C-Peptyd, marker wydzielania insuliny, jest rzekomo podwyższony u pacjentów z insulinoma, ale kryteria diagnostyczne nie zostały ustalone. Trzydziestu siedmiu pacjentów z histologicznie potwierdzonym insulinoma badano przed operacją, 19 zdrowych osób i 2 pacjentów, którzy następnie potwierdzili samodzielne podawanie insuliny, przeszło przedłużony post (< lub = 72 godz.) Zgodnie z standardowy protokół. Stężenie glukozy w osoczu, peptyd C i insulinę mierzono co 6 godzin, aż poziom glukozy w osoczu był mniejszy lub równy 3,3 mmol, a następnie co godzinę, aż do wykazania triady Whipplea lub do 72 godzin bez objawów. Na zakończenie postu , osocze analizowano na obecność pochodnych sulfonylomocznika. Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą testu sum rang. Dane wyrażono jako medianę (zakres). Czas trwania postów wynosił 20 (2,5-68) h dla pacjentów z insulinoma i 72 h dla osób zdrowych. Na koniec stężenia glukozy w osoczu na czczo, stężenia peptydu C i insuliny na czczo wynosiły 2,2 (1,4-2,9) w porównaniu z 3,6 (2,7-5,5) mmol, P < 0,001; 0,60 (0,20-1,92) w porównaniu z 0,13 (0,07-0,43) nmol, P < 0,001; i 126 (35-840) vs 35 (35-126) pmol, P < 0,001 odpowiednio dla pacjentów z insulinoma i osób zdrowych. Wszystkie próbki osocza dały wynik ujemny w kierunku pochodnej sulfonylomocznika. U pacjentów z insulinoma wartości C-peptydu pod koniec postu były większe lub równe 0,20 nmol, podczas gdy brak Pacjenci chorzy i pacjenci z insulinową hipoglikemią faktoczną mieli stężenia peptydu C mniejsze lub równe 0,10 nmol, gdy stężenie glukozy w osoczu było mniejsze lub równe 2,8 mmol. Insulinoma jest potwierdzona u pacjenta bez sulfonylomocznika z triadą Whipplea podczas przedłużonego postu i towarzyszącym stężeniem peptydu C większym lub równym 0,20 nmol.