1985–89: muzyczne początki s Saloon in Stillwater. Poprzez swoje starsze rodzeństwo Brooks miał kontakt z szeroką gamą muzyki. Chociaż słuchał muzyki country, zwłaszcza Georgea Jonesa, Brooks najbardziej lubił muzykę rockową, cytując Jamesa Taylora, Dana Fogelberga i Townes Van Zandt jako główne inspiracje. W 1981 roku, po wysłuchaniu „Unwound”, debiutanckiego singla Georgea Straita, Brooks zdecydował, że bardziej interesuje go granie muzyki country.
W 1985 roku prawnik Rod Phelps prowadził z Dallas, aby posłuchać Brooksa. Phelpsowi spodobało się to, co usłyszał i zaproponował, że wyprodukuje pierwsze demo Brooksa. Z „zachętą Phelpsa, obejmującą listę kontaktów Phelpsa w Nashville i niektóre z jego kart kredytowych”, Brooks udał się do Nashville w celu realizacji kontraktu nagraniowego; wrócił do Oklahomy w ciągu 24 godzin. Phelps nadal namawiał Brooksa do powrotu do Nashville, co zrobił. W 1987 roku Brooks i żona Sandy Mahl przeprowadzili się do Nashville, a Brooks zaczął nawiązywać kontakty w przemyśle muzycznym.
1989–90: Przełomowy sukcesEdytuj
Garth Brooks ”ukazał się pierwszy album o tej samej nazwie w 1989 roku i odniósł sukces na listach przebojów. Zadebiutował na 2. miejscu na liście Billboard Top Country Albums i osiągnął 13. miejsce na liście Billboard 200. Większość albumu była krajem tradycjonalistycznym, na który częściowo wpłynął George Strait. Pierwszy singiel „Much Too Young (To Feel This Damn Old)” odniósł sukces w pierwszej dziesiątce country. Po nim pojawił się pierwszy singiel Brooksa na liście Hot Country Songs, „If Tomorrow Never Comes”. „Not Counting You” osiągnął nr 2, a „The Dance” zajął nr 1; jego teledysk, wyreżyserowany przez Johna Lloyda Millera, dał Brooksowi pierwszy impuls do szerszej publiczności. Brooks stwierdził później, że spośród wszystkich nagranych przez niego piosenek, „Taniec” pozostaje jego ulubionym. W 1989 roku Brooks wyruszył w swoją pierwszą dużą trasę koncertową, otwierając występ Kennyego Rogersa.
Drugi album Brooksa, No Fences, został wydany w 1990 roku i spędził 23 tygodnie na pierwszym miejscu listy Billboard Top Lista albumów Country Album osiągnął również 3 miejsce na liście Billboard 200 i ostatecznie stał się najlepiej sprzedającym się albumem Brooksa, z krajowymi wysyłkami w wysokości 17 milionów. Zawierała piosenkę sygnaturową Brooksa, hymn robotników „Friends in Low Places”, a także inne popularne single, „The Thunder Rolls” i „Unansovered Prayers”.
Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc dla mediów.
Każda z tych piosenek, jak również „Two of a Kind, Workin” on a Full House ”, zajęła pierwsze miejsce na liście Hot Country Songs.
Podczas gdy styl muzyczny Brooksa umieścił go bezpośrednio w granicach muzyki country, był pod silnym wpływem ruchu piosenkarzy i autorów tekstów z lat 70. XX wieku, zwłaszcza twórczości Jamesa Taylora, którego ubóstwiał i na którego cześć nazwał swoje pierwsze dziecko, a także Dana Fogelberga. Podobnie Brooks był pod wpływem rocka z lat 70. XX wieku Billyego Joela i Brucea Springsteena oraz operowego rocka Queen z Freddiem Mercurym.
Podczas swoich występów na żywo Brooks używał bezprzewodowego mikrofonu z zestawem słuchawkowym, aby uwolnić się do biegania o scenie, dodając energii i teatralnej sceny rockowej, aby urozmaicić zwykle statyczne podejście do muzyki country na koncertach. Zespół KISS był również jednym z wczesnych muzycznych wpływów Brooksa, a jego występy często to odzwierciedlają. Pomimo wszystkich wymienionych wpływów, Brooks stwierdził, że energiczny styl jego osobowości scenicznej jest bezpośrednio inspirowany przez Chrisa LeDouxa.
