Naval Air Station Pensacola (Polski)

Miejsce zajmowane obecnie przez NAS Pensacola jest kontrolowane przez różne kraje. W 1559 roku hiszpański odkrywca Don Tristan de Luna założył kolonię na wyspie Santa Rosa, uważanej za pierwszą europejską osadę na obszarze Pensacola. Hiszpanie zbudowali na tym urwisku drewniany Fort San Carlos de Austria w latach 1697–1698. Mimo oblężenia przez Indian w 1707 roku fort nie został zdobyty. Hiszpania rywalizowała w Ameryce Północnej z Francuzami, którzy osiedlili się w dolnej Luizjanie, w Illinois i na północnych obszarach. Francuzi zniszczyli ten fort, gdy zdobyli Pensacola w 1719 roku. Po pokonaniu przez Wielką Brytanię Francuzów w wojnie siedmioletniej i wymianie części terytorium z Hiszpanią, brytyjscy koloniści przejęli to miejsce i zachodnią Florydę w 1763 roku.

W 1781 r., Jako sojusznik amerykańskich rebeliantów podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, Hiszpanie zdobyli Pensacolę. Po wojnie Wielka Brytania scedowała zachodnią Florydę na Hiszpanię. Hiszpanie ukończyli fort San Carlos de Barrancas w 1797 r. Barranca to hiszpańskie słowo określające blef , naturalny element terenu, który sprawia, że lokalizacja ta jest idealna dla fortecy.

Pensacola została zajęta przez generała Andrew Jacksona w listopadzie 1814 r. podczas wojny 1812 r. między Wielką Brytanią a Stanami Zjednoczonymi. Siły brytyjskie zniszczyły Fort San Carlos gdy przemierzali ten obszar. Hiszpanie utrzymali kontrolę nad regionem do 1821 roku, kiedy traktat Adams-Onis potwierdził zakup hiszpańskiej Florydy przez Stany Zjednoczone, a Hiszpania scedowała to terytorium na Stany Zjednoczone.

W 1825 roku Stany Zjednoczone wyznaczyły ten obszar dla Pensacola Navy Yard, a Kongres przeznaczył 6 000 dolarów na latarnię morską. Działający w tamtym roku, „mówi się, że nawiedzany jest przez strażnika światła zamordowanego przez jego żonę”. Fort Barrancas został odbudowany w latach 1839–1844, a armia amerykańska dezaktywowała go 15 kwietnia 1947 r. Wyznaczony jako National Historic Site (NHL) w 1960 r., Kontrolę nad tym miejscem przekazano National Park Service w 1971 r. Po rozległej renowacji w latach 1971– 1980 Fort Barrancas został otwarty dla publiczności. Ma centrum dla odwiedzających.

Navy YardEdit

Zdając sobie sprawę z zalet portu Pensacola i dużych rezerwatów drewna w pobliżu do budowy statków, w 1825 r. Prezydent John Quincy Adams i sekretarz Marynarka wojenna Samuel Southard poczynił przygotowania do budowy Navy Yard na południowym krańcu hrabstwa Escambia, gdzie obecnie znajduje się stacja lotnicza. Kapitanowie marynarki William Bainbridge, Lewis Warrington i James Biddle wybrali lokalizację w zatoce Pensacola.

Zatrudnienie cywilneEdytuj

Zatrudnienie cywilne rozpoczęło się w kwietniu 1826 roku wraz z budową pierwszych budynków w Pensacola Navy Yard, znanej również jako Warrington Navy Yard. Pensacola stała się później jedną z najlepiej wyposażonych stacji morskich w kraj, ale stocznia wczesnej marynarki była nękana rekrutacją i problemami z pracą. Wykwalifikowani pracownicy byli po prostu niedostępni lokalnie, mieszkania były ograniczone, a warunki życia w Pensacoli były surowe. Początkowo wykwalifikowani handlarze rekrutowali się z Bostonu i innych północnych baz morskich. Wielu z tych nowych pracowników cywilnych było niezadowolonych z lokalnych warunków, a zwłaszcza z ich zarobków i godzin pracy. W rezultacie 14 marca 1827 r. Nastąpił pierwszy strajk robotniczy. Kapitan Melancthon Taylor Woolsey był w stanie dokonać dostatecznych zmian w dniu roboczym, w którym mężczyźni wracali do pracy po kilku dniach.

