Przedstawienia kulturowe kruków

Kruk pojawił się w mitologiach wielu starożytnych ludów. Niektóre z bardziej powszechnych opowieści pochodzą z mitologii greckiej, celtyckiej, nordyckiej, północno-zachodniej Pacyfiku i rzymskiej.

Starożytność grecko-rzymskaEdytuj

W mitologii greckiej kruki są kojarzone z Apollem , bóg przepowiedni. Mówi się, że są symbolem pecha i były posłańcami boga w świecie śmiertelników. Zgodnie z mitologiczną narracją Apollo wysłał białego kruka lub wrony w niektórych wersjach, aby szpiegował swojego kochanka, Coronisa. kruk przyniósł wiadomość, że Coronis był mu niewierny, Apollo przypalił kruka w swojej wściekłości, sprawiając, że pióra zwierzęcia były czarne. Dlatego wszystkie kruki są dziś czarne.

Według Liwiusza rzymski generał Marcus Valerius Corvus (ok. 370-270 pne) miał kruka osadzonego na hełmie podczas walki z gigantycznym Galem, który odwrócił uwagę wroga, lecąc mu w twarz.

Biblia hebrajska i judaizmEdit

Kruk (hebr. עורב; grecki koine: κόραξ) jest pierwszym gatunkiem ptaka wymienionym w Biblii hebrajskiej, a później wielokrotnie wspominane są o krukach. W Księdze Rodzaju Noe wypuszcza kruka z arki po wielkiej powodzi, aby sprawdzić, czy wody opadły (Rdz 8: 6-7). Zgodnie z Prawem Mojżesza, kruki mają zakaz pożywienia (Kapłańska 11:15; Powtórzonego Prawa 14:14), co mogło wpłynąć na postrzeganie kruków w późniejszych źródłach. W Księdze Sędziów jeden z królów Midianitów pokonany przez Gedeona nazywany jest „Orew” (עורב), co oznacza „Kruk”. W Księdze Królewskiej 17: 4-6 Bóg nakazuje krukom karmić proroka Eliasza. W Pieśni nad Pieśniami 5:11 król Salomon ma włosy czarne jak kruk. Kruki są przykładem łaskawego zaopatrzenia Boga dla wszystkich swoich stworzeń w Psalmie 147: 9 i Hioba 38:41 (również w Nowym Testamencie kruki są używane przez Jezusa jako zilustrowanie Bożego postanowienia w Ew. Łukasza 12: 24.)

Filon z Aleksandrii (I wne), który alegorycznie zinterpretował Biblię, stwierdził, że kruk Noego był symbolem występku, podczas gdy gołąb był symbolem cnoty (Pytania i odpowiedzi Rdz 2:38).

W Talmudzie, kruk został opisany jako jedna z trzech istot na Arce Noego, które kopulowały podczas powodzi i zostały ukarane. Rabini wierzyli, że samiec kruka był zmuszony pluć. Według islandzkiego Landnámabóka – opowieści podobnej do Noego i Arki – Hrafna-Flóki Vilgerðarson użył kruków, aby poprowadzić swój statek z Wysp Owczych do Islandii.

Pirke de-rabin Eliezer (rozdział 25) wyjaśnia że powodem, dla którego kruk, który Noe uwolnił z arki, nie wrócił do niego, był fakt, że kruk żerował na zwłokach tych, którzy utonęli w potopie.

Późna starożytność i chrześcijańskie średniowieczeEdytuj

Imię ważnego króla Franków Guntrama oznacza „Kruka Wojennego”.

Według legendy iberyjskiego męczennika chrześcijańskiego św. Wincentego z Saragossy z IV wieku, po św. Vincent został stracony, kruki chroniły jego ciało przed pożarciem przez dzikie zwierzęta, dopóki jego zwolennicy nie mogli odzyskać ciała. rektyfikowany nad jego grobem, który nadal był strzeżony przez stada kruków. Arabski geograf Al-Idrisi zwrócił uwagę na tę nieustanną straż kruków, na cześć której to miejsce zostało nazwane كنيسة الغراب „Kanīsah al-Ghurāb” (Kościół Kruka). Król Afonso Henriques (1139–1185) nakazał ekshumację ciała świętego w 1173 r. I przywiózł je statkiem do Lizbony, wciąż w towarzystwie kruków. To przeniesienie relikwii jest przedstawione na herbie Lizbony.

