Chłoniak nieziarniczy (NHL) dzieli się na 2 główne typy, w zależności od tego, czy zaczyna się w limfocytach B (komórki B), czy w limfocytach T (T komórki). Istnieje wiele różnych typów chłoniaków z komórek B. Leczenie zwykle zależy zarówno od typu chłoniaka, jak i od stadium (rozległości) choroby, ale ważne może być również wiele innych czynników.
Rozlany chłoniak z dużych komórek B
Rozproszony chłoniak z dużych komórek B (DLBCL) ma tendencję do szybkiego wzrostu. Najczęściej leczeniem jest chemioterapia (chemioterapia), zwykle w schemacie 4 leków znanych jako CHOP (cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna i prednizon), plus przeciwciało monoklonalne rytuksymab (Rituxan). Schemat ten, znany jako R-CHOP, jest najczęściej podawany w cyklach w odstępie 3 tygodni. Ponieważ ten schemat zawiera doksorubicynę, która może uszkodzić serce, może nie być odpowiednia dla pacjentów z problemami z sercem, więc zamiast tego można zastosować inne schematy chemioterapii.
Etap I lub II
W przypadku DLBCL, który występuje tylko w 1 lub 2 grupach węzłów chłonnych po tej samej stronie przepony (cienki mięsień oddzielający klatkę piersiową od brzucha), R-CHOP jest często podawany przez 3 do 6 cykli, które można wykonać przez radioterapię dotkniętych obszarów węzłów chłonnych.
Etap III lub IV
Większość lekarzy poda 6 cykli R-CHOP jako leczenie pierwszego rzutu. Po kilku cyklach lekarze mogą wykonać badania obrazowe, takie jak PET / TK, aby sprawdzić, jak dobrze działa leczenie. Osoby, u których występuje większe ryzyko późniejszego nawrotu chłoniaka w tkankach wokół mózgu i rdzenia kręgowego, mogą być leczone chemioterapią wstrzykniętą do płynu rdzeniowego (tzw. Chemioterapia dooponowa). Inną opcją jest dożylne podanie dużych dawek metotreksatu. (Ten lek może przenikać do płynu rdzeniowego.)
Dla młodszych pacjentów z wyższym ryzykiem nawrotu chłoniaka w oparciu o wynik International Prognostic Index (IPI), wysokodawkowa chemioterapia, a następnie komórka macierzysta przeszczep może być opcją. Ale nie jest jeszcze jasne, czy przeszczepy są lepsze jako początkowe leczenie. Większość lekarzy uważa, że jeśli przeszczep jest wykonywany jako część pierwszego leczenia, należy to zrobić w badaniu klinicznym.
Jeśli chłoniak nie ustąpi całkowicie po leczeniu lub jeśli nawróci (powróci ) po leczeniu lekarze zwykle sugerują inny schemat chemioterapii. Można zastosować kilka różnych schematów, które mogą obejmować rytuksymab lub nie. Jeśli chłoniak skurczy się po tym leczeniu, po nim, jeśli to możliwe, może nastąpić przeszczep komórek macierzystych, ponieważ daje to największą szansę na wyleczenie chłoniaka. Przeszczepy komórek macierzystych nie są skuteczne, jeśli chłoniak nie zareaguje na chemioterapię. Niestety, nie każdy jest wystarczająco zdrowy do przeszczepu komórek macierzystych.
Inne opcje DLBCL, które nie reagują już na chemioterapię, mogą obejmować pewien rodzaj immunoterapii (np. Terapia komórkami T CAR lub przeciwciało monoklonalne) lub lek do terapii celowanej, taki jak selinexor (Xpovio).
Badania kliniczne nowych metod leczenia mogą być kolejną dobrą opcją dla niektórych osób.
DLBCL można wyleczyć w około połowie wszystkich pacjentów, ale duży wpływ na to może mieć stopień zaawansowania choroby i wynik IPI. Pacjenci z niższymi stadiami mają lepsze wskaźniki przeżycia, podobnie jak pacjenci z niższymi wskaźnikami IPI.
