Lichtzwaardgevecht

Trispzest

Hoofdartikel: Trispzest

Trispzest, een combinatie van elementen van Vorm VII en traditionele S “kytri luchtgevechten, was een soort luchtzwaardgevecht oorspronkelijk ontwikkeld door de luchtmachtgevoelige Majestrix van Skye, Kharys. Trispzest, wat betekende hartkloppingen in de S “kytrische taal, zou de strijder in staat stellen gebruik te maken van de voordelen van vliegen in de strijd tegen geaarde eenheden – die de S” kytri afwijkend wandelaars zouden noemen. In Trispzest werd de nadruk gelegd op het gebruik van de sai cha-techniek om wandelaars te onthoofden. Trispzest had vele voordelen, maar één fatale zwakte, aangezien de strijder openstond voor aanvallen van direct onder hem of haar door geaarde eenheden. Kyle Katarn profiteerde van deze zwakte toen hij op de grond viel en zijn lichtzwaard omhoog toen Maw over hem heenging, hij verwondde Maw tijdens een duel op Ruusan.

Tràkata

Hoofdartikel: Tràkata

De Tràkata-stijl was gebaseerd op het unieke vermogen van lichtzwaarden om aan en uit te schakelen, en het deactiveren van het zwaard in het heetst van de strijd om langs vijandelijke verdedigingswerken te glippen, of ze te misleiden om zich te veel uit te breiden. Filosofisch gezien betrof Tràkata praktische gevechten en misleiding, in plaats van de meer traditionele vastberaden en vastberaden tactieken die de kenmerken waren van de Jedi en Sith. Sith had moeite om deze stijl toe te passen, omdat hun kracht voortkwam uit passie en woede in plaats van nuchter tactisch vernuft, en de Jedi zagen af van deze stijl vanwege hun onwil om op bedrog te vertrouwen. Bovendien bood het deactiveren van iemands lichtzwaard tijdens gevechten meer controle over de Force vanwege de verwijderde afleiding.

Sokan

Hoofdartikel : Sokan

Sokan was voor het grootste deel een principe van lichtzwaardgevechten, in plaats van een echte vorm. Het Sokan-onderwijs werd ontwikkeld door de oude Jedi Knights tijdens de Great Hyperspace War en draaide om het gebruik van de omgeving zelf om een tactisch voordeel te behalen tijdens gevechten. Sokan was gebaseerd op het uit manoeuvreren van tegenstanders, met behulp van snelle tuimel- en springbewegingen om de afstand te verkleinen en snelle slagen naar de vitale gebieden van de tegenstander mogelijk te maken. Terrein werd zwaar vertrouwd voor dit doel en maakte grote snelheid en mobiliteit mogelijk, en ook vergemakkelijkte zelfverdediging. Voorafgaand aan de Clone Wars, integreerden Sokan-beoefenaars zeer kinetische elementen van Ataru met hun oude Sokan-technieken om een mix van stijlen te creëren die vertrouwden op behendigheid.

Mounted Lightsaber Combat

Hoofdartikel: Gemonteerd lichtzwaardgevecht

In dit soort gevechten was de duellist beperkt tot vechten met één hand, aangezien de andere hand nodig was om de berg te besturen. ht voordeel ten opzichte van de tegenstander, aanvallen terwijl gemonteerd bestonden meestal uit lage lunges en diagonale schuine strepen en bogen. Het belangrijkste voordeel van dit soort gevechten is het hoge uitkijkpunt en de snelheid die de berg biedt, hoewel de duellist daarentegen moeite moest doen om de berg te beschermen en te controleren.

