Transatlantycki postęp cukru w XVIII wieku

Posiadam Jestem Byłbym zszokowany zakupem niewolników
I obawiam się, że ci, którzy ich kupują i sprzedają, są łajdakami…
Bardzo im współczuję, ale muszę być mamą.
Bo jak moglibyśmy się obejść bez cukru i rumu ?

„Szkoda dla biednych Afrykanów”, William Cowper, 1788

oh
niezrównany zapach trzciny cukrowej
chmura na trójkątnym
horyzoncie bat czerwona
aria melasa pachnący kadłub
& przykute kości praktyczne rekiny
spływające nadzieje na świeże ciała za burtą

&
morze
smak błogosławionego gwałtu
wydrążone spalenie & marka
niektóre dziewczyny głównie chłopcy to święta trójca wyspy bezbożnych brudnych dzikusów
patois rum w gardle w herbacie
nauka o podróży & niezrównany zapach trzciny

Nie mogę Odwołanie Phillis Wheatley (Boston, zima 1763)

Celestial Nine! sprzyjający mojej modlitwie.
Na próżno moje Oczy badają panowanie wodne…

„Ocean” Phillisa Wheatleya, ok. 1779

Tak, będę grzeczna dziewczyna.
Widzisz? Ćwiczę swoje lekcje…
dzisiaj czytam, że Odyseusz
pływał po oceanie tak jak ja,

że Muzy trzymają mnie w ramionach—
to panie jak moja mama.
Pani Zuzanna odwraca głowę, kiedy pytam,
kiedy w końcu zobaczę mamę?

Mówi, że nie jestem zła, jeśli nie mogę sobie przypomnieć
jak mama powiedziałaby „kubek, łyżka lub ignam”
w innym miejscu.
Mówi, mama zrozumie.

Mówi, kiedy nauczę się słowa
jestem jego właścicielem , nawet jeden z Biblii –
ale nie zapominaj, jak wielki jest Bóg.
Oczyści moją brudną skórę.

Tam –
czy to taka długa podróż do wrócić?
Nie pamiętam, jak daleko podróżowałem,
ale teraz jestem silniejszy.

Chcę pokazać Ma
, że moje zęby wrosły i jestem taki duży
i obiecuję – obiecuję – nie zachorować, jeśli znów będę jechał statkiem.

Dzisiaj spadł śnieg,
chociaż mama nie ma na to słowa
w naszym domu.
Ktoś na zewnątrz leży na ziemi.

Smutna dusza poślizgnęła się i upadła na lód… to właśnie oznacza płacz.

Blues for Harpsichord (Boston, prawie wiosna 1770)

… Samuel Gray, Samuel Maverick, James Caldwell i Crispus
Attucks, the unhappy Victims który poległ w krwawej masakrze
poprzedzającego poniedziałkowego wieczoru!

Boston Post Boy, 12 marca 1770 roku

Powietrze jest pełne gracji i bogactwa, melodia
monet, salonik – jakieś zabawki dla pań.
Muzyka bogatych, niemal wiosenny mit – oswojona, mokra pustynia i zapamiętane przez mężczyzn sny.
Zmarszczone żony grają słabe gry i kołysanie ich sakwami, przetykane kośćmi talia – w tej spokojnej scenie widać koronkę, gdy na zewnątrz, kilka kroków dalej, rzeczywistość: śmierdzące nabrzeże; statek wyrzucał herbatę i afrykański farsz;
śliskie ulice; a wkrótce szalona bójka zuchwałych chłopców
z bezzałogowymi, dobrze uzbrojonymi czerwonymi płaszczami – Crispus nie dożyje czarnej wolności: nie żyje tej dzikiej nocy, pomimo pustego dźwięku klawesynu.
Preludium, fuga – lśniąca udręka.

The Art of Mastering # 2 Phillis Wheatley (Boston, 28 października 1772)

Czy mój Pan nie uratował Daniela?
A dlaczego nie każdy człowiek?

