Pierwsza Rada Nicejska

Wybór szkół 2007 w Wikipedii. Powiązane tematy: teksty religijne

Pierwszy Sobór Nicejski
Data	325
Przyjęte przez	katolicyzm, prawosławie, Orientalne prawosławie, Asyryjski Kościół Wschodu, anglikanizm, luteranizm
Poprzednia rada	nikt nie uważany za ekumeniczny
Następna rada	Pierwsza Rada Konstantynopola
Zwołana przez	Konstantyn I
Przewodniczy:	St. Hozjusz z Kordowy i św. Aleksander z Aleksandrii
Frekwencja	250-318 (tylko pięć osób z zachodniego kościoła)
Tematy dyskusji	Arianizm, obchody Paschy (Wielkanoc), schizma milecka, ważność chrztu przez heretyków, wygaśnięcie chrześcijan
Dokumenty i oświadczenia	Oryginalne Credo Nicejskie i około 20 dekretów
Chronologiczna lista rad ekumenicznych

Pierwszy Sobór Nicejski, który odbył się w Nicei w Bitynii (w dzisiejszej Turcji), zwołany przez cesarza rzymskiego Konstantyna I w 325 r., był pierwszą ekumeniczną konferencją biskupów Kościół chrześcijański, a co najważniejsze, zaowocowała pierwszą jednolitą doktryną chrześcijańską. Wraz z utworzeniem Credo Nicejskiego ustanowiono precedens dla kolejnych „soborów powszechnych (ekumenicznych) biskupów” (synodów) w celu stworzenia deklaracji wiary i kanonów ortodoksji doktrynalnej – celem było określenie jedności przekonań dla całego chrześcijaństwa – doniosłe wydarzenie w historii Kościoła i późniejszej historii Europy.

Celem soboru było rozwiązanie nieporozumień w Kościele aleksandryjskim dotyczących natury Jezusa w relacji z Ojcem; w szczególności, czy Jezus miał taką samą, czy tylko podobną substancję, jak Bóg Ojciec. Pierwsze miejsce zajęli św. Aleksander Aleksandryjski i Atanazy; Popularny prezbiter Ariusz, od którego pochodzi określenie Ariańska kontrowersja, zajął drugie miejsce. Rada zdecydowała w przeważającej mierze przeciwko arianom (z szacunkowej liczby 250-318 uczestników, wszyscy oprócz 2 głosowali przeciwko Ariusowi). Kolejnym rezultatem soboru było uzgodnienie daty chrześcijańskiej Paschy (po grecku Pascha; po polsku Wielkanoc), najważniejszego święta kalendarza kościelnego. Sobór zdecydował o obchodzeniu Jezusa w pierwszą niedzielę po pierwszej pełni księżyca po wiosennej równonocy, niezależnie od biblijnego kalendarza hebrajskiego (zob. Także Kwartodecymanizm) i upoważnił biskupa Aleksandrii (przypuszczalnie używając kalendarza aleksandryjskiego) do corocznie ogłaszać swoim współbiskupom dokładną datę.

Sobór nicejski miał znaczenie historyczne, ponieważ był to pierwsza próba osiągnięcia konsensusu w kościele poprzez zgromadzenie reprezentujące całe chrześcijaństwo. ”To była pierwsza okazja dla rozwoju chrystologii technicznej. „Co więcej, rola Konstantyna na soborze była, widziana z perspektywy czasu, wyraźnym prekursorem przyszłej władzy imperialnej nad Kościołem.

Charakter i cel

Pierwszy Sobór Nicejski został zwołany przez Konstantyna I zgodnie z zaleceniami synodu pod przewodnictwem Hozjusza z Kordoby w Wielkanoc w 325 r. Synodowi powierzono zbadanie problemów spowodowanych przez kontrowersje ariańskie na greckojęzycznym wschodzie. Dla większości biskupów nauki Ariusza były heretyckie i stanowiły zagrożenie dla zbawienia dusz. Latem 325 roku biskupi wszystkich prowincji zostali wezwani do Nicei (obecnie znanej jako İznik, w dzisiejszej Turcji), miejsca łatwo dostępnego dla większości z nich, szczególnie tych z Azji Mniejszej, Syrii, Palestyny, Egiptu, Grecja i Tracja.

