James Oglethorpe (Polski)

Anne dotarła do Charleston w Południowej Karolinie 13 stycznia 1733 roku. Kiedy przybyli do Gruzji 1 lutego 1733 roku, Spalding zauważa, że Oglethorpe zdecydował się osiedlić „tak daleko od Hiszpanów, jak geograficznie mógł ”. Ponieważ Hiszpanii nie podobała się ich obecność w regionie, Oglethorpe starał się utrzymywać dobre stosunki z rdzennymi Amerykanami mieszkającymi w regionie. Po powrocie wyjechał do Anglii i rozszerzył Gruzję dalej na południe. Kiedy Oglethorpe wrócił do Anglii w 1737 roku, stanął w obliczu rozzłoszczonego rządu brytyjskiego i hiszpańskiego. W tym samym roku Oglethorpe przyznał ziemię 40 żydowskim osadnikom wbrew rozkazom powierników Gruzji.

4 grudnia 1731 roku Oglethorpe zawarł z Jean-Pierreem Pury spółkę w celu osiedlenia się w Południowej Karolinie. Zdobył 1/4 udziału w 3000-akrowej działce. Jego gospodarstwa, określane jako „Oglethorpe Barony”, znajdowały się przy „Palachocolas”, skrzyżowaniu rzeki Savannah w hrabstwie Granville. Mógł utrzymać trakt, około 2060 akrów, dla powierników. Od 1732 do 1738 roku Oglethorpe był de facto przywódcą Gruzji i zdominował zarówno wojskowe, jak i cywilne aspekty kraju. Od 1738 do 1743 dowodził brytyjskim pułkiem, a przed powrotem do Anglii zajmował się sprawami cywilnymi. Podczas gdy był związany z kolonią, Oglethorpe był najbardziej prominentnym powiernikiem i jedynym, który faktycznie mieszkał w kolonii.

Wczesny wpływ

Oglethorpe i powiernicy sformułowali kontraktowy, wielopoziomowy plan rozliczenia Gruzji (patrz Plan Oglethorpe). Plan przewidywał system „równości rolniczej”, mający na celu wspieranie i utrwalanie gospodarki opartej na rolnictwie rodzinnym oraz zapobieganie dezintegracji społecznej związanej z nieuregulowaną urbanizacją. Własność ziemi była ograniczona do pięćdziesięciu akrów, dotacja obejmowała działkę miejską, działkę ogrodową w pobliżu miasta i czterdziestopięcioakrową farmę. Samozatrudnieni koloniści byli w stanie uzyskać większe dotacje, ale były one układane w pięćdziesięcioakrowych przyrostach, zależnie od liczby zatrudnionych służących utrzymywanych przez stypendystę. Po zakończeniu służby służba otrzymywałaby własne przyznanie ziemi. Nikomu nie pozwolono nabyć dodatkowej ziemi w drodze zakupu lub dziedziczenia.

Pomimo przybycia do Gruzji ze stosunkowo ograniczoną mocą, Oglethorpe wkrótce stał się głównym autorytetem w kolonii. Lannen pisze, że „stał się wszystkim dla każdego”. Negocjował z Indianami Yamacraw – stając się ambasadorem kolonii dla rdzennych plemion – dowodził milicją, kierował budową Savannah i ogólnie nadzorował kolonię. Na początku 1733 r. „Każda ważna sprawa została najpierw wniesiona do Oglethorpe”. Mieszkał w namiocie oddzielonym od reszty kolonistów; niektórzy nazywali go „ojcem”. Oghethorpe zapłacił za budowę „pierwszego fortu” w celu ochrony Savannah, ale nie został on ukończony. Zaprosił utalentowanych obcokrajowców do emigracji do kolonii. W czerwcu 1733 roku Oglethorpe udał się do Charleston. Podczas jego nieobecności mieszkańcy Savannah nie zgadzali się co do autorytetu mężczyzny pozostawionego na czele. Czekali, aż Oglethorpe wróci i rozwiąże problem. Dopiero w lipcu powstał oddzielny sąd, ale Oglethorpe nadal posiadał znaczną władzę cywilną.

