Leczenie / postępowanie
Leczenie złamania zębodołowego zależy od rodzaju złamania i wieku pacjenta.
Złamanie zębodołu typu I
Większość osób uważa złamanie zębodołowe typu I za stabilne złamanie i leczyć je przez sześć do 12 tygodni w sztywnej ortezie szyjnej (twardy kołnierz szyjny). Niektórzy sugerowali, że rzadko złamanie zębodołowe typu I może być niestabilne w następstwie bardziej rozległego i nierozpoznanego uszkodzenia więzadła, a prześwietlenia rentgenowskie zgięcia / wyprostu należy wykonać w czasie usuwania kołnierza szyjnego po sześciu do 12 tygodniach, aby zapewnić stabilność szyjki macicy. .
Złamanie zębodołowe typu II
Złamania zębodołowe typu II są z natury niestabilne i mają niższy odsetek zrostów niż złamania zębodołowe typu III z powodu mniejszej powierzchni złamania kości w typie II w porównaniu z złamania zębodołowe typu III. Istotną rolę w podejmowaniu decyzji terapeutycznych odgrywa także konfiguracja złamania zębodołu typu II i wiek pacjenta. Obecne opcje leczenia złamania zębodołu typu II obejmują sztywną ortezę szyjki macicy, unieruchomienie kamizelki halo, śrubę zębatą, odontoidektomię przezustną i oprzyrządowanie tylne.
Sztywna orteza szyjki macicy
Zębatka typu II złamanie jest z natury niestabilne, a sztywna orteza szyjki macicy nie jest idealnym sposobem leczenia takiego urazu. W populacji osób starszych wiele z nich nie jest kandydatami do operacji (z powodu chorób współistniejących lub złej jakości kości), a osoby starsze zwykle źle tolerują unieruchomienie kamizelki aureoli. W takich sytuacjach lekarz może próbować zastosować sztywną ortezę szyjki macicy, chociaż wskaźniki zrostów są niskie. Niektórzy autorzy argumentowali, że z czasem utworzy się włóknisty zrost przy użyciu sztywnej ortezy szyjki macicy, co może zapewnić wystarczającą stabilność w populacji osób starszych, jednocześnie unikając powikłań po operacji lub unieruchomieniu kamizelki. Należy zwrócić uwagę, że wielu starszych pacjentów również źle toleruje sztywną ortezę szyjki macicy z powodu odleżyn z kołnierza szyjnego i trudności w jedzeniu. W niektórych sytuacjach pacjent i / lub rodzina mogą zrezygnować z leczenia, rozumiejąc niestabilną naturę kręgosłupa i ryzyko postępującej deformacji i / lub urazu szyjki macicy.
Unieruchomienie kamizelki Halo
Jeśli pacjent jest stosunkowo młody i zdrowy, a ryzyko braku zrostu jest niskie, wówczas unieruchomienie kamizelki halo może być najlepszym sposobem leczenia złamania zębodołowego typu II. Czynniki ryzyka braku zrostu obejmują pęknięcie przestrzeni większej niż kilka milimetrów między wyrostkiem zębodołowym a trzonem kręgu, złe ustawienie wyrostka zębodołowego w stosunku do trzonu kręgu oraz zła jakość kości i / lub stan zdrowia pacjenta. Pacjenci w podeszłym wieku źle tolerują unieruchomienie kamizelki halo i zwiększają ryzyko zgonu w wyniku unieruchomienia kamizelki halo. Młodsi pacjenci zwykle spędzają od sześciu do 12 tygodni w unieruchomieniu kamizelki halo z częstymi promieniami rentgenowskimi w celu sprawdzenia ustawienia i gojenia.
Śruba odontoidalna
Przednia osteosynteza zęba (śruba zębowa) to śruba umieszczony od dolnej przedniej części trzonu kręgu C2, z wyższą trajektorią i wychwytujący wyrostek zębowy i mocujący go na miejscu, aby umożliwić wystąpienie fuzji kostnej. Zaletą śruby zębodołowej jest względne zachowanie ruchu górnego odcinka kręgosłupa szyjnego podczas leczenia złamania zębodołowego typu II. Chirurg może umieścić śrubę zębatą tylko wtedy, gdy istnieje akceptowalne wyrównanie i minimalne przemieszczenie wyrostka zębodołowego, linia złamania jest skośna lub prostopadła do trajektorii śruby, uraz jest stosunkowo świeży, a pacjent ma akceptowalny zwyczaj umiejscowienia zęba wkręt. Ze względu na względnie pionową orientację śruby zębowej, osoba z krótką szyją lub dużą klatką piersiową lub mostkiem może nie pozwolić chirurgowi na odpowiednią trajektorię umieszczenia śruby zębowej. Śruby odontoidalne mają niższy odsetek zrostów i wyższą awaryjność niż tylne instrumenty.
Przezustna odontoidektomia
W niektórych sytuacjach wyrostek zębowy (zagłębienia) może być znacznie przesunięty do tyłu i uciskać rdzeń kręgowy powodujący ubytki neurologiczne. Zmniejszenie wyrostka zębodołowego w sposób zamknięty jest trudne i niebezpieczne, dlatego w celu złagodzenia ucisku rdzenia kręgowego konieczne jest chirurgiczne usunięcie wyrostka zębodołowego. Ulgę tę uzyskuje się zwykle poprzez przezustne wycięcie zęba, ponieważ wyrostek zębowy zwykle zlokalizowany jest za częścią ustną i gardłem. Jeśli wyrostek zębowy zostanie usunięty, kręgosłup szyjny pozostaje niestabilny, a pacjent wymaga instrumentalnego zrostu, zwykle z dostępu tylnego lub łączonego przednio-tylnego.
Instrumentacja tylna
Jeśli pacjent ma pewne czynniki ryzyka braku zrostu, wówczas oprzyrządowanie tylne może stanowić najlepszą opcję leczenia złamania zębodołowego typu II.Czynniki ryzyka obejmują:
-
Ponad kilka milimetrów przerwy między wyrostkiem zębodołowym a trzonem kręgu
-
Słabe dopasowanie procesu odontoidalnego
-
Zła jakość kości, starsze złamania
-
Starsi pacjenci
-
Niepowodzenie innych metod leczenia
-
Palenie
Przyrządowe techniki fuzji tylnej części ciała są bardzo zróżnicowane i obejmują również fuzje ograniczone do C1 i C2 jako bardziej rozległe fuzje. Fuzja tylko C1 i C2 doprowadzi do około 50% redukcji bocznej rotacji kręgosłupa szyjnego. Zalety tylnej fuzji obejmują wyższą szybkość zrostu i stabilizacji niż inne opcje leczenia, mniejsze ryzyko połknięcia lub problemów ze strunami głosowymi niż w przypadku dostępu przedniego oraz unikanie sztywnej ortezy szyjnej lub unieruchomienia halo. Główne wady tylnej fuzji to utrata ruchu kręgosłupa szyjnego i ryzyko uszkodzenia tętnic kręgowych, opuszczenia korzeni nerwowych lub rdzenia kręgowego.