W różnych gałęziach chrześcijaństwa uświęcenie zwykle odnosi się do osoby, która staje się święta, a szczegóły różnią się w różnych gałęziach.
RzymskokatolicyzmEdytuj
Kościół katolicki stoi na straży doktryny uświęcenia, nauczając, że:
Łaska uświęcająca jest tą łaską, która daje naszym duszom nowe życie, to znaczy uczestniczenie w życie Boże. Nasze pojednanie z Bogiem, na które zasłużyło nam odkupienie Chrystusa, znajduje swe urzeczywistnienie w łasce uświęcającej. Poprzez ten najcenniejszy dar uczestniczymy w życiu Bożym; mamy prawo nazywać się dziećmi Bożymi. Ta łaska jest źródłem wszystkich naszych nadprzyrodzonych zasług i daje nam prawo do wiecznej chwały.
Według Encyklopedii Katolickiej „świętość” różni się dla Boga osoby fizyczne i prawne. Dla Boga jest to jedyna absolutna doskonałość moralna Boga. Dla jednostki jest to ścisłe zjednoczenie z Bogiem i wynikająca z tego doskonałość moralna. W istocie jest to boski dar. Dla społeczeństwa jest to zdolność do wytwarzają i zapewniają świętość swoim członkom, którzy przejawiają prawdziwą, a nie tylko nominalną świętość. Świętość Kościoła jest poza ludzką władzą, poza naturalną siłą.
Świętość jest regulowana przez ustalone konwencjonalne standardy. p>
Ortodoksja WschodniaEdit
Prawosławie naucza teozy, zgodnie z którą ludzie przejmują boskie właściwości. Kluczowym wersetem potwierdzającym to jest 2 Piotra 1: 4. W IV wieku Atanazy nauczał, że Bóg stał się Człowiekiem, aby Człowiek mógł stać się Bogiem. W istocie człowiek nie staje się boski, ale w Chrystusie może uczestniczyć w boskiej naturze. Ta wersja zbawienia Kościoła przywraca obraz Boga w człowieku. Jednym z takich tematów jest uwolnienie od śmiertelności spowodowanej pragnieniami świata.
LuteranizmEdytuj
Marcin Luter, nauczał w swoim Wielki Katechizm, że uświęcenie jest powodowane tylko przez Ducha Świętego przez potężne Słowo Boże. Duch Święty posługuje się kościołami, aby gromadzić chrześcijan razem w celu nauczania i głoszenia Słowa Bożego.
Uświęcenie jest dziełem Ducha Świętego, który nas uczynił Gdy Duch Święty stwarza w nas wiarę, odnawia w nas obraz Boga, abyśmy Jego mocą dokonywali dobrych uczynków. Te dobre uczynki nie są zasługą, ale ukazują wiarę w naszych sercach (Ef 2: 8-10, Jakuba 2:18). Uświęcenie wypływa z usprawiedliwienia. Jest to ciągły proces, który nie będzie kompletny ani nie osiągnie doskonałości w tym życiu.
Luter również postrzegaliśmy Dziesięć Przykazań jako środek, za pomocą którego Duch Święty uświęca.
„Mamy zatem Dziesięć Przykazań, dowód Boskiej doktryny, co do tego, co mamy czynić, aby całe nasze życie było miłe Bogu i aby było prawdziwym źródłem i kanałem, z którego i w którym wszystko musi powstawać i płynąć, co ma być dobrą pracą, tak aby poza Dziesiątką Koman Żadna praca ani żadna rzecz nie może być dobra ani przyjemna Bogu, jakkolwiek wielka lub cenna w oczach świata … ten, kto je osiąga, jest niebiańskim, anielskim człowiekiem, daleko ponad wszelką świętość świata. Zajmuj się nimi tylko i staraj się jak najlepiej, wykorzystaj całą moc i zdolności, a znajdziesz tak wiele do zrobienia, że nie będziesz szukać ani cenić żadnej innej pracy lub świętości. ”
Pietistyczny luteranizm mocno podkreśla „biblijne boskie przykazania wierzących, aby żyć świętym życiem i dążyć do świętego życia, czyli uświęcenia”.
