Naziści często używali eufemistycznego języka, aby ukryć prawdziwą naturę swoich zbrodni. Użyli terminu „ostateczne rozwiązanie”, aby odnieść się do swojego planu unicestwienia narodu żydowskiego. Nie wiadomo, kiedy przywódcy nazistowskich Niemiec ostatecznie zdecydowali się wprowadzić „ostateczne rozwiązanie”. Ludobójstwo, czyli masowe zniszczenie Żydów, było kulminacja dekady coraz bardziej surowych środków dyskryminacyjnych.
Pod rządami Adolfa Hitlera prześladowania i segregacja Żydów odbywały się etapami. Po dojściu partii nazistowskiej do władzy w Niemczech w 1933 r. sponsorowany rasizm doprowadził do antyżydowskiego ustawodawstwa, bojkotów ekonomicznych i przemocy pogromów Nocy Kryształowej („Noc tłuczonego szkła”), z których wszystkie miały na celu systematyczne izolowanie Żydów od społeczeństwa i wypędzanie ich z kraju.
Eskalacja polityki antyżydowskiej
Po niemieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 r. (początek II wojny światowej) polityka antyżydowska uległa eskalacji do uwięzienie i ostateczne morderstwo europejskich Żydów działały getta (ogrodzone obszary przeznaczone do izolowania i kontrolowania Żydów) w Generalnym Gubernatorstwie (obszar w centralnej i wschodniej Polsce nadzorowany przez niemiecki rząd cywilny) i Warthegau (obszar zachodniej Polski przyłączony do Niemiec). Polscy i zachodnioeuropejscy Żydzi zostali deportowani do tych gett, gdzie mieszkali w przeludnionych i niehigienicznych warunkach z nieodpowiednim pożywieniem.
Rozpoczynają się masowe operacje zabijania.
Po inwazji Niemiec na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku Jednostki SS i policji (działające jako mobilne jednostki zabójcze) rozpoczęły masowe akcje zabójcze wymierzone w całe społeczności żydowskie. Jesienią 1941 r. SS i policja wprowadziły mobilne samochody gazowe. Te wyłożone panelami ciężarówki miały rury wydechowe rekonfigurowane, aby pompować trujący tlenek węgla do zamkniętych przestrzeni, zabijając tych, którzy są w nich zamknięci. Miały one stanowić uzupełnienie trwających operacji strzeleckich.
17 lipca 1941 roku, cztery tygodnie po inwazji na Związek Radziecki, Hitler wyznaczył szefowi SS Heinrichowi Himmlerowi odpowiedzialność za wszystkie kwestie bezpieczeństwa w okupowanym Związku Radzieckim. Hitler dał Himmlerowi szerokie uprawnienia do fizycznego eliminowania wszelkich domniemanych zagrożeń dla trwałych rządów niemieckich. Dwa tygodnie później, 31 lipca 1941 r., Nazistowski przywódca Hermann Goering upoważnił generała SS Reinharda Heydricha do przygotowania się do wprowadzenia „kompletnego rozwiązania kwestii żydowskiej”.
Ośrodki zagłady
Jesienią 1941 r. szef SS Heinrich Himmler przydzielił niemieckiemu generałowi Odilo Globocnikowi (dowódcy SS i policji na dystrykt lubelski) realizację planu systematycznego mordowania Żydów Generalnego Gubernatorstwa. Ostatecznie planowi nadano kryptonim Operacja Reinhard, nazwany imieniem Heydricha (zamordowanego przez czeskich partyzantów w maju 1942 r.). W ramach operacji Reinhard nazistowscy przywódcy utworzyli trzy ośrodki zagłady w Polsce – Bełżec, Sobibór i Treblinka – wyłącznie w celu masowego mordowania Żydów.
Obóz na Majdanku służył od czasu do czasu jako miejsce zagłady Żydów w Generalnej Guberni. SS zabiło w swoich komorach gazowych dziesiątki tysięcy Żydów, głównie robotników przymusowych zbyt słabych do pracy. SS i policja zabiły co najmniej 167 tys. Żydów, a także ok. 4300 Romów (Cyganów) w samochodach z gazem w chełmińskim ośrodku zagłady około trzydziestu mil na północny zachód od Łodzi. Wiosną 1942 r. Himmler wyznaczył Auschwitz II (Auschwitz-Birkenau) jako miejsce śmierci. Władze SS zamordowały w Auschwitz-Birkenau około miliona Żydów z różnych krajów europejskich.
Niemieccy SS i policja zamordowali prawie 2 700 000 Żydów w ośrodkach zagłady albo przez uduszenie trującym gazem, albo przez rozstrzelanie. W całości „Ostateczne rozwiązanie” wzywało do mordowania wszystkich europejskich Żydów przez gazowanie, rozstrzeliwanie i innymi środkami. Sześć milionów żydowskich mężczyzn, kobiet i dzieci zostało zabitych podczas Holokaustu – dwie trzecie Żydów żyjących w Europie przed II wojną światową.
