Piąta Poprawka chroni jednostki przed zmuszaniem do oskarżania siebie. Oskarżanie siebie definiuje się jako narażenie siebie (lub innej osoby) na „oskarżenie lub zarzut popełnienia przestępstwa” lub zaangażowanie siebie (lub innej osoby) w „postępowanie karne lub jego niebezpieczeństwo”. Przywilej przeciwko przymusowej samooskarżeniu definiuje się jako „konstytucyjne prawo osoby do odmowy odpowiedzi na pytania lub złożenia w inny sposób zeznań przeciwko sobie”. „Błagać piątego” oznacza odmowę udzielenia odpowiedzi na jakiekolwiek pytanie, ponieważ „implikacje pytania, w sytuacji, w której zostało ono zadane”, prowadzą do posiadania „uzasadnionego powodu, aby zrozumieć niebezpieczeństwo wynikające z bezpośredniej odpowiedzi”, wierząc, że „Odpowiednia odpowiedź na pytanie lub wyjaśnienie, dlaczego nie można na nie odpowiedzieć, może być niebezpieczna, ponieważ mogłoby to spowodować szkodliwe ujawnienie”.
Historycznie rzecz biorąc, ochrona prawna przed przymusową samooskarżeniem była bezpośrednio związana z kwestią tortury za wydobywanie informacji i zeznań.
Prawne odejście od powszechnego stosowania tortur i wymuszonych wyznań datuje się na zamieszanie końca XVI i początku XVII wieku w Anglii. Każdy, kto odmówił złożenia przysięgi z urzędu (wyznanie lub przysięga niewinności, zwykle przed wysłuchaniem jakichkolwiek zarzutów) był uznawany za winnego. Podejrzani purytanie zostali zmuszeni do złożenia przysięgi, a następnie ujawnienia nazwisk innych purytanów. Do wymuszenia „współpracy” powszechnie stosowano przymus i tortury. Purytanie uciekający w tym czasie do Nowego Świata zaczęli odmawiać współpracy przy przesłuchaniach. W najsłynniejszym przypadku John Lilburne odmówił złożenia przysięgi w 1637 r. Jego sprawa i jego wezwanie do „praw wolnościowych” stanowiły punkt zbiórki reform przeciwko przymusowym przysięgom, wymuszonemu samooskarżeniu i innym rodzajom przymusu. Rewolucja Olivera Cromwella obaliła tę praktykę i wprowadziła zabezpieczenia w odpowiedzi na popularną grupę obywateli angielskich znaną jako Levellers. Levellerowie przedstawili Parlamentowi w 1647 roku pokorną petycję wielu tysięcy z 13 żądaniami, z których trzecia była słuszna przeciwko samooskarżeniu w sprawach karnych. Te środki ochrony zostały wniesione do Ameryki przez purytanów, a później zostały włączone do Konstytucji Stanów Zjednoczonych poprzez Kartę Praw.
Ochrona przed przymusową samooskarżeniem jest domniemana w Mirandzie oświadczenie o prawach, które chroni „prawo do milczenia”. Poprawka ta jest również podobna do sekcji 13 Kanadyjskiej Karty Praw i Wolności. W innych krajach Wspólnoty Narodów, takich jak Australia i Nowa Zelandia, prawo do milczenia oskarżonych podczas przesłuchania i na rozprawie jest uważane za ważne prawo odziedziczone po prawie zwyczajowym i jest chronione w nowozelandzkiej ustawie o prawach oraz w Austrze lia poprzez różne federalne i stanowe akty i kodeksy regulujące wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych.
W prawie Republiki Południowej Afryki prawo do milczenia wynikające z angielskiego prawa zwyczajowego zostało utrwalone w sekcji 35 Konstytucji Republiki Południowej Afryki , 1996.
Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że „świadek może mieć uzasadnioną obawę przed oskarżeniem, a mimo to być niewinny w przypadku jakiegokolwiek wykroczenia. Przywilej służy ochronie niewinnych, którzy w przeciwnym razie mogliby zostać usidleni przez niejednoznaczne okoliczności. ”
Jednak profesor James Duane z Regent University School of Law twierdzi, że Sąd Najwyższy w orzeczeniu 5–4 w Salinas v. Texas, znacznie osłabiło ten przywilej, mówiąc, że „nasz wybór wykorzystania przywileju Piątej Poprawki może zostać wykorzystany przeciwko tobie na rozprawie, w zależności od tego, jak i gdzie to zrobisz”.
W sprawie Salinas, sędziowie Alito , Roberts i Kennedy utrzymywali, że przywilej „Piątej Poprawki” dotyczący samooskarżenia nie obejmuje oskarżonych, którzy po prostu decydują się milczeć podczas przesłuchania. Długotrwały precedens sądowy utrzymywał, że każdy świadek, który pragnie ochrony przed samooskarżeniem, musi wyraźnie domagają się tej ochrony. ”
Sędzia Thomas, po stronie Alito, Roberts i Kennedy, w osobnej opinii stwierdził, że przywilej„ Salinas ”w ramach Piątej Poprawki nie miałby zastosowania, nawet gdyby został powołany z powodu prokuratora” s test imonia dotycząca jego milczenia nie zmusiła Salinasa do złożenia zeznań obciążających samego siebie. ” Sędzia Antonin Scalia dołączył do opinii Thomasa.
Postępowanie sądowe i przesłuchania w KongresieEdytuj
Piąta poprawka do zakazu przymusowej samooskarżenia ma zastosowanie, gdy osoba jest wezwana do złożenia zeznań w postępowaniu prawnym. Sąd Najwyższy orzekł, że przywilej ten ma zastosowanie niezależnie od tego, czy świadek znajduje się w sądzie federalnym, czy, zgodnie z doktryną inkorporacyjną zawartą w czternastej poprawce, w sądzie stanowym oraz czy samo postępowanie jest karne czy cywilne.
Prawo do milczenia zostało zapewnione podczas przesłuchań w składzie wielkiej ławy przysięgłych lub w Kongresie w latach 50. XX wieku, kiedy świadkowie zeznający przed Komisją Izby Reprezentantów ds. ich rzekome członkostwo w partii komunistycznej. W czasie histerii Czerwonego Strachu w czasach maccartyzmu świadkowie, którzy odmówili odpowiedzi na pytania, zostali oskarżeni o „komunistów piątej poprawki”. Stracili pracę lub stanowiska w związkach i innych organizacjach politycznych i ponieśli inne reperkusje po „zajęciu piątej”.
Senator Joseph McCarthy (R-WI) zapytał: „Czy jesteś teraz, czy kiedykolwiek byłeś , członek Partii Komunistycznej ”, gdy był przewodniczącym Stałej Podkomisji Śledczej Komisji ds. Operacji Rządu Senatu. Przyznanie się do poprzedniego członkostwa w partii komunistycznej nie było wystarczające. Świadkowie byli również zobowiązani do „wymieniania nazwisk”, tj. Sugerowania innych, o których wiedzieli, że są komunistami lub którzy byli komunistami w przeszłości. Nagrodzony Oscarem reżyser Elia Kazan zeznał przed Izbą Reprezentantów ds. Działalności Nieamerykańskiej, że w młodości krótko należał do partii komunistycznej. On także „wymieniał imiona”, co wywołało wrogość wielu ludzi w Hollywood. Inni artyści, tacy jak Zero Mostel, znaleźli się na czarnej liście Hollywood po zajęciu piątego miejsca i przez jakiś czas nie byli w stanie znaleźć pracy w showbiznesie. Błaganie Piątej w odpowiedzi na takie pytania uznano za niemożliwe do zastosowania, ponieważ samo bycie komunistą nie było przestępstwem.
