Rutherford B. Hayes (Polski)

InaugurationEdit

Ponieważ 4 marca 1877 roku był niedzielą, Hayes wziął przysięga prywatna w sobotę 3 marca w Czerwonym Sali Białego Domu, jako pierwszy prezydent, który to uczynił w Rezydencji Wykonawczej. Złożył przysięgę publicznie 5 marca we wschodnim portyku Kapitolu Stanów Zjednoczonych. W swoim przemówieniu inauguracyjnym Hayes próbował uspokoić namiętności ostatnich kilku miesięcy, mówiąc, że „najlepiej służy swojej partii, kto najlepiej służy swojemu krajowi”. Zobowiązał się wspierać „mądry, uczciwy i pokojowy samorząd lokalny” na Południu, a także reformę służby cywilnej i pełny powrót do standardu złota. Pomimo jego przesłania pojednawczego, wielu Demokratów nigdy nie uważało wyboru Hayesa za legalne i przez następne cztery lata określało go jako „Rutherfraud” lub „Jego oszustwo”.

Południe i koniec RekonstrukcjiEdit

Hayes mocno wspierał politykę Republikańskiej Odbudowy przez całą swoją karierę, ale pierwszym ważnym aktem jego prezydentury był koniec rekonstrukcji i powrót Południa do „rządów kraju”. Nawet bez warunków panujących w Wormleyach Umowa w sprawie hotelu, Hayes miałby trudności z kontynuowaniem polityki swoich poprzedników. Izba Reprezentantów na 45. Kongresie była kontrolowana przez większość Demokratów, którzy odmówili przeznaczenia wystarczających funduszy dla armii na dalsze obsadzanie garnizonu Południa. Nawet wśród republikanów oddanie kontynuacji rekonstrukcji wojskowej zanikało w obliczu ciągłych powstań i aktów przemocy na południu. Tylko dwa stany były nadal pod wpływem rekonstrukcji, kiedy Hayes objął prezydenturę i, Bez żołnierzy egzekwujących prawa do głosowania, wkrótce przeszły one pod kontrolę Demokratów.

Późniejsze próby Hayesa, mające na celu ochronę praw Czarnych z Południa, były nieskuteczne, podobnie jak jego próby odbudowania republikańskiej siły na południu. Jednak pokonał wysiłki Kongresu mające na celu ograniczenie władzy federalnej w monitorowaniu wyborów federalnych. Demokraci w Kongresie uchwalili ustawę o przywłaszczeniu armii w 1879 r. Z jeźdźcem, który uchylił ustawy wykonawcze, które były wykorzystywane do stłumienia Ku Klux Klanu. rozkwitła na południu i była jedną z grup powstańczych, które zaatakowały i stłumiły wyzwoleńców. Te akty, uchwalone podczas rekonstrukcji, uczyniły przestępstwem uniemożliwienie komuś głosowania z powodu jego rasy. Inne grupy paramilitarne, takie jak Czerwone Koszule w Karolinie jednak zastraszył wyzwoleńców i stłumił głosowanie. Hayes był zdeterminowany, aby zachować prawo chroniące czarnych wyborców i zawetował je.

Demokraci nie mieli wystarczającej liczby głosów, aby odrzucić weto, ale przegłosowali nowy projekt z tym samym jeźdźcem. Hayes zawetował również ten projekt, a proces został powtórzony jeszcze trzy razy. W końcu Hayes podpisał umowę bez ofensywnego kierowcy, ale Kongres odmówił o uchwalić kolejną ustawę, aby sfinansować marszałków federalnych, którzy byli kluczowi dla egzekwowania aktów wykonawczych. Ordynacje wyborcze nadal obowiązywały, ale fundusze na ich egzekwowanie zostały na razie ograniczone.

