Srinivasa Ramanujan (ur. 22 grudnia 1887 r. W Erode w Indiach – zm. 26 kwietnia 1920 r. W Kumbakonam), indyjski matematyk, którego wkład w teorię liczb obejmują pionierskie odkrycia właściwości funkcji podziału.
Gdzie został wykształcony Srinivasa Ramanujan?
W wieku 15 lat Srinivasa Ramanujan otrzymał książkę matematyczną zawierającą tysiące twierdzeń, które zweryfikował i na podstawie której rozwinął własne pomysły. W 1903 roku krótko uczęszczał na Uniwersytet w Madrasie. W 1914 roku wyjechał do Anglii, aby studiować w Trinity College w Cambridge u brytyjskiego matematyka G.H. Wytrzymały.
Jaki był wkład Srinivasy Ramanujan?
Indyjski matematyk Srinivasa Ramanujan wniósł wkład do teorii liczb, w tym pionierskie odkrycia właściwości funkcji podziału. Jego artykuły były publikowane w angielskich i europejskich czasopismach, aw 1918 roku został wybrany do Royal Society of London.
Z jakiego powodu Srinivasa Ramanujan jest pamiętany?
Srinivasa Ramanujan jest pamiętany ze swojej wyjątkowej błyskotliwości matematycznej, którą w dużej mierze rozwinął sam. W 1920 roku zmarł w wieku 32 lat, ogólnie nieznany całemu światu, ale uznany przez matematyków za fenomenalnego geniusza, bez rówieśników od Leonharda Eulera (1707–83) i Carla Jacobiego (1804–51).
Kiedy miał 15 lat, uzyskał kopię streszczenia wyników elementarnych w matematyce czystej i stosowanej Georgea Shoobridgea Carra, 2 vol. (1880–86). Ten zbiór tysięcy twierdzeń, z których wiele zostało przedstawionych tylko z najkrótszymi dowodami i bez materiału nowszego niż 1860 r., Wzbudził jego geniusz. Po zweryfikowaniu wyników w książce Carra Ramanujan wyszedł poza to, rozwijając własne twierdzenia i idee. W 1903 roku uzyskał stypendium na Uniwersytecie w Madrasie, ale stracił je w następnym roku, ponieważ zaniedbał wszystkie inne studia związane z matematyką.
Ramanujan kontynuował swoją pracę bez pracy i żyjąc w najgorszych warunkach. Po ślubie w 1909 roku rozpoczął poszukiwania stałego zatrudnienia, które zakończyły się rozmową z urzędnikiem państwowym Ramachandra Rao. Pod wrażeniem matematycznej sprawności Ramanujana Rao przez pewien czas wspierał jego badania, ale Ramanujan, nie chcąc działać na cele charytatywne, otrzymał stanowisko duchownego w Madras Port Trust.
W 1911 roku Ramanujan opublikował pierwszy ze swoich artykułów w Journal of the Indian Mathematical Society. Jego geniusz powoli zyskiwał uznanie iw 1913 roku rozpoczął korespondencję z brytyjskim matematykiem Godfreyem H. Hardym, która zaowocowała specjalnym stypendium na Uniwersytecie w Madrasie i stypendium z Trinity College w Cambridge. Przezwyciężając swoje religijne obiekcje, Ramanujan udał się do Anglii w 1914 roku, gdzie Hardy uczył go i współpracował z nim w niektórych badaniach.
Znajomość matematyki Ramanujana (z której większość sam wypracował) była zaskakująca. Chociaż był prawie całkowicie nieświadomy współczesnych osiągnięć w matematyce, jego opanowanie ciągłych ułamków było nieporównywalne z żadnym żyjącym matematykiem. Opracował szereg Riemanna, całki eliptyczne, szeregi hipergeometryczne, równania funkcyjne funkcji zeta i własną teorię szeregów rozbieżnych, w której znalazł wartość dla sumy takich szeregów za pomocą techniki, którą wynalazł, nazywać się sumowaniem Ramanujana. Z drugiej strony nie wiedział nic o podwójnie okresowych funkcjach, klasycznej teorii form kwadratowych czy twierdzeniu Cauchyego, a miał tylko najbardziej mgliste pojęcie o tym, co stanowi dowód matematyczny. Chociaż były genialne, wiele jego twierdzeń dotyczących teorii liczb pierwszych było błędnych.
W Anglii Ramanujan poczynił dalsze postępy, zwłaszcza w zakresie podziału liczb (liczby sposobów, na jakie dodatnią liczbę całkowitą można wyrazić jako suma dodatnich liczb całkowitych; np. 4 można wyrazić jako 4, 3 + 1, 2 + 2, 2 + 1 + 1 i 1 + 1 + 1 + 1). Jego artykuły były publikowane w angielskich i europejskich czasopismach, aw 1918 roku został wybrany do Royal Society of London. W 1917 roku Ramanujan zachorował na gruźlicę, ale jego stan poprawił się na tyle, że w 1919 roku powrócił do Indii. Zmarł w następnym roku, ogólnie nieznany całemu światu, ale uznany przez matematyków za fenomenalnego geniusza, bez rówieśnika od czasów Leonharda Eulera (1707) –83) i Carl Jacobi (1804–51). Ramanujan pozostawił trzy zeszyty i plik stron (zwany także „zagubionym notatnikiem”) zawierający wiele niepublikowanych wyników, które matematycy nadal weryfikowali długo po jego śmierci.