Kijów

Układ miasta

Granice miasta obejmują obszar 300 mil kwadratowych (780 km kwadratowych) po obu brzegach Dniepru. Podzielony jest na kilka oddziałów administracyjnych. Centralnym punktem Kijowa jest obszar dawnego Górnego Miasta, zwieńczający wysokie urwiska Dniepru. Chociaż w dużej mierze budowla powojenna, ten centralny obszar zachował swój stary układ ulic, w którym znajduje się większość zachowanych zabytków historycznych i architektonicznych. Pierwszą z nich jest katedra św. Zofii, obecnie muzeum. Został zbudowany w XI wieku i pomimo pewnych zmian barokowych w XVIII wieku jest jednym z najwspanialszych i najpiękniejszych przykładów wczesnej architektury kościelnej rusko-bizantyjskiej. Ma nawę i cztery nawy, a zwieńczony jest pięcioma kopułami. Wnętrze jest wspaniale udekorowane freskami i mozaikami; zawiera grób Jarosława I, wielkiego księcia Kijowa, za którego panowania zbudowano katedrę.

W pobliżu znajduje się barokowy kościół św. Andrzeja, zaprojektowany przez Bartolomeo Rastrelli i zbudowany w połowie XVIII wieku; jego położenie na szczycie stromego zbocza do rzeki sprawia, że jest to uderzający punkt orientacyjny. Inne zabytki historyczne w centralnym obszarze to ruiny Złotej Bramy, również zbudowanej w XI wieku za panowania Jarosława; Brama Zaborowskiego, zbudowana w latach 1746–48; oraz pozostałości kościoła Desiatynna, czyli kościoła dziesięciny, zbudowanego w latach 989–996 przez Wielkiego Księcia Włodzimierza (Władimira I).

W obrębie dawnego Starego Miasta i bezpośrednio przy nim znajduje się wiele miejskich muzeów, teatrów i budynków użyteczności publicznej, a także główne sklepy. Osią centrum jest ulica Chreszczatyk, która biegnie dnem niewielkiej doliny, której boki częściowo zostały zagospodarowane tarasowymi ogrodami, przeplatanymi wysokimi, nowoczesnymi budynkami biurowymi i apartamentowymi. Zieleń ogrodów, drzewa otaczające ulicę, skwery, z którymi się przecina – wszystko to łączy się z różnorodnymi kolorami ceglanych, czerwonych i szarych granitów oraz dekoracyjnymi płytkami ceramicznymi, nadając Chreszczatykowi atrakcyjny i kolorowy wygląd, tak bardzo podziwiany przez mieszkańców Kijowa. Być może najbardziej znanym placem publicznym wzdłuż Chreszczatyku jest Majdan Niepodległości („Plac Niepodległości”). Służył on jako centrum ruchu protestacyjnego Majdanu (zwanego także Euromajdanem), który doprowadził do obalenia prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza w lutym 2014 r. Wśród ważnych budynków na ulicy jest ulica rady miejskiej, na której zebrani są wybrani posłowie.

Khreshchatyk przecina pod kątem prostym szeroki bulwar Tarasa Szewczenki, wysadzany topolami, na którym wznosi się uniwersytet z efektownymi czerwonymi ścianami. Znajduje się tam również katedra św. Włodzimierza (nadal używana jako kościół), zbudowana w latach 1862–96 w stylu bizantyjskim i zawierająca imponujące obrazy Wiktora Wasniecowa, Michaiła Wrubela i innych artystów. Wśród wielu pomników w centrum Kijowa godne uwagi są te, które upamiętniają przywódcę kozackiego Bohdana Chmielnickiego i ukraińskiego poetę Tarasa Szewczenkę.

Na północ od starego centrum znajduje się dawna dzielnica handlowo-żydowska Podil, z prostokątnym wzorem ulic i dawnej giełdy kupieckiej, Domu Kontraktów, zbudowanego w 1817 roku. Również na północ od starego centrum znajduje się port rzeczny. Na południe od centrum znajduje się dzielnica Pecherskyy, wzdłuż brzegu rzeki. Dzielnica ta zawiera wiele głównych budynków rządu ukraińskiego, w tym pałac ze szklaną kopułą, zbudowany w latach 1936–39, w którym mieści się Rada Najwyższa oraz 10-piętrowy blok, w którym mieści się Gabinet Ministrów. W pobliżu znajduje się atrakcyjny Pałac Maryjski, zbudowany w latach 1747–55 dla carycy Elżbiety, przebudowany w 1870 r. I obecnie używany do organizacji przyjęć rządowych.

