DYSKUSJA
W naszym badaniu stwierdziliśmy, że najczęstszymi objawami u pacjentów lekarzy rodzinnych były niestrawność, niedokrwistość i ból brzucha. Odkryliśmy również, że lekarze pierwszego kontaktu byli zlokalizowani głównie w odźwierniku, a najczęstszym typem histopatologicznym był HP.
Carmack i wsp. stwierdzili, że częstość występowania GP wynosi 6,35% w 121,564 operacjach EGD. Najczęstszym typem polipów były FGP, które stanowiły 77% wszystkich polipów, podczas gdy HP i FHP stanowiły 17% wszystkich polipów. 16% zmian określanych jako polipy nie miało polipa histopatologicznego ani histologii złośliwej. Związali wysoką częstość FGP z długotrwałym stosowaniem PPI i niską częstością infekcji HPy. Elhanafi i in. podali, że najczęściej występującym typem polipa był HP w 7090 zabiegach endoskopowych. Doszli do wniosku, że może to być spowodowane zwiększoną infekcją HPy. Jednak Macenlle-Garcia i wsp. podali, że GP stwierdzono u 18 pacjentów (0,33%), a najczęściej występującym typem był HP w 5,314 zabiegach EGD. W badaniu Roseau i wsp., GP stwierdzono u 191 (1,3%) pacjentów podczas 13 000 zabiegów EGD. Histologia polipów była HP u 48 pacjentów, FGP u 17 pacjentów i AP u 6 pacjentów, podczas gdy histologia 118 pacjentów (61,8%) była albo zapaleniem żołądka, albo prawidłową histologią. W 157 902 zabiegach endoskopowych wykonanych przez Fanna i wsp. Stwierdzono występowanie polipów na poziomie 2,56%, a najczęściej występującym typem był FGP.
W naszym badaniu najczęściej występującym typem polipa był HP. Częstość infekcji HPy w naszym kraju wynosi 82%. W krajach, w których częstość występowania HPy jest wysoka, jak w naszym kraju, najczęściej występującymi polipami są HPy. W badaniu przeprowadzonym przez García-Alonso i wsp. Zmiany polipoidalne stwierdzono u 269 pacjentów (4,2%) w 6.307 zabiegach EGD. Średni wiek pacjentek wynosił 65 lat, a odsetek kobiet 61%. Histologia polipów wynosiła 50,9% HP, 7,4% FGP i 3% AP. Częstość występowania gruczolakoraka wynosiła 1,9%. Rozpoznanie histopatologiczne dotyczyło prawidłowej błony śluzowej u 29,7% pacjentów z polipami w EGD. Morais i in. zgłosił lekarzy pierwszego kontaktu u 153 pacjentów (0,59%) podczas 26 000 zabiegów endoskopowych. Spośród tych pacjentów 41,2% stanowiły kobiety, a średni wiek pacjentów wynosił 64 lata. Częstość występowania polipów wyniosła HP w 71,3%, FGP w 16,3% i AP w 12,4%. Gruczolakoraka stwierdzono u jednego pacjenta z HP i jednego pacjenta z AP. Molaei i in. podali częstotliwość GP jako 69,2% dla HP, 6,6% dla FGP i 4,7% dla AP. Średni wiek pacjentów wynosił 49 lat, a 73% stanowili mężczyźni. Rozmiar polipów wynosił < 10 mm w 87% przypadków. W badaniu Fanna i wsp. Średni wiek wynosił 54,7 roku, 63% pacjentów stanowiły kobiety, a 37% mężczyzn. W naszym badaniu około 80% pacjentów, u których zdiagnozowano lekarza pierwszego kontaktu, miało > 50 lat. Nie było związku między wiekiem a wielkością i liczbą polipów. HP i AP zwykle pojawiają się u starszych osób. W poprzednich badaniach w naszym kraju częstość występowania lekarzy POZ wynosiła 0,59–3,4%. W naszym badaniu częstość występowania GP wynosiła 0,34% i była niższa niż w większości innych badań. Przyczyną tego może być wykluczenie