Narodowe miejsce historyczne Andersonville

Opisy AndersonvilleEdit

Robert H. Kellogg, starszy sierżant 16 Pułku Wolontariuszy Connecticut, opisał swój wjazd do obozu jako więźnia, 2 maja 1864 r. ,

Gdy weszliśmy na miejsce, do naszych oczu napotkał spektakl, który niemal zmroził naszą krew z przerażenia i sprawił, że nasze serca w nas zawiodły. Przed nami istniały formy, które kiedyś były aktywne i wyprostowane – krzepcy mężczyźni, teraz tylko chodzące szkielety, pokryte brudem i robactwem. Wielu naszych ludzi, w gorączce i intensywności swoich uczuć, krzyczało z powagą. „Czy to może być piekło?” „Boże chroń nas!” i wszyscy myśleli, że tylko on może wyprowadzić ich żywych z tak strasznego miejsca. Pośrodku całości znajdowało się bagno, zajmujące około trzech lub czterech akrów zwężonych granic, a część tego podmokłego miejsca była wykorzystywana przez więźniów jako zlew, a ziemię pokrywały odchody, z których unosił się zapach. duszący. Ziemia przydzielona naszej dziewięćdziesiątce znajdowała się blisko krawędzi tego miejsca zarazy, a sposób, w jaki mieliśmy przeżyć ciepłą letnią pogodę w tak strasznym otoczeniu, był czymś więcej, niż chcieliśmy myśleć w tej chwili.

Dalsze opisy obozu można znaleźć w dzienniku Ransoma Chadwicka, członka 85. Pułku Piechoty Nowego Jorku. Chadwick i jego towarzysze z pułku zostali zabrani do więzienia Andersonville 30 kwietnia 1864 r. John L. Ransom prowadził obszerny i szczegółowy dziennik z czasów, gdy był więźniem w Andersonville.

Ojciec Peter Whelan przybył 16 czerwca 1864 roku, aby zebrać zasoby kościoła katolickiego i pomóc więźniom.

The Dead LineEdit

W Andersonville, lekkim płocie znanym jako „ostateczna linia ”został wzniesiony około 19 stóp (5,8 m) wewnątrz ściany palisady. Wyznaczał ziemię niczyją, która trzymała więźniów z dala od ściany, która była zrobiona z grubo ciosanych kłód o wysokości około 16 stóp (4,9 m) i kołków wbitych w ziemię. Każdy, kto przekracza lub nawet dotyka tej „martwej linii” został zastrzelony bez ostrzeżenia przez wartowników na platformach strażniczych (zwanych „grzędami gołębi”) na palisadzie.

Problemy zdrowotneEdytuj

Na tym etapie wojny więzienie Andersonville był często niedostatecznie zaopatrzony w żywność. Do 1864 r. cywile w Konfederacji i żołnierze Armii Konfederacji walczyli o zdobycie wystarczających ilości żywności. Niedobór żywności odczuwali zarówno więźniowie, jak i personel konfederatów w forcie, ale więźniowie otrzymywali mniej niż strażnicy, którzy w przeciwieństwie do swoich jeńców nie byli poważnie wychudzeni ani nie cierpieli na szkorbut (następstwo niedoboru witaminy C brak świeżych owoców i warzyw w diecie). To ostatnie było prawdopodobnie główną przyczyną wysokiej śmiertelności w obozie, a także czerwonki i tyfusu, które były wynikiem brudnych warunków życia i złych warunków sanitarnych; jedyne źródło wody pitnej pochodziło z potoku, który służył również jako latrynę obozową, przez cały czas wypełnioną odchodami tysięcy chorych i umierających. Nawet jeśli dostępne były wystarczające ilości zapasów, były one złej jakości i nieodpowiednio przygotowane.