Telekinetisch lichtzwaardgevecht

Hoofdartikel: Telekinesis # Lichtzwaardgevecht

Telekinetische lichtzwaardgevechten waren de kunst en praktijk van het hanteren van iemands lichtzwaard met op Force gebaseerde telekinese. Het was buitengewoon moeilijk en vereiste grote vaardigheid bij dergelijke toepassingen van de Force. De belangrijkste voordelen van een dergelijke gevechtsvorm lag voor de hand; bereik was geen probleem meer en de optie om meerdere lichtzwaarden tegelijkertijd te hanteren werd levensvatbaar. De meest basale toepassing van telekinese in lichtzwaardgevechten was de sabelworp. De Force gebruiken om de lichtzwaarden door de lucht te leiden , konden gebruikers hun lichtzwaarden op een boemerang-manier werpen, obstakels en verrassende vijanden uit elkaar halen. Meer bedreven gebruikers van een dergelijke techniek konden hun lichtzwaarden over grote afstanden slingeren, koerscorrecties in de lucht maken of hun lichtzwaard gewoon op zijn plaats laten zweven .

Dun Möch

Hoofdartikel: Dun Möch

Dun Möch was een traditionele Sith-tactiek gebaseerd op psychologische oorlogsvoering. In de eerste plaats vertrouwde de beoefenaar op beschimpingen die de innerlijke twijfels en zwakheden van de tegenstander blootlegden, waardoor hun concentratie werd verstoord. De juiste uitvoering van Dun Möch vergde veel geduld en controle, een zeldzame eigenschap onder de Sith, vooral die van de vroegere tijdperken. Een van de beste demonstraties van deze techniek was de nederlaag van Sirak door Darth Bane tijdens hun tijd op de Sith-academie op Korriban. Hij demonstreerde de noodzaak van geduld door de strijd uit te trekken om te profiteren van Siraks gebrek aan uithoudingsvermogen, en vertoonde een fijne controle door zich te onthouden van het slaan van een vroege moordaanslag toen Siraks vorm begon te slippen. In plaats van genoegen te nemen met een snelle overwinning, probeerde Bane Sirak volledig te vernietigen, waardoor de verleidelijke nabijheid van de overwinning zijn woede kon voeden en het in een krachtige slag die Sirak ontwapende en het duel beëindigde.

“Form Zero”

Hoofdartikel: Form “Zero”

Form” Zero “was geen daadwerkelijke vorm van lichtzwaardgevechten, maar eerder een ethisch principe. Het was een uitdrukking van het idee dat een Jedi zou moeten weten wanneer hun lichtzwaarden, en wanneer ze zich moeten onthouden van hun toevlucht tot geweld en in plaats daarvan een alternatieve manier vinden om een probleem op te lossen. Dit idee werd gedefinieerd door Jedi Master Yoda om tegemoet te komen aan de behoefte van de Jedi om zichzelf in te houden wanneer ze in de verleiding komen om agressieve onderhandelingen te voeren, en gebruik in plaats daarvan een andere goed ontwikkelde Jedi-vaardigheid, zoals de Jedi-geestentruc. Dit was een methode die werd gebruikt om tot een oplossing te komen zonder toevlucht te nemen tot geweld.

Lus-ma

Hoofdartikel: Lus-ma

Lus-ma, een obscure lichtzwaardtechniek, was een van de vechtvormen waarin graaf Dooku Grievous en zijn IG-100 MagnaGuards trainde. Afgezien van het feit dat een van deze ingewijden Lus-ma gebruikte om een Soresu-zet tegen te gaan, is er vrijwel niets bekend over de stijl.

Su ma

Su ma was het gebruik van rotatie in de vorm van lichtzwaardgevechten van de Jedi Knight, het bestond uit drie vormen. Een daarvan, de ton su ma, was het gebruik van saltos in de strijd. Een andere, de en su ma, was het gebruik van cartwheels in gevechten.