W spotkaniu uczestniczyło około 300 biskupów ze wszystkich regionów Imperium z wyjątkiem Wielkiej Brytanii. Był to pierwszy sobór generalny w historii Kościoła od czasu Soboru Apostolskiego w Jerozolimie, który ustanowił warunki, na których poganie mogą przystąpić do Kościoła. Na soborze nicejskim „Kościół uczynił pierwszy wielki krok w celu dokładniejszego zdefiniowania doktryny w odpowiedzi na wyzwanie ze strony teologii heretyckiej”. Uchwały soboru, jako ekumeniczne, były skierowane do całego Kościoła.

Uczestnicy

Konstantyn zaprosił wszystkich 1800 biskupów kościoła chrześcijańskiego (około 1000 na wschodzie i 800 w zachodni), ale uczestniczyło w nim tylko 250 do 320 biskupów.Euzebiusz z Cezarei liczył 250, Atanazy z Aleksandrii – 318, a Eustatiusz z Antiochii – 270 (wszyscy trzej byli obecni na soborze). Później Sokrates Scholasticus nagrał ponad 300, a Evagrius, Hilarius, Jerome i Rufinus 318.

Uczestniczący biskupi otrzymali bezpłatną podróż do iz biskupich biskupów na sobór, a także zakwaterowanie. Ci biskupi nie podróżowali sami; każdy miał pozwolenie na sprowadzenie ze sobą dwóch prezbiterów i trzech diakonów; więc łączna liczba uczestników przekroczyłaby 1500. Euzebiusz mówi o niemal niezliczonej rzeszy towarzyszących księży, diakonów i akolitów.

Rada ta przywiązywała też szczególną wagę do tego, że prześladowania chrześcijan właśnie zakończył się edyktem mediolańskim z 313 lutego, wydanym przez cesarzy Konstantyna i Licyniusza.

Wschodni biskupi stanowili zdecydowaną większość. Spośród nich pierwsze miejsce zajmowali trzej patriarchowie: Aleksander Aleksandryjski, Eustatiusz z Antiochii i Makariusz z Jerozolimy. Wielu zgromadzonych ojców – na przykład Paphnutius z Teb, Potamon z Heraclea i Paul z Neocaesarea – wystąpiło jako świadkowie wiary i przyszło na sobór ze śladami prześladowań na twarzach. Innymi godnymi uwagi uczestnikami byli Euzebiusz z Nikomedii, Euzebiusz z Cezarei, Mikołaj z Myry, Aristakes z Armenii, Jakub z Nisibis, były pustelnik i Spyridion z Trimythous, który nawet będąc biskupem utrzymywał się z pasji. Z obcych stron przybył perski biskup Jan, biskup gotycki Teophilus i Stratophilus, biskup Pitiunt w Egrisi (położonym na pograniczu dzisiejszej Rosji i Gruzji poza Cesarstwem Rzymskim).

Łacina – prowincje mówiące wysłały co najmniej pięciu przedstawicieli: Marcusa z Kalabrii z Włoch, Ceciliana z Kartaginy z Afryki, Hozjusza z Kordoby z Hispanii, Nikazjusza z Dijon z Galii i Domnusa ze Stridonu z prowincji Dunaju. Papież Sylwester I odmówił uczestnictwa, powołując się na niemoc, ale reprezentowało go dwóch księży.

Atanazy z Aleksandrii, młody diakon i towarzysz biskupa Aleksandra Aleksandryjskiego, był jednym z tych asystentów. Atanazy ostatecznie spędził większość swojego życia walcząc z arianizmem. Aleksander z Konstantynopola, ówczesny prezbiter, był również obecny jako przedstawiciel swojego sędziwego biskupa.