Poprawka była również stosowana przez oskarżonych i świadków w sprawach karnych z udziałem amerykańskiej mafii.
Oświadczenia kierowane do podmiotów pozarządowychEdytuj
Przywilej przeciwko samooskarżeniu nie chroni osoby przed zawieszeniem w członkostwie w pozarządowej organizacji samoregulującej (SRO), takiej jak New York Stock Exchange (NYSE), gdzie osoba fizyczna odmawia odpowiedzi na pytania zadane przez SRO. Samo SRO nie jest sądem i nie może wysłać osoby do więzienia. SRO, takie jak NYSE i National Association of Securities Dealers (NASD), generalnie nie są uważane za podmioty państwowe. Zobacz Stany Zjednoczone przeciwko Solomonowi, D. L. Cromwell Invs., Inc. przeciwko regulacjom NASD, Inc. i Marchiano przeciwko NASD. SRO również nie mają uprawnień do wezwania do sądu. Polegają w dużym stopniu na wymaganiu zeznań od osób fizycznych, grożąc utratą członkostwa lub zakazem ze strony branży (na stałe, jeśli tak zdecyduje NASD), gdy osoba ta twierdzi, że przysługuje jej przywilej Piątej Poprawki przeciwko wymuszonej samooskarżeniu. Jeśli dana osoba zdecyduje się złożyć zeznania składające się na SRO, SRO może przekazać informacje o tych oświadczeniach organom ścigania, które mogą następnie wykorzystać te oświadczenia w postępowaniu karnym.
Przesłuchanie w areszcieEdytuj
Piąta Poprawka ogranicza wykorzystanie dowodów uzyskanych nielegalnie przez funkcjonariuszy organów ścigania. Początkowo w prawie zwyczajowym dopuszczano nawet przyznanie się za pomocą tortur. Jednak w XVIII wieku prawo zwyczajowe w Anglii stanowiło, że wymuszone zeznania były niedopuszczalne. Reguła prawa zwyczajowego została włączona do prawa amerykańskiego przez sądy. Sąd Najwyższy wielokrotnie uchylał wyroki skazujące oparte na takich zeznaniach, w sprawach takich jak Brown przeciwko Mississippi, 297 US 278 (1936).
Organy ścigania zareagowały, przechodząc na bardziej subtelne techniki, ale sądy orzekły, że takie techniki, nawet jeśli nie wiążą się z torturami fizycznymi, mogą sprawić, że przyznanie się będzie mimowolne i niedopuszczalne. W sprawie Chambers przeciwko Florydzie (1940) Trybunał wydał zeznanie uzyskane po pięciu dniach przedłużającego się przesłuchania, podczas którego oskarżony był przetrzymywany w odosobnieniu w celu przymusu. W sprawie Ashcraft przeciwko Tennessee (1944) podejrzany był przesłuchiwany nieprzerwanie przez trzydzieści sześć godzin przy oświetleniu elektrycznym. W sprawie Haynes przeciwko Waszyngtonowi, Trybunał orzekł, że „niesprawiedliwy i z natury przymusowy kontekst”, w tym przedłużone przesłuchanie, czynił przyznanie się niedopuszczalnym.
Miranda przeciwko Arizonie (1966) była przełomową sprawą dotyczącą przyznania się. Ernesto Miranda podpisał oświadczenie, w którym przyznał się do popełnienia przestępstwa, ale Sąd Najwyższy uznał, że przyznanie się do winy było niedopuszczalne, ponieważ oskarżony nie został poinformowany o jego prawach. Sąd orzekł, że „oskarżenie nie może posługiwać się oświadczeniami … pochodzącymi z przesłuchania oskarżonego w celu pozbawienia wolności, chyba że wykaże stosowanie proceduralnych zabezpieczeń skutecznych dla zabezpieczenia przywileju przed samooskarżeniem”. Przesłuchanie w sprawie pozbawienia wolności jest wszczynane przez organy ścigania po zatrzymaniu danej osoby lub pozbawieniu jej swobody poruszania się w inny sposób przed przesłuchaniem w sprawie szczegółów przestępstwa.Jeśli chodzi o gwarancje proceduralne, które mają być zastosowane, o ile nie zostaną opracowane inne w pełni skuteczne środki w celu poinformowania oskarżonych o ich prawie do milczenia i zapewnienia ciągłej możliwości korzystania z niego, wymagane są następujące środki. Przed przesłuchaniem należy ostrzec osobę, że ma ona prawo do zachowania milczenia, że każde złożone przez nią oświadczenie może zostać użyte jako dowód przeciwko niemu oraz że ma prawo do obecności pełnomocnika, utrzymanego lub wyznaczonego.