AnglikanizmEdit
W książce wydawnictwa anglikańskiego z 2002 r. Stwierdza się, że „nie ma wyraźnego nauczania o uświęceniu w formułach anglikańskich”. Słowniczek Kościoła Episkopalnego (USA) podaje pewną naukę: „Anglikańskie formuły miały tendencję do mówienia o uświęceniu jako o procesie Bożego„ dzieła w nas, dzięki któremu wzrastamy do pełni odkupionego życia ”. Uświęcenie poza oficjalnymi formułami stanowiło problem we Wspólnocie Anglikańskiej od jej powstania.
XVI-wieczny anglikański teolog Richard Hooker (1554-1600) rozróżnił między „prawością usprawiedliwienia” przypisywaną przez Boga „prawość uświęcenia”, która obejmuje dzieła, które wykonuje się jako „nieunikniony” skutek usprawiedliwienia.
Jeremy Taylor (1613-1667) argumentował, że usprawiedliwienia i uświęcenia nie można oddzielić; są to „dwa kroki w długi proces ”.
XIX-wieczna praca Kościoła anglikańskiego zgodziła się z Jeremym Taylorem, że usprawiedliwienie i uświęcenie są„ nierozłączne ”. Jednak to nie to samo. Usprawiedliwienie„ znajduje się jedynie w dziele Chrystusa ” . „Uświęcenie jest dziełem Ducha Świętego w nas i postępuje.”
ReformedEdit
Kalwińscy teolodzy interpretują uświęcenie jako proces uświęcania tylko przez zasługi i usprawiedliwienie Jezusa Chrystusa przez działanie Ducha Świętego, które następnie znajdują odzwierciedlenie w ludzkości. Uświęcenia nie można osiągnąć żadnym procesem opartym na uczynkach, ale tylko dzięki uczynkom i mocy boskości. Kiedy człowiek jest nieodrodzony, to jego istota grzeszy i czyni zło. Ale kiedy osoba jest usprawiedliwiona przez Chrystusa, to już nie osoba (w jej istocie) grzeszy, ale osoba działa poza swoim charakterem. Innymi słowy, osoba nie jest sobą, nie jest wierna temu, kim jest.
MethodistEdit
W teologii Wesleya-Arminiańskiej, która jest podtrzymywana przez Kościół Metodystyczny jako podobnie jak przez Kościoły Świętości, „uświęcenie, początek świętości, zaczyna się od nowego narodzenia”. Dzięki łasce Bożej metodyści „czynią dzieła pobożności i miłosierdzia, a dzieła te odzwierciedlają moc uświęcenia”. Przykładami tych środków łaski (dzieła pobożności i dzieła miłosierdzia), które pomagają w uświęceniu, są częste przyjmowanie sakramentu Komunii Świętej (dzieło pobożności) oraz odwiedzanie chorych i przebywających w więzieniach (dzieło miłosierdzia). Teologia przymierza Wesleya podkreśla również, że ważnym aspektem uświęcenia jest przestrzeganie prawa moralnego zawartego w dziesięciu przykazaniach. W związku z tym w „uświęceniu staje się bardziej podobnym do Chrystusa”. Ten proces uświęcania, który rozpoczyna się wraz z nowym narodzeniem (pierwszym dziełem łaski), ma swój cel w postaci chrześcijańskiej doskonałości, znanej również jako całkowite uświęcenie (drugie dzieło łaski), które Jan Wesley, protoplasta wiary metodystów, opisał jako serce „zwykle wypełniony miłością Boga i bliźniego” oraz jako „mający umysł Chrystusa i chodząc, jak On chodził”. Dla Johna Wesleya dzieło całkowitego uświęcenia było wyraźnie oddzielone od odrodzenia i zostało „dokonane natychmiastowo, chociaż można do niego podejść powolnymi i stopniowymi krokami”. Bardziej kompletne stwierdzenie stanowiska Wesleya brzmi następująco:
„Jest to zwyczajowe usposobienie duszy, które w świętych pismach nazywa się świętością ; a co bezpośrednio oznacza, że jest się oczyszczonym z grzechu, „od wszelkiej nieczystości ciała i ducha”; a przez to posiadanie tych cnót, które były także w Chrystusie Jezusie; istota tak „odnowiona w duchu naszego umysłu”, że jest „doskonała, jak doskonały jest nasz Ojciec w niebie”.