Hayes próbował pogodzić obyczaje społeczne Południa z niedawno uchwalonymi przepisami dotyczącymi praw obywatelskich, rozdzielając patronat wśród południowych Demokratów . „Moim zadaniem było zlikwidowanie linii kolorów, zniesienie sekcjonalizmu, zakończenie wojny i wprowadzenie pokoju” – napisał w swoim dzienniku. „Aby to zrobić, byłem gotów uciec się do niezwykłych środków i zaryzykować własną pozycję i reputację w mojej partii i w kraju”. Wszystkie jego wysiłki poszły na marne; Hayesowi nie udało się przekonać Południa do zaakceptowania prawnej równości rasowej ani przekonania Kongresu do odpowiednich funduszy na egzekwowanie praw obywatelskich.

Reforma służby cywilnejEdit

Hayes objął urząd zdeterminowany, aby zreformować system nominacji w służbie cywilnej, która była oparta na systemie łupów od czasu prezydentury Andrew Jacksona. Zamiast dawać federalne miejsca pracy zwolennikom politycznym, Hayes chciał przyznać je za zasługi, zgodnie z egzaminem, do którego przystąpili wszyscy kandydaci. Wezwanie Hayesa reforma natychmiast doprowadziła go do konfliktu z krzepkim lub popierającym łupy oddziałem partii republikańskiej. Senatorowie obu partii byli przyzwyczajeni do konsultacji w sprawie nominacji politycznych i zwracali się przeciwko Hayesowi. Najważniejszym z jego wrogów był nowojorski senator Roscoe Conkling, który na każdym kroku walczył z reformatorskimi wysiłkami Hayesa.

Aby pokazać swoje zaangażowanie w reformy, Hayes mianował jednego z najbardziej znanych zwolenników reform, Carla Schurza , na stanowisko sekretarza spraw wewnętrznych, i zwrócił się do Schurza i sekretarza stanu Williama M. Evartsa o poprowadzenie specjalnej komisji gabinetu odpowiedzialnej za opracowanie nowych zasad nominacji federalnych.Sekretarz skarbu John Sherman nakazał Johnowi Jayowi zbadać nowojorską Izbę Celną, w której znajdowali się kupcy Conklinga. Raport Jaya sugerował, że w nowojorskiej Izbie Celnej było tak nadmiar personelu politycznego, że 20% pracowników można było stracić.

Chociaż nie udało mu się przekonać Kongresu do zakazania systemu łupów, Hayes wydał zarządzenie, które zabraniało urzędnikom federalnym płacenia składek na kampanie wyborcze lub innego udziału w polityce partyjnej. Chester A. Arthur, kolekcjoner portu w Nowym Jorku i jego podwładni Alonzo B. Cornell i George H. Sharpe, wszyscy zwolennicy Conklinga, odmówili wykonania rozkazu. We wrześniu 1877 Hayes zażądał ich rezygnacji, których odmówili. Przedstawił nominacje Theodorea Roosevelta seniora, L. Bradforda Princea i Edwina Merritta – wszystkich zwolenników Evarts, nowojorskiego rywala Conklinga – do Senatu w celu potwierdzenia ich zastępców. Komisja Handlowa Senatu, której przewodniczy Conkling , głosowało jednogłośnie za odrzuceniem nominowanych. Pełen Senat odrzucił Roosevelta i Princea głosami 31–25 i potwierdził Merritta tylko dlatego, że kadencja Sharpea wygasła.

Hayes był zmuszony czekać do lipca 1878 roku, kiedy zwolnił Arthura i Cornella podczas Kongresową przerwę i zastąpił je mianowaniem na przerwę odpowiednio Merritta i Silasa W. Burta. Conkling sprzeciwiał się zatwierdzeniu nominatów, gdy Senat zebrał się ponownie w lutym 1879 r., ale Merritt został zatwierdzony głosami 31–25, a Burta 31–19. , dając Hayesowi swoje najbardziej znaczące zwycięstwo w reformie służby cywilnej.