Pierwotny chłoniak śródpiersia z komórek B
Chłoniak ten, który zaczyna się w przestrzeni między płucami ( śródpiersie), jest leczona jak rozlany chłoniak z dużych komórek B we wczesnym stadium. Typowe leczenie to 6 kursów chemioterapii CHOP plus rytuksymab (R-CHOP). Po tym może nastąpić napromienianie śródpiersia. Często po chemioterapii wykonuje się badanie PET / TK, aby sprawdzić, czy w klatce piersiowej pozostał chłoniak. Jeśli w badaniu PET / TK nie widać aktywnego chłoniaka, można obserwować pacjenta bez dalszego leczenia. Jeśli badanie PET / TK jest dodatnie (wskazuje na możliwy aktywny chłoniak), może być konieczne napromienianie. Czasami lekarz zleci wykonanie biopsji guza klatki piersiowej, aby potwierdzić, że chłoniak jest nadal obecny przed rozpoczęciem radioterapii.
Inną opcją leczenia jest 6 cykli dostosowanych do dawki etopozydu, doksorubicyny i cyklofosfamidu z winkrystyną, prednizonem i rytuksymabem (DA-EPOCH-R), które zazwyczaj nie wymagają naświetlania.
Jeśli pierwotny chłoniak śródpiersia z limfocytów B powraca lub nie reaguje na chemioterapię, alternatywą może być immunoterapia lekiem pembrolizumabem.
Chłoniak grudkowy
Ten typ chłoniaka często rozwija się powoli i dobrze reaguje na leczenie, ale bardzo trudno go wyleczyć. Często powraca po leczeniu, chociaż może to zająć wiele lat. Nie zawsze jest jasne, czy chłoniaka należy leczyć od razu, zwłaszcza jeśli chłoniak nie powoduje innych problemów poza łagodnym obrzękiem węzłów chłonnych. Niektórzy ludzie mogą nigdy nie potrzebować leczenia. Dla tych, którzy to robią, czasami może upłynąć wiele lat, zanim konieczne będzie leczenie.
Stadium I i wczesne stadium II
Jeśli konieczne jest leczenie chłoniaka grudkowego, który występuje tylko w 1 grupie węzłów chłonnych lub w 2 pobliskich grupach, które znajdują się powyżej lub poniżej przepony ( cienki mięsień oddzielający klatkę piersiową od brzucha), preferowanym leczeniem jest radioterapia obszarów węzłów chłonnych dotkniętych chłoniakiem (nazywane promieniowaniem zajętego miejsca). Inne opcje obejmują leczenie chemioterapią i przeciwciałem monoklonalnym (rytuksymab lub obinutuzumab) lub samym rytuksymabem, po którym może nastąpić radioterapia.
Etapy III, IV i większość dużych chłoniaków stopnia II
Jeśli konieczne jest leczenie, najczęstszą opcją jest przeciwciało monoklonalne (rytuksymab lub obinutuzumab) w połączeniu z chemią. Chemioterapia może być pojedynczym lekiem (takim jak bendamustyna) lub połączeniem leków, takich jak schematy CHOP (cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizon) lub CVP (cyklofosfamid, winkrystyna, prednizon).
Jeśli niektóre węzły chłonne są bardzo duże od chłoniaka, w celu złagodzenia objawów można zastosować napromienianie. Jest to najczęściej stosowane w przypadku pacjentów, którzy są zbyt chorzy, aby poddać się chemioterapii.
Radioaktywne przeciwciało monoklonalne ibrytumomab (Zevalin) jest również opcją wstępnego leczenia, chociaż jest ono częściej stosowane jako drugie.
Dla pacjentów, którzy mogą nie być w stanie tolerować bardziej intensywnych schematów chemioterapii, dobrym rozwiązaniem mogą być rytuksymab sam rytuksymab, rytuksymab z łagodniejszymi lekami chemicznymi (takimi jak chlorambucyl lub cyklofosfamid) lub rytuksymab z lenalidomidem.
Jeśli chłoniak zmniejszy się lub ustąpi po początkowym leczeniu, lekarze mogą zalecić ścisłą obserwację lub dalsze leczenie. Może to obejmować kontynuację leczenia przeciwciałami monoklonalnymi (rytuksymab lub obinutuzumab) przez okres do 2 lat lub leczenie ibrytumomabem. Dalsze leczenie może zmniejszyć prawdopodobieństwo nawrotu chłoniaka później i może pomóc niektórym pacjentom żyć dłużej, ale może również powodować działania niepożądane.