Mówi się, że kruk chronił św. Benedykta z Nursji, zabierając bochenek chleba zatruty przez zazdrosnych mnichów po tym, jak go pobłogosławił.

W legendach o niemieckim cesarzu Fryderyku Barbarossie, przedstawiających go jako śpiącego wraz ze swoimi rycerzami w jaskini na górze Kyffhäuser w Turyngii lub Untersberg w Bawarii, mówi się, że kiedy kruki przestają latać obudzi się wokół góry i przywróci Niemcom ich starożytną wielkość. Według opowieści, oczy cesarza są na wpół zamknięte we śnie, ale od czasu do czasu podnosi rękę i wysyła chłopca, aby sprawdzić, czy kruki przestały latać.

Bliski Wschód / kultura islamskaEdytuj

Historia, przedstawiona w Koranie i dalej postulowana w hadisach, stwierdza, że Kain, po zamordowaniu Abla, był pozbawiony możliwości pozbycia się jego brata. Podczas skanowania otoczenia w poszukiwaniu rozwiązania Kain zauważył dwa kruki, jeden martwy, a drugi żywy. Wciąż żywy kruk zaczął kopać ziemię dziobem, aż wykopano dziurę, w której zakopał swoje Świadkiem tego, Kain odkrył swoje rozwiązanie, pośrednio objawione przez Boga.

Kultury germańskie i Viking AgeEdit

Ludom germańskim Odyn był często kojarzony z krukami. Przykłady obejmują przedstawienia postaci często identyfikowanych jako Odyna w otoczeniu dwóch ptaków na szóstym acteate i na płytce hełmu z VII wieku z Vendel w Szwecji. W późniejszej mitologii nordyckiej Odyn jest przedstawiany jako mający dwa kruki Huginn i Muninn służące za jego oczy i uszy – huginn oznacza „myśl”, a muninn oznacza „pamięć”. Każdego dnia kruki wylatują z Hliðskjálf i przynoszą wiadomości o Odinie z Midgardu.

Staroangielskie słowo oznaczające kruka brzmiało hræfn; w staronordyckim był hrafn; słowo to było często używane w kombinacjach jako kenning na rozlew krwi i bitwę.

Kruk był powszechnym narzędziem używanym przez Wikingów. Ragnar Lothbrok miał sztandar kruka zwany Reafan, wyhaftowany herbem kruka. Mówiono, że jeśli ten sztandar powiewa, Lothbrok poniesie dzień, ale jeśli zawiesi się bez życia, bitwa zostanie przegrana. Król Harald Hardrada miał także sztandar kruków zwany Landeythan (niszczyciel ziemi). Ptak pojawia się również w folklorze Wyspy Man, dawnej kolonii Wikingów, i jest używany jako symbol w ich herbie.

Wyspowe tradycje celtyckieEdit

W mitologii irlandzkiej Kruki są kojarzone z wojną i polem bitwy w postaciach Badba i Morrígana Bogini Morrígan po jego śmierci usiadła na ramieniu bohatera Cú Chulainna w postaci kruka. Kruki kojarzone były również z walijskim bogiem Branem Błogosławionym (bratem Branwen), którego imię tłumaczy się jako „kruk”. Według Mabinogion, głowa Brana została pochowana na Białym Wzgórzu w Londynie jako talizman przeciwko inwazji. W opowieści znanej jako Druga Gałąź Mabinogów jest on przedstawiony jako olbrzym i Król Brytów. Kilka innych postaci w języku walijskim mitologia ma takie samo imię, a kruki są istotną postacią w tekście The Dream of Rhonabwy z XII lub XIII wieku, jako armia rycerza króla Artura Owaina.

EnglandEdit

Według legendy Królestwo Anglii upadnie, jeśli kruki z Tower of London zostaną usunięte. Od wieków sądzono, że w wieży mieszka co najmniej sześć kruków. Mówiono, że Karol II nakazał ich usunięcie po skargach Johna Flamsteeda, Królewskiego Astronoma. Jednak nie zostały one usunięte, ponieważ Karolowi wtedy powiedziano o legendzie. Karol, po angielskiej wojnie domowej, przesądy czy nie, nie był przygotowany na to, by zaryzykować i zamiast tego przeniósł obserwatorium do Greenwich.

