Opis
26 sierpnia 1789 r. Francuskie Zgromadzenie Narodowe wydało Deklarację droits de l „homme et du citoyen (Deklaracja praw człowieka i obywatela), która definiowała prawa indywidualne i zbiorowe w czasie rewolucji francuskiej. Niektórzy delegaci na Zgromadzeniu wyrazili podziw dla Magna Carta i innych dokumentów konstytucyjnych, takich jak jako Deklaracja Niepodległości Stanów Zjednoczonych, ale ostatecznie Deklaracja odrzuciła odwołania do starożytnych kart wolności, opartych na zasadzie, że prawa człowieka są naturalne, uniwersalne i niezbywalne.
Deklaracja mimo wszystko powtórzyła Magna Carta w pewne kluczowe stwierdzenia, takie jak podporządkowanie monarchy rządom prawa (klauzula 3); utrzymując, że „ Nul homme ne peut etre accusé, arreté ni detenu que dans les cas déterminés par la loi (nikt nie może być oskarżony, aresztowany lub uwięziony, z wyjątkiem przypadków określonych przez prawo; klauzula 7); oraz poprzez zapewnienie, że opodatkowanie może zostać podniesione tylko za wspólną zgodą (klauzula 14). Markiz de La Fayette (1757–1834), główny autor Deklaracji, współpracował z Thomasem Jeffersonem (1743–1826), na którego z kolei wpłynęła Magna Carta. Wpływ Jeffersona jest wyraźnie widoczny w klauzuli 1, która stanowi, że „Les hommes naissent et demeurent libres et egaux en droits” (mężczyźni rodzą się i pozostają wolni i mają równe prawa).
Namalowany przez artystę Jean-Jacques-François Le Barbier (1738-1826), ten obraz Deklaracji celebruje te prawa jako ukoronowanie rewolucji francuskiej. Alegoryczne postacie Francji zrywającej łańcuchy i Sławy pod okiem Boga siedzą na szczycie Deklaracji, która jest związana z czerwoną czapką frygijską, wężem gryzącym ogon i wieńcem laurowym, reprezentującym odpowiednio wolność, wieczną jedność i chwałę.