Johnny Cash – nazwa naprawdę nie wymaga wyjaśnienia. W ciągu swojego życia był postacią większą niż życie, której legenda wciąż się rozwijała po jego śmierci – i którego imię stało się synonimem muzyki country.
Jego przeboje i niezapomniane występy na żywo mają z tym wiele wspólnego, ale sposób, w jaki przeżył, z pewnością też ma z tym związek. Przyjął tradycję, a mimo to korzystał z wolności podążania za własnym umysłem; był zarówno bogobojnym chrześcijaninem, jak i zbuntowanym banitą; poruszał się wśród prezydentów, a jednak pozostał człowiekiem ludu; wierzył w dom i rodzinę, a mimo to większość życia spędził w trasie, występując dla tysięcy ludzi. Te sprzeczności sprawiły, że „Człowiek w czerni” stał się nieodpartą postacią, którą był, i wraz z uczciwością, jaką wykazywał przez całe życie, nadawały jego muzyce wyjątkową moc, która nadal rezonuje długo po jego śmierci.
Niestety bycie legendą często oznacza stawanie się bardziej obrazem niż człowiekiem. W ostatnich latach istniała tendencja do przejmowania osobowości Casha w kodeks ubioru, garść ikonicznych fotografii, uproszczoną biografię filmową, a nawet niezbyt reprezentatywne wideo z późnej kariery. Ale Cash był czymś więcej niż wyzywającym gestem, deklaracją mody i kilkoma rekordami zarejestrowanymi w więzieniach. Był złożonym człowiekiem o zróżnicowanym i niezwykłym życiu i karierze.
Johnny Cash to nie jest jego prawdziwe imię
Podczas pierwszego spotkania z Cashem, Sam Phillips, producent jego pierwsze nagrania, myślałem, że Cash wymyślił swoje nazwisko. Brzmiało jak „Johnny Dollar” lub „Johnny Guitar”. W rzeczywistości nazwisko Cash sięga prawie tysiąca lat wstecz do Szkocji, do starożytnego królestwa Fife. To „Johnny” był wynalazkiem.
Historia głosi, że rodzice Casha byli niezdecydowani co do tego, jakie powinno być imię ich czwartego dziecka. Nazwisko panieńskie jego matki brzmiało Rivers, a ona się o to martwiła; imię jego ojca nazywał się Ray, a on się tego bronił. „JR” był skrótem pozwalającym uniknąć konfliktu. Często zdarzało się, że dzieciaki z Południa miały imiona z inicjałów w czasach kryzysu, a Cash był nazywany JR przez całe swoje dzieciństwo (z wyjątkiem jego ojca, który nadał mu przydomek „Shoo-Doo”). po ukończeniu szkoły średniej; „JR” to imię na jego dyplomie.
Dopiero kiedy Cash wstąpił do Sił Powietrznych w 1950 roku, musiał nadać sobie imię. Rekruter nie zaakceptowałby kandydata o nazwisku złożonym z inicjałów, więc JR stał się „John R. Cash”.
Pomógł wykopać grób swojego brata
Cash przeżył tragedię w swojej rodzinie w dość młodym wieku, kiedy miał 12 lat. Dorastał, podziwiając i kochając swojego brata Jacka, który był o dwa lata od niego starszy. Jack był mieszaniną opiekuna i inspiracji filozoficznej; mimo młodego wieku był głęboko zainteresowany Biblią i wydawało się, że jest na najlepszej drodze do zostania kaznodzieją. Jack pracował, aby pomóc w utrzymaniu dużej rodziny Cashów, a podczas cięcia drewna pewnej soboty został przypadkowo wciągnięty na piłę stołową. Piła skaleczyła brzuch Jacka, a on zaostrzył problem, czołgając się po brudnej podłodze, aby wezwać pomoc.
Jack zwlekał przez tydzień po wypadku, ale nie miał szans na przeżycie. Jego śmierć miała głęboki wpływ na młodego Casha, który do tego czasu był towarzyski chłopiec, pełen żartów. Według wszystkich raportów stał się później bardziej introspekcyjny Zacząłem spędzać więcej czasu sam, pisząc historie i szkice. Słowa Jacka na łożu śmierci o widzeniu aniołów również wywarły na niego głęboki wpływ na poziomie duchowym.