Przez resztę swojej kadencji Hayes naciskał na Kongres, aby uchwalił ustawę o trwałej reformie i finansował Komisję Służby Cywilnej Stanów Zjednoczonych, wykorzystując nawet swoje ostatnie doroczne przesłanie do Kongresu w 1880 r., aby zaapelować o reformę. Ustawodawstwo reformujące nie przyjęło się za prezydentury Hayesa, ale jego poparcie dało „znaczący precedens, a także polityczny impuls dla ustawy Pendletona z 1883 r.”, która została podpisana przez prezydenta Chestera Ar czw. Hayes dopuścił pewne wyjątki od zakazu przeprowadzania ocen, zezwalając sekretarzowi Republikańskiej Komisji Kongresowej, Georgeowi Congdonowi Gorhamowi, na zabieganie o składki na kampanię od urzędników federalnych podczas wyborów do Kongresu w 1878 roku. zrezygnować po tym, jak Thompson przyjął pensję w wysokości 25 000 dolarów za nominalną pracę oferowaną przez francuskiego inżyniera Ferdinanda de Lesseps w celu promowania francuskiego kanału w Panamie.

Hayes zajmował się również korupcją w służbie pocztowej. W 1880 r. Schurz i senator John A. Logan poprosili Hayesa o zamknięcie pierścieni „gwiezdnej trasy”, systemu skorumpowanego spekulowania kontraktów w służbie pocztowej, oraz o zwolnienie drugiego asystenta poczmistrza generalnego Thomasa J. Bradyego, rzekomego przywódcy. Hayes przestał przyznawać nowe kontrakty na trasy gwiezdne, ale pozwolił na dalsze egzekwowanie istniejących kontraktów. Demokraci oskarżyli go o opóźnianie właściwego śledztwa, aby nie zaszkodzić szansom Republikanów w wyborach w 1880 r., Ale nie naciskali na tę kwestię w swojej literaturze wyborczej, ponieważ członkowie obu partii byli zamieszani w korupcję. Historyk Hans L. Trefousse napisał później, że Hayes „prawie nie znał głównego podejrzanego i na pewno nie miał żadnego związku z korupcją.” Chociaż Hayes i Kongres zarówno badali kontrakty, jak i nie znaleźli żadnych przekonujących dowodów na popełnienie przestępstwa, Brady i inni zostali oskarżeni o spisek w 1882 roku. Po dwóch procesach oskarżeni zostali uniewinniony w 1883 roku.

Great Railroad StrikeEdit

W swoim pierwszym roku urzędowania Hayes stanął w obliczu „Największe jak dotąd powstanie robotnicze w Stanach Zjednoczonych, Wielki Strajk Kolei w 1877 r. Aby nadrobić straty finansowe cierpiał od czasu paniki w 1873 r., główne linie kolejowe kilkakrotnie obniżały pensje swoim pracownikom w 1877 r. W lipcu tego roku pracownicy kolei Baltimore & Ohio zrezygnowali z pracy w Martinsburgu w Zachodniej Wirginii, aby zaprotestować przeciwko obniżce płac. Strajk szybko rozprzestrzenił się na pracowników kolei w Nowym Jorku, Erie i Pensylwanii, a liczba strajkujących wkrótce wzrosła w tysiącach. Obawiając się zamieszek, gubernator Henry M. Mathews poprosił Hayesa o wysłanie wojsk federalnych do Martinsburga, a Hayes to zrobił, ale kiedy przybyły wojska, nie było zamieszek, tylko pokojowy protest. Jednak w Baltimore wybuchły zamieszki 20 lipca i Hayes nakazał żołnierzom w Forcie McHenry pomoc gubernatorowi w ich stłumieniu.

Następnie w Pittsburghu wybuchły zamieszki, ale Hayes niechętnie wysłał wojska bez prośby wojewody.Inni niezadowoleni obywatele dołączyli do robotników kolejowych w zamieszkach. Po kilku dniach Hayes postanowił wysłać żołnierzy w celu ochrony własności federalnej wszędzie tam, gdzie wydawało się, że jest zagrożona, i dał generałowi dywizji Winfieldowi Scottowi Hancockowi ogólne dowodzenie sytuacją, oznaczając pierwsze użycie wojsk federalnych do złamania strajku przeciwko prywatnej firmie. Zamieszki rozprzestrzeniły się dalej, do Chicago i St. Louis, gdzie strajkujący zamknęli linie kolejowe.

