojedynkowe Jar „Kai Te bronie były używane przez Yovshinów i zostały zaprojektowane w celu używania dwóch broni. Niman, styl z dwoma ostrzami opracowany przez Royale Macheteros z Kashi Mer, został nazwany po podwójnym triumwiracie bóstw Kashi.Styl został przyjęty przez Legiony Lettow, grupę Mrocznych Stron odpowiedzialnych za Pierwszą Wielką Schizmę Zakonu Jedi. Po klęsce Legionu z rąk Jedi, Niman został przyjęty przez Zakon Jedi, ostatecznie przekształcając go w szóstą formę walki mieczem świetlnym, o tej samej nazwie. Oba style były wcześniejsze niż wynalezienie i użycie mieczy świetlnych, ale ponieważ zaprojektowano je do ćwiczenia z mieczami, łatwo je zaadaptować. Ponadto słowo „Jar” Kai ”stało się ogólnym terminem określającym walkę z dwoma ostrzami w ogóle, co doprowadziło do narodzin terminu„ taktyka Jar ”Kai”, który polegał po prostu na użyciu dwóch ostrzy w walce, niezależnie od tego, czy jedno przeszedł szkolenie w dowolnym stylu walki z dwoma ostrzami.

Wojownicy z dwoma ostrzami, czy to klasyczni pojedynkowi Niman, czy osoby stosujące taktykę Jar „Kai, były w stanie utrzymywać silny atak, ponieważ prędkość ataku, na którą pozwalały dwa ostrza, przytłoczyłaby większość przeciwników. Typowym manewrem było ciągłe atakowanie jednym ostrzem, podczas gdy poleganie na drugim w celu obrony obronnej, zapewniając, że pojedynkujący się może zachować czujność, nawet gdy on zaatakowany. Jednak często zdarzało się, że oba ostrza były używane do celów ofensywnych, utrzymując ciągły atak z przodu fali. Sam w sobie kompletny system walki, Jar „Kai łatwo dostosowywał się do innych stylów. Po rozpoczęciu nauki pod okiem Dartha Tyranusa, Asajj Ventress szybko zastosowała techniki Makashi w swojej praktyce Jar „Kai. Ponieważ Makashi był ulubioną formą Tyranusa, Mistrz Jedi Luminara Unduli był w stanie rozpoznać jego techniki treningowe w umiejętnościach walki Asajja, stwierdzając: to samo. Mace Windu wprowadził taktykę Jar „Kai do swojego własnego stylu Vaapad podczas misji na Haruun Kal, swoim byłym uczniu; Depa Billaba; robi podobnie.

Walka na miecze świetlne z dwoma ostrzami

Główny artykuł: Podwójny miecz świetlny

Głównym celem miecza świetlnego o dwóch ostrzach było umożliwienie szybszego ataku, umożliwiając szybki atak przy minimalnym ruchu , „więcej rzezi na zamach”, jak to niektórzy określają. Saberstaffy były również doskonałą bronią defensywną, ponieważ podwojona długość broni zapewniała większą powierzchnię do odbijania i parowania. Oprócz praktycznych zalet broni posiadała również świetne wpływ psychologiczny. Podwójne ostrza zwiększały efekt wizualny broni, a podczas walki przeciwnicy intuicyjnie próbowaliby śledzić ostrza oddzielnie, a nie jako pojedynczą broń, przytłaczając je.

Jednak pomimo wszystkich zalety oferowane przez broń, jej słabości były równie oczywiste, wymagane było specjalne przeszkolenie, aby skutecznie posługiwać się bronią, wi ci, którzy próbują go używać bez takiej dyscypliny, prawdopodobnie przepołowią się lub nabijają na pal. Techniki stosowane z mieczem świetlnym o dwóch ostrzach były niezwykle ograniczone, ponieważ drugie ostrze uniemożliwiało wykonanie wielu pozycji i ruchów lub wymagało od posiadacza niezręcznego obracania się wokół broni, aby to zrobić. Wiele technik wymagało od użytkownika wykonywania wyszukanych ruchów, aby poruszać laską wokół ciała, pozostawiając ją otwartą, a każda metoda walki, która skupiała się na sile lub penetracji, była trudna do zastosowania. Ponadto powiększona rękojeść, wspólna dla większości mieczy świetlnych o dwóch ostrzach, stanowiła duży cel, trudny do obrony. Przeciwnicy często próbowali użyć znaku kontaktowego djem słonecznego, a nawet doświadczeni posiadacze szabli byli podatni na tę taktykę.