W pod koniec 1990 roku Brooks został wprowadzony do Grand Ole Opry.
1991–93: Ropin „The Wind, The Chase, and Beyond the SeasonEdit
Brooks” trzeci album, Ropin „the Wind, ukazał się we wrześniu 1991 roku. Otrzymał zamówienia w wysokości 4 milionów egzemplarzy i znalazł się na liście Billboard 200 na pierwszym miejscu wśród artystów country. Zawartość muzyczna albumu była melanżem country popu i honky-tonka; single to „The River”, „What She” s Doing Now „i cover” Shameless „Billyego Joela. Stało się to Brooks” drugi najlepiej sprzedający się album, po No Fences. Sukces Ropina „the Wind” dodatkowo napędził sprzedaż pierwszych dwóch albumów Brooksa, umożliwiając Brooksowi zostanie pierwszym artystą country z trzema albumami umieszczonymi na liście 20 najlepszych albumów Billboard 200 w ciągu jednego tygodnia.
Po Spędzając czas w Los Angeles podczas zamieszek w 1992 roku, Brooks był współautorem hybrydowego singla gospel-country-rock, „We Shall Be Free”, aby wyrazić swoje pragnienie tolerancji. Piosenka stała się pierwszym singlem z jego czwartego albumu The Chase. Singiel osiągnął dopiero 12. miejsce na liście Billboard Top Country Singles, pierwszy utwór Brooksa od trzech lat, który nie znalazł się w pierwszej dziesiątce. Niemniej jednak, „We Shall Be Free” osiągnął najwyższe22 miejsce na listach przebojów Billboard Christian Songs dzięki umowie marketingowej z Rick Hendrix Company i przyniosło firmie Brooks w 1993 roku nagrodę GLAAD Media Award. Kolejnym singlem wydanym przez The Chase był „Somewhere Other Than the Night”, po którym nastąpił „Learning to Live Again”, który zajął odpowiednio pierwsze i drugie miejsce na liście Hot Country Songs. Ostatni singiel albumu, „That Summer”, stał się najbardziej udanym singlem z albumu, osiągając pierwsze miejsce w lipcu 1993 roku.
Brooks wydał swój pierwszy świąteczny album, Beyond the Season 25 sierpnia 1992 roku. Album zawierał takie klasyki jak „White Christmas” i „Silent Night”, a także oryginalny utwór „The Old Man” s Back in Town „. „Beyond the Season” był najlepiej sprzedającym się albumem bożonarodzeniowym w 1992 roku, osiągając drugie miejsce na liście Billboard 200.
1993–94: In Pieces i pierwsza światowa trasa koncertowaEdit
W 1993 roku Brooks, który krytykował sklepy muzyczne sprzedające używane płyty CD, ponieważ doprowadziło to do utraty odpowiednich opłat licencyjnych, przekonał Capitol Records, aby nie wysyłała jego Album z 1993 roku In Pieces do sklepów zajmujących się tą praktyką. Doprowadziło to do kilku pozwów antymonopolowych przeciwko wytwórni płytowej, zakończonych wysłaniem albumów przez Capitol do sklepów.
Pomimo opóźnienia w wysyłce, In Pieces odniosło kolejny sukces, osiągając pierwsze miejsce na obu Billboard 200 oraz listy przebojów Top Country Albums i sprzedaje się łącznie w prawie 10 milionach egzemplarzy. Po pewnym opóźnieniu w światowym wydaniu album osiągnął również 2. miejsce na brytyjskiej liście albumów. W tym samym roku „The Red Strokes” stał się pierwszym singlem Brooksa, który znalazł się na brytyjskiej liście singli, osiągając szczyt na 13. miejscu, a następnie „Standing Outside the Fire”, który osiągnął 23. miejsce. Poprzednie albumy No Fences Ropin „The Wind and The Chase” również pozostał w pierwszej trzydziestce na brytyjskiej liście albumów.
