Wzorce osadnictwa i trendy demograficzne
Od dwóch piątych do połowy Belizeczyków mieszka na obszarach miejskich. Belize City jest domem dla około jednej piątej populacji i zawiera mieszankę konstrukcji kolonialnych, drewnianych budynków szkieletowych i nowszych domów betonowych. Inne miasta to Orange Walk i Corozal w północnym Belize nad rzeką New River; Dangriga i Punta Gorda, odpowiednio na środkowym i południowym wybrzeżu; San Ignacio, Santa Elena i Benque Viejo na zachodzie kraju; i Belmopan, w pobliżu centrum kraju. Belmopan, założona jako stolica kraju w 1970 roku, jest domem dla wielu imigrantów z innych krajów Ameryki Środkowej i około jednej ósmej populacji Belize.
Wzorce migracji zmieniły skład etniczny populacji. Menonici, którzy wyemigrowali z Meksyku i Kanady w latach pięćdziesiątych XX wieku, założyli osadnictwo rolnicze na północ i zachód od Belize City. W latach osiemdziesiątych Belize przyjęło około 25 000 hiszpańskojęzycznych imigrantów – co stanowi prawie jedną siódmą ówczesnej populacji kraju – gdy uchodźcy uciekli z rozdartej wojną Gwatemali i Salwadoru, podczas gdy jeszcze większa liczba Belizeczyków, głównie anglojęzycznych. mówi po kreolsku, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Ciągła imigracja i wysoki współczynnik urodzeń przyczyniły się do wzrostu liczby ludności kraju na początku XXI wieku.