Wapenspecifieke gevechtsvormen

Vanwege de ongelooflijke variaties in lichtzwaardtechnologie en de verschillende gespecialiseerde wapens die beschikbaar waren, waren vecht- en trainingsmethoden voor het gebruik van deze verschillende werktuigen vereist. De meeste wapenvariaties waren tamelijk kleine veranderingen in de grootte en vorm van het lichtzwaard, waarbij de effecten op de strijd verwaarloosbaar waren. Lichtzwaarden met gebogen handgreep en lichtfolies zorgden voor meer precisie en gemakkelijker hanteren met één hand, terwijl lichtzwaarden met lange handgreep een verbeterde hefboomwerking en kracht mogelijk maakten. Tweefasige lichtzwaarden maakten snelle veranderingen in de bladlengte mogelijk en konden worden gebruikt om vijanden te verrassen, maar vereisten geen speciale methoden van gespecialiseerde training die verder gingen dan persoonlijke bekendheid.

Andere variaties op bewapening, zoals dubbele -bladige lichtzwaarden of het hanteren van dubbele bladen, vereiste intensieve gespecialiseerde training vanwege de moeilijkheid om dergelijke wapens te gebruiken.

Jar “Kai (dual-blade) gevecht

Hoofdartikel: Jar “Kai

De Jar “Kai-stijl ontwikkeld door de Yovshin Swordsmen is genoemd naar een stad op Atrisië. De stad Jar” Kai was ook de plaats waar de originele Jar “Kai-duelsabel werd Deze wapens werden gebruikt door de Yovshin en werden ontworpen met het uitdrukkelijke doel om dubbel te worden gehanteerd. Niman, de stijl met twee messen ontwikkeld door de Royale Macheteros van de Kashi Mer, werd genoemd naar het dubbele driemanschap van de Kashi-goden.De stijl werd overgenomen door de Legions of Lettow, een groep Dark Siders die verantwoordelijk was voor het eerste grote schisma van de Jedi-orde. Na de nederlaag van het Legioen door de Jedi, werd Niman geadopteerd door de Jedi-orde, en uiteindelijk verfijnd tot de zesde vorm van lichtzwaardgevechten, met dezelfde naam aangeduid. Beide stijlen dateren van vóór de uitvinding en het gebruik van lichtzwaarden, maar omdat ze ontworpen waren om met zwaarden te oefenen, konden ze gemakkelijk worden aangepast. Bovendien werd het woord “Jar” Kai een algemene term voor gevechten met twee messen in het algemeen, wat leidde tot de geboorte van de term “Jar” Kai-tactiek, die eenvoudigweg twee messen in de strijd zou gebruiken, ongeacht of er één had training gehad in elke vechtstijl met twee bladen.

Dual-blade fighters, of het nu klassieke Niman-duellisten waren of individuen die de Jar “Kai-tactiek toepasten, waren in staat om een sterke aanval handhaven, aangezien de aanvalsnelheid die twee bladen toestonden de meeste tegenstanders zou overweldigen. Een typische manoeuvre was om voortdurend aan te vallen met het ene blad terwijl je op het andere vertrouwde voor verdedigende dekking, zodat de duellist zijn hoede kon houden terwijl hij aangevallen. Het was echter gebruikelijk dat beide bladen voor aanvalsdoeleinden werden gebruikt om een voortdurende aanval op het golffront in stand te houden. Omdat het vechtsysteem op zichzelf compleet was, kon Jar “Kai gemakkelijk worden aangepast aan andere stijlen. Na het begin van haar voogdij onder Darth Tyranus, paste Asajj Ventress snel Makashi-technieken toe op haar beoefening van Jar “Kai. Omdat Makashi de favoriete vorm van Tyranus was, was Jedi Master Luminara Unduli in staat om zijn trainingstechnieken te herkennen in Asajjs vechtvaardigheden, met vermelding van Mace Windu bracht ook Jar “Kai-tactieken in zijn eigen Vaapad-stijl tijdens een missie op Haruun Kal, zijn voormalige leerling; Depa Billaba; hetzelfde doen.

