Jacques i Celina RomanEdit
Plantacja Bon Séjour, jak pierwotnie została nazwana Oak Alley, została założona w celu uprawy trzciny cukrowej przez francuskiego kreolskiego Valcoura Aimea, kupił ziemię w 1830 roku. Aime, znany jako „król cukru”, był jednym z najbogatszych ludzi na Południu. W 1836 roku Valcour Aime wymienił ten majątek ze swoim szwagrem Jacques Télesphore Roman na plantację należącą do Romana. W następnym roku Jacques Roman rozpoczął budowę obecnej rezydencji pod nadzorem Georgea Swainy i całkowicie przy użyciu niewolniczej siły roboczej. Rezydencja została ukończona w 1839 roku. Teść Romana, Joseph Pilié, był architektem i prawdopodobnie zaprojektował dom.
Najbardziej znanym niewolnikiem, który mieszkał na plantacji Oak Alley, był Antoine. został wymieniony jako „Antoine, 38 lat, kreolski murzyn ogrodnik / ekspert zajmujący się szczepieniem pekanów”, o wartości 1000 $ w inwentarzu posiadłości przeprowadzonym po śmierci JT Romana. Antoine był mistrzem technik szczepienia i po doświadczeniach z kilkoma drzewami, zimą 1846 r. Udało mu się wyprodukować odmianę orzecha pekan, który można było złamać gołymi rękami; skorupa była tak cienka, że nazwano ją ” papierowa skorupa „pecan. Później nazwano ją Centennial Variety, gdy została zgłoszona do konkursu na Wystawie Stulecia w 1876 r. w Filadelfii, gdzie zdobyła nagrodę. Drzewa można znaleźć w całej południowej Luizjanie, gdzie orzesznik był niegdyś znaczącym plonem. Oryginalne drzewa Antoinea zostały wycięte na więcej pól trzciny cukrowej po wojnie secesyjnej, na pobliskiej plantacji Anita zasadzono komercyjny gaj. Niestety, Anita Crevasse (przełom rzeki) z 1990 roku zmył plantację Anita i wszystkie pozostałości oryginalnych pekanów stulecia.
Nagrobek rodziny rzymskiej
Jacques Roman zmarł w 1848 r. na gruźlicę, a majątkiem zaczęła zarządzać jego żona, Marie Therese Josephine Celina Pilié Roman (1816–1866) . Celina nie miała umiejętności zarządzania plantacją cukru, a jej ciężkie wydatki prawie zrujnowały majątek. W 1859 roku jej syn Henri przejął kontrolę nad majątkiem i próbował zmienić sytuację. Plantacja nie została fizycznie zniszczona podczas wojny secesyjnej, ale ekonomiczne dyslokacje wojny i koniec niewolnictwa sprawiły, że przestała być ekonomicznie opłacalna; Henri stał się poważnie zadłużony, głównie u swojej rodziny. W 1866 roku jego wujek Valcour Aime i jego siostry Octavie i Louise wystawili plantację na aukcję, która została sprzedana za 32 800 USD Johnowi Armstrongowi.
Andrew i Josephine StewartEdit
Kolejnych właścicieli nie było stać na utrzymanie i do lat dwudziestych XX wieku budynki popadły w ruinę. W 1925 roku nieruchomość została zakupiona przez Andrew Stewarta w prezencie dla jego żony Josephine, która zleciła architektowi Richardowi Kochowi nadzorowanie gruntownej renowacji i modernizacji domu. Kiedy wirus zniszczył przemysł trzciny cukrowej na początku XX wieku, Stewartowie prowadzili Oak Alley Plantation jako ranczo bydła. Josephine dorastała na farmie bydła w Teksasie i znała ten rodzaj przemysłu. Uprawę trzciny cukrowej ponownie wprowadzono na plantacji w latach sześćdziesiątych XX wieku. Stewartowie byli ostatnimi właścicielami, którzy mieszkali w rezydencji. Josephine Stewart opuściła historyczny dom i tereny fundacji Oak Alley Foundation, kiedy zmarła w 1972 roku, co otworzyło je dla publiczności.