„Błyszczący purpurą i złotem Konstantyn dokonał uroczystego wejścia na otwarcie soboru, prawdopodobnie na początku czerwca, ale z szacunkiem posadził biskupów przed sobą ”. Był obecny jako obserwator, ale nie głosował. Konstantyn zorganizował sobór na wzór rzymskiego senatu. „Ossius przewodniczył jej obradom; prawdopodobnie on, a z pewnością dwaj kapłani rzymscy przybyli jako przedstawiciele Papieża”. „Euzebiusz z Nikomedii prawdopodobnie podał adres powitalny”.

Program i procedura

Program synodu był następujący:

1. Kwestia ariańska;
2. Obchody Paschy;
3. Schizma Melecia;
4. Ojciec i Syn osobiście lub celowo;
5. Chrzest heretyków;
6. Status prześladowanych prześladowań pod Licyniuszem.

Sobór został oficjalnie otwarty 20 maja w centralnej strukturze pałacu cesarskiego, podczas wstępnych dyskusji na temat kwestii ariańskiej. W tych dyskusjach niektórymi dominującymi postaciami był Ariusz z kilkoma zwolennikami. „Około 22 biskupów na soborze, na czele z Euzebiuszem z Nikomedii, przybyło jako zwolennicy Ariusza. Kiedy jednak przeczytano niektóre z bardziej szokujących fragmentów jego pism, niemal powszechnie uznano je za bluźniercze”. Biskupi Theognis z Nicei i Maris z Chalcedonu byli jednymi z pierwszych zwolenników Ariusza.

Euzebiusz z Cezarei przypomniał wyznanie wiary (symbol) jego własnej diecezji w Cezarei w Palestynie jako formę pojednania. Większość biskupów zgodziła się z tym. Przez pewien czas uczeni uważali, że oryginalny Credo nicejskie opierał się na tym stwierdzeniu Euzebiusza. Obecnie większość uczonych uważa, że to wyznanie wiary wywodzi się z wyznania wiary Jerozolimy, jak zaproponował Hans Lietzmann. Inna możliwość to Credo Apostolskie.

W każdym razie, w miarę kontynuacji soboru, biskupi prawosławni uzyskali aprobatę dla każdej ze swoich propozycji. Po całomiesięcznej sesji sobór ogłosił 19 czerwca oryginalne Credo Nicejskie. To wyznanie wiary zostało przyjęte przez wszystkich biskupów „oprócz dwóch z Libii, którzy byli blisko związani z Ariuszem od początku”. W rzeczywistości nie istnieje żaden historyczny zapis ich sprzeciwu; podpisy tych biskupów są po prostu nieobecne w Credo.

Kontrowersje dotyczące arian

Spór ariański był sporem chrystologicznym, który rozpoczął się w Aleksandrii między wyznawcami Ariusza (arian) a naśladowcami św. Aleksandra Aleksandryjskiego (obecnie znanego jako homouzi). Aleksander i jego naśladowcy wierzyli, że Syn był z tej samej substancji co Ojciec, współwieczny z nim. Arianie wierzyli, że są różni i że Syn, choć może być najdoskonalszym z stworzeń, był tylko stworzeniem. Trzecia grupa (obecnie znana jako homoiousianie) próbowała osiągnąć kompromisowe stanowisko, mówiąc, że Ojciec i Syn mają podobną treść.

Znaczna część debaty toczyła się wokół różnicy między „urodzeniem się” a „ stworzone ”i„ zrodzone ”. Arianie uważali je za to samo; zwolennicy Aleksandra nie. Rzeczywiście, dokładne znaczenie wielu słów użytych w debatach w Nicei było nadal niejasne dla osób posługujących się innymi językami; Greckie słowa, takie jak „esencja” (ousia), „substancja” (hipostaza), „natura” (physis), „osoba” (prosopon) mają różnorodne znaczenia zaczerpnięte z filozofów przedchrześcijańskich, co może pociągać za sobą nieporozumienia, dopóki nie zostały wyjaśnione. W szczególności słowo homoousia było początkowo nielubiane przez wielu biskupów ze względu na jego skojarzenia z gnostyckimi heretykami (którzy używali go w swojej teologii) oraz dlatego, że zostało potępione na synodach 264-268 w Antiochii.