Tradycyjny murzyn duchowy

To się nawet nie zdarzyło (prawdopodobnie):
sąd—
Phillis wspinający się po schodach,

jej wąskie plecy uniesione, kość po kości,
jej ładna twarz konfrontująca się z połączoną władzą, przerażeniem

osiemnastu białych mężczyzn zebranych
, by zbadać niewolnicę poetyckich
zdolności, aby sprawdzić, czy umie czytać…

a co z jej człowieczeństwem?
W tym udokumentowanym dniu
większość z tych osiemnastu osób

była gdzieś jeszcze (może) –
w innym mieście na innym spotkaniu –
ale podoba nam się utrwalenie naszych baśni.

Chcielibyśmy (w porządku, chciałbym)
myśleć o Phillis jako a Daniel w spódnicach
uzbrojony w kapryśne zamiary Boga.

Pełen wdzięku afrykański prorok kontra potomkowie purytanów i handlarzy niewolników.
Czy mówiłaby ostrożnymi językami,

ujarzmiając tych mężczyzn, a jej osobisty
Duch Święty piłuje zęby bestii?
Czy ona…

niewinna nieświadoma świata –
odsunęłaby moc na bok
lub zmusił go na kolana?

Tego dnia nie wiemy. (To niejasne.)

Kolejnego dnia można się zastanawiać, czy pracowała nad słowem
tak ciężko, jak sobie wyobrażam.

Jeśli piosenki jej Muz były czyste.
Jestem pewien, że uśmiechała się zbyt chętnie
, żeby zarobić funty i szylingi

by zyskać wolność –
szybko napisała te elegie
dla rozpaczających białych kobiet

ale czy uważała, że jej droga
była zła, a mimo to spacerowała?
Czy wiedziała, że kłamstw, które opowiadasz

w młodości nie można wygładzić?
(Wiem
ale ja też się uśmiechnąłem…

w każdym razie.
Więc chciałbym pomyśleć o przetrwaniu.
Chciałbym, żeby sięgnęła do przodu

i pokazała mi, jak pisać
ironicznie sprawiedliwych.
Chciałbym, żebyśmy oboje żyli

jesteśmy mrocznie pomarszczeni,
potem kładziemy się i umieramy razem,
a potem powstamy i stajemy się naszymi własnymi bogami.

Czytelniku, śmiej się teraz
z mojego mglistego sentymentalizmu…
Phillis i rozumiem.)

To Task Susanna Wheatley (Boston, luty 1774)

Ostatnio spotkałem się z wielką próbą w sprawie śmierci mojej kochanki,
pozwól nam wyobraź sobie utratę rodzica, siostry lub brata czułość
tych wszystkich była zjednoczona w niej – byłem biednym wyrzutkiem &
nieznajomym, kiedy brała ja w…

„List od Phillis Wheatley do Obour Tanner”, 21 marca 1774 r.

Phillis,
Muszę z tobą swobodnie rozmawiać.
Praca kobiety

to wytrzymać.
Zrozumieć, że śmierć
jest zawsze pod ręką.

Najpierw krew –
pamiętaj, że powiedziałem swobodnie –
potem bardziej krwawa travail

i jeśli będziesz miał szczęście
opuścisz to łóżko
swoim życiem

i jeśli kochasz cud,
swoje dziecko.
Śmierć, śmierć, umieranie—

na początku
i na końcu .
Radzę nigdy nie wychodzić za mąż

ani rodzić dzieci,
nigdy nie karać kruchego ciała

, które jest karane
porodem od tego czasu eksmisja
z Ogrodu.

Proszę cię
pozostań ze mną
i pomóż swojej pani

zakończyć jej dni
swoją dowcipną, ciemna, czarna twarz wypełniająca jej spojrzenie.

Wiem, czego
nie możesz się podjąć.
Panna Zuzanna wie najlepiej.