Jednym z czynników, które powstrzymywały pracowników wojskowych i cywilnych przed pozostaniem w Pensacoli, był brak odpowiedni szpital. W dniu 3 listopada 1828 r. Chirurg marynarki wojennej Isaac Hulse, lekarz kierujący Szpitalem Marynarki Wojennej w Barrancas na Florydzie, napisał do komandora Melanchthona Taylora Woolseya raport o stanie. Jego relacja obejmuje okres od marca do listopada 1828 roku i wyszczególnia 66 przyjętych marynarzy i marines, ich nazwiska i stopień, diagnozę lub charakter obrażeń oraz datę ich wypisania lub śmierci. Śmiertelność w Pensacola pozostałaby wysoka ze względu na występowanie żółtej febry i malarii. Wielu oficerów i żołnierzy marynarki uważało stocznię Marynarki Wojennej za niezdrowe i potencjalnie śmiertelne zadanie. Na przykład konstruktor marynarki wojennej Samuel Keep pisząc do swojego brata w lipcu 1826 r. Stwierdził dobitnie: „Nie zostanę tutaj, chyba że jestem do tego zobowiązany”. Pomimo heroicznych wysiłków środowiska medycznego żółta febra od czasu do czasu wracała do stoczni, np. 1835, 1874, 1882 itd., Choroba została opanowana dopiero dzięki pracy majora Waltera Reeda w 1901 roku.

Od jego powstania aż do wojny domowej w Pensacola Navy Yard była szeroko wykorzystywana niewolnicza siła robocza. W maju 1829 r. Miesięczna lista mechaników i pracowni Pensacola Navy Yard wymienia łącznie 87 pracowników, z których 37 było niewolnikami. Stocznia Marynarki Wojennej Pensacola została zbudowana przy użyciu niewolniczej siły roboczej.Kapitan Lewis Warrington, pierwszy komendant Stoczni Marynarki Wojennej w Pensacola, zwrócił się do Rady Komisarzy Marynarki Wojennej „ani robotników, ani mechaników nie można tu pozyskać”. Już w kwietniu 1826 roku Warrington wystąpił o pozwolenie na zatrudnienie niewolniczej siły roboczej i otrzymał je, „gdyż zalecałbym zatrudnianie czarnych robotników zamiast białych, ponieważ lepiej pasują do tego klimatu, są mniej podatni na zmiany, łatwiejsze do kontrolowania, bardziej umiarkowani , a więcej faktycznie wykona więcej pracy ”. Nawet po tym, jak Warrington w końcu był w stanie pozyskać wykwalifikowanych białych czeladników mechaników z Norfolk, poprosił o pozwolenie i otrzymał pozwolenie na dalsze wykorzystywanie niewolniczej siły roboczej, ponieważ z powodu niezdrowych warunków i biednych płatnych białych robotników po prostu nie pozostawali na nowej stacji marynarki wojennej. W konsekwencji agent Pensacola Navy Samuel R. Overton ogłosił 38 zniewolonych robotników, obiecując lokalnym właścicielom niewolników „17 dolarów miesięcznie ze zwykłymi racjami marynarki wojennej”. Nazwiska niewolnika znajdują się na liście pracowników stoczni z maja 1829 r. Aby rozwiać obawy niewolników, komendant William Compton Bolton ogłosił, że zniewoleni pracownicy będą mogli bezpłatnie korzystać z opieki medycznej w szpitalu stoczniowym. Pensacola nie była pierwszą Aby wykorzystać niewolniczą siłę roboczą, Washington Navy Yard założył 1799, a wkrótce potem w Gosport Navy Yard w Wirginii obaj zatrudniali niewolników. Zniewoleni szybko „stanowili większość pracowników stoczni. Wykonywali prawie wszystkie wymagane zadania, w tym budowę i naprawę statków, stolarstwo, kowalstwo, murarstwo i prace ogólne. ”Chociaż nie zostało to wyraźnie stwierdzone w dziennikach Stoczni Pensacola, niewoli czarni robotnicy byli wymieniani jako„ robotnicy ”, podczas gdy białych robotników klasyfikowano jako należących do „zwykły”. (zobacz miniaturę: wpisy dziennika stacji, 1 lipca 1836 r.). Lista płac Pensacola Navy Yard odzwierciedla fakt, że niewolnicy byli dzierżawieni od prominentnych członków lokalnej społeczności Pensacola.

