Skąd znamy imiona?
Znamy imiona Wikingów na przykład z inskrypcji runicznych i nazw miejsc. Kilka zagranicznych źródeł wspomina także o imionach Wikingów. Wiele z tych nazw jest charakterystycznych dla Skandynawii. Dzięki temu możemy je odróżnić od nazw używanych w innych regionach. Ponieważ na wyprawy wyjeżdżali głównie mężczyźni, znajdujemy więcej imion męskich niż kobiecych. Widać to na przykład na przykładzie społeczności Wikingów w Anglii.
Tradycja nazwy ma korzenie w poprzednim okresie. Ale zwłaszcza w epoce wikingów imiona nordyckich bogów i mitologicznych zwierząt zyskały popularność. Niektóre imiona zyskały przyczółek w poszczególnych rodzinach, jak Harald, Svend i Knud w duńskiej rodzinie królewskiej w późnej epoce Wikingów i we wczesnym średniowieczu.
Niektórzy Wikingowie mieli również pseudonimy. Mogłyby one na przykład wskazywać pokrewieństwo (np. Syn lub córka) lub miejsce, z którego dana osoba pochodzi (np. Norweg Bjarke, który mieszkał w Danii). Nazwa może również wskazywać na szczególną cechę lub posiadanie (np. Asgot z Czerwoną Tarczą).
Ale jest również prawdopodobne, że po okresie wikingów ludzie byli niezwykle pomysłowi, jeśli chodzi o imiona, kiedy Wikingowie z dawnych czasów ”Zostały opisane i opisane. Ważne postacie, takie jak Harald Bluetooth i Harald Fairhair, są wymieniane w tych źródłach, używając tylko ich imion, ale nie wiadomo, czy takie imiona były używane, gdy faktycznie żyli.
Wraz z wprowadzeniem chrześcijaństwa u późnych Wikingów w okresie imiona biblijne zaczęły zyskiwać na popularności. Nie zapomniano jednak o imionach wikingów. Dziś dzieciom nadal nadaje się imiona, których korzenie sięgają czasów Wikingów.