Kiedy Oglethorpe przybył do Gruzji, rdzenni Amerykanie byli mocno zaangażowani w proces integracji z Europejczykami. Widział rdzennych Amerykanów jako uczestników nowej gospodarki, którą Europejczycy sprowadzili do Ameryki. Weaver zauważa, że był znany z „uczciwego postępowania z Indianami”. Negocjował z Tomochichi, wodzem plemienia Yamacraw, w sprawie ziemi pod budowę Savannah. Tomochichi stał się najsilniejszym sojusznikiem Oglethopea w Nowym Świecie.

Ponieważ pojawiły się pogłoski o wojnie z Francją na początku 1734 roku, Oglethorpe udał się do Charleston, gdzie przybył 2 marca. omówił sprawy Indii i po konferencji z przywódcami Karoliny postanowił założyć firmę, która zbuduje „fort pośród Górnego Potoku”, który miałby przeciwdziałać wpływom francuskim w okolicy i służył jako schronienie dla handlarzy w przypadku wybuchu wojny Oglethorpe wyznaczył Patricka Mackaya na kapitana i przekazał mu to zadanie. 7 maja Oglethorpe wypłynął do Wielkiej Brytanii na pokładzie HMS Aldborough, zabierając ze sobą delegację Indian Creek, w tym Tomichichi, którego zaproszono do obecności w Gruzji powiernicy Gruzji. podczas formalnej ratyfikacji traktatu Oglethorpea z Yamcraw.

Delegacja przybyła 16 czerwca i spotkała się z Jerzym II i jego rodziną w Pałacu Kensington.Oglethorpe cieszył się szerokim uznaniem w Londynie, chociaż jego ekspansjonizm nie był mile widziany we wszystkich kręgach. Książę Newcastle, który kierował brytyjską polityką zagraniczną, próbował powstrzymać wysiłki Jamesa Oglethorpea w kolonii z obawy przed obrażeniem Hiszpanów, których Newcastle bezskutecznie życzył sobie, by pozyskać ich sojusznika. Newcastle ostatecznie ustąpił i stał się zwolennikiem kolonia, przyznając, że „teraz będzie dość trudno oddać Gruzję.” Istnienie kolonii było jednym z kilku sporów, które pogorszyły stosunki angielsko-hiszpańskie pod koniec lat trzydziestych XVIII wieku. Kiedy Tomochichi wrócił do Anglii, powiedział, że rozstanie z Oglethorpe było „jak dzień śmierci”. W marcu 1735 r. Powiernicy zażądali od parlamentu 51 800 funtów, za namową Othelthorpe, częściowo na budowę fortów wzdłuż rzeki Altamaha. Ostatecznie zapisano w budżecie 26 000 funtów, a powiernicy zatwierdzili budowę dwóch fortów na rzece.

Powrót Oglethorpe do Anglii ożywił zainteresowanie spotkaniami powierników Gruzji. Za jego namową powiernicy zakazali sprzedaży rumu, niewolnictwa i uregulowanych negocjacji z rdzennymi Amerykanami. Był odpowiedzialny za udzielanie licencji na handel z rdzennymi Amerykanami, z czego często korzystał, przyznając tylko prawo Gruzinom i wywołując urazę Karoliny. Kiedy Oglethorpe wrócił do Anglii w 1734 roku, zostawił za sobą próżnię autorytatywną. Podczas jego nieobecności doszło do nieporozumień między władzami cywilnymi i wojskowymi; rolę w jego decyzji o powrocie odegrało zgłoszone powstanie. W grudniu 1735 r. Wyjechał do Gruzji z 257 dalszymi imigrantami do kolonii, przybywając w lutym 1736 r.