Niewolnictwo pozostało integralną częścią społeczeństwa. Siła robocza Pensacola Navy Yard przez cały okres przedwojenny. Jeszcze w czerwcu 1855 r. Na liście płac stoczni marynarki wojennej było 155 niewolników. Uczony Ernest Dibble kończy swoje badanie obecności wojskowej w Pensacoli tą kodą „W Pensacoli wojsko nie było tylko najważniejszym singlem siła tworząca lokalną gospodarkę, ale także najważniejszy pojedynczy wpływ na rozprzestrzenianie się niewolnictwa w Pensacoli. „Płace cywilne Pensacoli ujawniają Marynarka wojenna dzierżawiła niewolników od prominentnych członków społeczeństwa Pensacola. Niewolnicza praca trwała w Pensacola Navy Yard aż do wojny secesyjnej.

13 sierpnia 1859 komendant James K. McIntosh napisał do sekretarza marynarki wojennej Izaaka Toucey „Mam zaszczyt donieść, że slup parowy wojenny USS Pensacola został pomyślnie wystrzelony…”. „Uruchomienie obiektu morskiego Pensacola stało się prawdziwym stocznią marynarki wojennej”. Następnie w tym samym roku pojawił się slup USS Seminole.

W początkowych latach garnizon Eskadry Indii Zachodnich zajmował się głównie zwalczaniem afrykańskiego handlu niewolnikami i piractwa w Zatoce i na Karaibach. Stany Zjednoczone i Wielka Brytania zakazały międzynarodowego handlu niewolnikami od 1808 r., Ale przemyt trwał przez dziesięciolecia, zwłaszcza że na Kubie i niektórych krajach Ameryki Południowej nadal panowało niewolnictwo.

W dniu 12 stycznia 1861 roku, tuż przed rozpoczęciem wojny domowej, stocznia Warrington Navy poddała się secesjonistom. Kiedy siły Unii zajęły Nowy Orlean w 1862 roku, wojska Konfederacji, bojąc się ataku z zachodu, wycofały się z Marynarki Wojennej i zamieniły większość obiektów w gruzy. W tym czasie opuścili także Fort Barrancas i Fort McRee.

Po wojnie uprzątnięto ruiny stoczni i rozpoczęto prace nad odbudową bazy. Wiele z obecnych konstrukcji stacji lotniczej zostało zbudowanych w tym okresie, w tym okazałe dwu- i trzypiętrowe domy przy North Avenue. W 1906 r. Wiele z tych nowo odbudowanych struktur zostało zniszczonych przez wielki huragan i sztorm.

Kolej Pensacola i Fort Barrancas została zbudowana w 1870 r. W erze rekonstrukcji, zapewniając usługi kolejowe na pokładzie Navy Yard i poprawę połączeń z miastem Pensacola. Firma została założona specjalnym aktem stanu Floryda w dniu 12 lutego 1870 roku w celu poprawy infrastruktury i otrzymała od Kongresu zgodę na prowadzenie przez federalną rezerwację Navy Yard 30 stycznia 1871 roku.

Morska stacja lotniczaEdit

Departament Marynarki odkrył możliwości lotnictwa morskiego dzięki wysiłkom kapitana Waszyngtona Irvinga Chambersa; nakłonił Kongres do włączenia do ustawy o przywłaszczeniu marynarki, uchwalonej w latach 1911–12, postanowienia dotyczącego rozwoju lotnictwa. Chambers otrzymał rozkaz poświęcenia całego swojego czasu lotnictwu morskiemu. W październiku 1913 r. Sekretarz marynarki wojennej Josephus Daniels powołał komisję, której przewodniczącym był kapitan Chambers, w celu przeprowadzenia przeglądu potrzeb lotniczych i ustalenia polityki ukierunkowanej na przyszły rozwój. . Jedną z najważniejszych rekomendacji zarządu było utworzenie stacji szkolenia lotniczego w Pensacola.

20 stycznia 1914 roku LCdr Henry C. Mustin, lotnik marynarki wojennej nr 11 i porucznik John H. Towers, Naval Aviator nr 3 i porucznik Patrick NL Bellinger, Naval Aviator nr 8, przybyli do Pensacoli na byłym pancerniku USS Mississippi wraz z ludźmi i samolotami z Naval Aviation Camp w Annapolis w stanie Maryland. ”Jednostka lotnicza składał się z dziewięciu oficerów, 23 żołnierzy i siedmiu samolotów. ”Pierwszy lot odbył się 2 lutego 1914 roku z porucznikiem Towersem i Ens. Godfreyem deC. Chevalierem, lotnikiem marynarki wojennej nr 7 za sterami.