Ostrzeżenie, do którego odwołał się prezes Sądu, Earl Warren, nazywa się teraz ostrzeżeniem Mirandy i jest zwykle przekazywane przez policję osobie przed przesłuchaniem. Miranda została wyjaśniona w kilku kolejnych orzeczeniach Sądu Najwyższego. Aby ostrzeżenie było konieczne, przesłuchanie musi być przeprowadzone w warunkach „pozbawienia wolności”. Osoba zatrzymana w więzieniu lub aresztowana jest oczywiście uznawana za osobę zatrzymaną przez policję. Alternatywnie, osoba, która ma uzasadnione przekonanie, że nie może swobodnie wyjść spod przymusu egzekwowania prawa, również jest uważana za pozbawioną wolności. To określenie „racjonalności” opiera się na całokształcie obiektywnych okoliczności. Sama obecność na komisariacie może nie wystarczyć, ale nie jest też wymagana. Zatrzymania ruchu nie są uznawane za zatrzymane. Trybunał orzekł, że wiek może być czynnikiem obiektywnym. W sprawie Yarborough przeciwko Alvarado (2004), Trybunał orzekł, że „orzeczenie sądu stanowego, w którym nie wspomniano o wieku 17 lat” w ramach analizy aresztowania Mirandy, nie było obiektywnie nieuzasadnione. ”W jej zgodnej opinii Justice O „Connor napisał, że wiek podejrzanego może rzeczywiście” mieć znaczenie dla dochodzenia „o opiekę”; Trybunał nie uznał go za stosowny w konkretnej sprawie Alvarado. Trybunał potwierdził, że wiek może być istotnym i obiektywnym czynnikiem w JDB przeciwko Karolinie Północnej, gdzie orzekł, że „tak długo, jak wiek dziecka” był znany funkcjonariuszowi policji w czasie przesłuchania przez policję lub byłby obiektywnie widoczny dla rozsądnego funkcjonariusza, uwzględnienie tego wieku w analizie opieki jest zgodne z obiektywny charakter tego testu ”.
Przesłuchanie nie musi być jawne, aby uruchomić prawa Mirandy. Na przykład, dwóch funkcjonariuszy policji prowadzących rozmowę mającą na celu wywołanie obciążającego oświadczenia podejrzanego stanowiłoby przesłuchanie. Osoba może zdecydować się zrzec się swoich praw Mirandy, ale na oskarżeniu spoczywa ciężar udowodnienia, że takie zrzeczenie się faktycznie zostało dokonane.
Przyznanie się bez ostrzeżenia Mirandy, jeśli było to konieczne, nie może zostać uznane za dowód przeciwko stronie wyznającej w postępowaniu sądowym. Jednakże Sąd Najwyższy orzekł, że jeżeli oskarżony dobrowolnie zezna na rozprawie, że nie popełnił przestępstwa, jego przyznanie się może zostać wprowadzone w celu zakwestionowania jego wiarygodności, aby „oskarżyć” świadka, nawet jeśli zostało uzyskane bez ostrzeżenie.
