rozszerzenie spółdzielni: rolnictwo

Opis roślin i siedlisko aronii (aronii czarnej)

Aronia czarna to wielopniowy, liściasty krzew wschodnioamerykański. Osiąga wysokość od 4 do 8 stóp, ale w uprawie i przy wyborze mieszańców wiele roślin dostępnych w handlu osiąga tylko dolną granicę tego przedziału wysokości. Pokrój rośliny jest wielopniowy, a rośliny mogą z czasem tworzyć duże, gęste kolonie.

Liście są naprzemiennie na łodygach, proste, o długości 1–3 cali i szerokości 3 / 4–2 cala . Są odwrotnie jajowate (owalne, ale u nasady węższe niż blisko wierzchołka), z drobnymi i regularnymi zębami wzdłuż krawędzi. Ich górne powierzchnie są ciemnozielone i błyszczące, z ciemnymi gruczołami na górnej powierzchni nerwu głównego. Dolne powierzchnie liści są jaśniej zielone. Obie powierzchnie są gładkie (gładkie). Ogonki mają długość 1/4 cala lub mniej. Liście często rosną tylko na 2/3 wierzchnich roślin. Liście są jasnozielone, gdy rozwijają się wiosną i ciemnieją wraz z upływem sezonu. Wiele roślin, w tym niektóre odmiany uprawiane w celach ozdobnych, rozwija doskonałe jesienne kolory, wykazując mieszankę czerwieni, żółci i pomarańczy.

Kwiaty aronii czarnej mają pięć białych płatków i liczne różowe pręciki. Aż 30 kwiatów występuje w każdym 2-calowym skupisku o średnicy 2 cali. Otwierają się w połowie maja, na tyle późno, że często nie dotykają ich późne wiosenne przymrozki. Głównymi zapylaczami są małe pszczoły.

Dojrzałe owoce aronii mają średnicę 1/3 – 1/2 cala, błyszczące i czarne. Zwisają w gronach na czerwonych szypułkach, z kilkoma do 30 owocami w gronie. Owoce to pome (podobnie jak jabłka), a każdy zawiera 1-5 nasion. Dojrzewają głównie w sierpniu. Krótko po dojrzewaniu owoce kurczą się i najbardziej opadają.

Knudson twierdzi, że czarna aronia jest odporna na odporność strefy 3 według USDA (-40F do -30F). Strik i in. zauważa, że aronia czarna kwitnie wystarczająco późno wiosną, aby uniknąć uszkodzenia kwiatów przez wiosenne przymrozki. Umiarkowanie toleruje cień i preferuje wilgotne gleby kwaśne, choć przystosowuje się do szerokiego zakresu wilgotności gleby, zarówno na terenach nisko podmokłych, jak i na suchych, piaszczystych stokach. Typowe wilgotne siedliska przyrodnicze obejmują torfowiska, bagna, obszary nisko zalesione i polany. Suche naturalne siedliska obejmują skaliste zbocza, urwiska i klify. Występuje również w suchych zaroślach i polanach, takich jak pobocza dróg i pobocza linii energetycznych. Departament Transportu stanu Minnesota wymienia jego naturalne zbiorowiska roślinne, takie jak torfowiska, wydmy, otwarte klify, stare pola, zacienione klify i łąki; opisuje go jako gatunek pionierski; zauważa, że jest odporny na rozpylanie soli, suszę i zagęszczenie gleby; stwierdza, że rośnie w słabym, nadmiernym i umiarkowanym drenażu; i opisuje dopuszczalny zakres pH od 5,0 do 6,5.

Taksonomia roślin

Aronia czarna należy do rodziny różowatych (Rose Family) i jest powszechnie określana jako aronia czarna, aronia lub aroniaberry. Fakt, że został sklasyfikowany w czterech rodzajach, odzwierciedla jego historię trudności taksonomicznych. Bailey (1914) wymienia go jako Aronia i zauważa, że rodzaj Aronia wywodzi się od arii, podrodzaju Sorbus. Bailey (1951) odróżnia Aronię od Sorbus cechami różnych ząbków liści, odmiennym ułożeniem stylów w kwiatach oraz faktem, że Aronia ma gruczoły na górnej stronie nerwów liściowych. Chociaż jest on najbardziej znany jako członek rodzaju Aronia, niektórzy taksonomowie klasyfikują go obecnie jako członka Photinia, która składa się głównie z roślin wiecznie zielonych, ale poza tym ma wiele cech wspólnych z gatunkami Aronia.

