Legalizm, szkoła chińskiej filozofii, która zyskała popularność w burzliwej epoce Walczących Królestw (475–221 pne) oraz pod wpływem filozofów Shang Yang, Li Si i Hanfeizi , stanowiły ideologiczną podstawę pierwszej chińskiej dynastii cesarskiej, Qin (221–207 pne).
Trzy główne zasady tych filozofów legalistów to ścisłe stosowanie szeroko publikowanych praw (fa), stosowanie takie techniki zarządzania (shu), jak odpowiedzialność (xingming) i „nie pokazanie niczego” (wuxian) oraz manipulacja zakupami politycznymi (shi).
Legaliści uważali, że instytucje polityczne powinny być modelowane w odpowiedzi na realia ludzkiego zachowania i że ludzie są z natury samolubni i krótkowzroczni. Dlatego harmonii społecznej nie można zapewnić poprzez uznanie przez lud cnoty ich władcy, ale tylko poprzez silną kontrolę państwa i bezwzględne posłuszeństwo władzy. d rządzenie systemem praw, który sztywno określał kary i nagrody za określone zachowania. Podkreślali kierunek wszelkiej działalności człowieka, zmierzający do zwiększenia władzy władcy i państwa. Brutalna realizacja tej polityki przez autorytarną dynastię Qin doprowadziła do obalenia tej dynastii i zdyskredytowania filozofii legalistów w Chinach.