Walka na miecze świetlne

Główny artykuł: szczupak z mieczem świetlnym

Pod wieloma względami przypominający starożytne ramię tyczkowe, głównym celem szczupaka miecza świetlnego było umożliwienie znacznie zwiększonego zasięgu. Główną cechą broni był długi trzon, na którym zamocowany był miecz świetlny, wykonany ze stopu odpornego na miecz świetlny, takiego jak frik. Trzon zapewniał kilka zalet: drastycznie zwiększony zasięg, użycie jako broń defensywna do walki w zwarciu, z dużą powierzchnią wału używaną do blokowania ataków wroga oraz ulepszoną dźwignię zapewnianą przez tak dużą rękojeść, pozwalającą posiadaczom na wyciąganie niszczycielskie ataki mocy.

Jednak, podobnie jak w przypadku miecza świetlnego o podwójnym ostrzu, słabości takiej broni i związane z nią style walki były oczywiste. Długi trzon sprawiał, że wiele pozycji i ruchów było niewygodnych, czasem niemożliwych do wykonania, nie przechodził dobrze między pchnięciami i cięciami, a także wymagał dużej przestrzeni do prawidłowego władania.

Walka z lekkimi statkami

Główny artykuł: Lightwhip

Lightwhip, dzierżony w ten sam sposób, co zwykły bicz, był rzadką i egzotyczną bronią, nieznanym zjawiskiem wśród tradycyjnych pojedynków. Z tego powodu posiadacze lekkich statków cieszyli się znaczną przewagą nad przeciwnikami. Oprócz swojej rzadkości, lekkie statki miały również duży zasięg, długie, elastyczne pasmo energii pozwalające posiadaczowi na atak z odległości kilku metrów. Broń była również trudna do obrony, ponieważ mogła po prostu zginać się wokół ostrza przeciwnika, gdy próbował sparować. Gdy w zestawie było wiele frędzli, bicz był w stanie pokonać obronę wrogów, atakując ich ze wszystkich stron.

Jednak lekkie statki miały tyle samo wad, co zalet. Ostrze lekkiego statku powietrznego było trudne do kontrolowania, mogło równie łatwo okaleczyć niewprawnego posiadacza, jak przeciwnika i było słabsze niż standardowe ostrze miecza świetlnego. być szeroko rozstawionym, aby nabrać rozpędu do ataku, i było to trudne do użycia w defensywie, ponieważ elastyczne frędzle nie nadają się do parowania, przez co posiadacz jest podatny zarówno na dużą prędkość, jak i brutalną siłę. W rzeczywistości, ostrza lekkich statków były nawet znane z gwałtownego zwarcia trafiony z wystarczającą siłą.

Walka wręcz

Główny artykuł: Walka wręcz

Ponieważ różne formy walki mieczem świetlnym były w pełni rozwiniętymi formami sztuk walki, nie ograniczały się do używania z mieczem świetlnym, a trening walki wręcz była standardem wśród wielu organizacji opartych na Siłach. Większość gatunków była znana z tego, że angażuje się w tego rodzaju walkę, a wiele czujących gatunków i kultur przekształciło je w różne właściwe sztuki walki; tak jak różne formy walki mieczem świetlnym mogą być używane bez broni, tak samo wiele z tych stylów walki bez broni można zastosować za pomocą miecza świetlnego. Darth Maul i Anoon Bondara byli studentami sztuki walki Teräs Käsi, opracowanej przez wyznawców Palawy, którzy stali się znakomitymi pojedynkami na miecze świetlne. Sztuka walki Echani była dyscypliną walki bez broni, znaną z wojskowych sił specjalnych w całej galaktyce i być może nauczono jej Meetry Surik.

Podczas pojedynków takie ataki fizyczne były często stosowane z zadziwiającą regularnością. w celu zdezorientowania przeciwnika przed końcowym atakiem. Ponieważ rozbrajanie było częstym celem w pojedynkach na miecze świetlne, nie było niczym niezwykłym, że obaj przeciwnicy stracili broń, co spowodowało, że walka przerodziła się w bójkę. W rzeczywistości wojownicy byli znani z tego, że czerpali z Mocy, aby zwiększyć swoją szybkość i siłę, pozwalając im na wyprowadzanie potężnych uderzeń, które rzucały przeciwników przez pokój lub dosłownie rozdzierały ich kończyny.

Za kulisami

Miecze świetlne, a także walka na miecze świetlne, zostały zainspirowane pirackimi i romantycznymi filmami z lat czterdziestych XX wieku, w których w dużej mierze wykorzystano szermierkę rapierów i tym podobne.Zgodnie z tymi romantycznymi obrazami walki, miecze świetlne miały reprezentować honor i rycerskość nieodłączną od Jedi. Pierwotnie Jedi byli pomyślani jako walczący na miecze, ale George Lucas chciał zapewnić im przewagę technologiczną i stworzył miecz świetlny. Rozumował, że w erze broni energetycznej miecze świetlne mogą być używane do odbijania promieni, dając początek idei odbijania strzałów. Lucas chciał, aby najwcześniejsze pojedynki na miecze świetlne miały bardzo orientalny styl szermierki, przypominający japońskie style walki, które wymagały wiele honoru i duchowości.