Przez dziewięć miesięcy pobytu w kolonii Oglethorpe przebywał głównie w Frederica, mieście, do którego się udawał. pełnił funkcję bastionu przed hiszpańską ingerencją, gdzie ponownie sprawował największą władzę. Ćwiczył żołnierzy i nadzorował budowę fortu. W maju udał się do Savannah i wysłuchał 300–400 skarg, pełniąc funkcję „najwyższego urzędu cywilnego”. Coraz częściej jednak Oglethorpe koncentrował się na południowej granicy Gruzji i kwestiach militarnych. Był przekonany, że „najlepiej nadaje się do rządzenia”. Oglethorpe odbył także konferencję z tubylcami jako komisarzem ds. Indian w 1736 r. Działania Oglethorpea pochodziły z Hiszpanii, Karoliny, powierników i niezadowolonych obywateli. Oglethorpe opuścił kolonię w listopadzie, aby poprosić o pułk wojskowy, pozostawiając po sobie kolejną próżnię władzy. Niezadowolenie wzrosło, co Oglethorpe uznał za symptom jego nieobecności. W Anglii przekonał powierników o swoim „nienagannym postępowaniu” i podziękował za jego służbę.

War of Jenkins „Ear

Kiedy Oglethorpe po raz pierwszy opuścił Anglię, Robert Walpole nakazał mu unikać celowego konfliktu z Hiszpania. Jednak biorąc pod uwagę zamierzoną funkcję Gruzji jako „bufora”, Oglethorpe uznał konflikt z Hiszpanią za nieunikniony. Kiedy Oglethorpe wrócił do lobbowania na rzecz pomocy wojskowej w 1737 r., Zaczął w styczniu wystąpić do parlamentu o dotację w wysokości 30 000 funtów. Bezskutecznie poprosił o pozwolenie na powołanie milicji, ale otrzymał 20 000 funtów i został generałem sił zbrojnych Karoliny Południowej i Gruzji. Zaproponowano mu, ale odmówił gubernatorstwa Południowej Karoliny. W 1737 roku Thomas Pelham-Holles udzielił mu pozwolenia na podniesienie czterdziestego drugiego pułku do obrony granicy Gruzji z hiszpańską Florydą.

10 września 1737 został awansowany do stopnia pułkownika. roku do pułku wcielono 246 żołnierzy 25 Pułku Piechoty. Po zwerbowaniu trzech kolejnych kompanii w Anglii, pułk stacjonował w Forcie Frederica. Inwazja hiszpańska na kolonię została zaplanowana na marzec 1738 r., ale odwołana. aby Oglethorpe uzyskał formalną kontrolę nad pułkiem, inni powiernicy – głównie Edward Vernon – stali się bardziej głośni, nalegając, aby Oglethorpe trzymał się z dala od spraw cywilnych kolonii. Oskarżyli go również o bycie oportunistą, zaczynając głosować z Robertem Walpoleem i uważali, że Oglethorpe nie informował odpowiednio powierników o sprawach w koloniach. Zanim pozwolili Oglethorpeowi wrócić do Gruzji, „pracowali nad ograniczeniem jego mocy”. W październiku lub we wrześniu 1738 r. Wrócił do Fryderyki i wkrótce ponownie objął rolę faktycznego przywódcy kolonii.

Oglethorpe zaczął przygotowywać się do wojny już po 1738 r., Gromadząc dodatkowe wojska i wynajmując lub kupił kilka łodzi po tym, jak Royal Navy odmówiła umieszczenia tam statku. Oglethorpe wydał całą swoją fortunę, 103 395 funtów, na budowanie obrony Gruzji.Pozwolił piratowi zaatakować hiszpańską żeglugę i spotykał się z nimi, aby zapewnić sobie wsparcie rdzennych Amerykanów w okolicy. Wkrótce poważnie zachorował i przez cały czas trwania kampanii pozostawał w złym stanie zdrowia. Podczas gdy Oglethorpe przygotowywał się do wojny, pracował również nad połączeniem władzy cywilnej i wojskowej. Coraz bardziej ignorował życzenia innych powierników, na przykład nie pozwalając na zmianę polityki gruntowej, gdy czuł, że koloniści będą się temu sprzeciwiać. Wojna Jenkinsa wybuchła w 1739 roku.