Jeśli chłoniak grudkowy nie zareaguje na początkowe leczenie lub jeśli wraca później, może być leczony różnymi lekami chemioterapeutycznymi, lekami celowanymi, immunoterapią lub ich kombinacją. Jeśli chłoniak zareaguje na to leczenie, opcją może być przeszczep komórek macierzystych.
Niewielka część chłoniaków grudkowych, znanych jako chłoniaki stopnia 3B, ma tendencję do szybkiego wzrostu, bardziej jak rozlany chłoniak z dużych komórek B. (DLBCL). Niektóre chłoniaki grudkowe mogą również zmienić się (przekształcić) w DLBCL lub powrócić jako DLBCL. W przypadku tych chłoniaków lekarz oceni, które metody leczenia były już konieczne, aby zdecydować, która z nich jest następną najlepszą opcją leczenia.
Mały chłoniak limfocytowy (i przewlekła białaczka limfocytowa)
Mały chłoniak limfocytowy (SLL) i przewlekła białaczka limfocytowa (CLL) są uważane za różne wersje tej samej choroby. Główna różnica polega na tym, gdzie znajdują się komórki rakowe (krew i szpik kostny w przypadku CLL oraz węzły chłonne i śledziona w przypadku SLL). CLL i SLL rozwijają się powoli, ale bardzo trudno je wyleczyć.
Leczenie SLL jest podobne do leczenia CLL, które opisano szczegółowo w artykule Leczenie przewlekłej białaczki limfocytowej.
Jeśli chłoniak nie rośnie szybko lub nie powoduje żadnych problemów, można go uważnie obserwować bez leczenia przez jakiś czas. Jeśli konieczne jest leczenie, zależy to od stadium.
Gdy chłoniak występuje tylko w jednym węźle lub okolicy węzłów chłonnych (stadium I), można go leczyć samą radioterapią.
W przypadku bardziej zaawansowanych chorób leczenie jest często takie samo, jak w przypadku CLL. (Zobacz Leczenie przewlekłej białaczki limfocytowej.) Chemioterapia, z rytuksymabem lub obinutuzumabem (Gazyva) lub bez, jest jedną z opcji leczenia pierwszego rzutu. Chlorambucyl, fludarabina lub bendamustyna to tylko niektóre ze stosowanych leków chemioterapeutycznych. Inną opcją jest celowany lek ibrutinib (Imbruvica), podobnie jak sam rytuksymab (bez chemii). To, które leczenie zostanie zastosowane, zależy od wieku i stanu zdrowia danej osoby, a także od tego, czy komórki nowotworowe mają określone zmiany chromosomowe.
Jeśli chłoniak nie reaguje lub powraca po początkowym leczeniu, należy zastosować różne leki chemioterapeutyczne, leki celowane i / lub inne przeciwciała monoklonalne mogą być stosowane jako leczenie drugiego rzutu.
Chłoniak z komórek płaszcza
Ten typ chłoniaka często rozprzestrzeniał się szeroko, gdy został wykryty po raz pierwszy. Chociaż zwykle nie rośnie tak szybko, jak inne szybko rozwijające się chłoniaki, często nie reaguje również tak dobrze na leczenie. Ponieważ obecne metody leczenia tego typu chłoniaka nie są w stanie go wyleczyć, pacjenci mogą rozważyć wzięcie udziału w badaniu klinicznym.
Jeśli chłoniak rozprzestrzenił się tylko na 1 grupę węzłów chłonnych lub 2 w pobliżu grup po tej samej stronie przepony (stadium I i niektóre stadium II), co jest rzadkie, czasami można ją leczyć radioterapią. Inną opcją jest leczenie chemioterapią i rytuksymabem.
Chłoniaki z komórek płaszcza które rozprzestrzeniły się szerzej, gdy zostały po raz pierwszy zdiagnozowane, są leczone chemioterapią plus rytuksymab.