Dubbelbladig lichtzwaardgevecht

Hoofdartikel: Dubbelbladig lichtzwaard

Het primaire doel van de dubbelbladige lichtzwaard was om een snellere aanval mogelijk te maken en een snelle aanval te ontketenen met slechts een minimum aan beweging , meer slachting per slag, zoals sommigen het zeiden. Saberstaffs waren ook uitstekende verdedigingswapens, aangezien de dubbele lengte van het wapen meer oppervlakte bood voor afweren en pareren. Naast de praktische voordelen van het wapen bezat het ook een groot psychologische impact. De dubbele messen vergrootten de visuele impact van het wapen, en in gevechten probeerden tegenstanders intuïtief de messen afzonderlijk te volgen in plaats van als een enkel wapen, waardoor ze overweldigd werden.

Ondanks alle de voordelen van het wapen, de zwakke punten ervan waren even duidelijk. Er was speciale training nodig om het wapen effectief te hanteren, wi degenen die het proberen te gebruiken zonder een dergelijke discipline die zichzelf waarschijnlijk in tweeën delen of aan de paal hangen. De technieken die toepasbaar waren met een lichtzwaard met twee bladen waren uiterst beperkt, aangezien het tweede blad veel posities en bewegingen onmogelijk maakte om uit te voeren, of de gebruiker vereiste om zich onhandig rond het wapen te draaien om dit te doen. Bij veel technieken moest de gebruiker uitgebreide bewegingen uitvoeren om de staf rond zijn lichaam te bewegen en open te laten, en elke soort vechtmethode die gericht was op kracht of penetratie was moeilijk toe te passen. Ook vormde het vergrote handvat dat de meeste dubbelbladige lichtzwaarden gemeen hadden een groot doelwit, moeilijk te verdedigen. Tegenstanders probeerden vaak de sun djem-contactmarkering te gebruiken, waarbij zelfs ervaren saberstaff-wielders kwetsbaar waren voor deze tactiek.

Lichtzwaard-snoekgevecht

Hoofdartikel: lichtzwaardsnoek

Lijkend op een oude stokarm in veel opzichten, was het primaire doel van de lichtzwaardsnoek om een enorm groter bereik mogelijk te maken. Het belangrijkste kenmerk van het wapen was de lange schacht waarop het lichtzwaard was gemonteerd, die was vervaardigd uit een lichtzwaardbestendige legering, zoals phrik. De schacht bood verschillende voordelen: een drastisch groter bereik, gebruik als een verdedigingswapen van dichtbij, waarbij het grote oppervlak van de schacht werd gebruikt om vijandelijke aanvallen te blokkeren, en de verbeterde hefboomwerking die door zon groot handvat werd verleend, waardoor wielders konden uitdelen verwoestende machtsaanvallen.

Maar, net als bij de dubbelbladige lichtzwaard, waren de zwakke punten van zon wapen en de bijbehorende gevechtsstijlen duidelijk. De lange schacht maakte veel posities en bewegingen lastig, soms onmogelijk, om uit te voeren, het ging niet goed over tussen stoten en schuine strepen, en vereiste veel open ruimte om goed te kunnen hanteren.

Lichtzweepgevechten

Hoofdartikel: Lightwhip

Op dezelfde manier gehanteerd als een echte zweep, was de lichtzweep een zeldzaam en exotisch wapen, een onbekende gebeurtenis onder traditionele duellisten. Hierdoor genoten lightwhip-dragers een aanzienlijke mate van invloed op tegenstanders. Naast zijn zeldzaamheid hadden lightwhips ook een groot bereik, de lange, flexibele energiestreng waardoor de wielder kon aanvallen vanaf een bereik van enkele meters. Het wapen was ook moeilijk te verdedigen, omdat het simpelweg rond het zwaard van de tegenstander kon buigen als hij probeerde te pareren. Als er meerdere kwasten waren inbegrepen, kon de zweep de verdediging van vijanden overweldigen door ze van alle kanten aan te vallen. / p>

Lightwhips hadden echter evenveel nadelen als voordelen. Het lightwhip-blad was moeilijk te besturen, net zo gemakkelijk in staat om een ongetrainde wielder te verminken als een tegenstander, en was zwakker dan het standaard lichtzwaardblad. Het moest wijd worden gezwaaid om vaart te krijgen voor een aanval, en het was moeilijk om verdedigend te gebruiken, omdat flexibele kwasten niet goed geschikt zijn om te pareren, waardoor de wielder kwetsbaar is voor zowel grote snelheid als brute kracht. Het was zelfs bekend dat lightwhip-bladen gewelddadig kortstonden wanneer met voldoende kracht wordt geslagen.