Według jego siostry Joanne, w dniu pogrzebu Jacka Cash poszedł wcześnie na grób. Wziął łopatę i zaczął pomagać robotnikom kopać grób Jacka. Podczas służby jego ubranie było brudne od wysiłku i nie nosił butów, ponieważ jego stopa była spuchnięta od nadepnięcia na gwóźdź.
Oddanie Casha do swojego brata Jacka pozostanie niezmienne przez całe jego życie i w echu słynnego chrześcijańskiego zwrotu „Co zrobiłby Jezus?”, Cash zadawał sobie pytanie „Co zrobiłby Jack?” kiedy znalazł się w trudnej sytuacji.
Kupił swoją pierwszą gitarę w Niemczech
Najstarszy brat Casha, Roy, był pierwszym Cashem, który zrobił mały plusk w przemyśle muzycznym. Roy założył zespół o nazwie Dixie Rhythm Ramblers, który przez pewien czas grał w radiu KCLN i grał w całym Arkansas. Rodzina Casha również regularnie śpiewała razem duchowe, czy to w domu rodzinnym, czy przy stole obiadowym u dziadków. Sam Cash śpiewał w szkole i w kościele, nawet raz wygrywając pokaz talentów i wygrywając 5 $ za zwycięstwo.
Pomimo oczywistego zainteresowania muzyką i talentem do niej, Cash nie dostałby gitary i zaczął poważnie pisać piosenki, dopóki nie wstąpił do sił powietrznych i został wysłany do Niemiec.Jego gitara, kupiona w Öberammergau, kosztowała mniej więcej tyle samo, ile wygrał w tym pokazie talentów lata wcześniej. Wkrótce bawił się z grupą podobnie myślących żołnierzy w obskurnej kapeli nazwane Landsberg Barbarians. Zaczął też pisać piosenki, w tym pierwszą wersję swojego pierwszego wielkiego hitu „Folsom Prison Blues”. Chociaż po powrocie ze służby w 1954 r. Podejmował bezinteresowne próby podjęcia „prawdziwej” pracy, głównie po to, by wesprzeć swoją nową żonę i dzieci, Cash znalazł swoją życiową ścieżkę i odtąd nią podążał.
Był pisarzem
Cash nie był tylko autorem tekstów. Był pisarzem, prostym i prostym. Jako dziecko pisał szkice i wiersze, jako nastolatek opowiadał historie i kontynuował pisanie nawet po wstąpieniu do Sił Powietrznych. W rzeczywistości, jego pierwszy opublikowany utwór, zatytułowany „Hej Porter”, pojawił się w wojskowej gazecie Stars and Stripes, podczas jego przerwy w lotnictwie (tytuł został później poddany recyklingowi na potrzeby jednego z jego wczesnych hitów). Pisał listy do rodziny i przyjaciół , a nawet listy do siebie, rok po roku. Napisał także dwie autobiografie, Man in Black (1975) i Cash: The Autobiography (1997), które napisał odręcznie na papierze w linie.
Wielu ludzi nie wie, że Cash był także pisarzem. W 1986 roku opublikował powieść Człowiek w bieli, fikcyjną relację z sześciu lat z życia apostoła Pawła, w tym z jego nawrócenia w drodze do Damaszku. powieść była konsekwencją coraz większego zainteresowania Casha studium Biblii we wczesnych latach 80., zwłaszcza po nawrocie uzależnienia od pigułek na receptę, które nękało go w latach 60. Nietrudno dostrzec podobieństwa między Pawłem, faryzeuszem, który przybył do Chrystusa poprzez dramatyczne nawrócenie ze ślepoty i Cash, wh o także widział siebie jako ocalonego od ślepoty przez „człowieka w bieli”. Powieść odniosła umiarkowany sukces i zebrała pozytywne recenzje, głównie z czasopism religijnych, ale co ważniejsze, była powodem do dumy Casha, który uznał ją za jedno z osiągnięć, z których był najbardziej dumny.
