Wheatley została zajęta z Senegalu / Gambii w Afryce Zachodniej, gdy miała około siedmiu lat. Została przewieziona do doków w Bostonie z transportem niewolników „uchodźców”, którzy z powodu wieku lub słabości fizycznej nie nadawali się do rygorystycznej pracy w koloniach zachodnioindyjskich i południowych, pierwszych portach zawinięcia po przekroczeniu Atlantyku. W sierpniu 1761 r. Susanna Wheatley, żona wybitnego krawca Johna Wheatleya, „z braku domu”, kupiła „smukłą, wątłą córeczkę… za drobiazg”, ponieważ kapitan statku niewolników uważał, że ta kobieta była śmiertelnie chory i chciał uzyskać przynajmniej niewielki zysk przed jej śmiercią. Krewny Wheatley później relacjonował, że rodzina przypuszczała, że dziewczyna była „szczupła i najwyraźniej cierpiąca na zmianę klimatu”, prawie naga, bez inne okrycie niż brudny dywan wokół niej ”- być„ w wieku około siedmiu lat … z powodu wypadnięcia jej przednich zębów ”.
Po odkryciu przedwczesnego rozwoju dziewczynki Wheatleyowie, w tym ich syn Nathaniel i ich córka Mary nie zwalnia Wheatley całkowicie z jej domowych obowiązków, ale nauczyła ją czytać i pisać. Wkrótce zanurzyła się w Biblii, astronomii, geografii, historii, literaturze brytyjskiej (szczególnie Johnie Miltonie i Aleksandrze Pope) oraz greckich i łacińskich klasykach Wergiliusza, Owidiusza, Terencea i Homera. W „To the University of Cambridge in New England” (prawdopodobnie pierwszym wierszu, który napisała, ale opublikowanym dopiero w 1773 r.), Wheatley wskazała, że pomimo tego ujawnienia, bogatego i niezwykłego dla amerykańskiego niewolnika, jej duch tęsknił za intelektualnym wyzwaniem bardziej akademickiej atmosferze.
Chociaż uczeni na ogół wierzyli, że poemat elegijny, o śmierci tego sławnego Boga i wybitnego sługi Jezusa Chrystusa, wielebnego i uczonego Georgea Whitefielda … (1770) był pierwszym opublikowanym wierszem Wheatleya, Carl Bridenbaugh ujawnił w 1969 r., Że 13-letni Wheatley – po wysłuchaniu cudownej sagi o przetrwaniu na morzu – napisał wiersz „O panach Hussey i Coffinie”, który został opublikowany 21 grudnia 1767 r. W Newport w stanie Rhode Island, Mercury. Ale to elegia Whitefield przyniosła Wheatleyowi narodową sławę. Poemat ten, opublikowany jako burtowy i broszura w Bostonie, Newport i Filadelfii, został opublikowany wraz z kazaniem pogrzebowym Ebenezera Pembertona dla Whitefield w Londynie w 1771 roku, przynosząc jej międzynarodowe uznanie.
Zanim Wheatley miała 18 lat, zebrała zbiór 28 wierszy, dla których ona, z pomocą pani Wheatley, prowadziła reklamy dla abonentów w bostońskich gazetach w lutym 1772 r. Kiedy koloniści najwyraźniej nie chcieli wspierać literatury Afrykanina, ona i Wheatleyowie zwrócili się z frustracją do Londynu po wydawca. Wheatley przekazał wiersz Whitefield Selinie Hastings, hrabinie Huntingdon, której Whitefield był kapelanem. Zamożna zwolenniczka spraw ewangelicznych i abolicjonistycznych, hrabina poinstruowała księgarza Archibalda Bella, aby rozpoczął korespondencję z Wheatleyem w ramach przygotowań do książki.
Wheatley, cierpiący na przewlekłą astmę, w towarzystwie Nathaniela, wyjechał do Londynu 8 maja 1771 r. Sławną poetkę powitało kilku dygnitarzy: patron abolicjonistów hrabia Dartmouth, poeta i działacz baron George Lyttleton, sir Brook Watson (wkrótce burmistrz Londynu), filantrop John Thorton i Benjamin Franklin. Kiedy Wheatley ponownie przemierzał Atlantyk, by dotrzeć do pani Wheatley, która pod koniec lata poważnie zachorowała, Bell rozprowadzał pierwsze wydanie Wierszy na różne tematy, religie i moralność (1773), pierwszy tom poezji autorstwa Afroamerykanie opublikowane w czasach współczesnych.
