Pakt o nieagresji lub pakt o neutralności to traktat między dwoma lub więcej stanami / krajami, która zawiera obietnicę sygnatariuszy, że nie będą angażować się w działania militarne przeciwko sobie. Takie traktaty można opisać innymi nazwami, na przykład traktatem o przyjaźni lub zakazie wojny, itp.
Leeds, Ritter, Mitchell, & Long (2002 ) rozróżnia pakt o nieagresji i pakt o neutralności. Zakładają, że pakt o nieagresji obejmuje obietnicę, że nie będą atakować innych sygnatariuszy paktu, podczas gdy pakt o neutralności zawiera obietnicę unikania wsparcia jakiegokolwiek podmiotu działającego wbrew interesom któregokolwiek z sygnatariuszy paktu. Najłatwiej rozpoznawalnym przykładem wyżej wymienionego podmiotu jest inny kraj, państwo narodowe lub suwerenna organizacja, która stanowi negatywną konsekwencję przewagi jednej lub więcej stron sygnatariuszy.
W XIX wieku neutralność pakty były w przeszłości używane do udzielania zgody jednemu sygnatariuszowi paktu na atak lub próbę negatywnego wpływu na podmiot nie chroniony paktem o neutralności. Uczestnicy paktu o neutralności zgadzają się nie podejmować prób przeciwdziałania aktowi agresji ze strony sygnatariusza paktu wobec podmiotu niechronionego na mocy paktu. Możliwe motywy takich działań przez jeden lub więcej sygnatariuszy paktów to chęć przejęcia lub rozszerzenia kontroli nad zasobami gospodarczymi, lokalizacjami o znaczeniu wojskowym itp.
Takie pakty były popularną formą porozumień międzynarodowych w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, ale w dużej mierze wypadły z użytku po drugiej wojnie światowej. Ponieważ realizacja paktu o nieagresji siłą rzeczy zależy od dobrej wiary stron, społeczność międzynarodowa po drugiej wojnie światowej przyjęła zasady normy wielostronnych układów zbiorowego bezpieczeństwa, takich jak traktaty ustanawiające NATO, ANZUS, SEATO i Układ Warszawski.
Pakt Ribbentrop-Mołotow z 1939 r. między Związkiem Radzieckim a nazistowskimi Niemcami jest prawdopodobnie najbardziej znanym przykładem pakt o nieagresji. Pakt obowiązywał do inwazji Niemiec na Związek Radziecki w 1941 r. w ramach operacji Barbarossa. Pakty takie mogą jednak być środkiem neutralizacji potencjalnego zagrożenia militarnego, umożliwiając przynajmniej jednemu z sygnatariuszy uwolnienie swoje zasoby wojskowe do innych celów. Na przykład pakt Ribbentrop – Mołotow uwolnił niemieckie zasoby z frontu rosyjskiego. Z drugiej strony sowiecko-japoński pakt o neutralności, podpisany 13 kwietnia 1941 r., Usunął zagrożenie ze strony Japonii na wschodzie, umożliwiając Sowietom przerzucenie dużych sił z Syberii do walki z Niemcami, co miało bezpośredni wpływ na Bitwa pod Moskwą.
Stwierdzono, że większe mocarstwa częściej rozpoczynają konflikty zbrojne przeciwko swoim partnerom w paktach o nieagresji niż przeciwko państwom, które nie mają z nimi żadnego sojuszu.