Homousi wierzyli, że podążanie za poglądem ariańskim zniszczyło jedność Boskości i uczyniło Syna nierównym wobec Ojca, wbrew Pismu („Ojciec i ja jesteśmy jednym”, J 10:30). Z drugiej strony arianie wierzyli, że skoro Bóg Ojciec stworzył Syna, musiał on emanować od Ojca, a zatem być mniejszym od Ojca, ponieważ Ojciec jest wieczny, ale Syn został stworzony później, a zatem nie jest wieczne. Arianie podobnie odwoływali się do Pisma Świętego, cytując wersety, takie jak Jana 14:28: „Ojciec jest większy niż ja”. Homoousians odpierał argument arian, mówiąc, że ojcostwo Ojca, podobnie jak wszystkie jego atrybuty, jest wieczne. Tak więc Ojciec zawsze był Ojcem i dlatego Syn zawsze istniał z Nim.

Sobór oświadczył, że Ojciec i Syn są tej samej istoty i są współwieczni, opierając się na deklaracja w twierdzeniu, że było to sformułowanie tradycyjnej wiary chrześcijańskiej przekazanej przez Apostołów. Przekonanie to zostało wyrażone w Credo Nicejskim.

Credo Nicejskie

W zasadzie wiele wyznań było akceptowanych przez członków rady. Z jego perspektywy nawet Ariusz mógł przytoczyć takie wyznanie.

Jednak dla biskupa Aleksandra i innych potrzebna była większa jasność. Dodano kilka charakterystycznych elementów Credo Nicejskiego, być może z ręki Hozjusza z Kordowy.

1. Jezus Chrystus jest opisany jako „Bóg z Boga, Światło ze Światła, prawdziwy Bóg z prawdziwego Boga, „potwierdzające jego boskość. Kiedy wszystkie źródła światła były naturalne, istota światła była uważana za identyczną, niezależnie od jej formy.
2. O Jezusie Chrystusie mówi się, że jest „zrodzony, a nie stworzony”, potwierdzając swoją współwieczność z Bogiem, i potwierdzając to, określając swoją rolę w Stworzeniu.
3. Wreszcie, mówi się, że jest „z istoty Ojca”, w bezpośredniej opozycji do arianizmu. Niektórzy przypisują określenie współistotny, tj. „Z tej samej substancji” (Ojca), Konstantynowi, który w tym szczególnym punkcie mógł zdecydować się na sprawowanie władzy.

w trzecim artykule zostały tylko słowa „iw Duchu Świętym”; oryginalne Credo Nicejskie kończyło się tymi słowami. Zaraz potem poszły za kanonami soboru. Tak więc zamiast wiary chrzcielnej akceptowanej zarówno przez strony homo, jak i ariańskiej, jak zaproponował Euzebiusz, sobór ogłosił jedno, które było jednoznaczne w aspektach dotyczących punktów spornych między tymi dwoma stanowiskami i takie, które było niezgodne z wierzeniami. arian. Od najdawniejszych czasów różne wyznania służyły chrześcijanom jako środek identyfikacji, jako środek włączenia i uznania, zwłaszcza podczas chrztu. Na przykład w Rzymie popularne było „Credo apostolskie”, zwłaszcza w okresie Wielkiego Postu i Wielkanocy. Na Soborze Nicejskim użyto jednego określonego wyznania, aby jasno określić wiarę Kościoła, obejmując wyznawców: i wykluczyć tych, którzy tego nie zrobili.

Tekst tego wyznania wiary jest zachowany w liście Euzebiusza do jego kongregacji, w Atanazy i gdzie indziej.Chociaż najbardziej głośni anty-arianie, homouziści (od greckiego słowa Koine przetłumaczonego jako „o tej samej substancji”, które zostało potępione na soborze w Antiochii w latach 264-268), stanowili mniejszość, sobór zaakceptował wyznanie wiary wyrazem „wspólnej wiary biskupów i starożytnej wiary całego Kościoła”.

