Objawy negatywne są głównym czynnikiem przyczyniającym się do niskiego poziomu sprawności i osłabienia u większości pacjentów ze schizofrenią. Słabo zmotywowani pacjenci nie mogą odpowiednio funkcjonować w szkole lub pracy. Relacje z rodziną i przyjaciółmi rozpadają się w obliczu braku reakcji i nieuwagi na bodźce społeczne. Osobiste interesy ustępują tłumiącemu wpływowi anhedonii, apatii i nieuwagi.
Jednak ponieważ aktywna psychoza jest najczęstszą przyczyną hospitalizacji, głównym celem leczenia – a czasami jedynym celem leczenia farmakologicznego – ma na celu wyeliminowanie lub zmniejszenie pozytywnych objawów. I chociaż kontrolowanie objawów pozytywnych jest niezwykle skuteczne w zmniejszaniu liczby hospitalizacji, wydolność funkcjonalna pacjentów poprawia się tylko w minimalnym stopniu wraz z osłabieniem psychozy. Nawet przy optymalnym leczeniu przeciwpsychotycznym objawy negatywne zwykle się utrzymują.
Dla psychiatrów trzema głównymi wyzwaniami związanymi z negatywnymi objawami schizofrenii są ich skromna odpowiedź terapeutyczna, wszechobecność i pogorszenie jakości życia pacjentów. Aby pomóc Ci radzić sobie z objawami negatywnymi, sugerujemy następujące podejście do ich oceny i leczenia.
Znaczenie objawów negatywnych
Schizofrenia to heterogenne zaburzenie charakteryzujące się pozytywnymi, negatywnymi, poznawczymi i objawy nastroju. Względne nasilenie tych czterech domen patologicznych różni się w zależności od przypadku i u tej samej osoby w czasie. Chociaż domeny te są ze sobą powiązane, mają różne mechanizmy leżące u podstaw i są w różny sposób powiązane z możliwościami funkcjonalnymi i jakością życia. Wykazują również różne wzorce odpowiedzi na leczenie. Podczas gdy objawy pozytywne odnoszą się do nowych doświadczeń psychologicznych poza zakresem normalnych (np. Urojenia, halucynacje, podejrzliwość, zdezorganizowane myślenie), objawy negatywne reprezentują utratę normalnego funkcjonowania.
Negatywne objawy obejmują stępienie afektu, ubóstwo mowa i myślenie, apatia, anhedonia, zmniejszony popęd społeczny, utrata motywacji, brak zainteresowania społecznego i nieuwaga na wkład społeczny lub poznawczy. Objawy te mają druzgocący wpływ na życie pacjentów i osiągnięto jedynie niewielki postęp w ich skutecznym leczeniu.
Od negatywnych do pozytywnych. Wcześni badacze1,2 uznali objawy negatywne za podstawową wadę schizofrenii. Z biegiem lat jednak znaczenie objawów negatywnych było stopniowo bagatelizowane. Coraz większy nacisk kładziono na pozytywne objawy, ponieważ:
- objawy pozytywne mają bardziej dramatyczną i łatwiejszą do rozpoznania prezentację
- objawy negatywne są trudniejsze do wiarygodnego zdefiniowania i udokumentowania
- leki przeciwpsychotyczne, które zrewolucjonizowały leczenie schizofrenii, powodują najbardziej radykalną poprawę objawów pozytywnych.
Ponowne zainteresowanie. Niemal powszechna obecność i względne utrzymywanie się objawów negatywnych oraz fakt, że stanowią one najbardziej wyniszczający i oporny aspekt psychopatologii schizofrenicznej, sprawiają, że trudno je zignorować. W konsekwencji zainteresowanie objawami negatywnymi powróciło w latach 80. i 90. XX wieku, a intensywne wysiłki zmierzały do ich lepszego zrozumienia i skuteczniejszego leczenia.3-5
Tabela
NEGATYWNE OBJAWY SCHIZOFRENII: PIERWOTNE I DODATKOWE KOMPONENTY
Pierwotne Związane z objawami pozytywnymi Deficyt lub pierwotne trwałe objawy (przedchorobowe i pogarszające)
Wtórne Związane z objawami pozapiramidowymi, depresją lub deprywacją środowiskową
Źródło: Na podstawie DeQuardo JR, Tandon R. J Psychiatr Res 1998; 32 (3-4): 229-42.
Negatywne objawy są teraz lepsze ( ale wciąż nie do końca) zrozumiane, a ich leczenie poprawiło się, ale nadal jest niewystarczające. Ponieważ intensywny wysiłek przyniósł tylko niewielki sukces, badacze i klinicyści ponownie zaczęli zwracać mniejszą uwagę na objawy negatywne i skupili się na poznaniu w schizofrenii. Objawy negatywne pozostają jednak istotne, ponieważ stanowią główną barierę dla lepszej jakości życia pacjentów ze schizofrenią.
Ocena objawów negatywnych
Cztery główne podgrupy kliniczne objawów negatywnych są afektywne, komunikatywne, konacyjne i relacyjne.
Uczuciowe. Tępy afekt – w tym deficyty w wyrazie twarzy, kontakcie wzrokowym, gestach i wzorcu głosu – jest prawdopodobnie najbardziej rzucającym się w oczy negatywnym objawem. W łagodnej formie gesty mogą wydawać się sztuczne lub mechaniczne, a głos jest sztywny lub pozbawiony normalnej odmiany. Pacjenci z ciężkim stępionym afektem mogą wydawać się pozbawieni wyrazu twarzy lub gestów komunikacyjnych. Mogą siedzieć beznamiętnie z niewielkim spontanicznym ruchem, mówić monotonnie i patrzeć tępo w żadnym określonym kierunku.
Nawet gdy rozmowa staje się emocjonalna, afekt pacjenta nie dostosowuje się odpowiednio, aby odzwierciedlić jego uczucia. Pacjent nie wykazuje też nawet podstawowego poziomu zrozumienia lub wrażliwości, które typowo charakteryzują przypadkowe interakcje międzyludzkie. Zmniejsza się również zdolność do odczuwania przyjemności (anhedonia) i poczucie troski (apatia).
Komunikatywność. Mowa pacjenta może być ograniczona ilościowo (ubóstwo mowy) i informacyjną (ubóstwo treści wypowiedzi). W łagodnych formach zubożonej mowy (alogii) pacjent wypowiada krótkie, nieopracowane wypowiedzi; w cięższej postaci pacjent może być praktycznie niemy. Jakakolwiek mowa jest obecna, wydaje się być niejasna i nadmiernie uogólniona. Mogą wystąpić okresy ciszy, zanim pacjent odpowie na pytanie (zwiększone opóźnienie) lub w trakcie odpowiedzi (blokowanie).
Koniacyjne. Pacjent może wykazywać brak popędu lub zachowanie ukierunkowane na cel (awolicja). Pielęgnacja osobista może być słaba. Aktywność fizyczna może być ograniczona. Pacjenci zazwyczaj mają duże trudności z przestrzeganiem harmonogramu pracy lub rutyny na oddziale szpitalnym. Nie inicjują działań, uczestniczą niechętnie i wymagają częstych wskazówek i zachęty.
Kontynuuj: Relacja