Do 29 lipca zamieszki zakończyły się i wojska federalne wróciły do swoich koszar. Żaden oddział federalny nie zabił żadnego ze strajkujących ani sam nie zginął, ale starcia między oddziałami stanowej milicji a strajkującymi spowodowały śmierć po obu stronach. W krótkim okresie koleje zwyciężały, ponieważ robotnicy wrócili do pracy, a niektóre cięcia płac nadal obowiązywały. Ale opinia publiczna obwiniała koleje za strajki i przemoc i zmuszono ich do poprawy warunków pracy i zaprzestania dalszych cięć. Liderzy biznesu chwalili Hayesa, ale jego własna opinia była bardziej dwuznaczna; jak zanotował w swoim dzienniku:

„Strajki zostały stłumione siłą, ale teraz dla prawdziwego remedium. Nie można czegoś zrobić przez edukację strajkujących, przez rozsądną kontrolę kapitalistów, przez mądrą ogólną politykę mającą na celu zakończenie lub zmniejszenie zła? Strajkujący na kolei to z reguły dobrzy ludzie, trzeźwi, inteligentni i pracowici. „

Debata walutowaEdytuj

Hayes skonfrontował dwie kwestie dotyczące waluty, z których pierwszą było monety srebra i jego stosunek do złota. W 1873 r. Ustawa o monetach z 1873 r. Wstrzymała monety ze srebra na wszystkie monety warte dolara lub więcej, skutecznie wiążąc dolara do wartości złota. W rezultacie podaż pieniądza zmniejszyła się, a skutki paniki z 1873 r. pogorszyły się, co spowodowało, że dłużnicy byli drożsi w spłacie długów, które zaciągnęli, gdy waluta była mniej wartościowa. Rolnicy i pracownicy, zwłaszcza, domagał się zwrotu monet w obu metalach, wierząc, że zwiększona podaż pieniądza przywróci płace i wartość majątku. Reprezentant demokratów Richard P. Bland z Missouri zaproponował ustawę nakładającą na Stany Zjednoczone obowiązek bicia tyle srebra, ile górnicy mogą sprzedać rządowi, zwiększając w ten sposób podaż pieniądza i pomagając dłużnikom. William B. Allison, republikanin z Iowa, zaproponował w Senacie poprawkę ograniczającą ilość monet do dwóch do czterech milionów dolarów miesięcznie, a wynikająca z tego ustawa Bland-Allison uchwalona przez obie izby Kongresu w 1878 roku. Hayes obawiał się, że ustawa spowoduje inflację byłoby to rujnujące dla biznesu, skutecznie osłabiając kontrakty oparte na złotym dolarach, ponieważ srebrny dolar zaproponowany w rachunku miałby wewnętrzną wartość od 90 do 92 procent istniejącego złotego dolara. Uważał również, że zawyżanie waluty jest nieuczciwe, mówiąc: „celowość i sprawiedliwość wymagają uczciwej waluty”. Zawetował ustawę, ale Kongres odrzucił to weta, jedyny raz, kiedy to zrobił podczas jego prezydentury.

Druga kwestia dotyczyła banknotów Stanów Zjednoczonych (potocznie zwanych „dolarami”), formy waluty fiducjarnej wyemitowanej po raz pierwszy Wojna domowa. Rząd przyjął te banknoty jako ważne do opłacenia podatków i ceł, ale w przeciwieństwie do zwykłych dolarów nie można ich było wymienić na złoto. Ustawa o wznowieniu płatności gatunków z 1875 r. Wymagała od skarbu państwa wykupienia wszelkich pozostałych dolarowych w złocie, wycofując je w ten sposób z obiegu i przywracając jedną walutę zabezpieczoną złotem. Sherman zgodził się z pozytywną opinią Hayesa na temat ustawy i zgromadził złoto w ramach przygotowań do wymiany dolara na złoto. Kiedy jednak opinia publiczna była przekonana, że może wymienić dolary na pieniądz (złoto), niewielu to zrobiło; kiedy ustawa zajęła W 1879 r. tylko 130 000 dolarów z pozostałych 346 000 000 dolarów w dolarach zostało faktycznie wykupionych. Wraz z ustawą Bland-Allison Act, udane wznowienie produkcji monetarnej doprowadziło do praktycznego kompromisu między inflacjonistami a ludźmi o twardych pieniądzach, a gdy światowa gospodarka zaczęła się poprawiać, pobudzenie więcej dolarów i srebrnych monet ucichło do końca prezydentury Hayesa.