W sprawie Hiibel przeciwko Szóstemu Sądowi Okręgowemu w Nevadzie (2004), Sąd Najwyższy orzekł 5–4, że wymóg ujawnienia się policji zgodnie z ustawami „zatrzymania i zidentyfikowania” nie jest nierozsądnym przeszukaniem lub zajęcie i niekoniecznie jest samooskarżeniem.
Wyraźne powołanieEdit
W czerwcu 2010 roku Sąd Najwyższy orzekł w sprawie Berghuis przeciwko Thompkins, że podejrzany o popełnienie przestępstwa musi teraz powołać się na prawo do milczeć jednoznacznie. Dopóki podejrzany nie stwierdzi, że powołuje się na to prawo, policja może nadal z nim kontaktować się (lub przesłuchiwać), a każde dobrowolne oświadczenie, które złoży, może zostać wykorzystane w sądzie. Samo milczenie jest samo w sobie jest niewystarczające, aby zasugerować podejrzanego powołał się na te prawa. Ponadto dobrowolną odpowiedź, nawet po długim milczeniu, można interpretować jako zrzeczenie się. Nowy przepis będzie skierowany do policji w przypadkach, gdy podejrzany nie skorzysta z prawa do milczenia. Ten standard został rozszerzony w sprawie Salinas przeciwko Teksasowi w 2013 r. Na sprawy, w których osoby przebywające poza aresztem, które dobrowolnie udzielają odpowiedzi na pytania funkcjonariuszy i którym nie powiedziano o ich prawach Mirandy. Trybunał stwierdził, że nie ma „rytualistycznej formuły” niezbędnej do dochodzenia tego prawa , ale że osoba nie może tego zrobić „po prostu stojąc w milczeniu”.
Produkcja dokumentówEdytuj
Zgodnie z ustawą o doktrynie produkcji, czynność osoby polegającej na tworzeniu dokumentów lub materiałów (np. w odpowiedzi na wezwanie do sądu) może mieć „aspekt świadectwa” dla celów prawa jednostki do dochodzenia prawa piątej poprawki przeciwko samooskarżeniu w zakresie, w jakim akt produkcji danej osoby dostarcza informacji, które nie zostały jeszcze zawarte w ręce organów ścigania na temat (1) istnienia; (2) opieki lub (3) autentyczności przedstawionych dokumentów lub materiałów. Zobacz Stany Zjednoczone przeciwko Hubbellowi. W sprawie Boyd przeciwko Stanom Zjednoczonym, USASąd Najwyższy stwierdził, że „jest to równoznaczne z obowiązkowym przedstawieniem dokumentów, aby ich nieprodukcja była przyznaniem się do zarzutów, które rzekomo udowodnią”.
Przez korporacjeEdytuj
Korporacje mogą być również zmuszone do przechowywania i przekazywania dokumentacji; Sąd Najwyższy orzekł, że ochrona wynikająca z piątej poprawki przed samooskarżeniem obejmuje jedynie „osoby fizyczne”. Trybunał orzekł również, że osoba przechowująca dokumenty w korporacji może być zmuszona do okazania dokumentów korporacyjnych, nawet jeśli akt produkcji mógłby go osobiście obciążać. Jedynym ograniczeniem tej zasady jest to, że ławie przysięgłych nie można powiedzieć, że opiekun osobiście sporządził te dokumenty. dokumenty we wszelkich późniejszych oskarżeniach, ale ława przysięgłych nadal może wyciągać negatywne wnioski z treści dokumentów w połączeniu ze stanowiskiem kustosza w korporacji.
Odmowa złożenia zeznań w sprawie karnejEdytuj
W sprawie Griffin przeciwko Kalifornii (1965), Sąd Najwyższy orzekł, że prokurator nie może prosić ławy przysięgłych o wyciągnięcie wniosku o winie na podstawie odmowy złożenia zeznań przez oskarżonego we własnej obronie. Sąd uchylił jako niezgodny z konstytucją na mocy konstytucji federalnej przepis konstytucji stanu Kalifornia, który wyraźnie przyznał takie uprawnienia prokuratorom.