Panna Zuzanna
opowie wam
o zaginionych dzieciach:

John Urodzony 21 grudnia 1746 roku

A Prezent bożonarodzeniowy,
jak nasz Pan, który rozerwał duszę swojej matki na kawałki.

Pełne nadziei głaskanie perełkowej skorupy
pierwsze szukanie w środku,

potem pilna szybkość.
Ból, który trzeba otrzeć, ale nie pocieszyć.

Zuzanna urodzona 15 maja 1748 roku

A co z męką
nieważka miłość?
Nic do porównania.

Nic, ale kiedy
trzecie dziecko
również przestaje oddychać—

moja dziewczyno, ta miękkość jest tak prawdziwa
na pełnej piersi –
dla mamy nie będzie

nie będzie odpoczynku ani snu,
dopóki matka nie zostanie pochowana –
może.

Sarah Who Died
11 maja 1752
Wiek 7 lat 9 miesięcy i 18 dni

(Mała) ospa na tobie (Boston 1776)

Kto mieszka w tym domu &
jak nazywa się głowa

Inna pora roku, mimo

drzewa wyglądają tak samo –
rzadko długi życie.
Zamiast tego, radosna groźba śmierci w złym momencie,
przyszła, by cię wyprzedzić
jak zakochany głupiec.

Ile osób w tym domu
przeżyło Ospa drobna
zarówno biała, jak i czarna

Kiedyś zawsze cierpiałeś na niewrażliwość –
żyjesz lub w grobie – ale najpierw
chorzy Patrioci, chorzy Brytyjczycy,
chorzy Tubylcy, chorzy niewolnicy :
inwazja chowańców
krewnych z Nowego Świata.

Ilu członków tej rodziny
jest teraz na służbie

Miasto walczące z wrogiem,
wewnątrz i dookoła, kiedy jakikolwiek sąsiad
może wywołać przerażenie w powietrzu wokół twoich ust –
weź męża, zabierz swoją wiarę,
zabierz swoją wolność, zabierz swoje dziecko,
weź swoją żonę, zabierz swoją ziemię –
spójrz na to, zanim to zrobisz.

Czy to kontynent czy kolonializm
czy to morze, czy ląd?
Jeśli to morze
czym naczynie

Ilu z nich zginęło

Notatki do wierszy

„The Art of Mastering # 2”: Ten wiersz został napisany po przeczytaniu eseju Joanny Brooks , „Our Phillis, Ourselves” w Ameryce n Literatura 82,1 (marzec 2010). W eseju Brooks odwołuje się do dobrze znanego artykułu napisanego przez Henryego Louisa Gatesa Jr. „Writing, Race and the Difference It Makes”, opublikowanego w Critical Inquiry 12 (jesień 1985). słynne obecnie „badanie” Phillis Wheatley przez osiemnastu „znanych obywateli” Bostonu, Brooks stwierdza: „Ale w rzeczywistości nie ma żadnych znanych zapisów o takim zdarzeniu… nigdzie nie jest powiedziane, że sygnatariusze sami ją przesłuchali”.

„To Task”: zapisane kursywą fragmenty tego wiersza pochodzą z Boston City Records of Births and Deaths, znajdującego się w bazie danych New England Historic Genealogical Society.

„(Mała) ospa na tobie ”: Fragmenty wierszy oznaczone kursywą pochodzą z„ Report of the Record Commissioners of the City of Boston ”, tom. 18 (1770-1777).

Zestawienie badań poetyckich – „Słowo Phillisa Wheatleya” Honorée Fanonne Jeffers

We wczesnych latach osiemdziesiątych, jako student dwóch historycznie afroamerykańskich uczelni, uczono poezji Phillis Wheatley, ale ukrytym przesłaniem moich profesorów było to, że czarnoskórzy mieli obowiązek ją czytać ze względu na jej historyczny status Afroamerykanki „pierwszej”. Żaden z moich profesorów nigdy nie wspomniał, że powinniśmy czytać Wheatley ze względu na jej artystyczne zasługi jako poetki.I szczerze, zgodziłem się; oparty na mojej lekturze najsłynniejszego wiersza Wheatleya „O byciu przywiezionym z Afryki do Ameryki” i jego niepokojącej wówczas pierwszej linijki – „Łaska Twas wyprowadziła mnie z mojej pogańskiej ziemi” – odrzuciłem jej poezję na ponad dwadzieścia lat .

