Protokół z Kioto

Co to jest protokół z Kioto?

Protokół z Kioto to międzynarodowe porozumienie, którego celem jest ograniczenie emisji dwutlenku węgla (CO2) i obecności gazów cieplarnianych (GHG) w atmosferze. Podstawowym założeniem Protokołu z Kioto było to, że kraje uprzemysłowione muszą zmniejszyć wielkość swoich emisji CO2.

Protokół został przyjęty w Kioto w Japonii w 1997 roku, kiedy gazy szybko zagrażały naszemu klimatowi, życiu na Ziemi i samej planecie. Dzisiaj Protokół z Kioto żyje w innych formach, a jego kwestie są nadal dyskutowane.

Omówienie protokołu z Kioto

Tło

Protokół z Kioto upoważniony th w krajach uprzemysłowionych ograniczyły emisje gazów cieplarnianych w czasie, gdy zagrożenie globalnym ociepleniem szybko rosło. Protokół został powiązany z Ramową konwencją Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC). Został przyjęty w Kioto w Japonii 11 grudnia 1997 r. I stał się prawem międzynarodowym 16 lutego 2005 r.

Kraje, które ratyfikowały Protokół z Kioto, otrzymały maksymalną emisję dwutlenku węgla poziomy w określonych okresach i uczestniczył w handlu uprawnieniami do emisji. Jeśli kraj wyemitowałby więcej niż przypisany mu limit, zostałby ukarany otrzymaniem niższego limitu emisji w następnym okresie.

Główne założenia

Opracowane kraje uprzemysłowione złożyły w ramach Protokołu z Kioto obietnicę ograniczenia rocznych emisji węglowodorów o średnio 5,2% do roku 2012. Liczba ta odpowiadałaby za około 29% całkowitej światowej emisji gazów cieplarnianych. Jednak cele zależały od To oznaczało, że każdy kraj miał inny cel do osiągnięcia do tego roku. Członkowie Unii Europejskiej (UE) zobowiązali się do ograniczenia emisji o 8%, podczas gdy Stany Zjednoczone i Kanada obiecały zmniejszyć swoje emisje odpowiednio o 7% i 6% do 2012 roku.

Obowiązki krajów rozwiniętych a krajów rozwijających się

Protokół z Kioto uznał, że kraje rozwinięte są głównie odpowiedzialne za obecne wysokie poziomy emisji gazów cieplarnianych w atmosferze w wyniku ponad 150 lat działalności przemysłowej ity. W związku z tym protokół stanowił większe obciążenie dla krajów rozwiniętych niż słabiej rozwiniętych.

Protokół z Kioto nakazał, aby 37 krajów uprzemysłowionych oraz UE ograniczyły emisje gazów cieplarnianych. Kraje rozwijające się zostały poproszone o dobrowolne przestrzeganie, a ponad 100 krajów rozwijających się, w tym Chiny i Indie, zostało całkowicie zwolnionych z umowy z Kioto.

Szczególna funkcja dla krajów rozwijających się

W protokole kraje zostały podzielone na dwie grupy: w załączniku I wymieniono kraje rozwinięte, a w załączniku I nie wymieniono krajów rozwijających się. Protokół nałożył ograniczenia emisji tylko na kraje Aneksu I. Kraje spoza Aneksu I uczestniczyły, inwestując w projekty mające na celu obniżenie emisji w swoich krajach.

W przypadku tych projektów kraje rozwijające się zdobyły kredyty węglowe, którymi mogłyby handlować lub sprzedawać rozwiniętym krajów rozwiniętych, pozwalając krajom rozwiniętym na wyższy poziom maksymalnej emisji dwutlenku węgla w tym okresie. W efekcie ta funkcja pomogła krajom rozwiniętym w dalszym energicznym emitowaniu GHG.

Zaangażowanie Stanów Zjednoczonych

Stany Zjednoczone, które ratyfikowały oryginał Porozumienie z Kioto wycofało się z protokołu w 2001 roku. Stany Zjednoczone uważały, że porozumienie jest niesprawiedliwe, ponieważ wzywało kraje uprzemysłowione jedynie do ograniczenia redukcji emisji, a ich zdaniem zaszkodziłoby to gospodarce Stanów Zjednoczonych.

Protokół z Kioto zakończony w 2012 r., skutecznie w połowie wypalony

Globalne emisje wciąż rosły do 2005 r., kiedy to Protokół z Kioto stał się prawem międzynarodowym – mimo że był przyjęty w 1997 r. Wydawało się, że w wielu krajach, w tym w UE, wszystko układa się dobrze. Planowały one osiągnąć lub przekroczyć swoje cele określone w porozumieniu do 2011 r. Jednak w innych nadal nie udało się.

Stany Zjednoczone i Chiny – dwa z największych emitentów na świecie – wyprodukowały wystarczającą ilość gazów cieplarnianych, aby złagodzić jakikolwiek postęp wykonane przez narody, które osiągnęły swoje cele. W rzeczywistości w latach 1990-2009 nastąpił wzrost globalnych emisji o około 40%.

