Welkom
De Immune Deficiency Foundation (IDF) biedt informatie, educatie en ondersteuning voor mensen en gezinnen die leven met hemofagocytische lymfohistiocytose (HLH) en andere typen van primaire immunodeficiëntieziekten (PI). IDF begrijpt de vragen die u mogelijk heeft en we zijn er om u te helpen. Lees meer over HLH en alle programmas, diensten en ondersteuning die we de PI-gemeenschap te bieden hebben.
Over HLH
Hemofagocytische lymfohistiocytose (HLH) is een ernstig systemisch ontstekingssyndroom dat kan dodelijk zijn. Dit syndroom kan soms voorkomen bij normale mensen met medische problemen die een sterke activering van het immuunsysteem kunnen veroorzaken, zoals infectie of kanker. HLH in deze instellingen wordt secundaire HLH genoemd. Patiënten met secundaire HLH kunnen ook medische aandoeningen hebben die bijdragen aan de aanleg voor HLH, zoals reumatologische aandoeningen of primaire immuundeficiënties.
HLH komt voor bij andere patiënten omdat ze specifieke genetische defecten hebben die directer HLH veroorzaken, in welk geval het primaire HLH wordt genoemd. Primaire HLH wordt ook wel Familiale HLH genoemd. De genetische mutaties die primaire HLH veroorzaken, zijn aanwezig bij de geboorte en patiënten worden in de eerste paar levensjaren vaak ziek met HLH. Indien niet gedetecteerd en behandeld, is primaire HLH meestal fataal, meestal binnen enkele maanden. Zelfs met behandeling is de prognose soms slechts enkele jaren, tenzij een beenmergtransplantatie met succes kan worden uitgevoerd. Als secundaire HLH onmiddellijk wordt gedetecteerd en agressief wordt behandeld, kan de prognose beter zijn.
HLH treedt op wanneer histiocyten en lymfocyten 
overactief worden en het lichaam aanvallen in plaats van alleen bacteriën en virussen. Histiocyten zijn fagocyten – cellen die ziekteverwekkers overspoelen en vernietigen. Lymfocyten zijn een vorm van witte bloedcellen met verschillende subtypes. Twee subtypes zijn T-cellen en NK-cellen, die belangrijke soldaten zijn die normaal gesproken cytokines produceren om het immuunsysteem te orkestreren, en ook direct cellen doden die zijn geïnfecteerd met pathogenen. Wanneer histiocyten en lymfocyten overactief zijn in HLH, produceren ze overproductie van cytokinen, wat kan leiden tot een “cytokinestorm”. Deze cellen vallen ook bloedcellen aan en in het bijzonder beenmerg, evenals de milt, lever, lymfeklieren, huid en zelfs de hersenen.
De eerste klinische kenmerken zijn doorgaans hoge en aanhoudende koorts, huiduitslag, hepatitis, geelzucht, een vergrote lever en milt, pancytopenie (weinig bloedgroepen) en lymfadenopathie (vergrote lymfeklieren). Neurologische componenten zoals verwardheid, toevallen en zelfs coma kunnen ook voorkomen.
Primaire HLH is een zeldzame ziekte, gerapporteerd bij ongeveer 1 op de 50.000 geboorten wereldwijd per Deze aantallen lijken licht toe te nemen, mogelijk als gevolg van toegenomen succes bij het opsporen van de ziekte.
Oorzaken van primaire hemofagocytaire lymfohistiocytose
Primaire HLH wordt veroorzaakt door defecten in verschillende genen, waaronder PRF1, UNC13D, STXBP2, STX11, RAB27A, LYST, AP3B1, SH2D1A en XIAP / BIRC4. Wanneer Patiënten met mutaties in SH2D1A en XIAP / BIRC4, worden gewoonlijk geclassificeerd als X-gebonden lymfoproliferatieve ziekte type 1 of 2 (XLP1 en XLP2). Wanneer patiënten mutaties in RAB27A hebben, kan van hen worden gezegd dat ze het Griscelli-syndroom hebben. Patiënten met mutaties in LYST zouden het Chediak-Higashi-syndroom hebben. Er zijn andere verwante stoornisgenen die ook HLH kunnen veroorzaken, zoals NLRC4. Al deze genen produceren normaal gesproken eiwitten die immuuncellen reguleren. Wanneer deze eiwitten afwezig zijn of niet goed werken, worden de cellen van het immuunsysteem geactiveerd en prolifereren ze ongecontroleerd, en gaan ze verder dan het punt van bestrijding van de daadwerkelijke infectie.
Bij secundaire HLH was de patiënt vaak ziektevrij gedurende het grootste deel van hun leven, maar dan manifesteert HLH zich wanneer zoiets als een ernstige ziekte een immuunrespons veroorzaakt die niet kan worden uitgeschakeld. Een van de belangrijkste virale triggers voor de ziekte is het Epstein-Barr-virus.
Diagnose van het hemofagocytische lymfohistiocytosesyndroom
Wanneer de meeste typische klinische symptomen aanwezig zijn en HLH wordt vermoed, bloedonderzoeken kan de diagnose helpen bevestigen door het niveau van bloedcellen te meten, evenals verschillende markers die wijzen op overmatige immuunactiviteit. Een beenmergaspiraat kan worden geëxtraheerd om te zoeken naar aanwijzingen voor hemofagocytose en een ruggenprik kan ook worden uitgevoerd om te zoeken naar verhoogde eiwitniveaus in het ruggenmergvocht. Als deze tests bevestigend zijn, kan genanalyse zoeken naar mutaties in genen waarvan bekend is dat ze betrokken zijn bij primaire HLH.
Als een genetische oorzaak van HLH wordt vermoed, zullen genetische tests worden uitgevoerd. Er zijn ook speciale screeningstests die kunnen worden uitgevoerd om genetische oorzaken van HLH te evalueren.
Behandeling van hemofagocytische lymfohistiocytose
Behandelingen voor HLH omvatten agressieve kuren met immunosuppressiva en ontstekingsremmende middelen zoals glucocorticosteroïden. Meestal worden hoge doses dexamethason gebruikt. Het chemotherapie-medicijn etoposide wordt vaak gebruikt. Als patiënten EBV-gerelateerde HLH hebben, kan rituximab worden gebruikt. Andere middelen die tegen HLH worden gebruikt, zijn onder meer antithymocyt-globuline, een T-cel-afbrekende antilichaam-infusie of alemtuzumab, een lymfocyt-afbrekende antilichaam. Regimes die combinaties van deze en andere geneesmiddelen bevatten, kunnen de effecten van de ziekte verminderen en vertragen, maar bij patiënten met primaire HLH is terugval te verwachten. Antibiotica, antivirale middelen en IVIG worden vaak toegediend om opportunistische infecties te bestrijden.
Hematopoëtische stamceltransplantatie is de enige therapie waarbij het normale immuunsysteem permanent kan worden hersteld. functie. Het omvat het conditioneren van het beenmerg, meestal met een chemokuur, om ruimte te maken voor de nieuwe beenmergcellen van een donor. Vervolgens worden beenmergcellen vervangen door die van een donor, idealiter een broer of zus met identieke typering van humaan leukocytenantigeen (HLA). Hoe eerder een transplantatie kan worden gedaan, hoe groter de kans op succes.