Ale w 2003 roku przeczytałem artykuł Henryego Louisa Gatesa Jr. w The New Yorkerent, zatytułowany „Phillis Wheatley on Trial”, fragment jego pełnometrażowego The Trials of Phillis Wheatley, który dotyczy wczesne życie i czasy oraz odbiór jej jedynej książki Wiersze na różne tematy, religijne i moralne (1773). Gates twierdzi, że z powodu osiemnastowiecznych idei rasy i rozumu oświeceniowych, niektórym białym mieszkańcom Nowej Anglii trudno było wyobrazić sobie Wheatleya jako osobę, a tym bardziej osobę zdolną do pisania poezji. W związku z tym skupili się na udowodnieniu przez Wheatley jej umiejętności czytania i pisania oraz człowieczeństwa, a mniej – sugeruje Gates – na jej rzeczywistych umiejętnościach pisania poezji. Gates przedstawia w swojej książce intrygujący argument społeczny, tak intrygujący, że kupiłem książkę (w drogiej oprawie twardej), a gdy ją skończyłem, ponownie przeczytałem wiersze Wheatleya zebrane w Phillis Wheatley: Complete Writings Vincenta Carretty (2001). Ponownie przeczytałem wiersze Wheatleya w Internecie – w wersji cyfrowej, dzięki czemu mogłem zobaczyć, jak pierwotnie wyglądały na stronie.

A potem uzależniłem się od Phillis Wheatley – mimo że nadal nie byłem. Jestem pewien, czy podobała mi się jej poezja, czy nie. To słowo „miłosierdzie” ciągle mnie niepokoiło, ze swoim nijakim szczęściem. Wracałem do „miłosierdzia”, ponieważ do tego czasu miałem wrażenie, że Phillis Wheatley próbuje mi powiedzieć coś ważnego, coś, czego mi brakuje, ale dostać, gdybym tylko zatrzymał się i zwrócił na nią uwagę.

Zastanawiałem się, czy ktokolwiek jeszcze wraca do „miłosierdzia”, więc zacząłem szukać innych drugorzędnych źródeł Wheatley i natknąłem się na Spiritual Interrogations Katherine Clay Bassard: Culture, Gender, and Community in Early African American Womens Writing (1999) Mogę powiedzieć z całkowitą pewnością, że gdybym nigdy nie przeczytał książki Bassarda, nie rozpocząłbym mojego obecnego projektu poetyckiego o Phillis Wheatley, ponieważ Bassard umieszcza prace Wheatley w perspektywa rasowo płciowa – nie tylko czarna czy kobieta, ale obie – coś, czego nie zrobili uczeni płci męskiej, biali czy czarni. Bassard analizuje pracę Wheatley pod kątem uznania, a nie odrzucenia przez Wheatley jej traumatycznego doświadczenia Middle Passage.