pacjentów z łagodną patologią lub niewłaściwe pobieranie próbek polipów. W naszym kraju jest niewiele badań dotyczących lekarza pierwszego kontaktu. W badaniu przeprowadzonym przez Gencosmanoglu i wsp., Częstość występowania GP wynosiła 3,4%, a 46% polipów to HP, 18% to FHP, a 14% to FGP. Średni wiek pacjentek wynosił 51 lat, a odsetek kobiet 58%. Stwierdzono, że rozmiar polipa wynosi < 5 mm u 58% pacjentów. W badaniu Karamana i wsp., Lekarza rodzinnego stwierdzono u 69 (0,59%) pacjentów w 11,598 zabiegach EGD. Podczas gdy 69% wszystkich polipów to HP, 10% to FGP. W badaniu Buyukasik i wsp. HP stwierdzono w 66,7% z 55,987 zabiegów EGD. W badaniu przeprowadzonym przez Vatansever i wsp. Częstość występowania GP wyniosła 2,22%, a najwyższą częstość HP wyniosła 36,2%. W naszym badaniu najczęściej występującymi polipami były HP. Jednak częstość występowania HP była wyższa niż w poprzednich badaniach. Ponadto częstość FGP była znacznie niższa niż w innych badaniach. Jednak GP stwierdzono u 66 (1,95%) pacjentów w 3,375 zabiegach EGD w badaniu przeprowadzonym przez Demiryilmaz i wsp. U tych pacjentów wykryto łącznie 88 zmian polipowatych żołądka. Badanie histopatologiczne polipów wykazało 80,7% jako HP, 17% jako polipy zapalne i 2,3% jako AP. W tym badaniu nie wykryto FGP.
FGP był najczęściej występującym polipem w niektórych badaniach. Częstość występowania tych polipów wzrosła ze względu na zmniejszenie częstości zakażeń HPy i zwiększone stosowanie PPI. Graham po raz pierwszy opisał rozwój FGP u trzech pacjentów leczonych omeprazolem w 1992 roku. Po tej definicji w wielu badaniach wykazano zwiększoną częstość FGP przy stosowaniu PPI.Istnienie takiego związku wywołuje niepokój zarówno u lekarzy, jak iu pacjentów wymagających długotrwałego stosowania PPI. W badaniu przeprowadzonym przez Jalvinga i wsp. Nie stwierdzono wzrostu częstości FGP u pacjentów stosujących PPI przez < 1 rok. Stwierdzono jednak, że długotrwałe stosowanie PPI zwiększa 4-krotnie ryzyko rozwoju FGP. Nie było jednak wzrostu ryzyka dysplazji. Podczas analizy podgrup zaobserwowano, że ryzyko rozwoju FGP znacznie wzrosło u pacjentów stosujących PPI przez ponad 5 lat. Zwiększone ryzyko rozwoju FGP z powodu długotrwałego stosowania PPI nie różniło się między pacjentami stosującymi omeprazol a pacjentami stosującymi inne IPP. Jednak w niektórych badaniach nie zaobserwowano zwiększonej częstości występowania FGP podczas stosowania PPI. Oceniono ogółem 30 347 pacjentów HPy-ujemnych i stwierdzono, że częstość FGP była podobna jak u 28 096 pacjentów nie stosujących PPI i 2251 pacjentów, którzy stosują PPI. Nie stwierdzono zwiększonego ryzyka wystąpienia polipów u osób stosujących PPI. Może to być spowodowane krótkotrwałym stosowaniem PPI. W badaniu przeprowadzonym przez Choudhry i wsp., U pacjentów stosujących PPI największe ryzyko wystąpienia FGP było średnio po 37 miesiącach. Hongo i in. zbadali rozwój FGP i HP u pacjentów z przedłużonym stosowaniem PPI w badaniu prospektywnym. Długotrwałe stosowanie PPI wiąże się ze zwiększoną częstością FGP u pacjentów HPy-ujemnych. Powstawanie tych polipów nie było związane z hipergastrynemią. Jednak rozwój HP był związany z dodatnim wynikiem HPy i hipergastrynemią. W