Po wejściu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej 6 kwietnia 1917 r. Pensacola, wciąż jedyna morska stacja powietrzna, miała 38 lotników morskich, 163 żołnierzy szkolonych w zakresie wsparcia lotniczego i 54 stałopłaty. Dwa lata później , po podpisaniu rozejmu w listopadzie 1918 r. stacja lotnicza z 438 oficerami i 5538 żołnierzami 1000 lotników morskich. Pod koniec wojny wodnosamoloty, sterowce i balony z latawcem swobodnym znajdowały się w stalowych i drewnianych hangarach rozciągających się o milę w dół plaży stacji lotniczej.

W latach następujących po I wojnie światowej szkolenie lotnicze zwolniło. Średnio 100 pilotów rocznie kończyło 12-miesięczny kurs lotniczy, zanim powstała kategoria podchorążych lotnictwa, a oficerowie zostali przyjęci na szkolenie lotnicze dopiero po co najmniej dwóch latach służby na morzu. Większość stanowili absolwenci Annapolis. chociaż kilku oficerów rezerwy i szeregowców również ukończyło studia. Naval Air Station Pensacola stała się znana jako „Annapolis of the Air”.

Station Field utworzono po północnej stronie stoczni marynarki wojennej w 1922 roku. , zostało przemianowane na Chevalier Field w 1935 roku dla porucznika Godfreya DeCourcelles Chevaliera, absolwenta Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w 1910 roku i wczesnego pilota lotnictwa marynarki wojennej, wyznaczonego jako nr 7 w dniu 7 listopada 1915 roku. , jego pas startowy o długości 3100 stóp był zbyt krótki dla r nowy samolot wchodzi do służby. Forrest Sherman Field zostało otwarte w 1954 roku dla większości operacji stałopłatowych.

Naval air stationEdit

Wraz z inauguracją w 1935 roku programu szkolenia kadetów, działalność w Pensacoli ponownie się rozszerzyła. Kiedy obiekty szkoleniowe Pensacoli nie mogły już pomieścić coraz większej liczby kadetów przyjętych przez marynarkę wojenną, utworzono dwie kolejne morskie stacje powietrzne – jedną w Jacksonville na Florydzie, a drugą w Corpus Christi w Teksasie (w tym okresie Blok Południowo-Demokratyczny wywarł znaczny wpływ w Kongresie, jako że Południe było regionem jednopartyjnym. Demokraci zajmowali kluczowe stanowiska przewodniczących komisji ze względu na staż i kierowali wiele projektów do swojego regionu.)

W sierpniu 1940 roku większa Baza pomocnicza, Saufley Field, nazwana na cześć LT RC Saufley, Naval Aviator 14, została dodana do działań Pensacoli. W październiku 1941 roku dodano trzecie pole, Ellyson Field, nazwane na cześć CDR Theodorea G. „Spuds” Ellyson, pierwszego lotnika Marynarki Wojennej.

Wraz z początkiem świata Podczas II wojny światowej, NAS Pensacola po raz kolejny stała się ośrodkiem szkolenia lotniczego. NAS Pensacola ponownie się rozrósł, szkoląc 1100 kadetów miesięcznie, 11 razy więcej szkolonych rocznie w latach 20. XX w. Rozwój NAS Pensacola z 10 namiotów do największego na świecie centrum lotnictwa morskiego zostało podkreślone w oświadczeniu ówczesnego senatora Owena Brewstera: „Rozwój lotnictwa morskiego w czasie II wojny światowej jest jednym z cudów współczesnego świata”. Lotnicy marynarki wojennej z NAS Pensacola zostali wezwani do przeszkolenia raiderów Doolittle w Eglin Field w 1942 roku do startów lotniskowców bombowcami B-25 Mitchell.Lt. Marynarka Wojenna Henry Miller nadzorował ich szkolenie startowe i towarzyszył załodze do startu. lub jego wysiłki, porucznik Miller jest uważany za honorowego członka grupy Raider.

Podczas wojny koreańskiej wojsko znalazło się w trakcie przechodzenia ze śmigieł na odrzutowce. Stacja lotnicza musiała zrewidować swoje kursy i techniki szkoleniowe. NAS Pensacola wyprodukował 6000 lotników od 1950 do 1953 roku.

Forrest Sherman Field został otwarty w 1954 roku po zachodniej stronie NAS Pensacola.To lotnisko odrzutowe zostało nazwane na cześć nieżyjącego już admirała Forresta P. Shermana, byłego szefa operacji morskich. Wkrótce potem eskadra pokazowa lotów marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, Blue Angels, została przeniesiona z NAS Corpus Christi w Teksasie.