Po otrzymaniu listu od króla Jerzego II w dniu 7 września 1739 roku, Oglethorpe zaczął zachęcać Indian Creek do ataku na hiszpańską Florydę. Bunt wojsk z Europy był W odpowiedzi na hiszpański atak w listopadzie, 1 grudnia poprowadził 200 żołnierzy podczas nalotu na Florydę. Przedostali się aż do Fortu Picolata, ale wycofali się, gdy stało się jasne, że mają niewystarczającą siłę ognia, aby zająć fort. żołnierze otrzymali rozkaz ataku na Castillo de San Marcos przy wsparciu Wirginii i Karoliny Południowej. 29 grudnia Oglethorpe wysłał Williamowi Bullowi listę potrzebnych mu zapasów, a 1 stycznia 1740 r. ponownie rozpoczął inwazję z 200 żołnierzami. Zdobyli Fort Picolata i Fort St. Francis de Pupa, paląc ten pierwszy i zdobywając drugi dla Gruzji. Po opuszczeniu niektórych żołnierzy w de Pupa, Oglethorpe wrócił do Gruzji 11 stycznia.

Po powolnym udzielaniu pomocy w Południowej Karolinie Oglethorpe udał się do Charleston i przybył 23 marca, gdzie rozmawiał z Izbą Gmin. Ostatecznie zgodzili się dostarczyć 300 osób żądanych przez Oglethorpea 800 ludzi. Zgromadzenie zgodziło się również wysłać zapasy, aby utrzymać rdzennych Amerykanów po swojej stronie. Dwudziestu mieszkańców Południowych Karoliny przybyło do 23 kwietnia, a kolejnych 100 do 9 maja. Po przyjęciu tych ludzi, Oglethorpe zaatakował Fort St. Diego 10 maja i zdobył go do 12 maja. 18 maja przybył dowódca pułku Karoliny Południowej, który pod koniec miesiąca liczył 376 członków. Jego wielkość osiągnęła szczyt do 512 członków, 47 ochotników i 54 mężczyzn, którzy mieli pozostać na szkunerze Pearl. Kolonia wysłała również artylerię i statki, co doprowadziło Oglethorpe do wniosku, że Karolina Południowa udzieliła „wszelkiej możliwej pomocy”.

Oglethorpe był również wspomagany przez niektórych rdzennych Amerykanów. Walczył z brakiem sprzętu i umiejętności potrzebnych do zdobycia oblężonego miasta; nie było inżynierów, koni pociągowych ani strzelców. Na jego prośbę kilka innych kolonii wysłało zapasy, zwłaszcza Rhode Island i Virginia. Marynarka królewska zapewniła słabą blokadę św. Augustyna, która w pełni rozpoczęła się dopiero 31 maja. Już w kwietniu św. Augustyn rozpoczął przygotowania do oblężenia, a przez cały maj i czerwiec Oglethorpe planował, jak zdobędzie miasto. Początkowo planował oblężenie i szturm, ale szybko okazało się to niepraktyczne, biorąc pod uwagę jego brak zapasów. Następnie Oglethorpe ustanowił blokadę, której celem było doprowadzenie do kapitulacji mieszkańców miasta; zostało to osiągnięte dzięki Royal Navy i żołnierzom na lądzie. Fort St. Francis de Pupa był używany do blokowania zaopatrzenia wpływającego przez rzekę St. John.