Biskup Hozjusz z Kordowy, jeden z twardych homousów, mógł równie dobrze przyczynić się do osiągnięcia konsensusu na soborze. był powiernikiem cesarza we wszystkich sprawach Kościoła. Hozjusz stoi na czele list biskupów, a Atanazy przypisuje mu faktyczne sformułowanie wyznania wiary. Wielcy przywódcy, tacy jak Eustatiusz z Antiochii, Aleksander Aleksandryjski, Atanazy i Marcellus z Ancyry wszyscy trzymali się homousyjnego stanowiska.

Pomimo sympatii dla Ariusza, Euzebiusz z Cezarei trzymał się decyzji soboru, przyjmując całe wyznanie. Początkowa liczba biskupów popierających Ariusza był mały. Po miesiącu dis Uwaga, 19 czerwca zostało tylko dwóch: Theonas z Marmarica w Libii i Secundus z Ptolemais. Maris z Chalcedonu, który początkowo popierał arianizm, zgodził się na całe wyznanie wiary. Podobnie zgodził się z tym Euzebiusz z Nikomedii i Teognis z Nicei, z wyjątkiem pewnych stwierdzeń.

Cesarz wykonał swoje wcześniejsze oświadczenie: każdy, kto odmówi poparcia Credo, zostanie wygnany. Arius, Theonas i Secundus odmówili przylgnięcia do wyznania wiary i w ten sposób zostali wygnani poza ekskomunikę. Dzieła Ariusza zostały skonfiskowane i spalone, chociaż nie ma dowodów, że tak się stało. Niemniej jednak kontrowersje, które już się jątrzyły, trwały nadal w różnych częściach imperium.

Oddzielenie Wielkanocy od żydowskiej Paschy

Po rozstrzygnięciu 19 czerwca najważniejszego tematu, o dacie chrześcijańskiej Paschy (Wielkanocy). Święto to jest związane z żydowską Paschą, ponieważ ukrzyżowanie i zmartwychwstanie Jezusa miały miejsce podczas tego święta. Do roku 300 większość Kościołów przyjęła zachodni styl obchodzenia święta w niedzielę po Passze, kładąc nacisk na zmartwychwstanie, które miało miejsce w niedzielę. Inni jednak obchodzili święto 14-go żydowskiego miesiąca Nisan, datę ukrzyżowania według kalendarza hebrajskiego Biblii (Kapłańska 23: 5, Jana 19:14). Stąd też ta grupa została nazwana Quartodecimans, co pochodzi od łacina dla 14. Kościoły wschodnie Syrii, Cylicji i Mezopotamii określiły datę chrześcijańskiej Paschy w odniesieniu do 14-tego dnia Nisan w biblijnym kalendarzu hebrajskim. Jednak Aleksandria i Rzym zastosowały inną kalkulację przypisywaną Papieżowi Soterowi, tak aby chrześcijańska Pascha nigdy nie zbiegła się z żydowskim zachowaniem i zdecydowali się na obchodzenie pierwszej niedzieli po pierwszej pełni księżyca po wiosennej równonocy, niezależnie od Biblijny kalendarz hebrajski.

Według Duchesne, który wyciąga wnioski:

1. na soborowym liście do Aleksandryjczyków zachowanym w Teodorecie;
2. o liście okólnym Konstantyna do biskupów po soborze;
3. o Atanazym;

Epifaniusz z Salaminy napisał w połowie IV wieku: „… cesarz… zwołał sobór 318 biskupów… w mieście Nicea. … Oprócz tego na soborze uchwalili pewne kanony kościelne, a jednocześnie postanowili, że w związku z Paschą musi być jedna zgoda co do obchodów świętego i niezwykle wspaniałego dnia Bożego. „