To jest doktryna, że mocą Bożej łaski uświęcającej i uwagi na środki łaski może oczyścić chrześcijanina ze zgubnego wpływu grzechu pierworodnego w tym życiu. Jest to wyjaśnione w Metodystycznych Artykułach Religijnych:
Uświęcenie jest odnowieniem naszej upadłej natury przez Ducha Świętego, otrzymanego przez wiarę w Jezusa Chrystusa, którego krew przebłagania oczyszcza z wszelkiego grzechu; dzięki czemu nie tylko jesteśmy uwolnieni od winy grzechu, ale także oczyszczeni z jego zanieczyszczenia, zbawieni od jego mocy i dzięki łasce możemy miłować Boga całym sercem i postępować nienagannie w Jego świętych przykazaniach.
Usprawiedliwienie jest postrzegane jako pierwszy krok do uznania świętości Boga, z uświęceniem, jako wejście w nią przez łaskę i moc Boga. Kluczowym wersetem jest Hebrajczyków 12:14: „Podążajcie za… świętością, bez której nikt nie ujrzy Pana”. Kościół Wesleyański (dawniej znany jako Wesleyański Kościół Metodystyczny) stwierdza, że uświęcenie składa się z trzech elementów – początkowego, stopniowego i całkowitego:
Wierzymy, że uświęcenie jest dziełem Ducha Świętego, dzięki któremu dziecko Boże zostaje oddzielone od grzechu dla Boga i może kochać Boga wszystkimi serca i chodzić nienagannie wszystkimi Jego świętymi przykazaniami. Uświęcenie rozpoczyna się w chwili usprawiedliwienia i odrodzenia. w tym momencie następuje stopniowe lub progresywne uświęcenie, gdy wierzący kroczy z Bogiem i każdego dnia rośnie w łasce i doskonalszym posłuszeństwie Bogu. To przygotowuje do kryzysu całkowitego uświęcenia, który dokonuje się natychmiast, kiedy wierzący składają się jako żywe ofiary, święte i przyjemne Bogu, przez wiarę w Jezusa Chrystusa, dokonane przez chrzest Duchem Świętym, który oczyszcza serce z wszelkiego wrodzonego grzechu. Kryzys całkowitego uświęcenia udoskonala wierzącego w miłości i daje mu siłę do skutecznej służby. Po nim następuje trwający całe życie wzrost łaski i poznania naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Życie w świętości trwa nadal dzięki wierze w uświęcającą krew Chrystusa i przejawia się w miłosnym posłuszeństwie objawionej woli Bożej.
John Wesley nauczał tej zewnętrznej świętości w Forma „właściwych słów i właściwych czynów” powinna odzwierciedlać wewnętrzną przemianę, której doświadcza drugie dzieło łaski.
Pentekostalizm wyznania, które pierwotnie miały swoje korzenie w teologii Wesleya-Arminii, takie jak Międzynarodowy Kościół Zielonoświątkowy Świętości, Kościół Boży (Cleveland), Christian and Missionary Alliance oraz International Church of the Foursquare Gospel. Te denominacje różnią się od Kościołów Metodystów (w tym Ruchu Świętości) tym, że uczą możliwości trzeciego dzieła łaski – glossolalia.
Postępujące uświęcanie jest dziełem uświęcania wierzącego przez łaskę i decyzje wierzącego po nowych narodzinach. Takie jest stanowisko innych denominacji zielonoświątkowych, takich jak Assemblies of God.
