Prezydencka odbudowa

W 1865 roku prezydent Andrew Johnson wdrożył plan odbudowy, który dał białemu Południu wolną rękę w regulowaniu przejścia z niewolnictwo dla wolności i nie oferowało czarnej roli w polityce Południa. Postępowanie rządów, które ustanowił, zwróciło wielu mieszkańców północy przeciwko polityce prezydenta.

Koniec wojny domowej sprawił, że naród nie miał ustalonej polityki odbudowy.

W maju 1865 roku, Prezydent Andrew Johnson zaoferował ułaskawienie wszystkim białym Południowcom z wyjątkiem przywódców Konfederacji i bogatych plantatorów (chociaż większość z nich później otrzymała indywidualne ułaskawienie) i upoważnił ich do tworzenia nowych rządów.

Przeczytaj ułaskawienie Johnsona z 1865 r.

Zobacz dokument Pardon

Czarnym odmówiono jakiejkolwiek roli w tym procesie. Johnson nakazał również, aby prawie cała ziemia w rękach rządu została zwrócona jego przedwojennym właścicielom – zdobywając czarną nadzieję na ekonomiczną autonomię.

Na początku większość mieszkańców północy uważała, że plan Johnsona zasługuje na szansę na sukces Kurs obrany przez rządy południowych stanów w okresie odbudowy prezydenta skierował jednak większość północy przeciwko polityce Johnsona. Członkowie dawnej elity z Południa, w tym wielu, którzy służyli w rządzie i armii Konfederacji, wrócili do władzy.

Nowe legislatury przyjęły Czarne Kody, poważnie ograniczając prawa i możliwości ekonomiczne byłych niewolników, tak więc aby zmusić ich do powrotu na plantacje jako robotników zależnych. Niektóre stany ograniczyły zawody dostępne dla czarnych. Żaden z nich nie zezwalał czarnym na głosowanie ani nie zapewniał funduszy publicznych na ich edukację.

Przeczytaj czarny kod Mississippi (1865)

Przeczytaj Czarny Kodeks Luizjany (1865)

Widoczna niezdolność białych przywódców Południa do zaakceptowania rzeczywistości emancypacji podkopała poparcie Północy dla polityki Johnsona.

Poprzedni Następny