Jeśli to możliwe, chemioterapia jest intensywna, stosując schematy takie jak:
- Hyper-CVAD: cyklofosfamid, winkrystyna, doksorubicyna (Adriamycyna) i deksametazon, na przemian z wysokim -dawka metotreksatu plus cytarabina)
- R-CHOP o zwiększonej dawce (rytuksymab, cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna i prednizon), na przemian z rytuksymabem i cytarabiną
- RDHAP (rytuksymab, deksametazon, cytarabina, cisplatyna)
Jeśli chłoniak dobrze reaguje na te początkowe leczenie, dobrym rozwiązaniem może być przeszczep komórek macierzystych, a następnie rytuksymab przez 3 lata.
Mniej intensywne schematy chemioterapii, takie jak bendamustyna z rytuksymabem, mogą być stosowane u osób starszych lub mających inne problemy zdrowotne.
W przypadku chłoniaków z komórek płaszcza, które nie reagują lub powracają po początkowym leczeniu można zastosować chemioterapię z lekami takimi jak bendamustyna, bortezomib (Velcade), kladrybina, fludarabina lub lenalidomid (Revlimid), czasami razem z innymi leki emo lub rytuksymab. Inne opcje obejmują zastosowanie leku celowanego, takiego jak ibrutinib (Imbruvica), akalabrutinib (Calquence) lub zanubrutinib (Brukinsa), a także terapia komórkami T CAR brexucabtagene autoleucel (Tecartus). Inne leki celowane, takie jak wenetoklaks (Venclexta) i idelalizyb (Zydelig), również wykazały obiecujące wyniki w niektórych wczesnych badaniach. Mimo to, ponieważ leczenie drugiego rzutu nie zawsze jest pomocne, pacjenci mogą chcieć rozważyć udział w badaniu klinicznym.
Pozawęzłowy chłoniak strefy brzeżnej z komórek B – chłoniak tkanki limfatycznej związanej z błoną śluzową (MALT)
Chłoniak MALT żołądka, najczęściej występujący typ, często występuje w wyniku przewlekłego zakażenia bakterią H. pylori i często reaguje na leczenie zakażenia. Z tego powodu chłoniaki żołądka są leczone inaczej niż inne chłoniaki z tej grupy.
I i II stadium chłoniaka żołądka u osób z dodatnim wynikiem testu na obecność H. pylori
MALT żołądka we wczesnym stadium chłoniaki są leczone antybiotykami w połączeniu z lekami blokującymi wydzielanie kwasu przez żołądek (zwanymi inhibitorami pompy protonowej). Zwykle leki podaje się przez 10 do 14 dni. Może się to powtórzyć po kilku tygodniach. Badanie błony śluzowej żołądka za pomocą endoskopii górnej (gdzie elastyczna rurka z soczewką obserwacyjną przechodzi przez gardło i do żołądka) jest następnie powtarzana w określonych odstępach czasu, aby sprawdzić, czy H. pylori zniknął i czy chłoniak się zmniejszył. Około 2 na 3 tych chłoniaków ustąpi całkowicie po leczeniu antybiotykami, ale czasami skuteczność może trwać kilka miesięcy. W przypadkach, gdy objawy muszą zostać złagodzone, zanim antybiotyki zaczną działać, lub gdy antybiotyki nie zmniejszają chłoniaka, często preferowanym leczeniem jest radioterapia okolicy. Inną opcją może być przeciwciało monoklonalne rytuksymab.
Chłoniak żołądka w stadium I i II u osób z ujemnym wynikiem testu na obecność H. pylori
W przypadku chłoniaków żołądka MALT we wczesnym stadium leczenie radioterapia żołądka lub rytuksymab.
Chłoniak żołądka III lub IV stopnia
W przypadku bardziej zaawansowanych chłoniaków żołądka typu MALT, które są rzadkie, leczenie jest często podobne do leczenia chłoniaka grudkowego ( patrz wyżej). Chłoniaki, które nie rosną szybko, można obserwować i nie leczyć od razu. Jeśli chłoniak jest duży, powoduje objawy lub rośnie, można go leczyć radioterapią żołądka, rytuksymabem, chemioterapią, chemioterapią i rytuksymabem lub docelowym lekiem ibrutinibem (Imbruvica). Stosowane leki chemioterapeutyczne są takie same, jak te stosowane w chłoniaku grudkowym i mogą obejmować pojedyncze środki, takie jak chlorambucyl lub fludarabina, lub ich kombinacje, takie jak CHOP (cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizon) lub CVP (cyklofosfamid, winkrystyna, prednizon).