Polityka zagranicznaEdit

Większość zagranicznych -polityka dotyczyła Ameryki Łacińskiej. W 1878 roku, po wojnie w Paragwaju, prowadził arbitraż w sporze terytorialnym między Argentyną a Paragwajem. aguay. Hayes przyznał sporną ziemię w regionie Gran Chaco Paragwajowi, a Paragwajczycy uhonorowali go, zmieniając nazwę miasta (Villa Hayes) i departamentu (Presidente Hayes) na jego cześć.Hayes był zaniepokojony planami Ferdinanda de Lesseps, budowniczego Kanału Sueskiego, dotyczącego budowy kanału przez Przesmyk Panamski, będący wówczas częścią Kolumbii. Martwiąc się powtórzeniem francuskiego awanturnictwa w Meksyku, Hayes stanowczo zinterpretował doktrynę Monroea. W przesłaniu do Kongresu Hayes wyjaśnił swoją opinię na temat kanału: „Polityka tego kraju jest kanałem pod amerykańską kontrolą … Stany Zjednoczone nie mogą zgodzić się na poddanie tej kontroli żadnemu mocarstwu europejskiemu ani żadnej kombinacji mocarstw europejskich . ”

Meksykańska granica również zwróciła uwagę Hayesa. W latach siedemdziesiątych XIX wieku„ bandy bezprawia ”często przekraczały granicę podczas nalotów na Teksas. Trzy miesiące po objęciu urzędu Hayes przyznał armii władzę do ścigania bandytów, nawet jeśli wymagało to przekroczenia terytorium Meksyku. Prezydent Meksyku Porfirio Díaz zaprotestował i wysłał wojska na granicę. Sytuacja uspokoiła się, gdy Díaz i Hayes zgodzili się wspólnie ścigać bandytów, a Hayes zgodził się nie zezwalać meksykańskim rewolucjonistom na gromadzenie armii w Stany Zjednoczone. Przemoc na granicy zmalała, aw 1880 Hayes uchylił rozkaz zezwalający na ściganie do Meksyku.

Poza zachodnią półkulą największy niepokój Hayesa w polityce zagranicznej dotyczył Chin. W 1868 r. Senat ratyfikował traktat Burlingame z Chinami, zezwalając na nieograniczony napływ chińskich imigrantów do Stanów Zjednoczonych. Gdy gospodarka podupadła po panice w 1873 r., Chińscy imigranci zostali oskarżeni na Zachodzie o obniżanie płac robotników. Podczas Wielkiego Strajku Kolejowego w 1877 r. W San Francisco wybuchły anty-chińskie zamieszki, a trzecia strona, robotnik Partia „s, utworzona z naciskiem na powstrzymanie chińskiej imigracji. W odpowiedzi Kongres uchwalił chińską ustawę o wykluczeniu w 1879 r., Która uchyliła traktat z 1868 r. Hayes zawetował ustawę, uważając, że Stany Zjednoczone nie powinny znosić traktatów bez negocjacji. Weta pochwalili wschodnich liberałów, ale Hayes został gorzko potępiony na Zachodzie. W późniejszej wrzawie Demokraci w Izbie Reprezentantów próbowali go oskarżyć, ale bezskutecznie, gdy Republikanie odmówili głosowania, uniemożliwiając kworum. Po weta, zastępca sekretarza stanu Frederick W. Seward zasugerował, aby kraje współpracowały w celu zmniejszenia imigracji, a on i James Burrill Angell negocjowali z Chińczykami, aby to zrobić. Kongres uchwalił nową ustawę w tej sprawie, chińską ustawę o wykluczeniu z 1882 r., Po odejściu Hayesa.