Czarny aronia (Aronia melanocarpa (Michx.) Elliot) jest również znana pod następującymi synonimami (USDA, NRCS):

Nawet w obrębie rodzaju Aronia taksonomiści różnią się klasyfikacją aronii. Aronia czarna (Aronia melanocarpa) i aronia czerwona (Aronia arbutifolia) są bardzo podobne. Oba pochodzą z Ameryki Północnej, a ich naturalne zasięgi pokrywają się. Hardin donosi, że aronia czarna pochodzi z Nowej Funlandii na południe od północnej Georgii i Alabamy oraz na północ do Minnesoty i południowego Ontario, a czerwona aronia pochodzi z Nowej Fundlandii na południe do środkowej Florydy, z zachodu na wschód w Teksasie, ale nie występuje na Środkowym Zachodzie.Te dwa gatunki są bardzo podobne, z tymi różnicami:

• Aronia czarna produkuje większe owoce, które dojrzewają do fioletowo-czarnego, podczas gdy czerwona aronia produkuje mniejsze owoce, które dojrzewają do czerwonych;
• Owoce aronii dojrzewają późnym latem, a następnie wysychają i opadają, podczas gdy owoce aronii czerwonej dojrzewają jesienią i utrzymują się do zimy;
• Aronia czarna jest nagi, a aronia czerwona dojrzewa;
• Aronia czarna ma zwykle bardziej zaokrąglony pokrój i pozostaje pełniej liściastą u podstawy, podczas gdy aronia czerwona jest bardziej wzniesiona i ma tendencję do nagiego u nasady; oraz
• Aronia czarna występuje naturalnie zarówno w glebach wilgotnych, jak i suchych, podczas gdy aronia czerwona występuje głównie w glebach wilgotnych.

Tam, gdzie te dwa gatunki nakładają się geograficznie, hybrydyzują aby stworzyć to, co niektórzy taksonomowie uważają za trzeci odrębny gatunek, Aronia prunifolia (synomym: Aronia x floribunda). Hardin zwraca uwagę, że ta grupa jest bardzo podobna do aronii czarnej, z tym że w przeciwieństwie do aronii czarnej hybrydy te charakteryzują się doskonałym czerwonym jesiennym kolorem liści, charakterystycznym dla aronii czerwonej. Hardin zaleca traktowanie tej grupy roślin jako części gatunku aronii czarnej, natomiast Krussman traktuje tę grupę jako odrębny gatunek. Prawdopodobnie występuje agamospermia (tworzenie żywotnych nasion bez zapylenia krzyżowego) w aronii, co pomaga wyjaśnić, dlaczego ta grupa mieszańców znajduje się poza strefą, w której dwa gatunki rodzicielskie pokrywają się geograficznie. Wszystko to prowadzi do zamieszania w handlu, a także w taksonomii, ponieważ wiele roślin sprzedawanych jako aronia czarna jest cenionych ze względu na swój czerwony kolor liści jesienią; w rzeczywistości mogą to być mieszańce międzygatunkowe.

Odmiany i wysiłki hodowlane

Selekcja i wysiłki hodowlane skupiały się zarówno na ozdobnych, jak i pokarmowych cechach aronii czarnej. Wiadomo, że w Stanach Zjednoczonych dostępne są następujące odmiany:

• „Autumn Magic”: bardziej zwarty niż gatunek; genialny czerwony / fioletowy kolor jesieni. Wprowadzony przez University of British Columbia, 1996.
• „McKenzie”: 6–12 ”wysokości. Zebrane w byłym Związku Radzieckim; wprowadzone przez NRCS Plant Materials Center, Bismarck ND, 2008.
• „Morton” (Iroquois Beauty ™): 2-3 ”wysokość. Wprowadzone przez program Chicagoland Grows®.
• „Nero”: 3-4 ”wysokość. Opracowany w Polsce.
• „Viking”: 3-6 ”wzrostu, energiczny, szeroko dostępny. Opracowany w Finlandii w 1980 roku.

Następujące odmiany są udokumentowane w literaturze (Strik; Kulling i Rawel), ale nie są łatwo dostępne w USA:

• „Albigowa”: Opracowano w Polsce.
• „Aron”: Opracowano w Danii w 1987 r.
• „Dabrowice”: Opracowano w Polsce.
• „Egerta” : Opracowano w Polsce.
• „Fertödi”: Opracowano na Węgrzech.
• „Hugin”: Opracowano w Szwecji.
• „Kurkumäcki”: Opracowano w Finlandii.
• „Kutno”: opracowano w Polsce.
• „Nowa Wieś”: pochodzi z Polski.
• „Rubina”: skrzyżowanie roślin rosyjskich i fińskich.