Chłoniak MALT inny niż żołądek
W przypadku chłoniaków MALT, które powstają w miejscach innych niż żołądek (chłoniaki inne niż żołądek), leczenie zależy od lokalizacji chłoniaka i stopnia jego rozprzestrzenienia. Chłoniaki we wczesnym stadium często można leczyć za pomocą napromieniania obszaru zawierającego chłoniaka. W niektórych miejscach (takich jak płuca, piersi lub tarczyca) operacja może być opcją. W przypadku bardziej zaawansowanych chorób (stadium III lub IV) leczenie jest zasadniczo takie samo jak w przypadku chłoniaka MALT żołądka i chłoniaka grudkowego w stadium III i IV (patrz powyżej).
Chłoniak z węzłów chłoniaka strefy brzeżnej z komórek B
Ten rzadki typ chłoniaka zwykle rozwija się wolno (powolnie) i często nie trzeba go od razu leczyć. Jeśli wymaga leczenia, zwykle traktuje się go w taki sam sposób, jak chłoniaka grudkowego (który również ma tendencję do powolnego wzrostu).
Etap I i wczesne stadium II
Jeśli konieczne jest leczenie w przypadku chłoniaka, który występuje tylko w 1 grupie węzłów chłonnych lub w 2 pobliskich grupach po tej samej stronie przepony (cienki mięsień oddzielający klatkę piersiową od brzucha), preferowanym leczeniem jest radioterapia obszarów węzłów chłonnych dotkniętych chłoniakiem (tzw. zaangażowane promieniowanie w miejscu).Inne możliwości obejmują leczenie rytuksymabem (Rituxan), chemioterapią lub obydwoma, po których może nastąpić radioterapia.
Etapy III, IV i większość dużych chłoniaków w stadium II
Jeśli leczenie jest potrzebna, najczęstszą opcją jest połączenie rytuksymabu z chemią. Chemioterapia może być pojedynczym lekiem chemicznym (takim jak bendamustyna lub fludarabina) lub kombinacją leków, takich jak schematy CHOP (cyklofosfamid, doksorubicyna, winkrystyna, prednizon) lub CVP (cyklofosfamid, winkrystyna, prednizon). Jeśli chłoniak się zmniejszy, zwykle podaje się łącznie 6 cykli chemioterapii i rytuksymabu.
Inne opcje początkowego leczenia obejmują sam rytuksymab lub samą chemioterapię (jeden lub kilka leków). Jeśli niektóre węzły chłonne są bardzo duże od chłoniaka, można zastosować napromienianie w celu złagodzenia objawów. Jest to najczęściej stosowane w przypadku pacjentów, którzy są zbyt chorzy, aby poddać się chemioterapii.
Radioaktywne przeciwciało monoklonalne ibrytumomab tiuksetan (Zevalin) jest również opcją wstępnego leczenia, chociaż jest ono częściej stosowane jako drugie
Dla pacjentów, którzy mogą nie być w stanie tolerować bardziej intensywnych (silniejszych) schematów chemioterapii, stosowanie samego rytuksymabu, łagodniejszych leków chemioterapeutycznych (takich jak chlorambucyl lub cyklofosfamid) lub obu może być dobrym rozwiązaniem.
Jeśli chłoniak zmniejszy się lub ustąpi po wstępnym leczeniu, lekarze mogą zalecić ścisłą obserwację lub dalsze leczenie. Może to obejmować rytuksymab przez okres do 2 lat lub leczenie ibrytumomabem tiuksetanem. Dalsze leczenie może zmniejszyć prawdopodobieństwo nawrotu chłoniaka później i może pomóc niektórym pacjentom żyć dłużej, ale może również powodować działania niepożądane.
Jeśli chłoniak nie zareaguje na początkowe leczenie lub jeśli tak wraca później, może być leczony różnymi lekami chemioterapeutycznymi, immunoterapią, lekami celowanymi lub kombinacją tych leków. Jeśli chłoniak zareaguje na to leczenie, opcją może być przeszczep komórek macierzystych.
