Prawa Norymberskie, dwa środki rasowe pozbawiające Żydów praw, zaprojektowane przez Adolfa Hitlera i zatwierdzone przez Partię Nazistowską na zjeździe w Norymberdze 15 września, 1935. Po pierwsze, Reichsbürgergesetz (niem. „Prawo obywatela Rzeszy”), pozbawiło Żydów niemieckiego obywatelstwa, określając ich jako „poddanych państwa”. Drugi, Gesetz zum Schutze des Deutschen Blutes und der Deutschen Ehre („Ustawa o ochronie niemieckiej krwi i niemieckiego honoru”), zwykle nazywany po prostu Blutschutzgesetz („Ustawa o ochronie krwi”), zabraniał małżeństw lub stosunków seksualnych między Żydami i „obywatele niemieckiej lub pokrewnej krwi”. Środki te były jednymi z pierwszych rasistowskich nazistowskich praw, których kulminacją był Holokaust.
Zgodnie z tymi przepisami Żydzi nie mogli wywieszać niemieckiej flagi i zabroniono im „zatrudniać w służbie domowej kobiet poddanych niemieckich lub pokrewnych krew, która ma mniej niż 45 lat ”. Pierwszy dekret uzupełniający z 14 listopada 1935 r. – jeden z 13 rozporządzeń opracowujących te prawa – definiował Żydów jako osoby mające co najmniej jednego żydowskiego dziadka i wyraźnie stwierdzał, że „Żyd nie może być obywatelem Rzeszy. Nie może korzystać z prawa do głosowania. ; nie może zajmować urzędu publicznego ”. Pozostałe akty zakończyły proces segregacji Żydów, wkrótce paszporty żydowskie zostały ostemplowane czerwonym „J” (jak Jude; „Żyd”), a Żydzi zostali zmuszeni do przyjęcia imion „żydowskich”. Gminy żydowskie zostały pozbawione statusu prawnego dekretem z 28 marca 1938 r. I podjęto kroki w celu całkowitego wykluczenia Żydów z praktyki lekarskiej.
© United States Holocaust Memorial Museum
Ta definicja rasowa oznaczała, że Żydów prześladowano nie ze względu na ich wierzenia i praktyki religijne, ale za tak zwaną tożsamość rasową, nieodwołalnie przenoszoną przez krew ich przodków. Przepisy te rozwiązały kwestię definicji i ustanowiły precedens prawny. Naziści później na terytoriach, które okupowali, narzucili prawo norymberskie. Prawo stanowiło również model traktowania i ostatecznego ludobójstwa Romów (Cyganów).
Chociaż prawa z Norymbergi podzieliły naród niemiecki na Niemców i Żydów, ani termin Żyd, ani wyrażenie niemiecka lub pokrewna została zdefiniowana. Ponieważ prawo zawierało przepisy karne za nieprzestrzeganie, biurokraci mieli pilne zadanie wyjaśnienia, co znaczą te słowa. Ustalono dwie podstawowe kategorie żydowskie. Pełnoprawnym Żydem był każdy, kto miał trzech żydowskich dziadków. Ta definicja była dość prosta. Zdefiniowanie części Żydów – Mischlinge („kundle”) – było trudniejsze, ale ostatecznie podzielono ich na dwie klasy. Mischlinge pierwszego stopnia to ludzie, którzy mieli dwóch żydowskich dziadków, ale nie praktykowali judaizmu i nie mieli żydowskiego małżonka. -degree Mischlinge to ci, którzy mieli tylko jednego żydowskiego dziadka.
udowodnienie, że ich nieżydowskie pochodzenie stworzyło nowy przemysł chałupniczy, zatrudniający hordy „licencjonowanych badaczy rodzinnych”, oferujących swoje usługi niespokojnym Niemcom, którzy boją się szkieletu w rodzinnej szafie. W wysiłki te zaangażowane było również Ministerstwo Zdrowia i biura kościelne, które musiały wydawać metryki urodzenia i chrztu.