Opis
Ludowi uzdrowiciele i lekarze używali preparatów naparstnicy od ponad 200 lat w leczeniu różnych chorób. Podobnie jak wiele innych leków, naparstnica została pierwotnie otrzymana z rośliny (naparstnica). Digitalis wzmacnia siłę skurczów osłabionych serc, ale nie jest witaminą sercową, która może wzmocnić silne serce. Digoksyna i digitoksyna to główne produkty naparstnicy. Digoksyna jest szybko wchłaniana z przewodu pokarmowego, a jej biodostępność wynosi od 75% do 95%. Jest wydalany głównie przez nerki; w związku z tym jej okres półtrwania wynosi 36-48 godzin u pacjentów z prawidłową czynnością nerek i 3,5-5 dni u pacjentów z bezmoczem.
Próbki nie wolno pobierać w ciągu 6 godzin od podania digoksyny w celu monitorowania leku. Nie jest znacząco usuwany podczas dializy. Hipokaliemia zwiększa toksyczność. Toksyczność naparstnicy nie jest diagnozą laboratoryjną, ale diagnozą kliniczną. Leczenie przedawkowania digoksyny digibandem może wpływać na pomiar stężenia digoksyny w zależności od testu digoksyny.
Eliminacja digoksyny jest zmniejszana przez chinidynę, werapamil i amiodaron. Ogólna dawka digoksyny dla dorosłych wynosi 0,75-1,5 mg w przypadku digitalizacji i 0,125-0,5 mg na dobę w celu podtrzymania. Około 25% wiąże się z białkami osocza; tylko niewielkie ilości są metabolizowane w wątrobie lub w świetle jelita grubego. Około 50-75% jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek osiągnięcie stanu stacjonarnego u niezigitalizowanego pacjenta zajmuje około tygodnia.
Digoksyna hamuje aktywowaną sodowo-potasowo ATPazę, zmniejszając w ten sposób wypływ sodu i -potencjał błonowy. Zablokowanie wypływu sodu zwiększa poziom wapnia w miocytach, powodując zwiększoną aktywację białek kurczliwych w mięśniu sercowym. Powoduje to zwiększoną inotropię. ATPaza sodowo-potasowa wpływa również na spoczynkowy potencjał transbłonowy i potencjał czynnościowy komórek pobudliwych elektrycznie. Wynikający z tego wzrost napięcia nerwu błędnego zmniejsza przewodzenie przez węzeł przedsionkowo-komorowy (AVN).
Terapeutycznie jest stosowany do kontroli rytmu komorowego w leczeniu tachyarytmii nadkomorowych. Niemniej jednak ten sam mechanizm może odpowiadać za bradyarytmie w przypadkach toksyczności. Samoistna depolaryzacja rozrusznika serca lub innych komórek wzmocniona przez digoksynę może spowodować tachyarytmię obserwowaną w przypadkach toksyczności digoksyny. Wyzwalane zaburzenia rytmu mogą być wynikiem opóźnionej depolaryzacji następczej wywołanej wewnątrzkomórkowym przeciążeniem wapniem. Ze względu na wąski indeks terapeutyczny, toksyczność może wystąpić nawet przy nieznacznie podwyższonym poziomie digoksyny.
Przesadne działanie farmakologiczne skutkuje toksycznością. Toksyczność digoksyny może objawiać się nudnościami, wymiotami, zawrotami głowy, bólem głowy, osłabieniem, omdleniem, splątaniem, dezorientacją, majaczeniem, omamami i drgawkami, a także zaburzeniami rytmu serca. W związku z tym u pacjentów w podeszłym wieku przyjmujących digoksynę i u których występują zmiany stanu psychicznego należy zbadać pod kątem toksyczności digoksyny. Widzenie żółto-zielonych aureoli wokół obiektów może być objawem toksyczności digoksyny.
Zagrażająca życiu arytmia komorowa może rozwinąć się na każdym etapie ostrego, masywnego połknięcia. Bezobjawowy okres kilku godzin może poprzedzać objawy ostrego zatrucia. Objawy żołądkowo-jelitowe są zwykle najwcześniejszymi objawami toksyczności. Hiperkaliemia może wynikać z ostrego zatrucia ATPazą sodowo-potasową. Dodatkowo może powodować związane z tym nieprawidłowości elektrokardiograficzne. Stężenie digoksyny w surowicy może być znacznie zwiększone, gdy występują minimalne objawy, jeśli poziom digoksyny zostanie uzyskany przed całkowitą dystrybucją digoksyny. Może istnieć dobra korelacja toksyczności z hiperkaliemią, ale słaba korelacja ze stężeniem digoksyny w surowicy.
Wskazania / zastosowania
Zobacz listę poniżej:
-
Niewydolność serca
-
Migotanie przedsionków
-
Trzepotanie przedsionków
Rozważania
Przewlekła toksyczność digoksyny występuje zwykle u osób starszych. Jego cechy kliniczne mogą naśladować zapalenie żołądka i jelit i grypę. Objawy psychiatryczne lub zmiany stanu psychicznego mogą wskazywać na objawy toksyczności digoksyny. Niemal każda arytmia serca może być widoczna, ale komorowe zaburzenia rytmu występują częściej w przypadku zatruć przewlekłych niż ostrych.
Poziom digoksyny w surowicy może niedokładnie przewidywać ciężkość przewlekłej toksyczności. Współistniejące choroby (np. Choroby serca, zaburzenia czynności nerek, zaburzenia czynności wątroby, niedoczynność tarczycy i przewlekła obturacyjna choroba płuc), zaburzenia elektrolitowe (np. Hipokaliemia, hipomagnezemia i hiperkalcemia) i niedotlenienie mogą nasilać toksyczność digoksyny.
Interakcje leków, które mogą powodować toksyczność digoksyny, obejmują indometacynę, klarytromycynę, erytromycynę, amiodaron, spironolakton, chinidynę, prokainamid, beta-blokery i blokery kanału wapniowego; w szczególności odnotowano zwiększenie liczby hospitalizacji z powodu toksyczności digoksyny u pacjentów w podeszłym wieku w przypadku interakcji między digoksyną i klarytromycyną. Zmniejszenie czynności nerek i beztłuszczowej masy ciała może zmienić farmakokinetykę digoksyny u osób w podeszłym wieku, prowadząc do toksyczności przy zwykle dawkach terapeutycznych.
Niepowodzenie w terapii fragmentami przeciwciał Fab swoistymi dla digoksyny przypisuje się nieodpowiednemu dawkowaniu, stanowi konania przed podaniem i nieprawidłowemu rozpoznaniu toksyczności digoksyny. Endogenne substancje podobne do digoksyny mogą dawać dodatnie wyniki testów u pacjentów nie przyjmujących digoksyny w mocznicy, ciężkich stanach agonalnych i po śmierci (wysoki poziom pośmiertny może nie mieć wysokiego poziomu przedśmiertnego).