Ongewapende gevechten

Hoofdartikel: Ongewapende gevechten

Aangezien de verschillende vormen van lichtzwaardgevechten allemaal volledig ontwikkelde krijgskunstvormen waren, waren ze niet beperkt tot het gebruik met het lichtzwaard, en ongewapende gevechtstraining was standaard bij veel Force-gebaseerde organisaties. Van de meeste soorten was bekend dat ze deelnamen aan dit soort gevechten, en een aantal bewuste soorten en culturen ontwikkelden het ook tot verschillende eigenlijke krijgskunsten; net zoals de verschillende lichtzwaard-gevechtsvormen ongewapend konden worden toegepast, zo konden ook veel van deze ongewapende gevechtsstijlen met het lichtzwaard worden toegepast. Darth Maul en Anoon Bondara waren beiden studenten van de Teräs Käsi-krijgskunst, ontwikkeld door de volgelingen van Palawa, die ervaren lichtzwaard-duellisten werden. De Echani-krijgskunst was een ongewapende gevechtsdiscipline waarvan bekend was dat deze werd onderwezen aan speciale militaire troepen in de hele melkweg, en die werd mogelijk aan Meetra Surik geleerd.

Tijdens duels werden dergelijke fysieke aanvallen vaak met verbazingwekkende regelmaat toegepast met als doel een tegenstander te desoriënteren voorafgaand aan een eindaanval. Omdat ontwapening een veelvoorkomend doel was in lichtzwaardduels, was het niet ongehoord dat beide tegenstanders hun wapens verloren, waardoor het gevecht ontaarden in een vechtpartij. Het is zelfs bekend dat vechters gebruik maken van de Force om hun snelheid en kracht te vergroten, waardoor ze krachtige slagen kunnen ontketenen die tegenstanders door de kamer gooiden of ze letterlijk van ledemaat van ledemaat scheuren.

Achter de schermen

Lichtzwaarden, en bij uitbreiding lichtzwaardgevechten, werden geïnspireerd door de piratenfilms en romantische films uit de jaren veertig, met veel rapierschermen en dergelijke.In overeenstemming met deze geromantiseerde afbeeldingen van vechten, waren de lichtzwaarden bedoeld om de eer en ridderlijkheid te vertegenwoordigen die inherent zijn aan de Jedi. Jedi werd aanvankelijk opgevat als vechten met zwaarden, maar George Lucas wilde hen een technologisch voordeel geven en creëerde de lichtzwaard. Zijn grondgedachte was dat in een tijdperk van energiewapens, lichtzwaarden konden worden gebruikt om de stralen af te buigen, waardoor het idee van ontploffing ontstond. Lucas wilde dat de vroegste lichtzwaardduels een zeer oosterse stijl van schermen hadden, die deed denken aan Japanse vechtstijlen, die veel eer en spiritualiteit inhielden.

Het originele lichtzwaardduel in Star Wars: Episode IV A New Hope werd gechoreografeerd door Peter Diamond. Volgens Diamond wilde George Lucas een slagzwaard-duellerende stijl van vechten, met een vleugje Japanse kendo inbegrepen. Alle vechtbewegingen in het duel waren slagen met twee handen, in overeenstemming met het oorspronkelijke concept van Lucas dat lichtzwaarden ongelooflijk zwaar en moeilijk te hanteren waren. Ook vanwege de broosheid van de stuntbladen die tijdens dit gevecht werden gebruikt, waren die weinig meer dan houten deuvels, werd Diamond vanwege hun kwetsbaarheid gedwongen Alec Guinness en David Prowse te instrueren hun messen te stoppen voordat ze contact maakten.

