Salter-Harris Fractures (Polski)

Wprowadzenie

Złamania Saltera-Harrisa (złamania fyseal) odnoszą się do złamań przez płytkę wzrostową (physis) i dlatego są szczególnie stosowane w złamaniach kości u dzieci. Najczęstsze urazy obserwowane u dzieci z otwartymi płytkami wzrostowymi to złamania obejmujące płytki nasadowe lub physis.

Klinicznie istotna anatomia

Kości dorastających dzieci zawierają cztery sekcje, w tym trzon (trzon), przynasadę i nasady (koniec). Przysadka i nasada są oddzielone przez physis (płytka wzrostowa). Złamania Saltera-Harrisa są unikalne dla dzieci, ponieważ obejmują płytkę wzrostową. Chrząstka rośnie od nasady w kierunku przynasady, a neowaskularyzacja rozwija się od przynasady w kierunku nasady. Uszkodzenie zaopatrzenia naczyniowego zakłóci rozwój kości, ale uszkodzenie chrząstki może nie powodować problemu, jeśli zostanie ona odpowiednio ustawiona i dopływ naczyń krwionośnych nie został zakłócony.

Klasyfikacja

Złamania Saltera-Harrisa dzieli się na 5 typów:

• Typ I to złamanie przez płytkę wzrostową. Linia pęknięcia przebiega przez fazę lub w płytce wzrostowej. Złamania typu I są spowodowane siłą podłużną przyłożoną przez physis, która oddziela nasadę od przynasady.
• Typ II rozciąga się przez przynasadę i płytkę wzrostową. Nie ma zajęcia nasady. Jest to najczęstsze ze złamań Saltera-Harrisa.
• Typ III to złamanie śródstawowe przez płytkę wzrostową i nasadę. Jest to rzadkie, a kiedy występuje, zwykle znajduje się na dalszym końcu kości piszczelowej. Jeśli złamanie rozciąga się na całą długość physis, ten typ złamania może tworzyć dwa segmenty nasadowe. Ponieważ dotyczy nasady kości, może dojść do uszkodzenia chrząstki stawowej. Przykładem tego jest złamanie kości skokowej Tillaux, które jest złamaniem przednio-bocznej części płytki wzrostowej i łuszczycy.
• Typ IV rozciąga się przez nasadę, płytkę wzrostową i przynasadę.
• Typ V to uraz spowodowany zgnieceniem lub kompresją spowodowany uszkodzeniem płytki wzrostowej, które wpływa na płytkę wzrostową. Siła jest przenoszona przez nasadę i fizę, potencjalnie powodując przerwanie macierzy zarodkowej, regionu przerostowego i zaopatrzenia naczyniowego. Chociaż złamania Harrisa-Saltera V są bardzo rzadkie, mogą być widoczne w przypadku porażenia prądem, odmrożeń i napromieniowania. Ponieważ ten wzór złamań jest zwykle wynikiem poważnych urazów, rokowania te są zazwyczaj złe, co prowadzi do zatrzymania wzrostu kości.
• Istnieją również złamania typu VI-IX, ale są one rzadkie.

Mechanizm urazu / procesu patologicznego

Złamania Saltera-Harrisa są często wynikiem urazów sportowych, jednak mają przypisywano również znęcaniu się nad dziećmi, genetykom, urazom spowodowanym ekstremalnym przeziębieniem, promieniowaniu i lekom, zaburzeniom neurologicznym i chorobom metabolicznym, które mają wpływ na płytkę wzrostu według National Institute of Arthritis and Musculoskeletal and Skin Diseases.

Około 1/3 złamań Saltera-Harrisa występuje w wyniku uprawiania sportu, a 1/5 w wyniku zajęć rekreacyjnych. Mogą wynikać z pojedynczego urazu lub mogą być spowodowane powtarzającymi się obciążeniami kończyn górnych i dolnych.