Pierwsza światowa trasa Brooksa rozpoczęła się w 1993 roku, docierając do Wielkiej Brytanii po wielu krajowych koncertach. Brooks wyprzedał sale, takie jak jako National Exhibition Centre w Birmingham i londyńska Wembley Arena, wyczyn, którego nigdy nie dokonał amerykański artysta muzyki country. Założył także londyńską stację radiową Country 1035. Pomimo pogardy brytyjskich mediów, Brooks „był ogólnie popularny w country był ewidentny, z najlepszym disc jockeyem, Nickiem Barracloughiem, odnoszącym się do Brooksa jako Gartha Vadera (gra Dartha Vadera) za jego „inwazję” na listy przebojów i sukcesy w gatunku country. W przeciwieństwie do Alana Jacksona, który odmówił powrotu do Wielkiej Brytanii po tym, jak został potraktowany w podobny negatywny sposób przez prasę, Brooks wrócił później w 1996 roku, by wystąpić więcej występów. Brooks odbył także swoją światową trasę koncertową w innych regionach Europy, a także w Brazylii, Australii i Nowej Zelandii.
W 1994 roku Brooks złożył hołd jednemu ze swoich muzycznych wpływów, KISS, występując na kompilacji hołdu , Kiss My Ass: Classic Kiss Regrooved, zbiór piosenek wykonywanych przez popularnych artystów z różnych gatunków. Niezwykła współpraca Brooksa i KISS „Hard Luck Woman” została wykonana na żywo w programie The Tonight Show z Jayem Leno i pomimo swojego hardrockowego uroku, wersja Brooksa pojawiła się na liście Billboard Hot Country Songs.
1995–98: Więcej wydanych albumów i druga światowa trasa koncertowaEdit
W listopadzie 1995 Brooks wydał Fresh Horses, jego pierwszy album z nowym materiałem od dwóch lat. W ciągu sześciu miesięcy od wydania album sprzedał się w ponad trzech milionach egzemplarzy. Pomimo obiecującego początku, Fresh Horses szybko ustabilizowało się, osiągając szczyt platyny. Główny singiel albumu „She” s Every Woman „zajął pierwsze miejsce na liście Billboard Hot Country Songs; Jednak kolejny singiel „The Fever” (okładka Aerosmith) osiągnął tylko 23 miejsce, stając się pierwszym country singlem Brooksa, który nie znalazł się na pierwszej dziesiątce. Jednak Brooks miał trzy dodatkowe single z 10 najlepszych singli z albumu. , w tym „The Beaches of Cheyenne”, który osiągnął 1. miejsce.
Po wydaniu Fresh Horses, Brooks wyruszył w swoją drugą światową trasę koncertową. Łączna frekwencja, około 5,5 miliona, zajmuje trzecie miejsce na – lista frekwencji na koncertach, a jej dochód w wysokości ponad 105 milionów dolarów plasuje ją wśród najbardziej dochodowych tras koncertowych w latach 90.
W 1997 roku Brooks wydał swój siódmy album studyjny, Sevens. Album był pierwotnie ukaże się w sierpniu 1997, umożliwiając promocję podczas koncertu Brooksa w Central Parku; Jednak plany się nie powiodły po sporze w Capitol Records. Koncert w Central Parku odbył się zgodnie z planem, przyciągając 980 000 fanów i stając się największym koncertem w historii parku.
Siódemki zadebiutowały na pierwszym miejscu zarówno listy Billboard 200, jak i Top Country Albums. Później stał się czwartym albumem Brooksa, który osiągnął sprzedaż w liczbie 10 milionów egzemplarzy. Na albumie znalazł się duet „In Another„ s Eyes ”z Trishą Yearwood, który osiągnął pierwsze miejsce.Drugie miejsce na liście Hot Country Songs, a jego pierwszy singiel „Longneck Bottle” ze Stevem Warinerem osiągnął pierwsze miejsce na liście 1. Album zaowocował dwoma dodatkowymi singlami numer jeden, „Two Pina Coladas” i „To Make You Feel My Love” (okładka Boba Dylana), który również znalazł się w pierwszej dziesiątce przebojów na liście Hot Adult Contemporary Tracks i został wydany na ścieżce dźwiękowej do filmu Hope Floats.
