Studia klasyczne i kariera (1330–40)
Spędził lato 1330 w Lombez we Francji, którego biskupem był stary przyjaciel z Bolonii, Giacomo Colonna. W 1335 r. Otrzymał tam kanonię, ale nadal przebywał w Awinionie w służbie kardynała, u którego przebywał do 1337 r. Poza miłością do Laury, okres ten był ważny dla Petrarki. Były to lata ambicji i nieustannych studiów (zwłaszcza w dziedzinie klasycznej łaciny). Były to także lata podróży. W 1333 r. Podróżował przez Francję, Flandrię, Brabantę i Nadrenię, gdzie odwiedzał ludzi uczących się i przeszukiwał biblioteki klasztorne w poszukiwaniu „zaginionych” rękopisów klasycznych (w Liège znalazł kopie dwóch przemówień Cycerona). otrzymał kopię Wyznań św. Augustyna od przyjaciela i powiernika duchowego, mnicha augustianina Dionigiego z Sansepolcro, i miał to coraz bardziej wykorzystywać jako brewiarz swojego życia duchowego.
Te doświadczenia wyostrzać misję Petrarki jako upartego orędownika ciągłości między kulturą klasyczną a przesłaniem chrześcijańskim. Dokonując syntezy dwóch pozornie sprzecznych ideałów – uznając jedną za bogatą obietnicę, a drugą za jej boskie wypełnienie – może twierdzić, że jest założycielem i wielkim reprezentantem ruchu znanego jako humanizm europejski. Odrzucił jałową argumentację i niekończące się dialektyczne subtelności, których ofiarą padał średniowieczny scholastycyzm. wzywali do wartości i iluminacji moralnej wagi klasycznego świata. W 1337 roku po raz pierwszy odwiedził Rzym, by poruszyć jego ruiny ewidentną wielkością przeszłości. Po powrocie do Awinionu szukał schronienia przed skorumpowanym życiem – papiestwo w tym czasie było całkowicie pochłonięte sprawami świeckimi – i kilka mil na wschód znalazł swoją „uczciwą samotność zaalpejską” Vaucluse, która później miała stać się bardzo ukochane miejsce odosobnienia.
Chronologię pism Petrarki jest nieco skomplikowana przez jego zwyczaj dokonywania rewizji, często obszernych. Jednak zanim odkrył Vauclusea, napisał sporo pojedynczych wierszy, które miał zawrzeć w Epistolae metricae (66 „liter” w łacińskich wersetach heksametrowych) i niektóre z miejscowych Rime, inspirowanych jego miłością do Laury. W Vaucluse rozpoczął pracę nad Afryką, epickim poematem na temat drugiej wojny punickiej. Rozpoczął także pracę nad De viris illustribus, pomyślaną jako seria biografii bohaterów z historii Rzymu (później zmodyfikowana tak, aby obejmowała sławnych ludzi wszechczasów, poczynając od Adama, jako pragnienie Petrarki podkreślenia ciągłości ideałów Starego Testamentu, świat klasyczny, a chrześcijaństwo wzrosło).