Odmowa składania zeznań w sprawie cywilnejEdytuj
Oskarżeni mają jednak prawo do dochodzić prawa przeciwko przymusowej samooskarżeniu w sprawie przed sądem cywilnym, dochodzenie tego prawa w takim postępowaniu pociąga za sobą konsekwencje.
Sąd Najwyższy orzekł, że „Piąta Poprawka nie zakazuje niekorzystnych wniosków przeciwko stronom powództw cywilnych, gdy odmawiają składania zeznań w odpowiedzi na przedstawione przeciwko nim dowody dowodowe. ” Baxter przeciwko Palmigiano, „sędzia Brandeis oświadczył przemawiając w imieniu jednomyślnego sądu w sprawie Tod,” Milczenie jest często dowodem najbardziej przekonującego charakteru. „” „” Brak zakwestionowania twierdzenia … jest uważany za dowód przyzwolenie … gdyby w danych okolicznościach sprzeciw wobec twierdzenia, o którym mowa, był naturalny. „”
W firmie Baxter, stan miał prawo do przeciwnego wniosku przeciwko Palmigiano ze względu na dowody przeciwko niemu i jego twierdzenie o prawie Piątej Poprawki.
Niektóre sprawy cywilne są uważane za „sprawy karne” dla celów Piątej Poprawki. W sprawie Boyd przeciwko Stanom Zjednoczonym, Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych stwierdził, że „postępowanie w sprawie przepadku dóbr danej osoby za przestępstwo przeciwko prawu, choć w formie cywilnej, czy to rzeczowo, czy osobiście, jest„ sprawą karną ”wewnątrz znaczenie tej części Piątej Poprawki, która stwierdza, że żadna osoba „nie może być zmuszana, w żadnej sprawie karnej, do bycia świadkiem przeciwko sobie”.
W sprawie Stany Zjednoczone przeciwko Lileikis, sąd orzekł, że Aleksandras Lileikis nie był uprawniony do ścigania według Piątej Poprawki w sprawie cywilnej denaturalizacji, mimo że był ścigany karnie na Litwie, w kraju, do którego zostałby deportowany w przypadku zdenaturalizowania.
Federalny podatek dochodowyEdytuj
W niektórych przypadkach osoby fizyczne mogą być prawnie zobowiązane do składania raportów, które wymagają informacji, które mogą zostać wykorzystane przeciwko nim w sprawach karnych. W sprawie Stany Zjednoczone przeciwko Sullivan, Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że podatnik nie może powoływać się na zabezpieczenia zawarte w Piątej Poprawce jako podstawę do odmowy złożenia wymaganego federalnego zeznania podatkowego. zażądał odpowiedzi, przed wniesieniem których oskarżony był chroniony, mógł wnieść sprzeciw w zwrocie, ale nie mógł z tego powodu odmówić zwrotu w ogóle. Nie jesteśmy wzywani do decydowania o tym, co, jeśli w ogóle, mógłby zataić. ”
W sprawie Garner przeciwko Stanom Zjednoczonym, oskarżony został skazany za przestępstwa związane ze spiskiem mającym na celu„ naprawę ”zawodów sportowych i przekazywanie nielegalne zakłady W trakcie procesu prokurator przedstawił jako dowód deklaracje federalnego podatku dochodowego podatnika za różne lata. W jednej deklaracji podatnik wykazał, że jest zawodowym hazardzistą. W różnych zeznaniach podatnik podawał dochody z „hazardu” lub „zakładów”. Prokuratura wykorzystała to, aby zaprzeczyć argumentowi podatnika, że jego udział był niewinny. Podatnik bezskutecznie próbował uniemożliwić prokuratorowi przedstawianie zeznań podatkowych jako dowodu, argumentując, że skoro podatnik był prawnie zobowiązany do zgłaszania nielegalnych dochodów na zeznaniach , był zmuszany do bycia świadkiem przeciwko sobie. Sąd Najwyższy zgodził się, że jest prawnie zobowiązany do zgłaszania nielegalnych dochodów z powrotów, ale orzekł, że prawo do samooskarżenia nadal nie ma zastosowania. Sąd stwierdził, że „jeśli świadek zmuszony do składania zeznań dokonuje ujawnień zamiast domagać się prawa, rząd nie „zmusił” go do oskarżenia samego siebie.”
