Sport w Wide World of SportsEdit
Drag racer Don Nicholson podczas wywiadu dla Wide World of Sports w 1966 roku.
Wide World of Sports miał być pokazem na jeden sezon letni, aż do początku jesiennych sezonów sportowych, ale stał się nieoczekiwanie popularny. Celem programu było pokazanie sportów z całego świata, które rzadko, jeśli w ogóle, były transmitowane w amerykańskiej telewizji. Początkowo działał przez dwie godziny w sobotnie popołudnia, ale później został skrócony do 90 minut.
Zwykle „Wide World” zawierało dwa lub trzy wydarzenia na program. Obejmowały one wiele typów, których wcześniej nie widziano w amerykańskiej telewizji, takich jak hurling, rodeo, curling, jai-alai, zawody strażackie, zapasy na nadgarstek, trójbój siłowy, surfing, sporty logger, derby wyburzeniowe, softball powolny, skoki z beczki i badminton Wyścigi NASCAR Grand National / Winston Cup były podstawą szerokiego świata sportu aż do późnych lat 80., kiedy stały się regularnym wydarzeniem sportowym w sieci. Tradycyjne sporty olimpijskie, takie jak łyżwiarstwo figurowe, narciarstwo, gimnastyka i zawody lekkoatletyczne były również regularne funkcje programu. Innym pamiętnym regularnym elementem w latach 60. i 70. było meksykańskie nurkowanie z klifów. Jedyną ogólnokrajową transmisją telewizyjną Kontynentalnej Ligi Futbolowej była transmisja w Wide World of Sports z meczu o mistrzostwo z 1966 roku. ABC zapłaciło ligowi 500 $ za opłata za prawa autorskie, niewielka suma według profesjonalnych standardów piłkarskich.
FirstsEdit
Wide World of Sports był pierwszym amerykańskim programem telewizyjnym, który nadawał – wśród wydarzeń – Wimbledon (1961), Indianapolis 500 (najważniejsze wydarzenia od 1961 roku; dłuższa wersja z 1965 r.), Mistrzostwa NCAA w koszykówce mężczyzn (1962), Daytona 500 (1962), Mistrzostwa Stanów Zjednoczonych w Łyżwiarstwie Figurowym (1962), pierwsza kolorowa transmisja Grand Prix Monako (1967), Little League World Series (1961), The British Open Golf Tournament (1961), X-Games (1994) i Grey Cup (1962).
WprowadzenieEdytuj
Program „ wstępnej sekwencji towarzyszyła porywająca muzyczna fanfara (skomponowana przez Charlesa Foxa), osadzona na montażu klipów sportowych i towarzyszącej im narracji napisanej przez Stanleya Ralpha Rossa i wyrażonej przez McKaya:
Obejmować cały świat, aby zapewnić Ci stałą różnorodność sportu … dreszczyk zwycięstwa … i agonię porażki … ludzki dramat zawodów sportowych … To jest ABC ” s Szeroki świat sportu!
„Dreszcz zwycięstwa … i agonia porażki” Edytuj
Melodramatyczne wprowadzenie stał się narodowym hasłem, które jest często używane słyszałem do dziś. Podczas gdy „dreszczyk zwycięstwa” miał kilka symboli na przestrzeni dziesięcioleci, skoczek narciarski Vinko Bogataj, którego straszny błąd i wypadek podczas zawodów 21 marca 1970 roku był przedstawiany od początku lat 70. XX wieku, słysząc wyrok „… i agonia klęski ”, stał się swoistym bohaterem pecha i czułą ikoną oszałamiającej porażki. Wcześniej materiałem odtwarzanym z tym wyrażeniem był inny skoczek narciarski, który wykonał długi, prawie udany skok, ale którego narty na krótko przed lądowaniem straciły wyrównanie w pionie, co doprowadziło do wypadku.
Później w latach 90. dodatkowy klip został dodany do sekwencji „agonii porażki” po wypadku Bogataja: nagranie z wypadku Alessandro Zampedriego, Roberto Guerrero i Eliseo Salazara podczas Indianapolis 500 w 1996 roku pokazało, jak samochód wpadł do płotu. nie! ”, który towarzyszy temu komentarzowi, został jednak zastąpiony komentarzem Bennyego Parsonsa z katastrofy Stevea Grissoma w 1997 Primestar 500 (część serii NASCAR Winston Cup). Nieszczęście Bogataja zostało również upamiętnione w książce Rich Hall Sniglets jako „agonoza”, która jest definiowana jako „syndrom dostrajania się w każdy weekend do Wide World of Sports tylko po to, by samemu obserwować narciarza”.