Sobór przyjął zadanie uregulowania tych różnic, po części dlatego, że niektóre diecezje były zdecydowane nie korespondować chrześcijańskiej Paschy z kalendarzem żydowskim. „Święto Zmartwychwstania musiało być odtąd obchodzone wszędzie w niedzielę, a nigdy w dniu żydowskiej Paschy, ale zawsze po czternastym Nisan, w niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca. Motyw przewodni regulacja była przeciwstawieniem się judaizmowi, który zhańbił Paschę przez ukrzyżowanie Pana. ” Konstantyn napisał, że: „… wydawało się rzeczą niegodną, abyśmy obchodząc to najświętsze święto postępowali zgodnie ze zwyczajem Żydów, którzy bezbożnie splugawili swe ręce ogromnym grzechem i dlatego zasłużenie cierpią ślepota duszy. (…) Nie mamy więc nic wspólnego z obrzydliwym tłumem żydowskim, bo inaczej otrzymaliśmy od naszego Zbawiciela ”. Teodoret odnotował, jak cesarz powiedział: „Przede wszystkim uznano za niewłaściwe przestrzeganie zwyczaju Żydów podczas obchodów tego świętego święta, ponieważ ich ręce zostały splamione zbrodnią, umysły tych nieszczęśników są z konieczności zaślepieni… Nie miejmy więc nic wspólnego z Żydami, którzy są naszymi przeciwnikami… unikając wszelkiego kontaktu z tą złą drogą.… Którzy, po omacku śmierci Pana, będąc poza ich umysłem, kierują się nie zdrowym rozsądkiem, ale niepohamowaną pasją, gdziekolwiek niesie ich wrodzone szaleństwo. … Lud tak kompletnie zdeprawowany. … Dlatego tę nieprawidłowość trzeba naprawić, abyśmy nie mieli już nic wspólnego z tymi ojcobójcami i mordercami naszego Pana. … Nie ma jednego punktu wspólnego z krzywoprzysięstwem Żydów. ”

Sobór nicejski nie uznał jednak obliczeń aleksandryjskich ani rzymskich za normatywne. Zamiast tego, rada przyznała biskupowi Aleksandrii przywilej o corocznym ogłaszaniu Kurii Rzymskiej daty chrześcijańskiej Paschy. Chociaż Synod podjął się uregulowania daty chrześcijańskiej Paschy, zadowalał się komunikowaniem swojej decyzji różnym diecezjom, zamiast ustanowienia kanonu. bardzo ważne. Zobacz także Computus and Reform of the date of Easter.

Meletian Schizma

Zniesienie melecjuszowskiej schizmy było jedną z trzech ważnych spraw, które pojawiły się przed Soborem Nicejskim Postanowiono, że Meletius powinien pozostać w swoim mieście Lycopolis, ale bez sprawowania władzy lub prawa do wyświęcania nowych duchownych, a ponadto nie wolno mu było udawać się w okolice miasta ani wchodzić do innej diecezji w celu f ordynowanie jej poddanych. Melicjusz zachował swój tytuł biskupi, ale wyświęceni przez niego duchowni mieli ponownie otrzymać nałożenie rąk, a zatem święcenia dokonane przez Melecjusza uznano za nieważne. Duchowni wyświęceni przez Meletiusza otrzymali rozkaz dawania pierwszeństwa wyświęconym przez Aleksandra i nie mieli nic robić bez zgody biskupa Aleksandra.

W przypadku śmierci biskupa spoza Melecjusza lub duchownego , wakująca stolica może zostać przekazana melecjaninowi, pod warunkiem, że był godny, a wybory ludowe zostały zatwierdzone przez Aleksandra. Jeśli chodzi o samego Meletiusza, odebrano mu prawa i prerogatywy biskupie. Te łagodne środki były jednak daremne; Melecjanie dołączyli do Arian i wywołali więcej niezgody niż kiedykolwiek, będąc jednymi z najgorszych wrogów Atanazego. Melecjanie ostatecznie wymarli mniej więcej w połowie V wieku.