Sieć Informacji Zasobów Germplasm (USDA, ARS), należąca do USDA, posiada 18 dodatkowych zebranych zbiorów aronii czarnej.

Charakterystyka genetyczna i wizualna aronii czarnej jest w trakcie. Jeppsson (1999) donosi o niewielkiej różnorodności genetycznej odmian uprawnych w Europie i Rosji w porównaniu ze zmiennością występującą w rodzimych populacjach. Badania Brand dotyczące poziomu ploidii aronii czarnej wykazały, że te zebrane w Nowej Anglii są diploidalne, podczas gdy te zebrane spoza Nowej Anglii są tetraploidalne. Brand donosi również, że w naturalnych drzewostanach rośliny Nowej Anglii mają zwykle mniej trwałe owoce niż rośliny ze Środkowego Zachodu.

Wykorzystanie owoców aronii czarnej jako źródła barwników do żywności zainspirowało ostatnie badania. Chociaż owoce można zbierać przez dłuższy czas, w tym czasie ich jakość jest różna; Jeppsson i Johansson zauważają, że masa jagód osiąga swój szczyt na początku okresu zbiorów, poziom antocyjanów osiąga maksimum kilka tygodni później, a brązowe związki (które powodują przebarwienia owoców) są najniższe na tydzień przed szczytem poziomów antocyjanów. Na podstawie przeglądu wpływu praktyk produkcyjnych i hodowlanych na jakość owoców stosowanych jako barwniki żywności, Jeppsson 1999 opracował następujące wytyczne dla szwedzkich wysiłków hodowlanych: (1) zwiększenie produkcji antocyjanów; (2) zmniejszyć zawartość związków brunatnych w stosunku do antocyjanów; (3) zwiększyć stabilność pigmentu w owocach; oraz (4) zmniejszyć zawartość garbników w owocach.

Zastosowania roślinne

Żywność / nutraceutyki: Owoce aronii są nieprzyjemne na surowo (stąd ich nazwa zwyczajowa), ale po przetworzeniu mają wartość kulinarną i odżywczą. Smith zauważa, że historycznie ludzie Potawatomi używali owoców jako pożywienia i robili napary z owoców jako lek na przeziębienia. Abnaki używali również owoców jako pożywienia (Rousseau).

W niedawnej historii aronia czarna była szeroko produkowana w Rosji jako mały owoc, używany do produkcji soków (mieszanych z sokiem jabłkowym), wina, kompotów i marynat (Kask). Jest uprawiana komercyjnie w Europie, gdzie jej owoce są używane w sokach, napojach alkoholowych, napojach energetyzujących oraz jako barwnik do żywności (Bussieres et al.). Szwecja rozpoczęła badania nad uprawą tej rośliny w 1986 roku (Jeppsson i Johansson). Knudson zauważa, że owoce można konserwować w całości, sok można stosować w napojach owocowych i galaretkach, a ekstrakty można stosować jako naturalne barwniki w przemyśle spożywczym.

Owoce aronii mają wyższy poziom przeciwutleniaczy (antocyjany i flawonoidy) niż jakikolwiek inny owoc umiarkowany. Powoduje to rosnące zainteresowanie drobnych producentów owoców w USA.

Krajobraz: Hillier zauważa, że aronia czarna została wprowadzona do zachodnich ogrodów jako roślina krajobrazowa około 1700 roku, a jej wartość znajduje odzwierciedlenie w jej otrzymaniu Nagrody Zasługi Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego w 1972 r. Jej ozdobne atrybuty obejmują trzy pory roku: białe kwiaty na wiosnę, lśniące zielone liście latem i czarne owoce późnym latem oraz jaskrawo żółto-pomarańczowo-czerwone liście jesienią. Rośnie zainteresowanie tą rośliną jako wielosezonowym rodzimym krzewem dla krajobrazów we wschodnich Stanach Zjednoczonych.Łatwo jest rozmnażać i produkować w szkółkach. Jego zdolność przystosowania się do szerokiego zakresu warunków glebowych i brak poważnych problemów sprawia, że jest dobrym kandydatem do projektów rekultywacji terenów podmokłych, nasadzeń przydrożnych i autostrad oraz parkingów.

Dzika przyroda: w siedliskach dzikich zwierząt i ogrodach Aronia zapewnia polowanie na jelenie bielik i króliki oraz owoce na cietrzewie, cietrzewie i kurczaki preriowe (USDA, NRCS).