Circulair redeneren (Latijn: circulus in probando, “circle in proofing”; ook bekend als circulaire logica) is een logische denkfout waarbij de redeneerder begint met datgene waarmee hij probeert te eindigen . De componenten van een circulair argument zijn vaak logisch geldig, want als de premissen waar zijn, moet de conclusie waar zijn. Circulair redeneren is geen formele logische misvatting, maar een pragmatische tekortkoming in een argument waarbij de premissen evenzeer bewijs of bewijs nodig hebben als de conclusie, en als gevolg daarvan slaagt het argument er niet in om te overtuigen. Andere manieren om dit uit te drukken zijn dat er geen reden is om de premissen te aanvaarden, tenzij men de conclusie al gelooft, of dat de premissen geen onafhankelijke grond of bewijs voor de conclusie vormen. Het bedelen van de vraag hangt nauw samen met cirkelredenering, en in modern gebruik verwijzen de twee over het algemeen naar hetzelfde.
Cirkelredeneren is vaak in de vorm: “A is waar omdat B waar is; B is waar omdat A waar is. ” Circulariteit kan moeilijk te detecteren zijn als het een langere keten van proposities betreft.