Wiersze na różne tematy ujawniły, że ulubioną formą poetycką Wheatleya był dwuwiersz, zarówno jambiczny, jak i heroiczny. Ponad jedną trzecią jej kanonu stanowią elegie, wiersze o śmierci znanych osób, przyjaciół, a nawet nieznajomych, których bliscy zatrudniali poetę. Wiersze, które najlepiej pokazują jej umiejętności i są najczęściej kwestionowane przez krytyków, to te, które wykorzystują klasyczne tematy i techniki. W swoim epyllionie „Niobe in Distress for Her Children Slain by Apollo, z książki Ovids Metamorphoses, Book VI, oraz z widoku obrazu pana Richarda Wilsona” nie tylko tłumaczy Owidiusza, ale dodaje własne piękne linie, aby rozwinąć dramat W „To Mecenas” przekształca odę Horacego w celebrację Chrystusa.
Oprócz technik klasycznych i neoklasycznych Wheatley zastosował biblijną symbolikę do ewangelizacji i komentowania niewolnictwa. Na przykład najbardziej znany wiersz Wheatleya „O byciu przywiezionym z Afryki do Ameryki” zbeształ publiczność Wielkiego Przebudzenia, aby pamiętali, że Afrykanie muszą być włączeni do chrześcijańskiego strumienia: „Pamiętajcie, chrześcijanie, Murzyni, czarni jak Kain / maj bądź udoskonalony i dołącz do anielskiego pociągu.„Pozostałe motywy Wheatleya można zaliczyć do obchodów Ameryki. Była pierwszą, która oklaskiwała ten naród jako chwalebną „Kolumbię” i to w liście nie mniejszym niż do pierwszego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Georgea Washingtona, z którym korespondowała i którego później miała zaszczyt spotkać. dziewicza Ameryka, jak również jej religijny zapał, są dodatkowo sugerowane przez nazwiska tych przywódców kolonialnych, którzy podpisali zaświadczenie, które pojawiło się w niektórych egzemplarzach Wierszy na różne tematy, aby uwierzytelnić i wesprzeć jej pracę: Thomas Hutchinson, gubernator Massachusetts; John Hancock; Andrew Oliver, wicegubernator; James Bowdoin i wielebny Mather Byles. Innym gorącym zwolennikiem Wheatleya był dr Benjamin Rush, jeden z sygnatariuszy Deklaracji Niepodległości.
Wheatley został unieruchomiony na około trzy miesiące przed śmiercią pani Wheatley 3 marca. , 1774. Chociaż wiele brytyjskich artykułów redakcyjnych potępiało Wheatleyów za trzymanie Wheatley w niewoli, przedstawiając ją w Londynie jako afrykańską geniusz, rodzina przedstawiła niejednoznaczne aven dla poety. Wheatley była trzymana na miejscu służącej – na odległość wyciągniętej ręki od dystyngowanych kręgów Wheatleyów – ale nie doświadczyła ani zdradzieckich żądań niewolnictwa, ani surowych ekonomicznych wykluczeń wszechobecnych w wolnym czarnym życiu. Wraz ze śmiercią dobroczyńcy Wheatley poślizgnął się w kierunku tego wątłego życia. Mary Wheatley i jej ojciec zmarli w 1778 roku; Nathaniel, który ożenił się i przeniósł się do Anglii, zmarł w 1783 roku. W ciągu chudych lat wojny i następującej po niej depresji, atak na te rasowe realia przewyższał jej chorowite ciało lub estetyczną duszę. 1 kwietnia 1778, pomimo sceptycyzmu i dezaprobaty niektórych jej najbliższych przyjaciół, Wheatley poślubiła Johna Petersa, którego znała od około pięciu lat, i przyjęła jego nazwisko. Wolny Murzyn, Peters ewidentnie dążył do przedsiębiorczej i zawodowej wielkości. W różnych zapisach historycznych rzekomo nazywał się dr Peters, praktykował prawo (być może jako wolny strzelec obrońca nieszczęsnych czarnych), prowadził sklep spożywczy na Court Street, handlował jako piekarz i fryzjer i złożył podanie na koncesję na alkohol dla baru. Opisany przez Merle A. Richmonda jako „mężczyzna o bardzo przystojnej osobie i manierach”, który „nosił perukę, nosił laskę i całkiem udawał„ dżentelmena ””. Peters był również nazywany „niezwykłym okazem swojej rasy”, bycie biegłym pisarzem, gotowym mówcą ”. Ambicje Petersa sprawiły, że był „bez zmian”, arogancki i dumny w oczach niektórych reporterów, ale jako Murzyn w epoce, która ceniła tylko jego siłę, przedsiębiorczość Petersa po prostu nie nadawała się do sprzedaży. Podobnie jak wielu innych, którzy rozproszyli się po całym północnym wschodzie, aby uniknąć walk podczas wojny o niepodległość, Petersowie przenieśli się tymczasowo z Bostonu do Wilmington w stanie Massachusetts, wkrótce po ślubie.
