Pierwszym celem postępowania powinno być zidentyfikowanie i leczenie przyczyny stanu, jeśli jest to możliwe, oraz złagodzenie objawów pacjenta, jeśli występują. U dzieci, którzy rzadko doceniają podwójne widzenie, celem będzie utrzymanie widzenia obuocznego, a tym samym promowanie prawidłowego rozwoju wzroku.
Następnie należy obserwować przez około 6 miesięcy przed jakąkolwiek kolejną interwencją, ponieważ niektóre porażenia będą wyzdrowieć bez konieczności operacji.
Złagodzenie objawów i / lub utrzymanie widzenia obuocznegoEdytuj
Najczęściej osiąga się to dzięki zastosowaniu pryzmatów Fresnela. Te wąskie, elastyczne pryzmaty z tworzywa sztucznego można przymocować do okulary pacjenta lub okulary płaskie, jeśli pacjent nie ma wady refrakcji i służą do kompensacji wewnętrznego niewspółosiowości chorego oka. Niestety, pryzmat koryguje tylko stały stopień niewspółosiowości, a ponieważ stopień niewspółosiowości osoby dotkniętej chorobą będzie się różnić w zależności od kierunku jej patrzenia, mogą nadal odczuwać podwójne widzenie, patrząc na uszkodzoną stronę. Pryzmaty są dostępne w różnych mocne i najodpowiedniejsze można wybrać dla każdego pacjenta. Jednak u pacjentów z dużymi odchyleniami wymagana grubość pryzmatu może zmniejszyć widzenie tak bardzo, że nie można uzyskać obuoczności. W takich przypadkach bardziej odpowiednie może być po prostu zamknięcie jednego oko tymczasowo. Okluzja nigdy nie byłaby stosowana u niemowląt, chociaż zarówno ze względu na ryzyko wywołania niedowidzenia pozbawionego bodźca, jak i dlatego, że nie doświadczają one podwójnego widzenia.
Inne opcje leczenia na tym początkowym etapie obejmują stosowanie toksyny botulinowej, który jest wstrzykiwany do ipsilateralnej części odbytnicy przyśrodkowej (terapia zeza toksyną botulinową). Stosowanie BT służy wielu celom. Po pierwsze, pomaga przypadku przykurczu przyśrodkowej mięśnia prostego, który może wynikać z jego długotrwałego działania bez sprzeciwu. Po drugie, tymczasowe zmniejszenie wielkości odchylenia może pozwolić na zastosowanie korekcji pryzmatycznej tam, gdzie wcześniej nie było to możliwe, a po trzecie, poprzez usunięcie pociągnięcia przyśrodkowej mięśnia prostego, może służyć do ujawnienia, czy porażenie jest częściowe, czy całkowite przez umożliwienie działania wszelkich szczątkowych możliwości ruchu poprzecznego mięśnia prostego. W ten sposób toksyna działa zarówno terapeutycznie, pomagając złagodzić objawy i poprawiając perspektywy pełniejszych ruchów gałki ocznej w okresie pooperacyjnym, jak i diagnostycznie, pomagając określić typ operacji najbardziej odpowiedni dla każdego pacjenta.
A Przegląd Cochrane dotyczący interwencji w zaburzeniach ruchu gałek ocznych spowodowanych nabytym uszkodzeniem mózgu, ostatnia aktualizacja z czerwca 2017 r., Zidentyfikował jedno badanie toksyny botulinowej w ostrym porażeniu nerwu szóstego. Autorzy przeglądu Cochrane ocenili, że jest to dowód o niskiej pewności; badanie nie zostało zamaskowane, a oszacowanie efektu było nieprecyzyjne.
Długoterminowe postępowanie Edytuj
Jeśli po okresie 6 miesięcy (podczas których obserwacja, kontrola pryzmatu, okluzja nie nastąpiła lub można rozważyć podanie toksyny botulinowej), często zaleca się leczenie chirurgiczne.
Jeśli resztkowa esotropia jest niewielka lub jeśli pacjent nie nadaje się lub nie chce poddać się operacji, do okularów można założyć pryzmaty, aby zapewnić trwalsze złagodzenie objawów. Gdy odchylenie jest zbyt duże, aby korekcja pryzmatyczna była skuteczna, trwała okluzja może być jedyną opcją dla osób niezdolnych lub niechętnych do operacji.
SurgeryEdit
Wybrana procedura będzie zależeć od stopień, w jakim jakakolwiek funkcja pozostaje w dotkniętym bocznym odbycie. W przypadku całkowitego paraliżu preferowaną opcją jest wykonanie procedur pionowej transpozycji mięśni, takich jak transpozycja Jensena, Hummelheima lub całego mięśnia, w celu wykorzystania funkcjonujących dolnych i górnych odbytnicy w celu uzyskania pewnego stopnia odwodzenia. Alternatywnym podejściem jest operowanie zarówno bocznych, jak i przyśrodkowych odbytych oka chorego oka, w celu ustabilizowania go na linii środkowej, dając w ten sposób pojedyncze widzenie na wprost, ale potencjalnie podwójne widzenie zarówno w skrajnym lewym, jak i prawym spojrzeniu. Procedura ta jest często najbardziej odpowiednia dla osób z całkowitym paraliżem, które z powodu innych problemów zdrowotnych są narażone na zwiększone ryzyko niedokrwienia przedniego odcinka kręgosłupa związanego ze złożonymi procedurami transpozycji wielomięśniowej.
Tam, gdzie niektóre funkcje pozostają w chorego oka, preferowana procedura zależy od stopnia rozwoju następstw mięśniowych. W przypadku porażenia nerwu szóstego można by się spodziewać, że w ciągu 6-miesięcznego okresu obserwacji większość pacjentów wykaże następujący wzór zmian w czynnościach mięśni gałki ocznej: najpierw przesadne działanie przyśrodkowej części prostnicy chorego oka, a następnie przyśrodkowa odbytnica oka przeciwległego i ostatecznie niedoczynność bocznego odbytnicy oka zdrowego – zjawisko znane jako porażenie hamujące.Zmiany te służą zmniejszeniu odchyleń w niedopasowaniu obu oczu w różnych pozycjach patrzenia (nieokiełznanie). Tam, gdzie proces ten w pełni rozwinął się, preferowaną opcją jest zwykła recesja lub osłabienie przyśrodkowej części odbytnicy chorego oka połączone z resekcją lub wzmocnieniem bocznej części odbytnicy tego samego oka. Jednak tam, gdzie nie rozwinęło się porażenie hamujące drugiej strony odbytnicy bocznej, nadal będzie występować znaczna niewydolność, a rozbieżność między pozycjami oczu będzie znacznie większa w polu działania dotkniętego mięśnia. W takich przypadkach recesji przyśrodkowej części odbytnicy chorego oka towarzyszy recesja i / lub tylna fiksacja (operacja Faden) kontraleralnego odbytnicy przyśrodkowej.
Te same metody są stosowane obustronnie, gdy oba oczy zostały dotknięte.