„Reguła 10 000 godzin” została ponownie obalona. To ulga.

Omawiając psychologię w ciągu ostatnich kilku lat, przyzwyczaiłem się do czytania o tym, jak klasyczne, wirusowe eksperymenty w tej dziedzinie zawodzą w rygorystycznych powtórnych testach. Czytanie o tym często rozczarowuje: wiele razy obalane pomysły dotyczyły ostatecznie pomagania ludziom w stawaniu się lepszymi wersjami samych siebie.

Ale tym razem czuję pewną ulgę.

W tym tygodniu czasopismo Royal Society Open Science opublikowało w czasopiśmie Psychological Review replikę wpływowego badania z 1993 roku dotyczącego skrzypków w szkole muzycznej.

Pierwotne odkrycie było proste i przekonujące : Najlepsi, doświadczeni gracze – ci, których uważano za elitarnych – byli tymi, którzy ćwiczyli najwięcej. Wnioski sugerowały, że celowa praktyka była najważniejszym składnikiem potrzebnym do osiągnięcia statusu elity, ważniejszym niż wrodzone cechy, takie jak genetyka czy osobowość.

Być może słyszałeś o tym. Pomysł został następnie spopularyzowany w książce Outliers przez dziennikarza Malcolma Gladwella. Nazwał to „zasadą 10 000 godzin”. „Dziesięć tysięcy godzin to magiczna liczba wielkości” – napisał Gladwell, opierając się na anegdotach znanych osób, które nie znają sukcesu (jak Bill Gates i The Beatles), ale także w artykule z 1993 roku (który według Google Scholar był cytowany ponad 9800 razy).

Replikacja – przeprowadzona przez Brooke Macnamara i Megha Maitra z Case Western Reserve University – obejmowała nieco większy rozmiar próbki i ściślejszą kontrolę badania i została wstępnie zarejestrowana (co oznacza, że naukowcy zablokowali swoje metody i plany analizy, zanim zebrali jakiekolwiek dane, uniemożliwiając im retroaktywną zmianę swoich założeń w celu dopasowania ich do wyników).

Okazuje się, że praktyka ma znaczenie dla wydajności, ale nie tak bardzo jak twierdził oryginalny artykuł i, co zaskakujące, działa to inaczej w przypadku elitarnych wykonawców.

„W rzeczywistości większość najlepszych skrzypków zgromadziła w pojedynkę mniej ćwiczeń niż przeciętna liczba dobrych skrzypków”, autorzy napisz. Ćwicz nadal miało znaczenie: stanowiło 26 procent różnicy między dobrymi skrzypkami a słabszymi uczniami. Ale oryginalne badanie wykazało, że 48% różnicy stanowiła praktyka.

To nie jest dokładnie ogromne odkrycie. (Poza tym, ekstrapolacja wyników badań studentów skrzypiec na inne obszary zawsze była trochę trudna.) Badania od lat podkopują zasadę „10 000 godzin” (patrz: Slate, aby przeczytać artykuł na temat niektóre z tych badań.)

Metaanaliza z 2016 r. – której współautorem jest Macnamara – w publikacji Perspectives in Psychological Science obejmowała 33 badania dotyczące związku między celową praktyką a osiągnięciami sportowymi i stwierdziła, że praktyka po prostu nie To nie ma większego znaczenia. Dokładniej, analiza wykazała, że trening może odpowiadać za 18% różnicy w sukcesie sportowym. Innymi słowy, jeśli porównamy średnie odbijanie między dwoma bejsbolistami, czas, jaki gracze spędzili klatka stanowiłaby tylko 18 procent powodów, dla których średnia dla jednego gracza jest lepsza od drugiego.

Co nie jest niczym. Ale oznacza to również, że wiele innych czynników – takich jak genetyka, osobowość, historia życia itp. – stanowi większość różnicy. „Prawie ogólnie rzecz biorąc, praktyka powinna poprawić wyniki”, powiedział mi Macnamara w 2016 roku.

Praktyka ma znaczenie, tak. Ale jednocześnie jest mało prawdopodobne, aby wypełniła lukę między naturalnymi supergwiazdami a Twoim przeciętnym graczem.

Dlatego uważam, że te obalanie reguły 10 000 godzin jest całkowitą ulgą. Ponieważ w tej regule (przynajmniej dla mnie) tkwi głęboka jaźń – odrzucenie wiadomości: jeśli nie uda nam się osiągnąć wielkości, to jest to nasza własna cholerna wina. A jaki błąd pozwoliłby nam zrezygnować z wielkości?

Badania podkreślają: nie musimy trzymać się niemożliwego standardu

W 2016 roku napisałem o tym meta-badaniu, zastanawiając się, jak dorastałem jako biedny atleta. Spędzałem godziny ćwicząc lacrosse, ale nigdy nie byłem w tym lepszy, frustrując siebie, rodziców i trenerów. Czy mógłbym ćwiczyć jeszcze więcej? Tak. Ale czy naprawdę dogoniłbym najlepszych graczy? Wątpię. Ile frustracji zaoszczędziłbym, zdając sobie sprawę, że nie wszystko to skoordynowane, jeśli chodzi o sport, i to było w porządku?

Reguła 10000 godzin utrwala wyczerpującą ideę, że wszyscy możemy, a zatem powinniśmy, być świetni we wszystkim skupiamy się na tym. I może nas zaślepić na radość, którą można znaleźć w przeciętności. Reguła 10 000 godzin jest nieodparta w świecie, który trzyma się idei, że ludzie wznoszą się w społeczeństwie w oparciu o zasługi. I to też jest mit, który warto obalić.

Do dziś jestem powolnym, niezdarnym wędrowcem. Ale uwielbiam przebywać na świeżym powietrzu.Jestem w porządku malarzem. Ale czasami miło jest wyjąć płótno i zaangażować niewerbalne części mojego mózgu. Odkrywam, że kiedy uwolnię się od oczekiwania, że będę świetny, mogę zacząć się bawić.

Żałuję, że nie słyszałem więcej o tym dorastaniu.

Więc pozwól mi powiedz to tutaj: jeśli nie jesteś najmądrzejszą, najlepszą osobą w pokoju, nie oznacza to, że jesteś bezużyteczny. (I jak na ironię, korzyści z bycia najbardziej kompetentną osobą w pokoju obejmują otrzymywanie większej liczby zadań – ponieważ, hej, możesz sobie z tym poradzić). ćwiczenia. Powinniśmy być w stanie cieszyć się rzeczami, w których nie jesteśmy najlepsi i nie powinniśmy czuć się zmuszeni do ciągłego doskonalenia.

Badania obalające zapewniają optymistyczne podsumowanie ich własny: wszyscy możemy się poprawić, kiedy się do tego przyłoży, ale nie musimy utrzymywać się na niemożliwym poziomie.