Wymagania dotyczące szkolenia pilotów wzrosły, aby sprostać wymaganiom wojny w Wietnamie, która trwała przez większość lat sześćdziesiątych XX wieku i 1970. Począwszy od niskiego poziomu 1413 w 1962 roku, przed wejściem do Stanów Zjednoczonych w jakikolwiek istotny sposób, szkolenie pilotów w 1968 roku ukończyło 2552 absolwentów.

Baza lotnictwa morskiegoEdit

Od najwcześniejszych lat marynarki wojennej lotnictwo w Pensacola, zakładzie obsługującym statki powietrzne działającym na stacji lotniczej. Początkowo znany jako Dział Konstrukcyjno-Remontowy, w 1923 roku przemianowany został na Dział Montażu i Remontów, aw 1948 roku na Dział Remontów i Remontów. W 1967 r. Status obiektu w NAS Pensacola oraz w pięciu innych stacjach lotniczych Marynarki Wojennej i jednej stacji piechoty morskiej został zmieniony na status oddzielnych dowództw, z których każda nosi nazwę Naval Air Rework Facility i skierowana jest do dowódcy Dowództwa Naval Air Systems zamiast dowódcy stacji lotniczej. Dawne hangary hydroplanów wzdłuż południowej krawędzi stacji lotniczej, a także duża konstrukcja w Chevalier Field były wykorzystywane do remontów samolotów, a Pensacola została wyznaczona jako miejsce przeróbki A-4 Skyhawk.

W 1987 roku nazwa Naval Aviation Depot zastąpiła nazwę Naval Air Rework Facility, aby dokładniej odzwierciedlać zakres ich działalności. Trzy bazy lotnictwa marynarki wojennej zostały zamknięte zgodnie z zaleceniami Komitetu BRAC z 1993 r., W tym w NAS Pensacola, a większość budynków stacji lotniczej zaangażowanych w te zadania zburzono.

Naval Photography SchoolEdit

Szkoła Fotografii Marynarki Wojennej znajdowała się w bazie. Howard Zieff uczył się tam fotografii, a miesięczna inspekcja w szkole została sfotografowana przez Josepha Janneya Steinmetza w 1944 roku. Szkoła Fotografii Marynarki Wojennej szkoliła studentów Marynarki Wojennej i Straży Przybrzeżnej na poziomie podstawowym (Szkoła A), program nauczania (rekonesans, fotoreportaż itp.) Mieścił się w BlDG 1500, obecnie siedzibie głównej, a małe muzeum ma różne przedmioty ze szkoły.

Historia współczesnaEdytuj

W 1971 roku NAS Pensacola został wybrany jako siedziba CNET (Szefa Edukacji i Szkolenia Marynarki Wojennej), nowego dowództwa, które łączyło kierowanie i kontrolę wszystkich działań i organizacji edukacyjnych i szkoleniowych marynarki wojennej. Dowództwo szkolenia podstawowego Naval Air zostało przejęte przez Naval Air Training Command, które przeniosło się do NAS Corpus Christi w Teksasie. W 2003 roku CNET zostało zastąpione przez Dowództwo Edukacji i Szkolenia Marynarki Wojennej (NETC).

Na pokładzie NAS Pensacola znajduje się również Dowództwo Szkół Lotnictwa Marynarki Wojennej (NAVAVSCOLSCOM). To dowództwo ma następujące podrzędne szkoły:

• Aviation Enlisted Aircrew Training School (AEATS)
  • AETAS jest również znany jako Naval Aircrew Candidate School (NACCS)
• Ośrodek Szkolenia Technicznego Lotnictwa Marynarki Wojennej (NATTC)
  • NATTC składa się ze szkół „A” do szkolenia personelu szeregowego w różnych dyscyplinach wsparcia lotniczego, w tym: operatorzy sprzętu wsparcia naziemnego, żołnierze lotnictwa , mechanicy zespołów napędowych samolotów, mechanicy stałych i obrotowych płatowców, technicy awioniki, elektryków lotniczych, personel obsługujący elektronikę dowodzenia i kontroli lotniczej, personel budowy lotnisk ekspedycyjnych, kontrolerzy ruchu lotniczego, technicy wyposażenia lotniczego, szeregowi załogi i monterzy spadochronów. W kursach z tych dyscyplin uczestniczą zarówno pracownicy marynarki wojennej, jak i piechota morska USA. Marines na pokładzie NAS Pensacola szkolący lub prowadzący kursy w wyżej wymienionych zawodach należą do Marine Air Training Support Group 23 (MATSG-23), która składa się zarówno z Aviation Maintenance Squadron 1 (AMS-1), jak i AMS-2.
• Zarządzanie zasobami załogi
• USA Szkoła Bezpieczeństwa Lotnictwa Marynarki Wojennej i Korpusu Morskiego