Polityka IndiiEdit

Sekretarz spraw wewnętrznych Carl Schurz przeprowadził rozmowę z Indianami amerykańskimi Hayesa polityki, począwszy od zapobieżenia przejęciu przez Departament Wojny Biura do Spraw Indian. Hayes i Schurz prowadzili politykę, która obejmowała asymilację do białej kultury, szkolenie edukacyjne i podział ziemi indyjskiej na indywidualne działki domowe. Hayes wierzył, że jego polityka doprowadzi do samowystarczalności i pokoju między Indianami a białymi. System przydziałów na mocy ustawy Dawesa, podpisanej później przez prezydenta Clevelanda w 1887 r., Był wówczas faworyzowany przez liberalnych reformatorów, w tym Schurz, ale okazał się szkodliwy dla Indian amerykańskich. Stracili znaczną część swojej ziemi poprzez sprzedaż tego, co rząd określił jako „nadwyżkę ziemi”, a bardziej na rzecz pozbawionych skrupułów białych spekulantów, którzy próbowali nakłonić Indian do sprzedaży ich działek. Hayes i Schurz zreformowali Biuro do Spraw Indian, aby ograniczyć oszustwa i powierzyli Indianom odpowiedzialność za pilnowanie ich rezerwacji, ale generalnie brakowało im personelu.

Hayes zajmował się kilkoma konfliktami z plemionami indiańskimi. Nez Perce, dowodzony przez Wodza Josepha, rozpoczął powstanie w czerwcu 1877 r., Kiedy generał major Oliver O. Howard nakazał im przenieść się do rezerwatu. Ludzie Howarda pokonali Nez Perce w bitwie, a plemię rozpoczęło odwrót do Kanady na odległość 1700 mil. W październiku, po decydującej bitwie pod Bear Paw w Montanie, wódz Joseph poddał się, a William T. Sherman nakazał przetransportowanie plemienia do Indian Terytorium w Kansas, gdzie zostali zmuszeni do pozostania do 1885 roku. Wojna Nez Perce nie była ostatnim konfliktem na Zachodzie, ponieważ Bannock powstali wiosną 1878 roku w Idaho i napadli na pobliskie osady, zanim zostali pokonani przez armię Howarda w lipcu . Wojna z plemieniem Ute wybuchła w Kolorado w 1879 roku, kiedy jakiś Ute zabił indyjskiego agenta Nathana Meekera, który próbował nawrócić ich na chrześcijaństwo. Kolejna wojna Białej Rzeki zakończyła się, gdy Schurz wynegocjował pokój z Ute i uniemożliwił białym osadnikom zemstę za śmierć Meekera.

Hayes zaangażował się również w rozwiązanie kwestii usunięcia plemienia Ponca z Nebraski na terytorium Indii (obecna Oklahoma) z powodu nieporozumienia podczas administracji Grantu.Problemy plemienia zwróciły uwagę Hayesa po tym, jak jego wódz, Stojący Niedźwiedź, złożył pozew w celu zakwestionowania żądania Schurza, aby pozostali na Terytorium Indyjskim. Zastępując Schurza, Hayes powołał w 1880 roku komisję, która rządziła Ponca byli wolni powrócić na swoje terytorium w Nebrasce lub pozostać w rezerwacie na Terytorium Indyjskim. Ponca otrzymali odszkodowanie za ich prawa do ziemi, które wcześniej przyznano Siouxom. W wiadomości do Kongresu w lutym 1881 r. Hayes nalegał, że to zrobi. dać tym rannym ludziom taką miarę zadośćuczynienia, jakiej wymaga sprawiedliwość i ludzkość. „

Great Western Tour of 1880Edit

W 1880 roku Hayes wyruszył w 71-dniową podróż po amerykańskim Zachodzie, stając się drugim siedzącym prezydentem, który podróżował na zachód od Gór Skalistych. ekesor, Ulysses Grant, odwiedził Utah w 1875 r.) W skład grupy podróżniczej Hayesa wchodzili jego żona i William T. Sherman, który pomógł zorganizować wycieczkę. Hayes rozpoczął swoją podróż we wrześniu 1880 roku, odjeżdżając z Chicago koleją transkontynentalną. Podróżował przez kontynent, ostatecznie dotarł do Kalifornii, zatrzymując się najpierw w Wyoming, a następnie w Utah i Nevadzie, docierając do Sacramento i San Francisco. Koleją i dyliżansem grupa udała się na północ do Oregonu, dotarła do Portland, a stamtąd do Vancouver w stanie Waszyngton. Płynąc parowcem, odwiedzili Seattle, a następnie wrócili do San Francisco. Następnie Hayes koncertował w kilku południowo-zachodnich stanach, po czym w listopadzie wrócił do Ohio, by oddać głos w wyborach prezydenckich w 1880 roku.