Po przeczytaniu książki Bassarda zacząłem zwracać większą uwagę na poezję Wheatleya. Na przykład w „To the Right Honorable William, Earl of Dartmouth” Wheatley pisze: „Ja, młody w życiu, pozornie okrutnym losem / Zostałem porwany z wymyślnego szczęśliwego miejsca Afryka”, podczas gdy w „Na University of Cambridge, w Nowej Anglii ”, wiersz skierowany do studentów Harvardu, pisze:„ Ojcze miłosierdzia, była twoja łaskawa ręka / Przynieś mnie bezpiecznie z tych ciemnych siedzib ”. W pierwszym wierszu słowo „wyrwać” jest gwałtowne, podczas gdy w drugim wierszu Wheatley przedstawia słowo „miłosierdzie” w nieco innym kontekście niż w swoim drugim, bardziej znanym wierszu („O byciu przywiezionym z Afryki do Ameryki ”). W„ Na uniwersytet w Cambridge ”to szczególne„ miłosierdzie ”nie jest tym, co powoduje porwanie Wheatley, ale pozwala jej przetrwać w tranzycie, podróż nie tylko z Afryki, ale podróż, którą przeżyła w„ bezpieczeństwie ”. ” Tak więc „ciemne siedziby” zdają się odnosić do Pasażu Środkowego, a nie Afryki. Najbardziej uderzająca w obu wierszach jest śmiałość Wheatley, zwracająca się do białych mężczyzn i opowiadająca im o swoim niewolnictwie, swojej traumie. To domaganie się głosu jest aktem niesamowitym odwagę ze strony osiemnastowiecznej czarnej kobiety, która w tamtym czasie była jeszcze niewolnicą i która nie miała literackich przodków w swoim kontekście rasowo-płciowym.

„Wy, biali mężczyźni, zrobiliście mi to” – Wheatley zasadniczo mówi w tych dwóch wierszach. „Uczyniłeś mnie niewolnikiem, kiedy byłem wolny. Zabrałeś mnie z jedynego domu, jaki znałem, od moich rodziców i dzieciństwa. Boli mnie i nadal boli. I nie tylko mam zamiar podnieść głos i porozmawiać o tym, jak boli, posłuchasz, jak mówię o tym, jak to boli. ”

I nagle – tak po prostu – zobaczyłem błyskotliwość poezji Phillis Wheatley.

Kiedy nastąpiło moje objawienie, byłem profesorem w collegeu i autorem trzech własnych tomików poezji. Postanowiłem napisać kilka wierszy o Wheatley, tej kobiecie, która umożliwiła mi życie jako czarnej poetki, ale wiedziałem Musiałem dowiedzieć się o niej więcej. Miałem szczęście, że udało mi się uzyskać stypendium Baron Artist Fellowship w American Antiquarian Society w 2009 r., Aby móc prowadzić badania nad Wheatleyem. Kiedy przybyłem do AAS, poradzono mi, aby rozpocząć badania u Williama H. . Biografia germinalna Robinsona, Phillis Wheatley and Her Writings (1984), nakład wyczerpany i niedostępny w mojej własnej bibliotece uniwersyteckiej, a także t heBlack Biographical Dictionaries, 1790-1950 (1987), pod redakcją Henry Louis Gates, Jr., Randall K. Burkett i Nancy Hall Burkett.Szybko odkryłem, że wszystkie wtórne źródła Wheatley wskazywały na dziewiętnastowieczny tekst Pamiętnik i wiersze Phillis Wheatley, rdzenny Afrykanin i niewolnik (1834) autorstwa Margaretty Matilda Odell, a wszystkie źródła wtórne w dużej mierze opierały się na Pamiętniku Odella jako podstawowej dokumentacji o Wczesne życie Wheatleya. Odell opisuje siebie jako „bocznego potomka” Susanny Wheeler Wheatley, byłej kochanki Phillis Wheatley, jednak w żadnym z moich badań nie mogłem znaleźć powiązania rodzinnego między Odellem i Susanną Wheatley. Chociaż niektóre z późniejszych historii Phillis Wheatley dostarczają fragmentów i fragmentów dokumentacji dotyczących twierdzeń Odella o życiu Wheatleya w Memoir, istnieją ogromne luki w badaniach, a ponadto książka Odella została napisana pięćdziesiąt lat po śmierci Wheatleya i każdy bezpośredni dorosły członek „białej rodziny” Wheatleya (John, Susanna, Mary i Nathaniel) zmarli jeszcze przed śmiercią Phillis Wheatley.