NAVAVSCOLSCOM również wcześniej nadzorowała szkołę kandydatów na oficerów lotnictwa (AOCS), aż do zakończenia tego programu i połączenia się ze szkołą oficerów kandydatów (OCS) pod dowództwem szkolenia oficerów pod adresem NETC Newport, Rhode Island w 2007 roku.

Pensacola Naval Complex w hrabstwach Escambia i Santa Rosa zatrudnia ponad 16 000 wojskowych i 7400 cywilów.

W 2005 r. Closure (BRAC), mieszkańcy Florydy i marynarki wojennej obawiali się, że NAS Pensacola może zostać zamknięty, pomimo statusu ośrodka morskiego, z powodu rozległych uszkodzeń spowodowanych przez huragan Ivan pod koniec 2004 roku.Prawie każdy budynek na instalacji doznał poważnych uszkodzeń, z prawie całkowitym zniszczeniem południowo-wschodniego kompleksu stacji lotniczej. Główne baraki, Chevalier Hall, zostały ponownie otwarte dopiero pod koniec stycznia 2005 roku, cztery miesiące po burzy. Kiedy lista została opublikowana 13 maja 2005 r. NAS Pensacola i inne bazy wojskowe uderzone przez Ivana w północno-zachodniej Florydzie nie znalazły się na liście BRAC. Ich obiekty zostały odbudowane.

W maju 2006 roku załogi budowlane marynarki odkopały hiszpański statek podczas wykopalisk archeologicznych. Prawdopodobnie pochodzi z połowy XVI w. Pozostałości statku odkryto podczas odbudowy ratowniczej szkoły pływackiej bazy, która została zniszczona przez huragan Ivan.

3 marca 2010 r. dowódca bazy, kapitan William Reavey Jr., został zwolniony z dowodzenia po dochodzeniu marynarki wojennej w sprawie rzekomego improwizacji za zachowanie. Reavey został zastąpiony przez kapitana Christophera Plummera.

Amerykańskie Siły Powietrzne w NAS PensacolaEdit

NAS Pensacola jest gospodarzem 479. Flying Training Group (479 FTG) z Air Education and Training Command (AETC). 479 FTG składa się z 451. eskadry szkolno-lotniczej, 455. eskadry szkolno-lotniczej i 479. eskadry wsparcia operacyjnego. 479 FTG jest częścią 12. Flying Training Wing w Randolph AFB w Teksasie, ale informacje i pliki uczniów są obsługiwane przez Tyndall AFB na Florydzie, kiedy trenują w NAS w Pensacola. Po zbyciu Specialized Undergraduate Navigator Training (SUNT) i wycofaniu T-43 Bobcat z głównej operacji 12.Latającego Skrzydła Szkolnego w Randolph AFB, 479 FTG przejął odpowiedzialność za przemianowane licencjackie szkolenie oficerów systemów bojowych (UCSOT) dla wszystkich potencjalne CSO USAF. 479 FTG obsługuje samoloty USAF T-6 Texan II i T-1 Jayhawk w NAS Pensacola.

NAS Pensacola jest również domem dla Oddziału 1, 359 Dywizjonu Szkolnego AETC (359 TRS). jednostka 359 TRS w Eglin AFB na Florydzie i wchodzi w skład 82. Skrzydła Szkolnego (82 TRW) w Sheppard AFB w Teksasie. Ta szkoła zapewnia wymagane szkolenie techniczne w zakresie wszystkich USF Structural Maintenance, Non-Destructive Inspections (NDI) i studentów Aircraft Structural Maintenance (ASM). 359 TRS, Det 1, kończy około 1200 studentów rocznie.

Oddział 2, 66. eskadry szkoleniowej USAF (oddzielona geograficznie część 336. Grupy Szkoleniowej) Szkoła Survival, Evasion, Resistance and Escape (SERE) w Fairchild Air Force Base) znajdowała się tutaj, w NAS Pensacola, poświęcona szkoleniu załóg w wodzie spadochronowej, ale w sierpniu 2015 roku przeniesiono ją do Fairchild AFB.