Inne problemy

Wreszcie sobór ogłosił dwadzieścia nowych praw kościelnych, zwanych kanonami (chociaż dokładna liczba zależy od debata), czyli niezmienne zasady dyscypliny. Dwudziestu wymienionych u Ojców nicejskich i ponicejskich to:

1. zakaz samokastracji; (patrz Orygenes) 2. ustalenie minimalnego terminu katechumena; 3. zakaz przebywania w domu duchownej młodszej kobiety, która mogłaby postawić go w stan podejrzenia; 4. święcenia biskupie w obecności co najmniej trzech biskupów prowincjalnych i zatwierdzenie przez metropolitę; 5. postanowienie o przeprowadzaniu dwóch synodów prowincjalnych rocznie; 6. wyjątkowy autorytet uznany dla patriarchów Aleksandrii i Rzymu dla ich regionów; 7. uznanie honorowych praw stolicy Jerozolimy; 8. postanowienie o porozumieniu z nowatianistami 9–14. postanowienie o łagodnym postępowaniu wobec przegranych w czasie prześladowań za Licyniusza 15–16. zakaz usuwania księży; 17. zakaz lichwy wśród duchowieństwa; 18. pierwszeństwo biskupów i prezbiterów przed diakonami w przyjmowaniu Komunii Świętej, Eucharystii; 19. stwierdzenie nieważności chrztu przez heretyków Pawła; 20. zakaz klęczenia podczas liturgii, w niedziele iw pięćdziesiąt dni Wielkanocy („Zielone Świątki”). Stanie było wówczas normatywną postawą do modlitwy, tak jak jest to nadal wśród prawosławnych. (Z czasem zachodnie chrześcijaństwo przyjęło termin Pięćdziesiątnica w odniesieniu do ostatniej niedzieli Wielkanocy, pięćdziesiątego dnia).

Podsumowując, 25 lipca 325 r. Ojcowie soboru obchodzili dwudziestą rocznicę cesarza. W swoim przemówieniu poślubnym Konstantyn ponownie poinformował słuchaczy o swojej niechęci do dogmatycznych sporów; chciał, aby Kościół żył w harmonii i pokoju. W liście okólnym zapowiedział osiągnięcie jedności praktyk przez cały Kościół w dniu celebracji. Chrześcijańskiej Paschy (obecnie nazywanej Wielkanocą).

Wpływ soboru

Długofalowe skutki soboru nicejskiego były znaczące. Po raz pierwszy przedstawiciele wielu przedstawicieli biskupi Kościoła zebrali się, aby uzgodnić oświadczenie doktrynalne, a także po raz pierwszy cesarz odegrał swoją rolę, zwołując pod swoją władzą biskupów i wykorzystując władzę państwa do wykonania nakazów soborowych. To był początek zmiany w Konstantyninie, splątanie kościoła i państwa, które nadal wywołuje dziś dyskusję.

Jednak na krótką metę sobór nie rozwiązał całkowicie problemów, na które został zwołany. omawiać.Arianie i Melecjanie wkrótce odzyskali prawie wszystkie utracone prawa, a arianizm nadal się rozprzestrzeniał, powodując podziały w Kościele przez pozostałą część IV wieku. Niemal natychmiast Euzebiusz z Nikomedii wykorzystał swoje wpływy na dworze, aby przekonać Konstantyna od ortodoksyjnych biskupów nicejskich do arian. Eustatiusz z Antiochii został obalony i zesłany w 330 r. Atanazy, który zastąpił Aleksandra jako biskup Aleksandrii, został zdetronizowany przez pierwszy synod w Tyrze w 335 i Marcellus z Ancyry podążył za nim w 336. Sam Ariusz wrócił do Konstantynopola, aby zostać ponownie przyjęty do Kościoła, ale zmarł na krótko przed tym, jak mógł zostać przyjęty. Ariański biskup i „po jego zaliczeniu pierwszej rundy bitwy po zakończeniu Soboru Nicejskiego”.