Został wyświęcony minister
Cash był dobrze znany ze swojego wizerunku „wyjętego spod prawa”, opartego na reputacji piekielnego piekła, szczególnie w latach 60., kiedy rozwalał pokoje hotelowe, jeździł swoim jeepem, będąc pod wpływem pigułek i spotykać się z policją. Ten okres jego życia osiągnął punkt kulminacyjny, kiedy zrzucono go z Grand Ole Opry za przeciąganie statywu mikrofonowego po reflektorach sceny w przypływie złości, lekceważąc „kościół macierzysty” kraju muzyka. Później wjechał swoim samochodem w słupek, wybijając kilka zębów i łamiąc nos. Większość ekscesów behawioralnych Casha była wynikiem nadużywania narkotyków.
Kiedy w 1968 roku ponownie ożenił się z June Carter ze słynnej rodziny Carterów, Cash rozpoczął trwające dziesięciolecia ponowne badanie swojego życia i ponowne poświęcenie się jego chrześcijańskie korzenie. Kulminacją tego były dwa i pół roku studiów pod koniec lat 70., po których uzyskał stopień naukowy z teologii i został ministrem. Do nauki zachęcał go wielebny Billy Graham, który w tych latach stał się bliskim przyjacielem rodziny Cashów. Chociaż nigdy nie próbował kierować kongregacją ani odgrywać przewodniej roli w nabożeństwach, Cash przewodniczył ślubowi swojej córki Karen. Zostanie pastorem było najlepszym wyrazem uczucia religijnego, które charakteryzowało większość jego życia.
CZYTAJ WIĘCEJ: Johnny Cash opisał swoją miłość do June Carter jako „bezwarunkową”. Wewnątrz ich miłosnej historii
Został aresztowany siedem razy
Najpopularniejszymi i najlepiej sprzedającymi się albumami Casha były albumy na żywo, które nagrał w więzieniach: Johnny Cash w więzieniu Folsom w 1968 roku i Johnny Cash w San Quentin w 1969 roku. Przez całą swoją karierę występował w więzieniach, sympatyzując z losem więźniów, którzy popadli w konflikt społeczny. Chociaż on sam nigdy nie spędził zbyt długiego czasu w więzieniu, był siedem razy aresztowany i spędził w więzieniu kilka nocy.
Być może jego najsłynniejsze aresztowanie miało miejsce w El Paso w Teksasie w październiku 1965 roku. Cash przekroczył granicę do Juarez, aby kupić tanią amfetaminę, od której uzależnił się na początku lat 60. Doniesienia prasowe mówią, że znaleziono go z 668 tabletkami Dexadrine i 475 tabletkami Equanil w swoim bagażu. Otrzymał wyrok w zawieszeniu i zapłacił niewielką grzywnę, ale obraz Casha wyprowadzanego w kajdankach nie był hitem dla konserwatywnej publiczności Casha, tak nerwowej, jak mogłoby się wydawać współczesnym oczom.
Na przestrzeni lat W latach 1959-1968 Cash został aresztowany za publiczne pijaństwo, lekkomyślną jazdę, posiadanie narkotyków i, co pamiętne, zbieranie kwiatów. W małym miasteczku Starkville w stanie Mississippi Cash po pijanemu zwiedzał miasto o drugiej w nocy, kiedy zdecydował się zerwać kwiaty na czyimś podwórku. Aresztowany przez lokalną policję, nie był pokutującym gościem w więzieniu w Starkville; krzyczał i kopał drzwi celi tak mocno, że złamał sobie palec u nogi. Później napisał piosenkę o swoim doświadczeniu, która stała się punktem kulminacyjnym jego albumu At San Quentin.
Jednym z doświadczeń, o których nie pisał w piosence, ale opisał je w swojej pierwszej autobiografii, była noc w więzieniu w Carson City w Nevadzie. Dzieląc celę z groźnym drwalem, który nie chciał uwierzyć, że jest Cashem, spędził większość nocy, śpiewając swoje wielkie hity i piosenki gospel, aby uspokoić swojego zastraszającego współwięźnia. Mężczyzna nigdy nie wierzył, że jest Cashem, ale zasnął i Cash przetrwał noc nietkniętą.