15 czerwca główny kontyngent żołnierzy został głośno pokonany przez atak Hiszpanów i Indian Yamasee. Później w tym samym miesiącu flotylla mająca na celu wzmocnienie miasta prześlizgnęła się przez blokadę. Gdy marynarka wojenna zamierzała wyruszyć z początkiem sezonu huraganów 5 lipca, Oglethorpe planował następnie przypuszczenie połączonego ataku z lądu i wody. opóźnienia, plan został porzucony 2 lipca, kiedy marynarka wojenna ogłosiła zamiar wyjazdu 4 lipca. Przez chwilę rozważał przeprowadzenie oblężenia z 200 marynarzami i slupem, ale uznał, że pomysł jest niepraktyczny. Ostatecznie Oglethorpe został zmuszony do przerwania oblężenia . Dowodził tylną strażą podczas odwrotu. Powiernicy przedstawili plan z 1741 r. Podzielenia Gruzji na dwie sekcje, ale Oglethorpe odmówił współpracy z nimi.

Hiszpania rozpoczęła kontr-inwazję na Gruzję w 1742 r. Oglethorpe poprowadził swoje siły w pokonaniu Hiszpanii, de cisle wygrywając bitwę na krwawych bagnach. 25 lutego 1742 został mianowany generałem brygady. W 1743 roku poprowadził kolejny nieudany atak na św. Augustyna. W tym samym roku William Stephens został prezydentem Gruzji. Nominacja była wynikiem frustracji powierników brakiem współpracy Oglethorpea. Nadal sprawował praktyczną kontrolę nad Frederiką i pozwolił Stephensowi kontrolować Savannah. Rząd Stephensa zaczął nie zawsze podporządkowywać się życzeniom Oglethorpea, podobnie jak lokalni urzędnicy. W odpowiedzi Oglethorpe podjął kolejną próbę utrzymania swojej władzy, czując, że Georgia funkcjonuje najlepiej, „kiedy jest tam inny, oprócz niego, aby kierować i rozstrzygać wszystkie kontrowersje.”

ODNB uważa, że” wkład wojskowy Oglethorpe „był najwyższej wagi i znaczenia”. Chociaż niektórzy przypisywali przegraną oblężenia Augustyna Oglethorpe, Baine konkluduje, że „Oglethorpe z pewnością popełnił błędy generała, ale nie był główną przyczyną jego niepowodzenia”. Wojna zakończyła się w listopadzie 1748 r., A 42 Pułk Piechoty został usunięty z Gruzji. Do 1749 r. Powiernicy stracili większość zainteresowania Gruzją i trzy lata później zrezygnowali z jej przywileju.

Niewolnictwo

W ramach tzw. Eksperymentu w Gruzji, Gruzja początkowo zakazała niewolnictwa Czarnych w kolonii. Oglethorpe sprzeciwiał się niewolnictwu, ponieważ uważał, że uniemożliwia to Gruzji służenie jako skuteczny bufor, ponieważ uważał, że niewolnicy będą współpracować z Hiszpanami, aby uzyskać ich wolność. Co więcej, celem Gruzji nie było rozwijanie dobrze prosperującej gospodarki, takiej jak gospodarka Karoliny, a zatem nie musiała wykorzystywać niewolników. Gospodarka kolonii miała być oparta na jedwabiu i winie, co sprawiło, że niewolnictwo na dużą skalę stało się zbędne. Uważał także, że niewolnictwo będzie miało negatywny wpływ na „obyczaje i moralność białych mieszkańców Gruzji”. Po namowach Oglethorpe i innych powierników, Izba Gmin zakazała niewolnictwa w 1735 roku.

Oglethorpe był mocno krytykowany przez wielu za popieranie zakazu pod koniec lat trzydziestych XVIII wieku, a po jego powrocie do Anglii powiernicy zażądali zniesienia zakazu w 1750 r. Po raz pierwszy w swoim dzienniku William Stephens zasugerował, że Oglethorpe przetrzymuje niewolników na jego ziemi w Południowej Karolinie, podczas gdy niewolnictwo zostało zakazane w Gruzji, ale Wilkins pisze, że prawdziwość tego twierdzenia jest „niepewna” – nie ma bezpośrednich dowodów na poparcie tego – i stwierdza, że „prawdopodobieństwo, że Oglethorpe posiadał niewolników, wydaje się niskie”.