Merle A. Richmond zwraca uwagę, że warunki ekonomiczne w koloniach podczas i po wojnie były trudne, szczególnie dla wolnych czarnych, którzy byli nieprzygotowani do konkurowania z białymi na surowym rynku pracy. Te czynniki społeczne, a nie jakakolwiek odmowa pracy ze strony Petersa, były prawdopodobnie najbardziej odpowiedzialne za nowo odkrytą biedę, którą Wheatley Peters cierpiał w Wilmington i Bostonie, po tym, jak później tam powrócili. W latach 1779-1783 para mogła mieć dzieci (aż troje, chociaż dowody na dzieci są kwestionowane), a Peters popadł w nędzę, często pozostawiając Wheatleya Petersa, który sam radził sobie, pracując jako sprzątaczka, podczas gdy on unikał wierzycieli i próbowała znaleźć zatrudnienie.
Przez pierwsze sześć tygodni po powrocie do Bostonu Wheatley Peters przebywała z jedną ze swoich siostrzenic w zbombardowanej rezydencji, którą po wojnie zamieniono na dzienną szkołę. Peters następnie przeniósł ich do mieszkania w zaniedbanej części Bostonu, gdzie inni krewni Wheatley wkrótce znaleźli Wheatleya Petersa chorego i pozbawionego środków do życia. Jak wspomina Margaretta Matilda Odell: „Ona sama cierpiała z powodu braku uwagi, z powodu wielu wygód i tego największego komfortu w chorobie – czystości. Została zredukowana do stanu zbyt odrażającego, by go opisać. … W brudnym mieszkaniu, w niejasnej części metropolii … Kobieta, która była zaszczycona i szanowana w obecności mądrych i dobrych … liczyła ostatnie godziny życia w stanie największej nędzy, w otoczeniu wszystkich symbole nędznej nędzy! ”
Jednak przez te chude lata Wheatley Peters nadal pisała i publikowała swoje wiersze oraz prowadziła, choć na znacznie mniejszą skalę, swoją korespondencję międzynarodową. Czuła też, że pomimo słabej gospodarki, jej amerykańska publiczność iz pewnością jej ewangeliczni przyjaciele poparliby drugi tom poezji. Między październikiem a grudniem 1779 r., mając przynajmniej częściowy motyw zbierania funduszy dla swojej rodziny, opublikowała sześć reklam zachęcających do subskrybentów na „300 stron w Octavo, ”tomie” Dedykowany prawicy Hon.Benjamin Franklin, Esq .: Jeden z ambasadorów Stanów Zjednoczonych na dworze francuskim ”, który zawierałby 33 wiersze i 13 listów. Jednak podobnie jak w przypadku wierszy na różne tematy, ludność amerykańska nie popiera jednego z najbardziej znanych poetów. (Pierwsze amerykańskie wydanie tej książki ukazało się dopiero dwa lata po jej śmierci). W roku swojej śmierci (1784) była w stanie opublikować, pod nazwiskiem Phillis Peters, mistrzowski 64-wierszowy wiersz w broszurze zatytułowany Liberty and Peace, który okrzyknął Amerykę „Columbią”, która zwyciężyła nad „Britannia Law”. Dumna z zaciekłej walki swojego narodu o wolność, która dla niej oznaczała wieczną duchową wielkość, Wheatley Peters zakończył wiersz triumfalnym pierścieniem:
Britannia jest właścicielem jej Independent Reign,
Hibernia, Scotia i Królestwa Hiszpanii
a rozległe Wybrzeże Wielkiej Germanii podziwia
Hojnego Ducha, który wypala Kolumbia.
Pomyślne Niebo wypełni się ulubionymi Wichurami,
Gdzie eer Columbia rozpościera swoje nabrzmiałe Żagle:
Każdemu Królestwu pokój zapanuje jej urok,
A Niebiańska Wolność rozprzestrzeni swój złoty Promień.