Hayess White HouseEdit

Hayes i jego żona Lucy byli znana z polityki utrzymywania wolnego od alkoholu Białego Domu, co dało jej przydomek „Lemonade Lucy”. Pierwsze przyjęcie w Białym Domu Hayes obejmowało wino, ale Hayes był przerażony zachowaniem po pijanemu na przyjęciach organizowanych przez ambasadorów w Waszyngtonie. aby podążał za wstrzemięźliwością żony. W Białym Domu w Hayes nie podano już alkoholu. Krytycy zarzucili Hayesowi oszczędność, ale Hayes wydał więcej pieniędzy (które pochodziły z jego osobistego budżetu) po zakazie, nakazując, aby wszelkie oszczędności wynikające z wyeliminowania alkoholu zostały wykorzystane na bardziej wystawną rozrywkę. Jego polityka umiaru przyniosła także korzyści polityczne, wzmacniając jego poparcie wśród protestanckich ministrów. Chociaż sekretarz Evarts żartował, że podczas obiadów w Białym Domu „woda płynęła jak wino”, polityka okazała się sukcesem, przekonując prohibicjonistów do głosowania na republikanów.

Edycja administracji i gabinetu

Nominacje sędziowskieEdytuj

Hayes powołał dwóch Associate Sędziów do Sądu Najwyższego. Pierwszy wakat miał miejsce, gdy David Davis zrezygnował z członkostwa w Senacie podczas kontrowersji wyborczych w 1876 r. Obejmując urząd, Hayes mianował na to miejsce Johna Marshalla Harlana. Były kandydat na gubernatora Kentucky, Harlan był menadżerem kampanii Benjamina Bristowa na konwencji republikańskiej w 1876 roku, a Hayes wcześniej rozważał go na prokuratora generalnego. Hayes złożył nominację w październiku 1877 roku, ale wzbudził to pewien sprzeciw w Senacie, ponieważ ograniczonego doświadczenia Harlana na stanowisku publicznym. Harlan został jednak zatwierdzony i służył w sądzie przez 34 lata, głosując (zwykle w mniejszości) za agresywnym egzekwowaniem praw obywatelskich. W 1880 r. Po rezygnacji sędziego Williama Stronga zwolniło się drugie miejsce. Hayes nominował Williama Burnhama Woodsa, republikańskiego sędziego sądu okręgowego z Alabamy. Woods służył przez sześć lat w sądzie, ostatecznie okazując Hayesowi rozczarowanie, gdy zinterpretował konstytucję w sposób bardziej podobny do tego z południowych demokratów niż do własnych preferencji Hayesa.

Hayes bezskutecznie próbował wypełnić trzeci wakat w 1881 r. Sędzia Noah Haynes Swayne zrezygnował, spodziewając się, że Hayes zajmie jego miejsce, mianując Stanleya Matthewsa, przyjaciela obu mężczyzn. Wielu senatorów sprzeciwiało się tej nominacji, wierząc, że Matthews był zbyt blisko interesów korporacyjnych i kolejowych, zwłaszcza Jaya Goulda i Senatu odroczono bez głosowania nad nominacją. W następnym roku, kiedy James A. Garfield wszedł do Białego Domu, ponownie przedłożył nominację Matthewsa do Senatu, która tym razem potwierdziła Matthewsa jednym głosem, 24 do 23. Matthews służył przez osiem lat, aż do śmierci w 1889 r. Jego opinia w sprawie Yick Wo przeciwko Hopkinsowi w 1886 r. Wzmocniła poglądy jego i Hayesa na temat ochrony praw mniejszości etnicznych.