Miał poboczną karierę jako gwiazda filmowa i telewizyjna
Pod koniec lat 50. , Cash przeniósł się do Kalifornii. W tamtym momencie odnoszący sukcesy piosenkarz miał zamiar pójść za przykładem swojego przyjaciela Elvisa Presleya i zająć się filmem. Ten aspekt jego kariery nigdy nie nabrał wielkiego znaczenia, ale przez całe życie Cash pojawiał się w różnych filmach i programach telewizyjnych.
Po raz pierwszy pojawił się w popularnym dramacie telewizyjnym Rebelii o wojnie secesyjnej w 1959 roku. Jego pierwszy film powstał dwa lata później, niskobudżetowy dramat kryminalny Five Minutes to Live, w którym zagrał rolę Johnnyego Cabota, przestępcy, który przetrzymuje zakładniczkę żony prezesa banku (przyszła gwiazda telewizyjna i reżyser Ron Howard wystąpił także w film). Film nie odniósł sukcesu, a zaangażowanie Casha przez kilka lat przybiera formę wykonywania piosenki lub pisania tematu, dopóki nie zagrał z Kirkiem Douglasem w A Gunfight, mrocznym westernie z 1971 roku o dwóch starzejących się strzelcach, którzy sprzedają bilety na pojedynek. prawdopodobnie doprowadzi do ich śmierci.
Projekt filmowy, który był najbliższy sercu Casha, to film, który sfinansował i wyprodukował sam w 1973 roku, zatytułowany Droga ewangelii: historia Jezusa. Zakochany w Ziemi Świętej Cash i jego ekipa sfilmowali życie Jezusa w Izraelu. Chociaż film spotkał się z ograniczonym sukcesem, a wydruki były pokazywane głównie grupom kościelnym, Cash uznał go za swoje najlepsze osiągnięcie kinowe.
W latach 70. i 80. Cash pojawił się w kilku filmach telewizyjnych i gościnnie w telewizji. programy takie jak Columbo i Little House on the Prairie, ale robił je głównie dla zabawy i nie żywił już pomysłów na zostanie gwiazdą filmową. Jego najważniejszym osiągnięciem w telewizji był The Johnny Cash Show, telewizyjny program telewizyjny, który był emitowany przez dwa sezony w latach 1969-1971 na antenie ABC, w którym występowali tacy goście jak Bob Dylan, Kris Kristofferson i Joni Mitchell. Wraz z podobnym programem Glena Campbella, który miał miejsce w tym samym okresie, program Casha po raz pierwszy przyniósł muzykę country do mainstreamowej publiczności.
Nie napisał swojego największego hitu
Cash miał wiele hitów w swojej długiej karierze, zarówno na listach przebojów pop, jak i country, ale pomimo tego, że skomponował dużą część z nich, jego bestsellerem wszech czasów była piosenka, której nie napisał.
W 1963 roku, Cash nagrał piosenkę „(Loves) Ring of Fire”, piosenkę, którą Anita Carter wydała jako singiel kilka miesięcy wcześniej. Utwór został napisany przez Cartera, siostrę Anity, i piosenkarza i autora piosenek Merle Kilgore, który miał kilka hitów we wczesnych latach 60. Wersja piosenki Anity Carter nie była hitem; Cash usłyszał ją, postanowił dodać do swojej aranżacji rogi mariachi w meksykańskim stylu i wydał własną wersję piosenki jako „Ring of Fire”.
Piosenka od razu stała się hitem, zajmując pierwsze miejsce na krajowej liście przebojów, a nawet zajmując pierwsze miejsce w pierwszej dwudziestce. Pozostała na pierwszym miejscu przez siedem kolejnych tygodni. Cash grał tę piosenkę na prawie każdym koncercie, który od tamtej pory wykonywał.
W tym czasie Cash przyjaźnił się z siostrami Carter i często koncertował z nimi oraz ich matką Maybelle z oryginalnej Carter Family. Carter często wyjaśniała, że napisała „Ring of Fire” o uczuciach, jakie żywiła do Casha w czasie, gdy oboje byli małżeństwem z innymi osobami. Dopiero w 1968 r. Pierścień ognia zgasł, gdy Cash poślubił Cartera. a ona została June Carter Cash.