Prezentacja kliniczna

Punktowa tkliwość w palpacji przy płytce nasadowej może wskazywać na złamanie. Inne objawy, na które należy zwrócić uwagę, to uporczywy ból lub ból, który wpływa na zdolność dziecka do tolerowania obciążania kończyną lub korzystania z kończyny. Obrzęk tkanek miękkich i / lub widoczna deformacja mogą być kolejną oznaką złamania.

Procedury diagnostyczne

Proces diagnostyczny rozpoczyna się od zebrania historii stanu zdrowia pacjenta i mechanizmu urazu . Reguły Ottawy i Reguła kostki niskiego ryzyka mogą być wykorzystane do określenia potrzeby wykonania radiogramu. Zdjęcia RTG mogą być ujemne, zwłaszcza w przypadku złamania typu I. Kontralateralna kończyna również zostanie prześwietlona radiografią w celu porównania. Można również zastosować rezonans magnetyczny (MRI), tomografię komputerową (CT) i ultradźwięki.
.

Postępowanie / Interwencje

Postępowanie medyczne

Według informacji z NIAMS:

Typ I i większość złamań typu II jest leczonych gipsem unieruchomienie z zamkniętą redukcją i odlewem lub szyną.Redukcję należy wykonywać ostrożnie, aby uniknąć uszkodzenia lub zacierania physis na jakichkolwiek fragmentach kości przynasadowej.

Chociaż Typ II czasami wymaga operacji. Obie zwykle dobrze się goją.

Typ III niszczy płytkę wzrostową i dlatego wymaga operacji. Aby zapewnić dobre wyrównanie, może być wymagane mocowanie wewnętrzne. Otwarta redukcja i stabilizacja wewnętrzna (unikanie krzyżowania się z physis).

Złamania typu III i IV z przemieszczeniem mniejszym niż 2 mm można również leczyć niechirurgicznie z okresem bez obciążenia w gipsie, a następnie okres nieobciążania buta ze złamaniem.

Typ IV i V są również zwykle leczone operacyjnie z wewnętrzną stabilizacją.

Pacjent jest obserwowany przez lekarza w celu oceny jego wzrostu w ciągu następnych 2 lat, zwykle w odstępach 3-6 miesięcy. Około 85% złamań płytki wzrostowej goi się bez żadnych długotrwałych niedoborów. Najczęstszym powikłaniem złamań płytki wzrostowej jest wczesne zatrzymanie wzrostu kości, co może prowadzić do krótkiej lub skrzywionej kończyny. Występuje częściej w kolanie niż w kończynie górnej. Ponadto złamania typu I i II mają najniższe ryzyko zatrzymania czynności (wzrostu).

Rehabilitacja

Pacjent może zostać skierowany na fizjoterapię w celu przywrócenia zakresu ruchu, siły, i funkcji. W ostrej fazie po urazie lub leczeniu chirurgicznym fizjoterapia powinna skupiać się na pomocy pacjentowi w przestrzeganiu protokołów unieruchomienia lub obciążania. Można zastosować kontrolowany zakres ćwiczeń ruchowych i lekkie wzmocnienie. Po dostatecznym gojeniu się płytki wzrostu należy zastosować stopniowe wzmacnianie, zakres ruchu, równowagę i ćwiczenia propriocepcji. U młodych sportowców zaawansowana rehabilitacja powinna obejmować ćwiczenia i ćwiczenia specyficzne dla danego sportu.

Miary wyników

Należy zastosować powrót do zabawy / powrót do testów sportowych. Zaangażowana siła mięśni powinna wynosić 90% siły mięśni przeciwnej strony, aby sportowcy mogli powrócić do poprzednich sportów lub aktywności. Miary wyników specyficzne dla stawów lub regionu ciała można zastosować w oparciu o lokalizację złamania.

Diagnostyka różnicowa

Według Moore i wsp., należy wziąć pod uwagę złamania kostki, nadgarstka i kości łódeczkowatej oraz powikłania.

Dodatkowo należy wziąć pod uwagę leki, promieniowanie, zaburzenia neurologiczne, choroby metaboliczne lub narażenie na ekstremalne zimno, zwłaszcza jeśli nie można zidentyfikować konkretnego urazu.