QuakerismEdit
George Fox, założyciel kwakeryzmu, nauczał chrześcijańskiej doskonałości, znanej również w tradycji Friends jako „Perfekcjonizm”, w którym wierzący chrześcijanin mógł zostać uwolniony od grzechu. W swoich „Niektórych zasadach wybranego ludu Bożego, który z pogardą nazywany jest kwakrami”, aby wszyscy ludzie w całym chrześcijaństwie mogli je przeczytać, a tym samym ich własne stany do rozważenia, pisze w sekcji „XVI. O doskonałości”:
ON, który doprowadził człowieka do niedoskonałości, jest Diabeł i jego dzieło, które prowadziło od Boga; bo człowiek był doskonały, zanim upadł, bo wszystkie dzieła Boże są doskonałe; więc Chrystus, który niszczy Diabła i jego uczynki, czyni człowieka ponownie Doskonałym, niszcząc tego, który uczynił go niedoskonałym, czego Prawo nie mogło uczynić; tak przez jego krew On oczyszcza z wszelkiego grzechu; jedną ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęceni; a tych, którzy nie wierzą w światło pochodzące od Chrystusa, przez które mogliby zobaczyć Ofiarę i przyjąć Krew, są A apostołowie, którzy byli w światłości, Chrystus Jezus, (który niszczy Diabła i jego dzieła) głosili mądrość między doskonałymi, chociaż nie mogli wśród tych, którzy byli cielesni; a ich dzieło było dla doskonalenie świętych, z tego powodu powierzyli im swoją posługę, aż wszyscy doszli do poznania Syna Bożego, który niszczy Diabła i jego dzieła, i który kończy Proroków, pierwsze przymierze, typy, liczby , Shadowes; I dopóki wszyscy nie przybyli do Jednostki y wiary, która oczyściła ich serca, która dała im zwycięstwo nad tym, co oddzieliło od Boga, w której mieli dostęp do Boga, przez którą wiarę upodobali sobie, przez co zostali usprawiedliwieni; I tak dopóki nie doszli do Doskonałego Człowieka, do Miary Wzrostu pełni Chrystusa; dlatego Apostoł powiedział: Chrystus w tobie Głosimy nadzieję chwały, ostrzegając każdego człowieka, abyśmy mogli przedstawić każdego Człowieka Doskonałego w Chrystusie Jezusie.
Pierwsi kwakrzy, podążając za Lisem, nauczali, że w wyniku Nowego Narodzenia dzięki mocy Ducha Świętego, człowiek może być wolny od faktycznego grzechu, jeśli nadal będzie polegał na wewnętrznym świetle i „skupiał się na krzyżu Chrystusa jako centrum wiary ”. George Fox w swoim nauczaniu o perfekcjonizmie podkreślał „osobistą odpowiedzialność za wiarę i wyzwolenie od grzechu”. Dla chrześcijanina „perfekcjonizm i wolność od grzechu były możliwe na tym świecie”.
Niektóre denominacje kwakrów zostały założone, aby podkreślić tę naukę, na przykład Centralne Coroczne Spotkanie Przyjaciół.
KeswickianismEdit
Teologia keswicka, która wyłoniła się w Ruchu Wyższego Życia, uczy drugiego dzieła łaski, które dokonuje się poprzez „poddanie się i wiarę”, w którym Bóg chroni człowieka od grzechu. Keswickie wyznania, takie jak Christian and Missionary Alliance, różnią się od ruchu Wesleyan-Holiness tym, że Christian and Missionary Alliance nie postrzegają całego uświęcenia jako oczyszczenia człowieka z grzechu pierworodnego, podczas gdy denominacje świętości opowiadające się za teologią wesleyańsko-armińską potwierdzają to przekonanie.
Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach OstatnichEdit
W Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich uświęcenie jest postrzegane jako proces i dar od Boga, który sprawia, że każdy chce członek święty, zgodnie z ich pokutą i prawymi wysiłkami, dzięki niezrównanej łasce Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Aby zostać uświęconym, czyli Świętym, należy zrobić wszystko, co w jego mocy, aby żyć tak, jak żył Chrystus, zgodnie z naukami Chrystusa. staraj się żyć świętym życiem, aby być naprawdę uważanym za świętego.W kanonie biblijnym Kościoła jedno odniesienie do uświęcenia pojawia się w Helamanie 3:35, w Księdze Mormona:
Niemniej jednak pościli i modlili się często i stawali się coraz silniejsi w ich pokorze i mocniejsi i mocniejsi w wierze Chrystusa, aż do napełnienia ich dusz radością i pocieszeniem, tak, aż do oczyszczenia i uświęcenia ich serc, które to uświęcenie przychodzi z powodu oddając swoje serca Bogu.
Starszy Dallin H. Oaks, wówczas z Kworum Dwunastu Apostołów, również wyjaśnił znaczenie świętości.