Zoals In de Star Wars-saga dacht Lucas opnieuw na over de vechtstijlen en besloot hij ze “sneller en intenser” te maken, als symbool voor Luke Skywalkers toenemende beheersing van het wapen. Eenhandige vechtmethoden die leken op Europese rapierschermen werden opgenomen. De choreografie van de duels in The Empire Strikes Back en Return of the Jedi werd ook gebruikt om de ontwikkeling van Luke Skywalker als personage te laten zien. In The Empire Strikes Back werd Mark Hamill gechoreografeerd om te laten zien dat Luke Skywalker zo hard vocht als hij kon. tegen de bittere vijand van Darth Vader, hoewel het duel in Return of the Jedi meer gericht was op de emotionele context van het gevecht. Ook vanwege de neiging van David Prowse om de propellers van het lichtzwaard te breken tijdens het filmen van A New Hope, in alle vechtscènes van Darth Vader trad Bob Anderson op als Prowses vechtdubbel.

Toen de prequel-trilogie begon te filmen, werd Peter Diamond vervangen door Nick Gillard, die de vechtstijlen van Jedi volledig heeft herzien. George Lucas stelde zich voor dat de Jedi in deze periode hun hoogtepunt hadden bereikt in termen van ontwikkeling van vechtsporten, dus de choreografie moest veel sneller en geavanceerder zijn. Gillard wilde het gevoel overbrengen dat de Jedi elke beschikbare stijl van zwaardvechten hadden bestudeerd, zijn idee was dat, aangezien ze zon korteafstandswapen hadden gekozen, ze zo goed zouden moeten zijn als ze het opnemen tegen straalgeweren en lasers . Gillard choreografeerde de duels als wat hij beschreef als een schaakspel dat met duizend mijl per uur wordt gespeeld, waarbij elke beweging analoog is aan een cheque. Gillard werd geholpen door de krijgskunstenaar Ray Park, die Darth Maul speelde en hielp met het trainen van Liam Neeson. en Ewan McGregor.

Vanwege zijn leeftijd en daaruit voortvloeiende gebrek aan mobiliteit, werd Christopher Lee vervangen door stuntdubbel Kyle Rowling voor de meer complexe duelslagen van Count Dooku. Lee was echter in staat om enkele van de bewegingen uit te voeren, vooral tijdens de close-upopnames. Attack of the Clones was ook de eerste Star Wars-film met een groot aantal Jedi op een slagveld. Om dit te creëren werden talloze krijgskunstenaars ingehuurd en gefilmd, individueel of in kleine groepen voor een blauw scherm. Al het beeldmateriaal werd vervolgens gecompileerd en bewerkt tot vignetten die werden samengesteld tot beelden van het Arena-model of een door de computer gegenereerde achtergrond. Net als Christopher Lee werd Ian McDiarmid ook vervangen door zijn stuntdubbel vanwege zijn leeftijd, hoewel hij ook bepaalde bewegingen uitvoerde op de close-upopnames.

De zeven vormen van lichtzwaardgevechten kregen hun eerste beschrijving en uitwerking in het Fightsaber: Jedi Lightsaber Combat-artikel uitgebracht in Star Wars Insider 62. Hoewel deze vechtstijlen zouden worden genoemd en gebruikt in Star Wars: Knights of the Old Republic II: The Sith Lords, Star Wars: Jedi Knight II: Jedi Outcast en het vervolg, Jedi Academy zou in plaats daarvan de drie stijlen gebruiken; Snel, gemiddeld en sterk. Hoewel elk van deze vormen sterke parallellen had met de Three Rings of Defense die worden beschreven in de roman I, Jedi van het Expanded Universe uit 1998, zijn ze misschien niet meer dan spelmechanica.

Uiterlijk

Ik vind je gebrek aan bronnen verontrustend. Dit artikel moet worden voorzien van meer bronnen en / of verschijningen om te voldoen aan een hogere standaard van artikelkwaliteit.