Pamiętnik Odella zawiera pewne prawdy. Według małżeństw w Bostonie, 1700-1809, Phillis Wheatley poślubiła Johna Petersa (1 kwietnia 1778); obaj są wymienieni jako „wolni Murzyni”. Odell utrzymuje, że Peters wciąż żył po śmierci Wheatleya w 1784 r. I zażądał dokumentów swojej zmarłej żony od białych przyjaciół, którzy byli w ich posiadaniu. W lipcu 2009 r., Kiedy odwiedziłem Oddział Północno-Wschodni Archiwów Narodowych w Waltham w stanie Massachusetts, ja znalazł „Johna Petersa” wymienionego w spisie powszechnym w Bostonie, Massachusetts, 1790; ten John Peters był „wolnym człowiekiem koloru” i nie ma żadnego innego Afroamerykanina Johna Petersa nigdzie w Bostonie w tym roku spisowym. Jednak udokumentowana prawda w Pamiętniku Odella miesza się z nieudowodnionymi stwierdzeniami. Na przykład nie ma opublikowanych zapis o sprzedaży przez Petersa papierów swojej zmarłej żony na pokrycie długów lub przeprowadzce na „południe” po jej śmierci, jak twierdzi Odell; ponadto, biorąc pod uwagę klimat rasowy na południu Stanów Zjednoczonych pod koniec XVIII wieku, nie mówiąc już o rozpowszechnieniu tam niewolnictwa, przeniesienie się do tego obszaru byłoby niezwykle dziwnym posunięciem dla wolnego czarnego człowieka. Nie ma żadnych akt urodzenia, chrztu ani zgonu żadnego – niech tylko trzy – dzieci urodzonych przez Phillisa Wheatley i Johna Petersa. W zawiadomieniach opublikowanych w gazetach z Nowej Anglii, które podają datę śmierci Wheatley na (lub bardzo blisko) niedzielę 5 grudnia 1784 r., Żadne dziecko nie jest wymienione jako umierające z nią lub pochowane obok niej.

Biorąc pod uwagę brak dokumentacji na temat powiązań rodzinnych Odella z białymi Wheatley i brak dowodów na większość jej twierdzeń o życiu Wheatley, niepokojący jest fakt, że przez 176 lat uczeni nie kwestionowali prawa Odella do wypowiadania się w imieniu Phillis Wheatley. To ślepe zaufanie kontynuuje niepokojący trend historyczny Afroamerykanów, a zwłaszcza czarnych kobiet, potrzebujących białych dobroczyńców, aby usprawiedliwić swoje życie i historię. W tym przypadku Odell nie dostarcza żadnych dokumentów dotyczących jej portretu życia Phillis Wheatley, ale jej niesprawdzone słowo zostało odtworzone przez najbardziej znanych naukowców Wheatley na świecie, w tym Henry Louis Gates Jr. i Vincent Carretta.

W ciągu kilku krótkich dni po stypendium w American Antiquarian Society i zetknięciu się z problemami związanymi z Pamiętnikiem Odella, ogarnęła mnie zwątpienie w mój projekt poetycki. Kiedy dowiedziałem się, że nie mogę brać tego, co myślałem, że wiem o Wheatley, za coś oczywistego, zacząłem się zastanawiać, czy powinienem kontynuować; Przed przybyciem do AAS napisałem już o niej kilka wierszy na podstawie książki Odella. Chociaż mój projekt nie był konwencjonalnym projektem historycznym, chciałem wziąć to, co było prawdą i zrobić emocjonalny skok z tymi faktami. Teraz zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę niewiele wiedziałem. Byłem załamany i, szczerze mówiąc, bardzo zły. Następnie zdecydowałem się udokumentować wszystko, co mogłem znaleźć o Phillis Wheatley i zostałem do tego zachęcony przez bibliotekarzy i badaczy z AAS (zwłaszcza Caroline Sloat i Elizabeth Pope). Używając Pamiętnika Odella jako przewodnika, rozpocząłem żmudną, ale ekscytującą pracę nad podstawową dokumentacją, tak że mogłem pisać wiersze, które teraz chciałem – potrzebowałem – napisać. Wciąż jestem w trakcie próby pełnej pierwotnej dokumentacji.

