PRELUDE
Noc. Taras pałacowy nad jeziorem.
Gdy zbliża się pełnoletniość, książę Zygfryd odczuwa ogromną odpowiedzialność związaną z jego stopniem. On również smuci się, przypominając sobie pogrzeb swego królewskiego ojca, który tak przytłoczył go jako młodego chłopca.
AKT I
Następnego dnia. Ogrody pałacowe.
Pośród pracowitych przygotowań do urodzin księcia, jego młodzi przyjaciele, koledzy oficerowie i damy dworu starają się odciągnąć go od melancholii. Jego owdowiała matka, królowa, przybywa wraz z kanclerzem, który skutecznie rządzi królestwem od śmierci króla. Cztery księżniczki z zagranicy są przedstawiane przez swoich ambasadorów jako potencjalne narzeczone księcia, ale on szuka rozrywki w piciu toastach i tańcach. Gdy zapada wieczór, czuje znajomą urok jeziora, z obietnicą komfortu w samotności.
AKT II
Tej nocy. Jezioro.
Siegfried zostaje oszołomiony pojawieniem się łabędzia, który na jego oczach zmienia się w księżniczkę Odettę. Ona i jej dziewice są więźniami czarownika von Rothbarta i skazane są na łabędzie przez prawie kilka godzin każdej nocy. Tylko ślub prawdziwej miłości i wierności może złamać czar. Oczarowany sobą, Siegfried stopniowo oczarowuje Odette i obiecuje jej swoją miłość: Odette oddaje mu swoje serce, chociaż boi się elementarnych mocy złowrogiego maga.
AKT III
Następnej nocy . Pałacowa sala balowa.
Trwa wielki bal, a tego wieczoru rozkojarzony książę wybierze przyszłego małżonka, który będzie z nim rządził. Nikt nie jest świadomy jego sekretnej miłości do Odety. Uroczystość przerywa przybycie von Rothbarta i jego świty, w tym jego córki Odile. Dziwnie przypominająca Odettę uwodzicielska piękność urzeka Siegfrieda, który pozwala sobie poddać się jej urokowi i złamać przysięgę wierności. Gdy von Rothbart triumfuje, Zygfryd wybiega z pałacu w rozpaczy.
AKT IV
Tej nocy. Jezioro.
Dziewice łabędzie, teraz zaczarowane na zawsze, zebrały się, aby chronić Odette. Opuszczony Książę błaga ją o przebaczenie, którym obdarza, wiedząc, że muszą się rozstać. W desperacji topi się, ale gdy von Rothbart zabiera swoje ciało z jeziora, dusza Odety zostaje uwolniona. Chociaż pozostanie łabędziem, na zawsze jest wolna od von Rothbarta.