Właściwie nie zawsze ubierał się na czarno
Chociaż napisał piosenkę „Man in Black”, która wyjaśniła filozofię stojącą za tym, dlaczego zawsze ubierał się czarny (zasadniczo, dopóki ludzie nie zostali potraktowani sprawiedliwie i nie usunięto niesprawiedliwości), Cash nie zawsze występował w czarnych ubraniach i nie zawsze nosił czarny w swoim codziennym życiu.
Pierwotnie Cash ubierał się na czarno na scenie, ponieważ on i jego muzycy wspierający, The Tennessee Two, chcieli mieć takie same stroje, a jedyną wspólną częścią garderoby była czarna koszula. Ale wczesne zdjęcia grupy pokazują ich w jaśniejszych kolorach i nie było żadnej sztywnej zasady. Cash często nosił białą koszulę i sportowy płaszcz na wyglądzie i na zdjęciach. Czasami nosił nawet cały biały garnitur. Okładki albumów przedstawiają go w paski, mnóstwo niebieskiego dżinsu, a nawet szarą koszulę z kwiatowym wzorem.
W latach 70., wraz z popularnością wizerunku Człowieka w czerni, Cash zaczął nosić czarne ubrania. konsekwentnie, ale nawet na starość można go było dostrzec w lekkiej wiatrówce lub dżinsowej koszuli.Z pewnością modowa deklaracja Casha wywarła wpływ na przyszłe pokolenia punkowych i gotyckich rockmanów, ale był o wiele mniej doktrynerski, niż chciałby nam przypuszczać mit Człowieka w czerni.
Wytarł szyby. Prochy Farona Younga
Zgodnie z jego statusem jednego z najwybitniejszych ludzi muzyki country, Cash nigdy nie zawiódł uczczenia starszych muzyków, których podziwiał, takich jak Louvin Brothers czy Ernest Tubb, ani zwracał uwagi na młodszych muzycy i autorzy piosenek, tacy jak Kris Kristofferson (którego „Sunday Mornin” Comin „Down” stał się wielkim hitem dla Casha) czy Rodney Crowell (który ostatecznie poślubił córkę Casha Roseanne). Wydawał się znać wszystkich w takim czy innym momencie, od Patsy Cline i Raya Charlesa po członków U2. Cash zaliczał do swoich najlepszych przyjaciół kilka gwiazd country, w tym Kristoffersona, Waylona Jenningsa i „Hillbilly Heartthrob” Farona Younga.
Faron Young był jednym z największych zwolenników stylu country muzyka lat 50. i 60., rytmiczny styl, który zajmował się intensywnymi tematami złamanego serca, nadmiernego picia i cudzołóstwa. W latach 1953-1973 znalazł na liście 70 najlepszych hitów country, wiele z nich znalazło się w pierwszej 10. Nakręcił kilka filmów, – założył popularne muzyczne czasopismo Music City News z Nashville.
Chociaż Faron Young kontynuował występy i czasami nagrywał przez lata 80. i 90., Faron Young nie przeszkadzał już w paradzie przebojów, a jego zdrowie zaczęło słabnąć z powodu ciężki przypadek rozedmy płuc. W 1996 roku, przygnębiony swoim zdrowiem i podupadającą karierą, popełnił samobójstwo, strzelając do siebie.
Young został poddany kremacji, a Cashes zapytali syna Younga, czy niektóre prochy jego ojca mogą zostać posypane ogród w ich domu, niestety podczas uroczystości y, niespodziewany wiatr wiał popioły Farona na przednią szybę zaparkowanego w pobliżu samochodu Casha. Casha nie było w tym czasie w domu, ale kiedy wrócił, oczyścił przednią szybę z popiołu, zauważając później, że zwłoki Farona „krążyły tam iz powrotem, tam iz powrotem, dopóki go nie było”. W ogrodzie Casha wzniesiono znacznik, nazywając go „Ogrodem Farona” w hołdzie jego zmarłemu przyjacielowi.