Więźniom nie dawano nowych strojów, których własne ubrania często się rozpadały. W niektórych przypadkach szaty były odbierane zmarłym. John McElroy, więzień w Andersonville, wspominał „Zanim ktoś był dość zimny, jego ubranie zostało zawłaszczone i podzielone, a widziałem wiele ostrych walk między rywalizującymi pretendentami”.

Chociaż więzienie było otoczone lasem, pozwalano więźniom na ogrzanie lub gotowanie bardzo mało drewna. To, wraz z brakiem naczyń, uniemożliwiało więźniom gotowanie otrzymywanych skąpych racji żywnościowych, które składały się ze źle zmielonej mąki kukurydzianej. Latem 1864 r. Więźniowie związkowi bardzo cierpieli z powodu głodu, narażenia i chorób. W ciągu siedmiu miesięcy około jedna trzecia zmarła na czerwonkę i szkorbut; zostali pochowani w masowych grobach, co było standardową praktyką władz więziennych Konfederacji w Andersonville. W 1864 r. Naczelny chirurg konfederatów poprosił Josepha Jonesa, eksperta od chorób zakaźnych, o zbadanie wysokiego wskaźnika śmiertelności w obozie. Doszedł do wniosku, że jest to spowodowane „czerwonką skorbutową” (krwawa biegunka spowodowana niedoborem witaminy C). W 2010 roku historyk Drisdelle powiedział, że choroba tęgoryjców, stan nie rozpoznany lub nieznany podczas wojny secesyjnej, była główną przyczyną wielu ofiar śmiertelnych wśród więźniów.

Przetrwanie i sieci społecznościoweEdytuj

W czasie wojny secesyjnej koncepcja obozu jenieckiego była wciąż nowa. Dopiero w 1863 r. Prezydent Lincoln zażądał ustanowienia kodeksu postępowania gwarantującego jeńcom wojennym prawo do pożywienia i leczenia oraz chroniącego ich przed zniewoleniem, torturami i morderstwami. Andersonville nie zapewniło swoim mieszkańcom tych gwarancji; więźniowie w Andersonville, bez żadnego egzekwowania prawa czy ochrony, funkcjonowali bliżej prymitywnego społeczeństwa niż cywilnego. W związku z tym przeżycie często zależało od siły więźnia z sieci społecznościowej w więzieniu. Więzień z przyjaciółmi w Andersonville miał większe szanse na przeżycie niż samotny więzień. Sieci społecznościowe zapewniały więźniom żywność, ubrania, schronienie, wsparcie moralne, możliwości handlu i ochrony przed innymi więźniami. Jedno z badań wykazało, że więzień mający silną sieć społeczną w Andersonville „miał statystycznie istotny pozytywny wpływ na prawdopodobieństwo przeżycia i że im bliższe więzi między przyjaciółmi mierzone takimi identyfikatorami jak pochodzenie etniczne, pokrewieństwo i to samo miasto, tym większy efekt. ”

The RaidersEdit

Grupa więźniów, nazywająca siebie Raiders Andersonville, zaatakowała swoich współwięźniów, aby ukraść jedzenie, biżuterię, pieniądze i ubrania. Byli uzbrojeni głównie w pałki i zabili, żeby dostać to, czego chcieli. Kolejny g rozpoczęła się grupa zorganizowana przez Petera „Big Petea” Aubreya, aby powstrzymać kradzież, nazywając siebie „regulatorami”. Złapali prawie wszystkich Najeźdźców, którzy zostali osądzeni przez sędziego Regulatora, Petera McCullougha i ławę przysięgłych, wybranych z grupy nowych więźniów. Ta ława przysięgłych, po uznaniu Raidersów za winnych, wyznaczyła karę, która obejmowała uruchomienie rękawicy, na kolby, kulę i łańcuch, aw sześciu przypadkach wiszące.