Pierwszy album koncertowy Brooksa, Double Live był wydany w 1998 roku. Nagrany na różnych koncertach podczas jego drugiej światowej trasy koncertowej, album zawierał nowy materiał, który nie był wcześniej wydany, taki jak „Tearin” It Up (and Burnin „It Down)” i „Wild as the Wind”, Trisha Yearwood. Zajmując pierwsze miejsce na listach Billboard 200 i Top Country Albums, Double Live stał się najlepiej sprzedającym się albumem koncertowym wszechczasów, uzyskał 21-krotną platynę od RIAA i jest siódmym pod względem liczby sprzedanych albumów album w historii muzyki Stanów Zjednoczonych.
W 1998 roku Brooks wydał także pierwszą część The Limited Series, sześciopłytowego pudełka zestaw zawierający reedycje jego pierwszych sześciu albumów studyjnych. Każdy z wznowionych albumów zawierał dodatkowy utwór niedostępny w oryginalnym wydaniu.
1999: „Chris Gaines” i album świątecznyEdit
W 1999 roku Brooks przyjął postać „Chrisa Gainesa”, fikcyjnego muzyka rockandrollowego i bohatera nadchodzącego filmu „The Lamb”. W październiku 1999 r. Przedpremierowa ścieżka dźwiękowa filmu, Garth Brooks w … The Life of Chris Gaines (nazywana również Gaines „Greatest Hits), spotkała się z dużą publiczną krytyką. Brooks pojawił się także jako Gaines w telewizyjnym mockumentary dla serialu VH1 Behind the Music oraz jako gość muzyczny w odcinku Saturday Night Live, który również gościł jako siebie.
Promowanie albumu Brooksa a film nie wzbudził emocji, a porażka projektu Gaines była widoczna zaledwie kilka tygodni po wydaniu albumu. Większość amerykańskiej publiczności była albo oszołomiona, albo całkowicie nieczuła na pomysł, że Brooks wcielił się w rolę rock-and-rolla Sprzedaż albumu nie była spektakularna, przynajmniej w porównaniu z większością poprzednich albumów Brooksa, i chociaż uplasował się na drugim miejscu listy Billboard 200, oczekiwania były wyższe i sklepy detaliczne zaczęły mocno dyskontować nadpodaż. Mniejsza niż oczekiwano sprzedaż albumu (ponad dwa miliony) doprowadziła projekt do nieokreślonej przerwy w lutym 2001 r., A Gaines szybko zniknął w zapomnieniu.
Pomimo mniej niż spektakularnej reakcji na Gaines projektu, Brooks zdobył swój pierwszy (i jedyny) popowy singiel Billboard Top 40 w „Lost in You”. Album został później certyfikowany przez RIAA jako podwójna platyna.
23 listopada 1999 roku Brooks wydał swój drugi wakacyjny album, Garth Brooks and the Magic of Christmas. Album osiągnął 7 miejsce na liście Billboard „Top 200” i „1 na liście Top Country Albums”, co daje mu 10. numer jeden albumu Brooksa.
2000–04: Strach na wróble i emeryturaEdytuj
W miarę rozkwitu jego kariery Brooks wydawał się sfrustrowany konfliktem między karierą a rodziną. Po raz pierwszy mówił o wycofaniu się z występów w 1992 roku i ponownie w 1995 roku, ale za każdym razem wracał do koncertowania. W 1999 roku Brooks pojawił się w programie The Nashville Network „s Crook & Chase, ponownie wspominając o przejściu na emeryturę w bardziej poważnym tonie. 26 października 2000 r. Brooks oficjalnie ogłosił, że wycofuje się z nagrywania i Później tego wieczoru Capitol Records odnotowało osiągnięcie Brooksa w sprzedaży 100 milionów albumów w Stanach Zjednoczonych, świętując w Gaylord Entertainment Center w Nashville.