Sullivan i Garner są postrzegani jako stojące w tandemie za propozycją, że na wymaganym federalnym zeznaniu podatkowym podatnik prawdopodobnie musiałby zgłosić kwotę nielegalnego dochodu, ale mógłby skutecznie domagać się prawa oznaczając pozycję „Piąta Poprawka” (zamiast „dochodów z nielegalnego hazardu”, „nielegalnej sprzedaży narkotyków” itp.). Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Jedenastego Okręgu stwierdził: „Chociaż źródło dochodu może być uprzywilejowane, kwotę należy zgłosić. „Amerykański Sąd Apelacyjny dla Piątego Okręgu stwierdził:” … kwota dochodu podatnika nie jest uprzywilejowana, nawet jeśli może być źródło dochodu, a prawa do Piątej Poprawki mogą być wykonywane w zgodności z przepisami podatkowymi „poprzez zwykłe wyszczególnienie jego rzekomych nieuczciwych zysków w miejscu przewidzianym dla„ różnych ”dochodów w jego formularzu podatkowym”. W innej sprawie Sąd Apelacyjny dla Piątego Okręgu stwierdził: „Chociaż źródło niektórych dochodów Johnsona mogło być uprzywilejowane, zakładając, że ława przysięgłych uwierzyła w jego niepotwierdzone zeznania, że prowadził nielegalny handel złotem w latach 1970 i 1971, kwota jego dochodu nie była uprzywilejowana i musiał płacić od niej podatki. ”W 1979 roku Sąd Apelacyjny Stanów Zjednoczonych dla Dziesiątego Okręgu stwierdził:„ Uważna lektura wypowiedzi Sullivana i Garnera jest zatem taka, że samooskarżenie przywilej może być zastosowany w celu ochrony podatnika przed ujawnieniem informacji o nielegalnym źródle dochodu, ale nie chroni go przed ujawnieniem kwoty jego dochodu. ”
Udzielenie immunitetuEdit
Jeśli rząd przyzna indywidualny immunitet, wówczas osoba ta może zostać zmuszona do złożenia zeznań. Immunitetem może być „immunitet transakcyjny” lub „użycie immunitetu”; w pierwszym przypadku świadek jest zwolniony z odpowiedzialności za przestępstwa związane z zeznaniami; drugi może być świadkiem ścigany, ale jego zeznania nie mogą być użyte przeciwko niemu. W sprawie Kastigar przeciwko Stanom Zjednoczonym, Sąd Najwyższy orzekł, że rząd musi przyznać immunitet za użytkowanie jedynie w celu zmuszenia do złożenia zeznań. Immunitet za używanie musi jednak obejmować nie tylko zeznania złożone przez świadka, ale także wszelkie dowody z nich wynikające. Ten scenariusz najczęściej pojawia się w sprawach związanych z przestępczością zorganizowaną.