Najwcześniejszą znaną wzmianką o kruku z Wieży jest zdjęcie w gazecie The Pictorial World w 1883 r. oraz wiersz i ilustracja opublikowana w tym samym roku w książce dla dzieci London Town. To i rozproszyło kolejne odniesienia, zarówno literackie, jak i wizualne, które pojawiają się od końca XIX do początku XX wieku, umieścić je w pobliżu pomnika upamiętniającego ściętych na wieży, popularnie zwanego „rusztowaniem”. To silnie sugeruje, że kruki, które są znane z gromadzenia się na szubienicy, były pierwotnie używane do dramatyzowania opowieści o uwięzieniu i egzekucji na wieży, turyści przez Yeomen Warders. Istnieją dowody na to, że oryginalne kruki zostały podarowane wieży przez hrabiów Dunraven, być może ze względu na ich związek z celtyckim bogiem-krukiem Branem. Jednak dziki kruk s, które niegdyś były obfite w Londynie i często spotykane na targach mięsnych (takich jak pobliski Eastcheap) szukających resztek, mogły gnieździć się w Tower we wcześniejszych czasach.

Podczas drugiej wojny światowej większość Kruki z Wieży zginęły w wyniku szoku podczas nalotów bombowych, pozostawiając tylko parę zwaną „Mabel” i „Grip”. Krótko przed ponownym otwarciem Wieży dla publiczności, Mabel odleciała, pozostawiając Grip przygnębiony. Kilka tygodni później Grip również odleciał, prawdopodobnie w poszukiwaniu swojego partnera. Incydent został opisany w kilku gazetach, a niektóre z opowiadań zawierały pierwsze w druku wzmianki o legendzie, że Imperium Brytyjskie upadnie, jeśli kruki opuści wieżę.Ponieważ Imperium zostało wkrótce potem rozebrane, przesądni mogli interpretować wydarzenia jako potwierdzenie legendy. Przed ponownym udostępnieniem wieży 1 stycznia 1946 r. Zadbano o to, aby nowy zestaw kruków był na miejscu.

Serbian Epic PoetryEdit

Kruki pojawiają się jako podstawowe postacie w kilka tradycyjnych serbskich wierszy epickich. Podobnie jak w wielu innych kulturach, kruk kojarzy się ze śmiercią – a dokładniej z następstwami krwawej lub znaczącej bitwy. Kruki często pojawiają się w parach i odgrywają rolę zwiastunów tragicznych wiadomości, zwykle zwiastujących śmierć bohatera lub grupy bohaterów. Zwykle pojawiają się w połączeniu z postaciami żeńskimi jako odbiorcami wiadomości. Zwykle matka lub żona bohatera zostaną powiadomieni o śmierci bohatera wizytą pary kruków. Czasami są one traktowane jako nadprzyrodzone stworzenia zdolne do komunikowania się z ludźmi, którzy bezpośrednio informują o wydarzeniach. to zwykłe ptaki niosące ze sobą zebrane części ciała, takie jak dłoń czy palec z pierścieniem, po którym rozpoznane zostaną losy bohatera. Najbardziej godne uwagi przykłady tego schematu znajdują się w piosenkach „Car Lazar i Carica Milica” (Car Lazar i Tsarina Militsa) i „Boj na Mišaru” (Bitwa pod Miszarem).

Hindu / Azja PołudniowaEdit

W Story of Bhusunda, rozdział Yoga Vasistha, bardzo stary mędrzec w formie kruka, Bhusunda, przypomina kolejne epoki w historii Ziemi, opisane w kosmologii hinduskiej. Przeżył kilka zniszczeń, żyjąc na drzewie spełniającym życzenia na górze Meru. Wrony są również uważane za przodków w hinduizmie, a podczas Śrāddha praktyka oferowania wronom jedzenia lub pinda jest nadal w modzie.

Hinduskie bóstwo Shani jest często przedstawiane jako dosiadające olbrzymiego czarnego kruka lub wrony. Wrona (czasami kruk lub sęp) to Vahana Shani. Jako obrońca własności, Shani jest w stanie stłumić złodziejskie skłonności tych ptaków.