Ostatni album Brooksa przed przejściem na emeryturę, Scarecrow, został wydany w listopadzie 13, 2001. Album nie odpowiadał poziomom sprzedaży z czasów świetności Brooksa, ale nadal sprzedawał się dobrze, osiągając 1. miejsce na listach Billboard 200 i Top Country Albums. Chociaż wystawił kilka występów w celach promocyjnych, Brooks stwierdził, że być na emeryturze co najmniej do czasu, gdy jego najmłodsza córka skończy szkołę średnią.
2005–08: albumy kompilacyjne i specjalne wykonaniaEdytuj
W 2005 roku Brooks wyraził zainteresowanie powrotem do życia na żywo występy; jednak rem był nieugięty przy założeniu, że nie będzie wydawał nowej muzyki do 2014 roku. Mimo to, w tym samym roku, Brooks podpisał kontrakt z Walmart, wydzierżawiając im prawa do całego swojego katalogu po rozstaniu z Capitol Records. Brooks był jednym z pierwszych muzyków, którzy podpisali umowę na wyłączną dystrybucję muzyki z jednym sprzedawcą (wraz z innym artystą muzyki country Rickym Van Sheltonem, który również wydał w 1998 roku album Making Plans w sieci).
Trzy miesiące później, w listopadzie 2005 r., Brooks i Walmart wydali zaktualizowaną kompilację The Limited Series, zestaw pudełkowy zawierający wznowienia albumów Brooksa, w tym Double Live i The Lost Sessions, zawierające jedenaście wcześniej niepublikowanych nagrań. Sprzedano więcej niż 500 000 kopii fizycznych w dniu wydania.W pierwszym tygodniu grudnia 2005 roku sprzedano ponad 1 milion fizycznych kopii.
Brooks zrobił krótką przerwę od emerytury na początku 2005 roku, aby wystąpić na różnych koncertach charytatywnych. Wydał także nowy singiel „Good Ride Cowboy” jako hołd dla swojego zmarłego przyjaciela i piosenkarza country, Chrisa LeDoux, przez Walmart.
Na początku 2006 roku Walmart ponownie wydał The Lost Sessions jako pojedynczy CD oprócz box setu, z dodatkowymi utworami, w tym duetem z Trishą Yearwood, „Love Will Always Win”, który dotarł do pierwszej 25 listy Billboard Hot Country Songs. Para została później nominowana do nagrody Grammy w kategorii „Najlepsza współpraca country z wokalami”.
18 sierpnia 2007 roku Brooks ogłosił plany dotyczące nowego zestawu, The Ultimate Hits. Nowy zestaw zawierał dwie płyty zawierające 30 klasycznych piosenek, trzy nowe piosenki oraz DVD z teledyskami. Pierwszy singiel albumu „More Than a Memory” został wydany 27 sierpnia 2007 roku. Zadebiutował na pierwszym miejscu listy Billboard Hot Country Songs, stając się najlepiej debiutującym singlem w historii listy.
W listopadzie 2007 roku Brooks rozpoczął występ w Garth Brooks: Live in Kansas City, wykonując dziewięć wyprzedanych koncertów w Kansas City w Sprint Center, które zostało otwarte miesiąc wcześniej. Pierwotnie zaplanowany na tylko jeden koncert, spektakl rozszerzył się do dziewięciu z powodu niewiarygodnie dużego popytu, przy czym wszystkie dziewięć pokazów (odpowiadających około 140 000 biletów) wyprzedało się w mniej niż dwie godziny. Ostatni koncert z tej serii był transmitowany równolegle do ponad 300 kin w USA.
W styczniu 2008 roku Brooks dokonał kolejnego niesamowitego wyczynu, wykonując pięć wyprzedanych koncertów (w mniej niż 48 godzin) w Staples Centrum w Los Angeles na zbiórkę funduszy na sezon pożarów 2007, który dotknął większość miast i hrabstw południowej Kalifornii. Pierwszy koncert (z pięciu) zatytułowany Garth Brooks: Live in LA był wielokrotnie nagrywany i transmitowany w CBS, a wszystkie dotacje były przekazywane wszystkim ofiarom i rodzinom w stanie Kalifornia, które ucierpiały w wyniku pożarów.