Prowadzenie dokumentacjiEdytuj
Ustawowo wymagany system przechowywania dokumentacji może posunąć się zbyt daleko, tak że implikuje prawo prowadzącego dokumentację przeciwko samooskarżeniu. Trzyczęściowy test przedstawiony przez Albertson przeciwko Radzie Kontroli Działalności Wywrotowej służy do ustalenia tego: 1. prawo jest skierowane do wysoce selektywnej grupy z natury podejrzanej o działalność przestępczą; 2. działania, które mają być regulowane, są już przesiąknięte przepisami prawa karnego, w przeciwieństwie do tego, że zasadniczo nie mają charakteru karnego i są w dużej mierze regulacyjne; oraz 3. wymuszone ujawnienie stwarza prawdopodobieństwo wniesienia oskarżenia i jest wykorzystywane przeciwko prowadzącemu rejestry. W tym przypadku Sąd Najwyższy uchylił postanowienie sądu Komisja Kontroli Działalności Wywrotowej wymagająca od członków Partii Komunistycznej rejestracji w rządzie i podtrzymująca zapewnienie o przywileju przeciwko samooskarżeniu, na tej podstawie, że ustawa, na podstawie której wydano rozkaz, jest pozwany został „skierowany do wysoce wybiórczej grupy z natury podejrzanej o działalność przestępczą”.
W sprawie Leary przeciwko Stanom Zjednoczonym sąd uchylił ustawę o podatku od marihuany, ponieważ jej zapisy wymagały samooskarżenia.
W sprawie Haynes przeciwko Stanom Zjednoczonym, Sąd Najwyższy orzekł, że ponieważ skazanym przestępcom zakazuje się posiadania broni palnej, wymaganie od przestępców rejestracji wszelkiej posiadanej broni stanowi formę samooskarżenia i dlatego jest niezgodne z konstytucją.
Kombinacje & passwordsEdit
Chociaż żadna taka sprawa jeszcze się nie rozpoczęła, Sąd Najwyższy wskazał, że pozwany nie może być zmuszony do przekazania „treści własnego umysłu ”, np hasło do konta bankowego (w ten sposób udowodniłby, że ma nad nim kontrolę).
Sądy niższej instancji wydały sprzeczne decyzje co do tego, czy wymuszone ujawnienie haseł komputerowych jest naruszeniem Piątej Poprawki.
W In re Boucher (2009), Sąd Okręgowy w Vermont w Stanach Zjednoczonych orzekł, że piąta poprawka może uchronić pozwanego przed koniecznością ujawnienia hasła szyfrującego, a nawet jego istnieniem, jeśli przedstawienie tego hasła można uznać za samoskarżający „akt” na mocy piątej poprawki. W sprawie Boucher produkcja niezaszyfrowanego dysku nie została uznana za akt samooskarżenia, ponieważ rząd dysponował już wystarczającymi dowodami, aby powiązać zaszyfrowane dane z pozwanym.
W styczniu 2012 r. Sędzia federalny w Denver orzekł, że podejrzany o oszustwo bankowe był zobowiązany do przekazania prokuratorom niezaszyfrowanej kopii dysku twardego laptopa. Jednak w lutym 2012 roku Jedenasty Okręg orzekł inaczej – uznając, że wymaganie od pozwanego przedstawienia zaszyfrowanego hasła do dysku stanowiłoby naruszenie Konstytucji, stając się pierwszym federalnym sądem okręgowym, który orzekł w tej sprawie.W kwietniu 2013 r. Sędzia sądu okręgowego w Wisconsin odmówił zmuszenia podejrzanego do podania hasła szyfrowania na jego dysk twardy po tym, jak agenci FBI bezskutecznie spędzili miesiące próbując odszyfrować dane.
Przymus ze strony pracodawcyEdytuj
Jako warunek zatrudnienia, pracownicy mogą być zobowiązani do udzielenia odpowiedzi na wąsko zdefiniowane pytania pracodawcy dotyczące zachowania w pracy. Jeśli pracownik powołuje się na zasadę Garrity (czasami nazywaną ostrzeżeniem Garrity lub prawami Garrity) przed udzieleniem odpowiedzi na pytania , wtedy odpowiedzi nie mogą być wykorzystane w postępowaniu karnym pracownika. Zasada ta została opracowana w Garrity v. New Jersey, 385 US 493 (1967). Zasada jest najczęściej stosowana do pracowników publicznych, takich jak funkcjonariusze policji.