Kruk jest narodowym ptakiem Bhutanu i to zdobi królewski kapelusz, przedstawiający bóstwo Gonpo Jarodonchen (Mahakala) z głową Kruka; jedno z ważnych bóstw opiekuńczych.

North American Pacific NorthwestEdit

Kruk odgrywa również ważną rolę w mitologiach rdzennych mieszkańców północno-zachodniego wybrzeża Pacyfiku, w tym Tsimishian , Haidas, Heiltsuks, Tlingits, Kwakwaka „wakw, Coast Salish, Koyukons i Inuit. Kruk w mitologii tych rdzennych ludów” jest Stwórcą świata, ale jest również uważany za boga oszusta. Na przykład w kulturze Tlingit można zidentyfikować dwie różne postaci kruków, chociaż nie zawsze są one wyraźnie rozróżnione. Jednym z nich jest kruk stwórca, odpowiedzialny za powołanie świata do życia i czasami uważany za osobę, która wniosła światło do ciemności. Drugi to dziecięcy kruk, zawsze samolubny, przebiegły, przebiegły i głodny. Kiedy Wielki Duch stworzył wszystkie rzeczy, trzymał je oddzielnie i przechowywał w pudełkach cedrowych. Wielki Duch podarował te pudełka zwierzętom, które istniały przed ludźmi. Kiedy zwierzęta otworzyły pudełka, powstały wszystkie rzeczy, które składają się na świat. Pudła zawierały takie rzeczy, jak góry, ogień, woda, wiatr i nasiona wszystkich roślin. Jedno takie pudełko, które przekazano Mewa, zawierało całe światło świata. Mewa pożądał jego pudełka i odmówił otwarcia, ściskając je pod swoim skrzydłem. Wszyscy ludzie prosili Ravena, aby przekonał Seagull, aby go otworzył i uwolnił światło. Mimo żebrania, żądań, pochlebstw i prób nakłonienia go do otwarcia pudełka, Mewa nadal odmawiała. W końcu Raven wpadł w złość i frustrację i wbił cierń w stopę Mewy. Raven wepchnął cierń głębiej, aż z bólu upuściła skrzynkę. Potem z pudełka wyszło słońce, księżyc i gwiazdy, które przyniosły światło świat i pozwolił na rozpoczęcie pierwszego dnia.

Bill Reid stworzył rzeźbę Kruka i Pierwszych Ludzi przedstawiającą scenę z mitu Haidy, który jednoczy Kruka jako oszusta i twórcę.Zgodnie z tym mitem kruk, który był zarówno znudzony, jak i dobrze odżywiony, znalazł i uwolnił kilka stworzeń uwięzionych w małżach. Te przestraszone i nieśmiałe istoty były pierwszymi ludźmi na świecie i zostały wyciągnięte z muszli małży przez kruka. Wkrótce kruk znudził się tymi stworzeniami i planował przywrócić je do skorupy. Zamiast tego kruk postanowił poszukać żeńskich odpowiedników tych męskich istot. Kruk znalazł kilka kobiet-ludzi uwięzionych w chitonie, uwolnił je i bawił się, gdy obie płci spotkały się i zaczęły wchodzić w interakcje. Kruk, zawsze znany jako oszust, był odpowiedzialny za parowanie ludzi i czuł się wobec nich bardzo opiekuńczy. Ponieważ Kruk jest postrzegany jako twórca, wiele mitów i legend Haida często sugeruje, że kruk jest żywicielem ludzkości.

Inna historia o krukach z regionu Puget Sound opisuje „Kruka” jako pierwotnie mieszkającego w tej krainie duchów (dosłownie ptasiej krainy), które istniały przed światem ludzkim. Pewnego dnia Kruk tak znudził się ptasią ziemią, że odleciał niosąc kamień w dziobie. Kiedy Kruk zmęczył się przenoszeniem kamienia i upuścił go, kamień wpadł do oceanu i rozszerzył się, aż uformował firmament, na którym obecnie żyją ludzie.