Chłoniak z węzłowych stref brzeżnych z komórek B może również przekształcić się w szybko rosnącego rozlanego chłoniaka z dużych komórek B (DLBCL), który wymagałby bardziej agresywnej chemioterapii (patrz powyżej).
Chłoniak z limfocytów B strefy brzeżnej śledziony
Jest to zazwyczaj chłoniak wolno rosnący. Jeśli nie powoduje objawów, często jest uważnie obserwowany bez natychmiastowego leczenia.
Około 1 na 3 osoby z tym typem chłoniaka ma przewlekłe zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV). Leczenie infekcji lekami przeciwwirusowymi często może powodować remisję tych chłoniaków.
Jeśli to nie zadziała lub jeśli dana osoba nie jest zarażona HCV, czasami operacja usunięcia śledziony może prowadzić do długotrwałej remisji. Może to być bardzo pomocne w łagodzeniu objawów, jeśli śledziona jest powiększona. Leczenie rytuksymabem może być inną opcją.
Jeśli choroba jest bardziej zaawansowana lub postępuje, zwykle jest leczona chemioterapią z rytuksymabem lub bez rytuksymabu (podobnie jak w przypadku chłoniaka grudkowego w zaawansowanym stadium, opisanego powyżej) . Inną opcją może być celowany lek ibrutinib (Imbruvica) lub rytuksymab z lenalidomidem.
Czasami ten chłoniak może przekształcić się w agresywnego chłoniaka wielkokomórkowego, który następnie wymaga bardziej intensywnej chemii.
Chłoniak Burkitta
Jest to bardzo szybko rozwijający się chłoniak podobny do typu ostrej białaczki limfocytowej. Zwykle jest leczony w szpitalu intensywną chemioterapią, która zwykle obejmuje co najmniej 5 leków chemioterapeutycznych. Można również dodać rytuksymab. Oto kilka przykładów schematów chemioterapii stosowanych w przypadku tego chłoniaka:
Ponieważ chłoniak ten ma tendencję do atakowania obszaru wokół mózgu i rdzenia kręgowego, metotreksat jest często podawany do płynu mózgowo-rdzeniowego (terapia dokanałowa). Może to nie być potrzebne, jeśli w ramach głównego schematu chemioterapii podaje się metotreksat w dużych dawkach.
Ważną częścią początkowego leczenia tej choroby jest upewnienie się, że dana osoba otrzymuje również dużo płynów jako leki, takie jak allopurynol, pomagające zapobiegać zespołowi rozpadu guza (opisanemu w Chemioterapii chłoniaka nieziarniczego).
Jeśli chłoniak nie ustąpi lub powróci po leczeniu, może być zastosowany inny schemat chemioterapii wypróbowany. Jeśli chłoniak dojdzie do remisji, lekarz może zasugerować przeszczep komórek macierzystych.
Chłoniak limfoplazmacytyczny (makroglobulinemia Waldenstroma)
Głównym sposobem leczenia tego chłoniaka jest zwykle chemioterapia lub rytuksymab. Bardziej szczegółowe informacje można znaleźć w sekcji Leczenie makroglobulinemii Waldenstroma.
Białaczka włochatokomórkowa
Jest to wolno rosnący chłoniak, który ma tendencję do atakowania śledziony i węzłów chłonnych, a także krwi. Pacjenci bez objawów często nie wymagają natychmiastowego leczenia. Gdy potrzebne jest leczenie, najczęściej stosuje się leki chemiczne kladrybinę (2-CdA) lub pentostatynę. Bardziej szczegółowe informacje można znaleźć w artykule Leczenie przewlekłej białaczki limfocytowej.
Chłoniak pierwotnego ośrodkowego układu nerwowego (OUN)
Ten chłoniak zaczyna się w mózgu lub rdzeniu kręgowym.Często rozwija się u osób starszych lub z problemami układu odpornościowego spowodowanymi AIDS lub lekami podawanymi w celu zapobieżenia odrzuceniu przeszczepionych narządów.