Na południowym krańcu tej dzielnicy znajduje się Ławra Kijowsko-Pieczerska of the Caves), założony w połowie XI wieku, jeden z najsłynniejszych i najważniejszych klasztorów w historii regionu. To właśnie w lawrze mnich Nestor pomógł skompilować najwcześniejszą zachowaną kronikę wschodniosłowiańskiego państwa Rusi.Katedra Wniebowzięcia NMP (w murach klasztoru), wysadzona w powietrze w 1941 roku w niepewnych okolicznościach, została całkowicie odbudowana. Trinity Church z tego samego okresu przetrwał. Również w obrębie murów znajduje się XVII-wieczny Kościół Wszystkich Świętych i imponująca XVIII-wieczna dzwonnica wznosząca się na 315 stóp (96 metrów). Główną cechą klasztoru jest system katakumb pod nim, w których pochowane są zmumifikowane ciała pierwszych mnichów i świętych, w tym Nestora. Chociaż jest to muzeum otwarte dla publiczności, Ławra Kijowsko-Pieczerska jest nadal używana jako klasztor. Na południe od lavry znajduje się kolejny klasztor, Vydubytsky, pochodzący z XI wieku; również został poważnie uszkodzony podczas II wojny światowej, ale później przeszedł renowację.

Wzdłuż stromego brzegu rzeki, naprzeciw Górnego Miasta i dzielnicy Pecherskyy, wytyczono atrakcyjny park krajobrazowy z widokiem na Dniepr. Z widokami, które zapewnia, park stanowi jedną z najbardziej uderzających cech miasta. Zawiera teatr na świeżym powietrzu, stadion sportowy i restaurację, a kolejka linowa wspina się po stoku o długości 300 stóp (90 metrów). Również w parku znajduje się wiele pomników. Na północnym krańcu dominuje pomnik Wielkiego Księcia Włodzimierza, który sprowadził na Rusi chrześcijaństwo. Pomnik wyznacza miejsce masowego chrztu mieszkańców Kijowa w 988 roku. Na południowym krańcu, zwanym Parkiem Chwały, znajduje się 85-metrowy (26-metrowy) granitowy obelisk wznoszący się nad grobem Nieznanego Żołnierza i ogrodem pamięci. W parku znajduje się również grób generała Nikolaya Vatutina, dowódcy wojsk radzieckich, które wyzwoliły Kijów w 1943 r., Oraz rotunda oznaczająca domniemany grób wczesnego wangańskiego (wikinga) wodza Askolda.

Wokół tych centralnych dzielnic Kijowa rozciągają się na rozległych przedmieściach fabryk i dzielnic mieszkaniowych. Ponieważ mieszkalnictwo w okresie rządów Józefa Stalina miało niski priorytet, większa część tych przedmieść została zbudowana po śmierci radzieckiego przywódcy w 1953 roku. Jednostki sąsiedzkie, zwane mikroregionami, składają się z grup budynków mieszkalnych mieszczących od 2500 do 5000 osób. , wraz z podstawowymi usługami, osiedlowymi sklepami, przychodnią, kinem i szkołą podstawową. Od późnych lat 60. budynki mieszkalne miały zazwyczaj od 12 do 20 pięter i były prefabrykowane. Większość mieszkań ma tylko dwa lub trzy pokoje, a zatem gęstość zaludnienia w nowych osiedlach mieszkaniowych jest tak samo wysoka, jak w starszych obszarach centralnych. Rosnące posiadanie prywatnych samochodów stwarza problemy w zapewnianiu miejsc garażowych w tych nowych dzielnicach. Cechą charakterystyczną rozwoju od czasów II wojny światowej było szybkie rozprzestrzenianie się miasta na dolnym lewym (wschodnim) brzegu Dniepru, wcześniej prawie pozbawionego osadnictwa. Lewy brzeg jest połączony z główną częścią Kijowa mostem kolejowym i imponującym Ye. O. Paton Road Bridge, który ma 4920 stóp (1500 metrów) długości i nazwany na cześć jego projektanta.

Pomiędzy sąsiadującymi jednostkami znajdują się znaczne obszary parków i terenów zielonych. Należą do nich duże ogrody botaniczne Narodowej Akademii Nauk Ukrainy i mniejsze uniwersyteckie ogrody botaniczne (założone w połowie XIX wieku). Na obrzeżach miasta znajduje się kilka obszarów leśnych, które są często wykorzystywane do rekreacji. Na południu znajduje się Park Holosiivsky, w którym dominują drzewa liściaste, a na północy prawie 10 000 akrów (4450 hektarów) Parku Leśnego Puszcza-Wodytsia, porośniętego głównie gatunkami iglastymi. Wiele czynników sprawia, że Kijów jest atrakcyjnym ośrodkiem miejskim – miejsce z ostro kontrastową rzeźbą terenu i szerokimi widokami na Dniepr, obfitość zieleni w mieście i jego okolicach oraz wiele historycznych i pięknych budynków.