naszym badaniu FGP stwierdzono u trzech pacjentów. Znany jest związek między FGP a HPy. Infekcja HPy zmniejsza tworzenie FGP. Te polipy są powszechne u pacjentów HPy-ujemnych. Ta niska zachorowalność może być związana z wysoką częstością zakażeń HPy w naszym kraju. Jednak nawet w krajach o wysokim wskaźniku zakażenia HPy częstość FGP może być wysoka. Te polipy nigdy nie były obserwowane w niektórych badaniach. Częstość FGP jest związana z długotrwałym stosowaniem PPI. Nie zaobserwowano zwiększonego ryzyka przy krótkotrwałym stosowaniu. Najczęstszą przyczyną zabiegów EGD u naszych pacjentów były dolegliwości dyspeptyczne. Częstość FGP, która jest bardzo niska u naszych pacjentów, jest prawdopodobnie spowodowana krótkim czasem stosowania terapii PPI przez naszych pacjentów. Co więcej, ponieważ polipy te są dość małe, mogą zostać pominięte podczas operacji EGD lub dlatego, że mogą zostać zignorowane ze względu na ich częściowo nierozróżnialny wygląd z powodu ich endoskopowego wyglądu.
W naszym badaniu FHP stwierdzono u dziewięciu pacjentów (4,7%). Uważa się, że zmiany te są prekursorami HP. Nie wiadomo, jak często te zmiany zmienią się w HP. Zmiany mogą być stabilne lub mogą rosnąć lub kurczyć się. Jednak to, czy są prekursorami HP, czy nie, jest nadal przedmiotem dyskusji. Stolte i in. wykazali, że podstawowe struktury i kryteria cytologiczne FHP i HP można łatwo rozróżnić w materiałach biopsyjnych pobranych za pomocą kleszczyków endoskopowych. Te zmiany nie są wynikiem prekursorów HP. FHP są bardzo częstymi zmianami w badaniach. W naszym badaniu AP wykryto u pięciu pacjentów. AP stanowią ≤10% lekarzy ogólnych. Te polipy występują częściej w społecznościach, w których rak żołądka jest powszechny i ma wysoki potencjał złośliwy. Złośliwy potencjał AP wynosi 6,8–55,3%. Rozmiar zmiany, dysplazja dużego stopnia i obecność nabłonka jelitowego są czynnikami ryzyka rozwoju nowotworu. Wykazano, że nawet gruczolaki z dysplazją o niskim stopniu złośliwości w długoterminowej obserwacji mają potencjał złośliwy. Z tego powodu zaleca się wycięcie tych zmian. Dodatkowo IFP wykryto u jednego pacjenta. Te polipy nie zawsze są diagnozowane za pomocą biopsji endoskopowej, ponieważ są głęboko zlokalizowane. Ponieważ naszego przypadku nie można było zdiagnozować za pomocą biopsji endoskopowej, zdiagnozowano u nas wyłuszczenie chirurgiczne.
Łącznie 64 pacjentów (33,3%) zostało poddanych polipektomii z użyciem pętli. Jeden pacjent miał krwotok wymagający kontroli endoskopowej. Krwawienie tego pacjenta było kontrolowane leczeniem endoskopowym. Niską częstość krwawień z powodu ESP można leczyć za pomocą skleroterapii, endoclipu lub endoloop. Śmiertelność i perforacja nie wystąpiły u żadnego pacjenta. Polipektomia z użyciem pętli jest bezpieczną i skuteczną metodą prawidłowej diagnostyki i leczenia polipów.
W rezultacie częstość występowania lekarzy rodzinnych w naszym badaniu była bardzo niska (0,34%). Najczęstszym typem polipa żołądka był HP, ale należy pamiętać, że lekarze pierwszego kontaktu mogą mieć gruczolakoraka lub histologię przednowotworową i zaleca się usunięcie GP odpowiednią techniką (usunięcie kleszczami biopsyjnymi lub polipektomią z użyciem pętli).