Catherine of Aragon (ur. 16 grudnia 1485 r. W Alcalá de Henares w Hiszpanii – zm. 7 stycznia 1536 r. W Kimbolton, Huntingdon, Anglia), pierwsza żona króla Henryk VIII z Anglii (panował w latach 1509–47). Odmowa papieża Klemensa VII, aby unieważnić małżeństwo Henryka z Katarzyną, wywołała zerwanie między Henrykiem a Rzymem i doprowadziła do angielskiej reformacji.
Katarzyna była najmłodszą córką hiszpańskich władców Ferdynanda II Aragonii i Izabeli I Kastylii. W 1501 roku poślubiła księcia Artura, najstarszego syna króla Anglii Henryka VII. Artur zmarł w następnym roku, a wkrótce potem została zaręczona z księciem Henrykiem, drugim synem Henryka VII. Ale późniejsza rywalizacja między Anglią a Hiszpanią i odmowa Ferdynanda zapłacenie pełnego posagu nie pozwoliło na zawarcie małżeństwa, dopóki jej narzeczony nie objął tronu jako Henryk VIII w 1509 r. Przez kilka lat para żyła szczęśliwie. Katarzyna odpowiadała szerokiemu zakresowi intelektualnych zainteresowań męża i była kompetentną regentką, gdy prowadził kampanię przeciwko Francuzom (1512–14).
W latach 1510–1518 Katarzyna urodziła sześcioro dzieci, w tym dwóch synów, ale wszyscy z wyjątkiem Marii (późniejszej królowej Anglii, 1553–58) albo byli martwi, albo zmarli we wczesnym dzieciństwie, pragnienie Henryego legiti współmałżonek spadkobierca płci męskiej skłonił go w 1527 r. do odwołania się do Rzymu o unieważnienie małżeństwa na tej podstawie, że małżeństwo naruszyło biblijny zakaz zawarcia związku między mężczyzną a wdową po jego bracie. Katarzyna zaapelowała do papieża Klemensa VII, twierdząc, że jej małżeństwo z Henrykiem było ważne, ponieważ poprzednie małżeństwo z Arturem nigdy nie zostało skonsumowane.
Przez siedem lat papież unikał wydania unieważnienia, ponieważ nie mógł zrazić do siebie siostrzeńca Katarzyny, święty cesarz rzymski Karol V. W końcu Henryk rozstał się z Katarzyną w lipcu 1531 r. 23 maja 1533 r. – pięć miesięcy po ślubie z Anną Boleyn – miał własnego arcybiskupa Canterbury, Thomasa Cranmera, unieważnił małżeństwo z Katarzyną. Parlament uchwalił Akt Supremacji odrzucający wszelką jurysdykcję papieską w Anglii i ustanawiający króla głową angielskiego kościoła. Chociaż Anglicy zawsze kochali Catherine, Henry zmusił ją do spędzenia ostatnich lat w izolacji od wszelkiego życia publicznego.