Większość pacjentów jest leczona chemioterapią i / lub radioterapią. Jednym z problemów związanych z leczeniem tej choroby jest to, że większość leków stosowanych w chemioterapii powszechnie stosowanych w leczeniu chłoniaka nie dociera do mózgu po podaniu dożylnym (IV). Wykazano, że dla ludzi w dość dobrym stanie zdrowia, wysokie dożylne dawki metotreksatu okazały się najskuteczniejsze. Jest to podawane razem z leukoworyną i płynami dożylnymi, które pomagają ograniczyć poważne skutki uboczne. Można dodać inne leki chemioterapeutyczne, takie jak cytarabina. Można również dodać rytuksymab. Dla tych, którzy nie są w stanie tolerować tego leczenia, można wypróbować inne, mniej intensywne schematy chemioterapii lub samą radioterapię.
Problem z radioterapią mózgu, szczególnie u starszych pacjentów, polega na tym, że często może powodować zmiany psychiczne. Lekarze ograniczają dawkę promieniowania, aby spróbować złagodzić ten problem.
Jeśli chłoniak OUN nadal rośnie lub powraca po leczeniu, dalsze opcje mogą obejmować chemioterapię (przy użyciu różnych leków), radioterapię lub przeszczep komórek macierzystych czy osoba jest wystarczająco zdrowa.
Pierwotny chłoniak wewnątrzgałkowy (chłoniak oka)
Najczęściej lekarze leczą te nowotwory radioterapią, chemioterapią (chemioterapią) lub kombinacją dwa.
Radioterapia wiązką zewnętrzną jest stosowana, jeśli rak jest ograniczony do oka. W przypadku stwierdzenia chłoniaka w obu oczach może być zalecane napromieniowanie obu oczu. Ponieważ chłoniaki te są często związane z chłoniakiem mózgu (chłoniakiem OUN), czasami rozprzestrzeniają się one już poza oko lub do mózgu, gdy rak jest po raz pierwszy diagnozowany. W takim przypadku można włączyć radioterapię mózgu i rdzenia kręgowego, ponieważ może ona pomóc w zapobieganiu rozprzestrzenianiu się tam chłoniaka lub w zniszczeniu komórek rakowych, które są tam, ale nie zostały wykryte w obrazowaniu. Problemy z myśleniem, koncentracją i pamięcią to możliwe skutki uboczne promieniowania do mózgu i rdzenia kręgowego.
W zależności od typu chłoniaka, chemioterapię można stosować samodzielnie lub w połączeniu z radioterapią, zwłaszcza jeśli wyrosła poza okiem lub rozprzestrzeniła się na inne miejsca w ciele. Chemię można podawać dożylnie (chemia ogólnoustrojowa), bezpośrednio do płynu mózgowo-rdzeniowego (chemioterapia dooponowa) lub bezpośrednio do oka (chemia wewnątrzgałkowa). Chemia wewnątrzgałkowa przenosi do guza większe dawki leku bez powodowania poważnych skutków ubocznych w innych częściach ciała. Metotreksat jest najczęściej stosowanym lekiem chemioterapeutycznym, ale można również stosować inne. Przeciwciała monoklonalne, takie jak rytuksymab, można również podawać bezpośrednio do oka. Nie jest jeszcze znana najlepsza kombinacja i dawkowanie leków, a na wybór może mieć wpływ rodzaj chłoniaka. Czasami chemioterapia ogólnoustrojowa może być podawana razem z terapią podawaną bezpośrednio do oka, taką jak zewnętrzne napromienianie lub chemioterapia wewnątrzgałkowa.
Jeśli chłoniak nie reaguje na leczenie lub wraca (nawraca), chemioterapia wysokodawkowa a następnie przeszczep komórek macierzystych może być opcją dla niektórych osób.
Podane tutaj informacje dotyczące leczenia nie stanowią oficjalnej polityki American Cancer Society i nie mają na celu porady lekarskiej, która ma zastąpić ekspertyzę i osąd zespół opieki onkologicznej. Ma na celu pomóc Tobie i Twojej rodzinie w podejmowaniu świadomych decyzji wspólnie z lekarzem. Twój lekarz może mieć powody, by zasugerować plan leczenia inny niż te ogólne opcje leczenia. Nie wahaj się zadawać mu pytań dotyczących opcji leczenia.