Rok później mój planowany, krótki cykl wierszy o Wheatley stał się trwającym projektem książkowym zatytułowanym The Age of Phillis, który wyobraża nie tylko życie i czasy Wheatleya, ale także erę rewolucji amerykańskiej w Massachusetts. Po ponownym przeczytaniu poezji Wheatley uderzyło mnie jej zaabsorbowanie duchowością, macierzyństwem, rasą i własną współczesną polityką. I chociaż „głos” Wheatley z pewnością trzyma się poetyckich ograniczeń – i kobiecych ograniczeń – jej czasów, nie jest przesadą umiejscowienie Wheatley jako przodka literackiego współczesnej czarnej poetki Lucille Clifton, którą można scharakteryzować jako feministyczną poetkę w pełna obsługa agencji artystycznej.Jak zauważa uczona Joanna Brooks, Wheatley została „wcielona do emocjonalnej pracy… Zwiększyła grono odbiorców, rozwinęła sieć zwolenników, opublikowała niezwykłą pierwszą książkę i zaprojektowała własne wyzwolenie”. Tak więc nadrzędna narracja, która przewija się przez The Age of Phillis, to opowieść o niewolnej kobiecie poszukującej swojej wolnej woli, której praca dotyczy rzeczywistej śmierci dzieci (przedwcześnie wyrwanej z matek) jako środka odzwierciedlającego jej własną figuratywną śmierć i traumatyczne oddzielenie od swojej afrykańskiej matki / ziemi. Kadrowanie tej narracji to polityczna era rewolucji amerykańskiej i ironiczne kolonialne zainteresowanie wyzwoleniem z Anglii pośród przerażającego, ale lukratywnego handlu niewolnikami.

Z pewnością , Dzieło Wheatleya jest „młode” – który pierwszy tomik poezji nie jest młody, ze swoimi wadami i błędami? Gdyby ktoś miał odkryć wczesne wersje wierszy współczesnych mu białych Wheatleya, jestem pewien, że moglibyśmy znaleźć podobne wady i błędy. Chociaż nie uważam, że Wheatley powinna dostać przepustkę do jej poezji, nie czuję też, że powinna być poddawana wyższemu poziomowi artystycznemu niż inni poeci, którzy są biali i / lub mężczyźni. I stanowczo sprzeciwiłbym się każdemu, kto twierdzi, że praca Wheatleya jest w istocie młodocianą. Kończąc ten projekt, wyobrażając sobie życie i czasy tej genialnej i złożonej kobiety, mam nadzieję, że nikt, kto zbliża się do pracy Phillis Wheatley, nie będzie w stanie ponownie odrzucić jej odważnego artyzmu.

Dalsze czytanie

Wiersze na różne tematy, religijne i moralne Phillis Wheatley (Londyn, 1773) to jej jedyny tomik poezji; jednakże, zobacz Phillis Wheatley: Complete Writings pod redakcją Vincenta Carretta (Nowy Jork, 2001), aby zapoznać się z najnowszą kolekcją wszystkich zachowanych pism Wheatley; zobacz także The Poems of Phillis Wheatley (wydanie poprawione i rozszerzone) pod redakcją Juliana Masona (Chapel Hill, 1989); i zobacz The Collected Works of Phillis Wheatley pod redakcją Johna C. Shieldsa (Nowy Jork, 1988).