Warunki były tak złe, że w lipcu 1864 r. kapitan Henry Wirz zwolnił pięciu żołnierzy Unii, aby dostarczyli petycję podpisaną przez większość mieszkańców Andersonville. więźniowie proszący o przywrócenie wymiany więźniów w celu złagodzenia przepełnienia i umożliwienia więźniom opuszczenia tych strasznych warunków. Prośba ta została odrzucona, a składający petycję, którzy złożyli przysięgę powrotu, poinformowali o tym swoich towarzyszy.

Oferta Konfederacji dotycząca uwolnienia więźniówEdytuj

W drugiej połowie lata 1864 r. Konfederacja zaproponowała warunkowe zwolnienie więźniów, jeśli Unia wyśle statki w celu ich odzyskania (Andersonville znajduje się w głębi lądu, dostęp jest możliwy tylko koleją i drogą). Jesienią 1864 r., po bitwie o Atlantę, wszyscy więźniowie, którzy byli zdrowi wystarczająco dużo, aby zostać przeniesionym, wysłano do Millen w stanie Georgia i Florencji w Karolinie Południowej. W Millen panowały lepsze warunki i więźniowie byli transportowani koleją do portu Savannah. Po tym, jak generał William Tecumseh Sherman rozpoczął marsz nad morze i zniszczył Millen pozostałych więźniów odesłano do Andersonville.

W czasie wojny w więzieniu Andersonville przebywało 45 000 więźniów, z czego prawie 13 000 zmarło. Charakter i przyczyny zgonów budzą kontrowersje wśród historyków. Niektórzy kontekst i że zgony wynikały z polityki Konfederacji i były zbrodniami wojennymi wobec więźniów unijnych, podczas gdy inni twierdzą, że były one spowodowane chorobami wywoływanymi przez poważne przeludnienie; niedobór żywności w stanach konfederatów; niekompetencja funkcjonariuszy więziennych i załamanie się systemu wymiany więźniów, spowodowane odmową Konfederacji na włączenie do giełd czarnych żołnierzy, przepełnienie palisady. W czasie wojny choroba była główną przyczyną śmierci w obu armiach, co sugeruje, że choroba zakaźna była problemem przewlekłym z powodu złych warunków sanitarnych w obozach zwykłych i jenieckich.

Populacja więźniówEdytuj

Dorence AtwaterEdit

Młoda więźniarka Unii, Dorence Atwater, została wybrana do spisania nazwisk i numerów zmarłych w Andersonville, do użytku Konfederacji i rządu federalnego po zakończeniu wojny. Uważał, słusznie, że rząd federalny nigdy nie zobaczy tej listy. Dlatego siedział obok Henryka Wirza, który prowadził więzienne pióro, i potajemnie prowadził swoją listę wśród innych dokumentów. Kiedy Atwater został zwolniony, włożył listę do torby i przeszedł przez linie, nie dając się złapać. Został opublikowany przez New York Tribune, kiedy Horace Greeley, właściciel gazety, dowiedział się, że rząd federalny odrzucił listę i sprawił Atwaterowi wiele smutku. W opinii Atwater, dowódca Andersonville starał się zapewnić Unii jeńcy byliby niezdolni do walki, gdyby przeżyli.

Newell BurchEdit

Jeniec wojenny (jeniec) Newell Burch również odnotował w swoim dzienniku zły stan Andersonville.Burch, członek 154. Nowojorskiej Ochotniczej Piechoty, został schwytany pierwszego dnia bitwy pod Gettysburgiem; został najpierw uwięziony w Belle Isle w Richmond w Wirginii, a następnie w Andersonville. Przypisuje się mu, że był najdłużej przetrzymywanym jeńcem wojennym Unii podczas wojny secesyjnej, przeżył łącznie 661 dni w rękach konfederatów. Jego dziennik znajduje się w zbiorach Towarzystwa Historycznego Hrabstwa Dunn w Menomonie w stanie Wisconsin; kopia powielona znajduje się w posiadaniu Towarzystwa Historycznego Wisconsin.