Oryginalny pojedynek na miecze świetlne w Gwiezdnych wojnach: Część IV A Nowy Choreografią Hope był Peter Diamond. Według Diamonda, George Lucas chciał stylu walki z pojedynkami na miecze, z domieszką japońskiego kendo. Wszystkie ruchy bojowe w pojedynku były uderzeniami dwuręcznymi, zgodnie z początkową koncepcją Lucasa, że miecze świetlne były niewiarygodnie ciężkie i trudne w obsłudze. Również ze względu na kruchość ostrzy kaskaderskich używanych podczas tej walki, które były niewiele więcej niż drewniane kołki, Diamond był zmuszony poinstruować Aleca Guinnessa i Davida Prowsea, aby zatrzymali ostrza przed kontaktem z powodu ich kruchości.

Jak Saga Gwiezdnych Wojen trwała dalej, Lucas ponownie przemyślał style walki i postanowił uczynić je „szybszymi i bardziej intensywnymi”, co symbolizuje coraz większe opanowanie broni przez Lukea Skywalkera. Zaczęto włączać metody walki jedną ręką, przypominające szermierkę rapierów europejskich. Choreografia pojedynków w Empire Strikes Back i Return of the Jedi została również wykorzystana do pokazania rozwoju Lukea Skywalkera jako postaci. W Empire Strikes Back, Mark Hamill był choreografowany, aby pokazać Lukea Skywalkera walczącego tak ciężko, jak tylko mógł z zaciętym wrogiem Dartha Vadera, chociaż pojedynek w Return of the Jedi był bardziej skoncentrowany na emocjonalnym kontekście walki. Ponadto, ze względu na tendencję Davida Prowsea do łamania ostrzy miecza świetlnego podczas kręcenia filmu A New Hope, we wszystkich scenach walki Dartha Vadera Bob Anderson występował jako dubler Prowse.

Kiedy trylogia prequela zaczęła się kręcić, Petera Diamonda zastąpił Nick Gillard, który całkowicie przemyślał style walki Jedi. George Lucas przewidział, że w tym okresie Jedi osiągnęli szczyt rozwoju sztuk walki, więc choreografia musiała być znacznie szybsza i bardziej wyrafinowana. Gillard chciał pokazać, że Jedi studiowali każdy dostępny styl walki na miecze. Jego pomysł był taki, że skoro wybrali broń krótkiego zasięgu, musieliby być tak dobrzy, gdyby „stawili czoła działom promieniowym i laserom . Gillard opracował choreografię pojedynków jako „grę w szachy rozgrywaną z prędkością tysiąca mil na godzinę”, przy czym każdy ruch był analogiczny do czeku. Pomocnikiem Gillarda był mistrz sztuk walki Ray Park, który wcielił się w postać Dartha Maula i pomógł wyszkolić Liama Neesona i Ewan McGregor.

Ze względu na swój wiek i wynikający z tego brak mobilności, Christopher Lee został zastąpiony przez kaskaderskiego dublera Kylea Rowlinga w bardziej złożonych pojedynkach hrabiego Dooku. Jednak Lee był w stanie wykonać niektóre ruchy, szczególnie podczas strzałów z bliska. Atak klonów był także pierwszym filmem z Gwiezdnych Wojen, w którym występuje duża liczba Jedi na polu bitwy. Aby to stworzyć, wielu artystów sztuk walki zostało zatrudnionych i sfilmowanych indywidualnie lub w małych grupach przed niebieskim ekranem. Wszystkie nagrania zostały następnie skompilowane i zmontowane w winiety, które zostały połączone w materiał filmowy z modelu Areny lub wygenerowane komputerowo tło. Podobnie jak Christophera Lee, Ian McDiarmid również został zastąpiony przez swojego dublera ze względu na swój wiek, chociaż wykonywał również pewne ruchy przy strzałach z bliska.

Siedem form walki mieczem świetlnym otrzymało swój pierwszy opis i w artykule Fightsaber: Jedi Lightsaber Combat opublikowanym w Star Wars Insider 62. Podczas gdy te style walki byłyby wspomniane i używane w Star Wars: Knights of the Old Republic II: The Sith Lords, Star Wars: Jedi Knight II: Jedi Outcast i jego kontynuacja, Akademia Jedi zamiast tego używałaby trzech stylów; Szybki, średni i mocny. Chociaż każda z tych form miała silne podobieństwa do Trzech Pierścieni Obrony opisanych w powieści I, Jedi z Rozszerzonego Wszechświata z 1998 roku, mogą one być niewiele więcej niż mechaniką gry.

Wyglądy

Uważam, że brak źródeł jest niepokojący. Ten artykuł musi mieć więcej źródeł i / lub wyglądów, aby odpowiadał wyższemu standardowi jakości artykułu.