Poprawka dauhańska rozszerzyła protokół z Kioto do 2020 roku

W grudniu 2012 roku, po zakończeniu pierwszego okresu rozliczeniowego protokołu, strony protokołu z Kioto spotkały się w Doha, Katar, o przyjęcie poprawki do pierwotnego porozumienia z Kioto. Ta tak zwana poprawka dauhańska dodała nowe cele w zakresie redukcji emisji dla krajów uczestniczących w drugim okresie rozliczeniowym, 2012–2020. Poprawka dauhańska miała krótki żywot. W 2015 r. Na szczycie poświęconym zrównoważonemu rozwojowi w Paryżu wszyscy uczestnicy UNFCCC podpisali kolejny pakt, porozumienie klimatyczne z Paryża, które skutecznie zastąpiło protokół z Kioto.

Paryskie porozumienie klimatyczne

Paryskie porozumienie klimatyczne jest przełomowym paktem środowiskowym, który został przyjęty przez prawie każdy kraj w 2015 r. w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i ich negatywnym skutkom. Porozumienie obejmuje zobowiązania wszystkich głównych krajów emitujących GHG do ograniczenia zanieczyszczeń powodujących zmiany klimatyczne oraz do wzmocnienia tych zobowiązań w czasie.

Główna dyrektywa zawarta w umowie wzywa do ograniczenie globalnych emisji gazów cieplarnianych, tak aby ograniczyć wzrost temperatury na Ziemi w tym stuleciu do 2 stopni Celsjusza powyżej poziomów sprzed epoki przemysłowej, jednocześnie podejmując kroki w celu ograniczenia wzrostu do 1,5 stopnia. Porozumienie paryskie zapewnia również krajom rozwiniętym sposób pomocy krajom rozwijającym się w ich wysiłki na rzecz dostosowania kontroli klimatu i tworzy ramy dla monitorowania i raportowania celów klimatycznych krajów w przejrzysty sposób.

Protokół z Kioto dzisiaj

W 2016 roku , kiedy paryskie porozumienie klimatyczne weszło w życie, Stany Zjednoczone były jednym z głównych czynników napędzających to porozumienie, a prezydent Obama okrzyknął je „hołdem dla amerykańskiego przywództwa”. Jako kandydat na prezydenta Donald Trump skrytykował porozumienie jako zły interes dla narodu amerykańskiego i zobowiązał się wycofać Stany Zjednoczone, jeśli zostaną wybrane. W 2017 roku ówczesny prezydent Trump ogłosił, że USA wycofają się z paryskiego porozumienia klimatycznego, mówiąc, że osłabi to amerykańską gospodarkę. Były prezydent nie rozpoczął jednak formalnego procesu wycofania się do 4 listopada 2019 r. Stany Zjednoczone oficjalnie wycofały się z porozumienia klimatycznego z Paryża 4 listopada 2020 r., Dzień po wyborach prezydenckich w 2020 r., W których Donald Trump przegrał. swoją kandydaturę do ponownego wyboru Josepha Bidena. 20 stycznia 2021 r., pierwszego dnia urzędowania, prezydent Biden rozpoczął proces ponownego przyłączania się do paryskiego porozumienia klimatycznego, a Stany Zjednoczone mają formalnie ponownie zawrzeć porozumienie za 30 dni.

Skomplikowany pat

W 2021 roku dialog wciąż trwa, ale przekształcił się w złożone grzęzawisko obejmujące politykę, pieniądze, brak przywództwa, brak konsensusu i biurokracja. Dzisiaj, pomimo niezliczonych planów i pewnych działań, rozwiązania problemów związanych z emisjami gazów cieplarnianych i globalnym ociepleniem nie zostały wdrożone.

Prawie wszyscy naukowcy badający atmosferę teraz wierzymy, że globalne ocieplenie jest przede wszystkim wynikiem działalności człowieka. Logicznie rzecz biorąc, to, co ludzie spowodowali przez t ich zachowanie powinno być w stanie zaradzić zmianie przez ludzi. Dla wielu frustrujące jest to, że spójne działania mające na celu uporanie się z globalnym kryzysem klimatycznym wywołanym przez człowieka jeszcze się nie wydarzyły.

Pamiętaj o internecie

Jest to niezwykle ważne że nadal jesteśmy przekonani, że faktycznie możemy rozwiązać te kwestie, które są tak kluczowe dla naszego przetrwania. My, ludzie, rozwiązaliśmy już ogromne problemy w wielu dziedzinach dzięki innowacjom technicznym, które doprowadziły do radykalnie nowych rozwiązań.

Co ciekawe, gdyby ktoś zasugerował w 1958 roku, że nasza własna Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych w Obronie (DARPA), która nadzoruje rozwój zaawansowanych technologii do użytku przez wojsko Stanów Zjednoczonych, byłaby światowym liderem w tworzeniu Internetu – systemu, który mógłby „łączyć każdą osobę i rzecz z każdą inną osobą i rzeczą na planecie natychmiast i zerowo. koszt ”- mogli zostać wyśmiani ze sceny lub gorzej.