Jedna starożytna historia opowiedziana na Haida Gwaii opowiada o tym, jak Raven pomógł sprowadzić na świat Słońce, Księżyc, Gwiazdy, Słodką Wodę i Ogień:

Dawno temu, blisko początku świata, Szary Orzeł był strażnikiem słońca, księżyca i gwiazd, słodkiej wody i ognia. Gray Eagle nienawidził ludzi tak bardzo, że ukrywał te rzeczy. Ludzie żyli w ciemności, bez ognia i bez słodkiej wody.

Gray Eagle miał piękną córkę, w której Raven się zakochał. Na początku Raven był śnieżnobiałym ptakiem i jako taki, spodobał się córce Gray Eagle. Zaprosiła go do długiego domu swojego ojca.

Kiedy Raven zobaczył Słońce, Księżyc i gwiazdy i słodka woda wisząca po bokach orła leśniczówki, wiedział, co powinien zrobić. Wypatrywał swojej szansy, by je złapać, kiedy nikt nie patrzył. Ukradł je wszystkie, a także piętno ognia, i wyleciał z długiego domu przez dziurę dymu. Gdy tylko Raven wyszedł na zewnątrz, zawiesił Słońce na niebie. To zrobiło tak dużo światła, że był w stanie odlecieć daleko na wyspę na środku oceanu. Kiedy Zachodziło słońce, umieścił Księżyc na niebie i zawiesił gwiazdy w różnych miejscach. Przy tym nowym świetle leciał dalej, niosąc ze sobą świeżą wodę i ukradł ogień.

Leciał z powrotem nad lądem. Kiedy dotarł we właściwe miejsce, upuścił całą wodę, którą ukradł. Spadła na ziemię i stała się źródłem wszystkich strumieni i jezior słodkowodnych na świecie. Potem Raven poleciał dalej, trzymając na dziobie piętno ognia. Dym z ognia powrócił na jego białe pióra i uczynił je czarnymi. Kiedy jego rachunek zaczął się palić, musiał upuścić żar. Uderzył w skały i ukrył się w nich. Dlatego jeśli uderzysz o dwa kamienie razem, iskry ognia wypadną.

Pióra Raven nigdy więcej nie stały się białe po tym, jak zostały poczerniałe od dymu z ognistego płomienia. Dlatego Raven jest teraz czarny ptak.

Inne godne uwagi historie opowiadają o Kruku kradnącym i wypuszczającym słońce oraz o Kruku, który kusił pierwszych ludzi z muszli małży. Inna historia o Kwakiutlach lub Kwakwakach „wakwach z Kolumbii Brytyjskiej, którzy wystawiali łożyska chłopców” na kruki, aby zachęcić do przyszłych proroczych wizji, łącząc w ten sposób kruka z proroctwem, podobnie jak w tradycji Skandynawii.

W jednej legendzie Raven przemienił się w sosnową igłę, którą połyka niezamężna córka właściciela skrzyni światła dziennego, która następnie zachodzi w ciążę i rodzi Kruka w przebraniu.

Syberia, Azja PółnocnaEdit

Kruczy bóg lub duch Kutcha (lub Kutkh, (Кутх)) jest ważny w szamańskiej tradycji Koryaków i innych rdzennych ludów Chukotko-Kamchatkan na rosyjskim Dalekim Wschodzie.

Kutcha jest tradycyjnie czczony w różnych formach przez różne ludy i pojawia się w wielu legendach: jako kluczowa postać w stworzeniu, jako płodna przodek ludzkości, jako potężny szaman i jako oszust. Jest popularnym tematem animistycznych opowieści Czukczów i odgrywa centralną rolę w mitologii Koryaków i Itelmenów z Kamczatki. Wiele historii dotyczących Kutkha jest podobnych do tych z Raven wśród rdzennych mieszkańców północno-zachodniego wybrzeża Pacyfiku, co wskazuje na długą historię pośredniego kontaktu kulturowego między ludami Azji i Ameryki Północnej.

Dwa kruki lub wrony, przelatujący nad głową wojownika w bitwie, symbolizowany w mitologii Jakuców, Ilbis Kyyha i Ohol Uola, dwa złe duchy wojny i przemocy. Niektórzy inni bogowie lub duchy w yakuckim szamanizmie, w tym Uluu Suorun Toyon i Uluutuar Uluu Toyon, są opisani jako „wielki kruk zachmurzonego nieba”.