Wypowiedź Johna Wheatleya w Poematach na różne tematy, religię i moralność Phillisa Wheatleya przytacza jej najwcześniejszą biografię; zobacz także Memoir and Poems of Phillis Wheatley, Native African and a Slave Margaretta Matilda Odell. Dedykowany Przyjaciołom Afrykanów (Boston, 1834). Phillis Wheatley and Her Writings Williama H. Robinsona (Nowy Jork, 1984) dostarcza bibliografii Phillis Wheatley. Więcej informacji o małżeństwie Phillisa Wheatleya z Johnem Petersem w 1778 roku można znaleźć w rozdziale Małżeństwa w Bostonie, 1700–1809 (http://www.AmericanAncestors.org). Zobacz Henry Louis Gates, Jr., Randall K. Burkett i Nancy Hall Burkett, Black Biographical Dictionaries, 1790-1950 (Alexandria, Virginia, 1987), aby zapoznać się z historycznym kontekstem na temat afroamerykańskich kobiet z końca XVIII wieku.

The Slave Ship: A Human History Marcusa Redikera (Nowy Jork, 2004) przedstawia doskonałą i obszerną historię transatlantyckiego handlu niewolnikami oraz badanie traumy w środkowym przejściu. Zobacz „Wprowadzenie” Vincenta Carretty w Phillis Wheatley: Complete Writings (Nowy Jork, 2001), gdzie omówiono tematy niewolnictwa w poezji Wheatley; zob. Także Will Harris, „Phillis Wheatley, Diasporic Subjectivity, and the African American Canon”, MELUS 33.3 ( 2008): 27-43. Aby zapoznać się z poezją Wheatley i jej rasowo-płciową tożsamością jako osoby niewolnej, zobacz „The Difficult Miracle of Black Poetry in America or Something Like a Sonnet for Phillis Wheatley” June Jordan: 252-262: 252-262. Omówienie traumy Phillis Wheatleys Middle Passage i jej związku z wypowiedzią duchową w jej poezji można znaleźć w książce Katherine Clay Bassard, Spiritual Interrogations: Culture, Gender, and Community in Early African American Womens Writing (Princeton, NJ, 1999). American Lazarus: Religion and the Rise of African American and Native American Literatures (Nowy Jork, 2003) do dyskusji na tematy chrześcijańskie w poezji Wheatleya.

Do dyskusji na temat elegii Phillisa Wheatleya i ich związku z mecenatem literackim jej prac, patrz Joanna Brooks, „Our Phillis, Ourselves”, American Literature 82.1 (marzec 2010): 1-28. Frances Smith Fosters Written by Herself: Literary Production by African American Women, 1746-1892 (Bloomington, Indiana, 1993) zawiera omówienie osiemnastowiecznych afroamerykańskich pisarek i ich kontekst literacki. Krytyczny odbiór poezji Wheatleya w ciągu dwóch stuleci można znaleźć w publikacji Johna C. Shieldsa Phillis Wheatleys Poetics of Liberation, Backgrounds and Contexts (Knoxville, 2008). Na temat osiemnastowiecznej teorii Oświecenia i jej związku z krytycznym przyjęciem poezji Wheatleya patrz Henry Louis Gates Jr., „Phillis Wheatley on Trial”, The New Yorker (20 stycznia 2003): 82; zob. Także Henry Louis Gates, Jr. , The Trials of Phillis Wheatley (Nowy Jork, 2003) i patrz Thomas Jefferson, Notes on the State of Virginia (1781).Aby zapoznać się z teorią Oświecenia i jej uporządkowaniem ras, patrz David Hume, „Of National Characters” w Essays and Treatises on Some Subjects (Londyn, 1753); zob. Także Immanuel Kant, „Of National Characteristics, So Far As Depend Upon the Distinct Feeling of the Beautiful and the Sublime ”w„ Observations on the Feeling of the Beautiful and the Sublime ”, przekład Johna T. Goldthwaita (Berkeley, 1981). Aby zapoznać się z interdyscyplinarną dyskusją na temat rozwoju teorii rasy, patrz C. Loring Brace, Race is a Four-Letter Word: The Genesis of the Concept (Nowy Jork, 2005).