Tabernakulum, hebrajski Miszkan („mieszkanie”), w historii Żydów przenośne sanktuarium zbudowane przez Mojżesza jako miejsce kultu plemion hebrajskich w okresie wędrówki poprzedzającej ich przybycie do Ziemi Obiecanej. Po wzniesieniu Świątyni Salomona w Jerozolimie w 950 r. pne Tabernakulum nie służyło już żadnemu celowi.
Najwcześniejsze sanktuarium Izraela było prostym namiotem, w którym, jak wierzono, Bóg zamanifestował swoją obecność i przekazał swoją wolę. Niektórzy uważają, że obszerny opis Tabernakulum w Exodusie jest anachroniczny, ponieważ wielu uczonych uważa, że narracja została napisana w trakcie lub po er na wygnaniu babilońskim (586–538 pne – tj. po zniszczeniu Świątyni Jerozolimskiej).
Cały kompleks Tabernakulum – którego specyfikacje były podyktowane przez Boga, zgodnie z relacją biblijną – składał się z dużej dziedziniec otaczający stosunkowo mały budynek, który był właściwym Przybytkiem. Dziedziniec otoczony płóciennymi zasłonami miał kształt dwóch sąsiadujących ze sobą placów. Pośrodku wschodniego placu stał ołtarz ofiar całopalnych; w pobliżu stała miska z wodą używaną przez kapłanów do rytualnych ablucji. Analogiczne miejsce na zachodnim placu zajmowała Arka Prawa znajdująca się w wewnętrznym sanktuarium Przybytku.
Przybytek był zbudowany z gobelinowych zasłon ozdobionych cherubinami. Wnętrze podzielono na dwie sale, „miejsce święte” i „miejsce najświętsze” (święte świętych). W zewnętrznej sali, czyli „świętym miejscu”, znajdował się stół, na którym kładziono chleb Obecności (chleb pokładny), ołtarz kadzenia i siedmioramienny świecznik (menora). Pokój wewnętrzny, czyli Najświętszy ze Świętych, uważano za rzeczywiste miejsce zamieszkania Boga Izraela, który siedział niewidocznie na tronie nad solidną płytą ze złota, która spoczywała na Arce Przymierza i miała cherubina na każdym końcu. Arka ta była pokrytą złotem drewnianą skrzynią zawierającą tablety Dziesięciu Przykazań.