2009–13: rezydencja na koncercie w Las VegasEdit
Brooks na koncercie We Are One w 2009 roku
In W styczniu 2009 r. Brooks wystąpił po raz kolejny z nielicznych publicznych wystąpień od czasu przejścia na emeryturę, występując na We Are One: The Obama Inaugural Celebration podczas koncertu Lincoln Memorial w Waszyngtonie. .. W swoim zestawie trzech utworów Brooks wykonał „We Shall Be Free”, razem z coverami „American Pie” Dona McLeana i „Shout” zespołu Isley Brothers.
15 października W 2009 roku Brooks zawiesił swoją emeryturę, aby rozpocząć Garth at Wynn, okresową rezydencję koncertową w Encore Las Vegas na Las Vegas Strip. Harmonogram pozwolił Brooksowi zarówno prowadzić życie rodzinne w ciągu tygodnia, jak i kontynuować występy w weekendy. Warunki finansowe umowy nie zostały ogłoszone, ale Steve Wynn ujawnił, że dał Brooksowi dostęp do prywatnego odrzutowca, aby szybko przetransportować go między Las Vegas a jego domem w Oklahomie.
Brooks „pierwszy weekend na programach w Vegas otrzymała pozytywne recenzje i została nazwana przez USA Today „antytezą blichtru Vegas i country piosenkarki„ areną i ekstrawagancką stadionową ”. W programach Brooks występował solo, na koncertach akustycznych i zawierała listę utworów, które miały na niego wpływ. Artyści objęci programem to Simon and Garfunkel, Bob Seger, Billy Joel i Don McLean. Jego pierwsze występy na Encore Las Vegas zbiegły się z jego rocznicą ślubu, a jego żona Trisha Yearwood dołączyła do niego przy dwóch piosenkach.
W 2013 roku, pod wpływem setlisty występów w Las Vegas, Brooks wydał Blame It All o My Roots: Five Decades of Influences via Walmart, albumie składającym się z piosenek, które Brooks przypisuje rozwojowi swojego wyjątkowego gatunku country pop. Albumy z zestawu otrzymały indywidualny certyfikat Platinum, a kompilacja otrzymała nominację do nagrody Billboard Music Award. Występując w grudniu 2013 roku w Good Morning America, promując album, Brooks zaskakująco ogłosił plany światowej trasy koncertowej, która rozpocznie się w 2014 roku.
2014–15: Man Against Machine, GhostTunes i World tourEdit
Brooks „tour z Trishą Yearwood w 2014 roku
W lutym 2014 roku Brooks ogłosił dwa koncerty w Croke Park w Dublinie w Irlandii, które odbędą się 25 i 26 lipca 2014 r. W związku z dużym zainteresowaniem dodano trzy kolejne koncerty i sprzedano łącznie 400 000 biletów. Jednak ze względu na konflikt licencyjny zarząd Aiken Promotions i Croke Park został poproszony o odwołanie dwóch z pięciu koncertów po konflikcie między pobliskimi mieszkańcami. Brooks, zobowiązując się do wykonania pięciu oryginalnych koncertów, odmówił realizacji z prośbą o wykonanie tylko trzech, a wszystkie koncerty zostały odwołane.
10 lipca 2014 roku Brooks odbył konferencję prasową, na której ogłosił podpisanie kontraktu z Sony Music Nashville, a także potwierdził plany dotyczące nowego albumu, światowej trasy koncertowej, wydania swojej muzyki w formacie cyfrowym i wyrzuty sumienia za kontrowersje związane z koncertem w Irlandii. Piętnaście dni później bilety po raz pierwszy trafiły do sprzedaży na światową trasę koncertową.