2 stycznia tego samego roku opublikowała Elegię, poświęconą pamięci tego wielkiego Divine, The Reverend and Learned Dr. Samuel Cooper, zaledwie kilka dni po śmierci pastora kościoła Brattle Street. I niestety, we wrześniu sekcja „Poetical Essays” w The Boston Magazine zamieściła „Do pana i pani _________, o śmierci ich niemowlęcia”, co prawdopodobnie było lamentem po śmierci jednego z jej własnych dzieci i co z pewnością zapowiadało jej śmierć trzy miesiące później. ”
Phillis Wheatley Peters zmarła samotnie i zaniedbana. Jak konkluduje Richmond, mając wiele dowodów, kiedy zmarła 5 grudnia 1784 roku, John Peters został uwięziony, „zmuszony do uwolnienia się od długów poprzez uwięzienie w więzieniu okręgowym”. Ich ostatnie ocalałe dziecko zmarło na czas, aby pochować je razem z matką, i, jak wspominał Odell, „Wnuczka dobroczyńcy Phillis, przechodząc przez Court Street, spotkała się z pogrzebem dorosłego i dziecka: przechodzień poinformował ją, że są niosąc Phillis Wheatley do tej cichej rezydencji ”.
Ostatnie stypendium pokazuje, że Wheatley Peters napisał prawdopodobnie 145 wierszy (z których większość zostałaby opublikowana, gdyby zachęty, o które błagała, pojawiły się, by wesprzeć drugi tom), ale to dziedzictwo artystyczne jest teraz zagubiona, prawdopodobnie porzucona podczas poszukiwań przetrwania Peters po jej śmierci. Z licznych listów, które napisała do krajowych i międzynarodowych przywódców politycznych i religijnych, zachowało się około dwóch tuzinów notatek i listów. Jako pokaz afrykańskiej inteligencji, nadający się do wykorzystania przez członków ruchu oświeceniowego, ewangelicznych chrześcijan i innych abolicjonistów, była być może rozpoznawana nawet bardziej w Anglii i Europie niż w Ameryce. Krytycy czarnej amerykańskiej literatury z początku XX wieku nie byli zbyt mili dla Wheatley Peters z powodu jej rzekomego braku zainteresowania niewolnictwem. Miała jednak do złożenia oświadczenie o instytucji niewolnictwa i dotarła do najbardziej wpływowej części społeczeństwa XVIII wieku – do kościoła instytucjonalnego. Dwa z największych wpływów na myśl i poezję Phillis Wheatley Petera to Biblia i XVIII-wieczne ewangeliczne chrześcijaństwo; ale do niedawna jej krytycy nie rozważali użycia przez nią biblijnej aluzji ani jej symbolicznego zastosowania jako wypowiedzi przeciw niewolnictwu. Często mówiła jasno biblijnym językiem, którego celem było skłonienie członków kościoła do zdecydowanych działań. Na przykład te śmiałe wersety w jej poetyckiej pochwale skierowanej do generała Davida Woostera potępiają patriotów, którzy wyznają chrześcijaństwo, ale gnębią jej lud:
Ale jak zuchwali powinniśmy mieć nadzieję, że znajdziemy
Boską akceptację przez Wszechmocny umysł
Chociaż są jeszcze niegrzeczni, hańbią
I trzymają w niewoli Afry: nienaganny rasa
Niech panuje cnota, a potem zgódź się z naszymi modlitwami
Bądź naszym zwycięstwem, a ich hojną wolnością.
W otwartym liście do wielebnego Samsona Occoma, napisanym po uwolnieniu Wheatley Peters i wielokrotnie publikowanym w bostońskich gazetach w 1774 r., Przyrównuje ona amerykańskie niewolnictwo do pogańskiego Egiptu w starożytności: troszcząc się o swoją wolność od egipskiej niewoli: nie twierdzę, że byliby zadowoleni bez niej, w żaden sposób, ponieważ w każdej ludzkiej piersi Bóg zaszczepił zasadę, którą nazywamy miłością do wolności; niecierpliwi się ucisku, i spodni za wybawienie; i na pozwolenie nasi współcześni Egipcjanie będę twierdził, że ta sama zasada żyje w nas. ”
W ciągu ostatniej dekady uczeni Wheatley odkryli wiersze, listy i więcej faktów dotyczących jej życia i związków z osiemnastowiecznymi abolicjonistami Czarnych. Przedstawili również jej godne uwagi zastosowanie klasycyzmu i wyjaśnili socjologiczne intencje jej biblijnych aluzji.Wszystkie te badania i interpretacje potwierdziły pogardę Wheatley Petera dla instytucji niewolnictwa i wykorzystywania sztuki do podważania jej praktyki. Przed końcem tego stulecia pełne estetyczne, polityczne i religijne implikacje jej sztuki, a nawet bardziej istotne fakty dotyczące jej życia i dzieł z pewnością będą znane i celebrowane przez wszystkich, którzy studiują XVIII wiek, i przez wszystkich, którzy czczą tę kobietę, najważniejszy poeta w kanonie literatury amerykańskiej. —Oryginał Sondra A. ONeale, Uniwersytet Emory