3 września 2014 roku Brooks wydał swój powracający singiel „People Loving People”, promujący jego światową trasę koncertową i nowy album, Man Przeciwko maszynie. Piosenka zadebiutowała na liście Country Airplay prowadzonej przez Nielsen BDS na miejscu 19, zajmując trzeci najwyższy debiut w karierze Brooksa. 4 września 2014 r. Brooks po raz pierwszy w historii wypuścił całą swoją studyjną produkcję cyfrową. Bypassing Tradycyjni dostawcy usług muzycznych, Brooks zdecydował się na bezpośrednie wydawanie swoich albumów w swoim nowym internetowym sklepie muzycznym GhostTunes. 19 września Brooks potwierdził datę premiery swojego następnego albumu, zaplanowaną na 11 listopada na konferencji prasowej w Atlancie. Man Against Machine został wydany przez Pearl i RCA Nashville i był dostępny online wyłącznie za pośrednictwem GhostTunes. GhostTunes zostało zamknięte 3 marca 2017 r. Cyfrowy katalog Brooksa został przeniesiony do Amazon Music, który zachowuje do niego wyłączne prawa.
We wrześniu 2015 r., ogłoszono, że Brooks wznowi album No Fences jeszcze w tym roku, aby uczcić 25-lecie wydania. Wydanie będzie zawierało nową wersję „Friends in Low Places”, w której wystąpili George Strait, Jason Aldean, Florida Georgia Line i Keith Urban śpiewający wraz z Brooksem. Wydanie albumu zostało od tego czasu opóźnione z powodu sporów z tantiem. Utwór pojawił się później na jego kompilacji z 2016 roku, The Ultimate Collection.
2016–17: Gunslinger, Christmas Together i streaming onlineEdit
13 października 2016 r. Brooks wydał pierwszy singiel „Baby, Let” s Lay Down and Dance „ze swojego nadchodzącego albumu. W następnym tygodniu Brooks wydał tytuł nadchodzącego albumu Gunslinger za pośrednictwem Facebook na żywo. Został wydany 11 listopada 2016 roku jako część The Ultimate Collection, kompilacji albumu Brooks wydanego przez Target. Innym projektem Brooksa na 2016 rok był album w duecie z żoną Trishą Yearwood, Christmas Together.
Po latach sporów z tantiem i sprzeciwu wobec strumieniowego przesyłania muzyki online, Brooks uruchomił kanał streamingowy w radiu Sirius XM. On osiągnął również porozumienie w sprawie strumieniowego przesyłania całego swojego katalogu za pośrednictwem Amazon Music.
2018 – obecnie: Stadium Tour i inne przedsięwzięcia >
Brooks występuje w 2020 roku
W sierpniu 2018 roku Brooks ogłosił swoją trasę koncertową po stadionie, która odwiedzi trzydzieści stadionów w Ameryce Północnej i zaprezentuje Brooksa w środowisku skoncentrowanym na piłce nożnej. W ramach promocji trasy Brooks dał pierwszy koncert na Uniwersytecie stadionu piłkarskiego Notre Dame w 2018 roku. Wydał drugi singiel „Stronger Than Me” z nadchodzącego albumu w 2019 roku, po występie poświęconym jego żonie Tri sha Yearwood na ceremonii rozdania nagród CMA.
Trzeci singiel z jego nadchodzącego albumu „Dive Bar”, w duecie z Blakiem Sheltonem, został wydany w czerwcu 2019 roku. Brooks wyruszył także w trasę Dive Bar Tour, promocyjną koncert promujący singiel, odwiedzając siedem barów nurkowych w całych Stanach Zjednoczonych.
Podczas pandemii COVID-19 Brooks i żona Trisha Yearwood dali nieformalny koncert transmitowany na Facebooku Live. Witryna wielokrotnie się zawieszała, gdy około 5,2 miliona osób przesyła strumieniowo transmisję. W rezultacie Brooks i Yearwood w następnym tygodniu zagrali koncert w tym samym formacie, transmitowany na żywo w CBS, wraz z darowizną w wysokości 1 miliona dolarów na pomoc humanitarną. Szacuje się, że program CBS zdobył około 5,6 miliona widzów. 7 lipca Brooks i Yearwood zagrali „część 2” swojego poprzedniego koncertu online, przyjmując prośby o piosenki i ponownie transmitując je na Facebooku Live. 27 czerwca 2020 roku Brooks dał koncert w 300 kinach w całej Ameryce Północnej.
Brooks wydał swój najnowszy album Fun, 20 listopada 2020 roku.